Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η τρανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει κοινωνία!

Γράφει η Νάντια Νάκου

Όταν κάτι γίνεται σε υπέρμετρο βαθμό πρέπει να το μετριάζω για να μπορώ να βρίσκω την ισορροπία μου. Αυτό αισθάνομαι όταν χάνω τα όρια μου. Έτσι έγινε και με την χρήση του Facebook. Αναρωτιόμουν μήπως να μείωνα τις ώρες που είμαι μέσα, για να μπορώ να έχω μια ζωή έξω από τον ΗΥ. Δόξα τω Θεώ την έχω αλλά θα μπορούσα να έχω ακόμη περισσότερη. Να την έχω ολόκληρη!

Συνήθως οι απαντήσεις στις απορίες μου έρχονται από ανθρώπους που είναι απεσταλμένοι του Θεού. Η μία απάντηση που μου εδόθη ήταν από τον πνευματικό μου: να εξακολουθεί να είναι το «εργαλείο» της δουλειάς μου. Και έτσι είναι. Πάντοτε εξέφραζα την άποψη μου δημόσια. Από το 1997 γίνεται αυτό, μέσα από τη δημοσιογραφία. Από τα ΜΜΕ όπου εργαζόμουν. Τώρα λόγω της ανεργίας δεν μπλοκάρω, αλλά blogαρω όπως έγραψε και η συνάδελφος Ειρήνη Νικολοπούλου στο προσωπικό της ιστολόγιο.

Η χθεσινή όμως αντίδραση του Γιώργου Φραντζολά (συγγραφέας, φιλόλογος, φιλόσοφος, στιχουργός, συνθέτης) στη σύναξη του Οργανισμού Νεότητας και Πολιτισμού της Μητρόπολης για τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ότι τα χρησιμοποιούν όσοι δεν έχουν κοινωνικότητα με έκανε έξω φρενών. Όταν βγήκα έξω του επιβεβαίωσα τα λεγόμενα του. «Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η τρανή απόδειξη ότι δεν υπάρχει κοινωνία» του είπα. Είχε δίκιο. Απλώς δεν ήθελα να το παραδεχθώ. Από το κουτί της τηλεόρασης διάλεξα άλλο κουτί. Τον υπολογιστή.

Το ευχάριστο είναι γνώρισα ψυχούλες μέσα από το μέσο αυτό που είναι πραγματικά άγγελοι επί της γης. Χθες είχα γενέθλια και ήρθαν τόσες πολλές ευχές που χάρηκα πραγματικά. Είναι σχέσεις όμως που δεν έχουν την άμεση επαφή. Είμαστε πίσω από μια οθόνη και άραγε προσπαθούμε να εξωραΐσουμε την εικόνα μας; Μήπως όμως δεν κάνουμε έτσι και στην καθημερινή μας ζωή; Πίσω από μάσκες κρυβόμαστε, για να μην πληγωνόμαστε.

Το θέμα είναι να μη χάνουμε τον εαυτό μας όμως. Κάποιες φορές μας αποκαλύπτονται και πράγματα ακόμη και μέσα από ψυχρές και «διαβολικές» μορφές επικοινωνίας (με την έννοια ότι αποθηκεύονται προσωπικά μας στοιχεία μετά από δικό μας στεγνό δόσιμο που δεν ξέρουμε πως θα χρησιμοποιηθούν από άλλους). Αλλά γιατί άραγε να δώσουμε τόσες πληροφορίες για εμάς; Θυμάμαι όταν είχε γίνει το ριάλιτι «Μεγάλος Αδελφός» φωνάζαμε περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εκπομπή της κλειδαρότρυπας. Τώρα τα βγάζουμε όλα στη φόρα. Η αυταρέσκεια; Ο ναρκισσισμός; Η διάθεση να έχουμε αποδοχή; Να εξυψωθούμε στα μάτια των άλλων;

Γιατί η διάθεση της επικοινωνίας μπορεί να εκπληρωθεί με χίλιους δυο άλλους τρόπους. Και τώρα ιδίως που ο καθένας έχει ανάγκη τον άλλο τόσο πολύ! Αλλά μέσα από αυτόν τον τρόπο έκφρασης φαίνονται και οι τόσες σκέψεις μας που μας κατακλύζουν και πώς όμως τελικά φτάνουν στον άλλο; Είδα πως συνεχώς μιλάω για το Θεό. Και για να πω την αλήθεια αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης με έκανε να Τον σκέφτομαι πιο πολύ. Γιατί έχω πολλούς φίλους που λένε για το Θεό και θαυμάζω την πίστη τους έτσι όπως βλέπω να έχουν, μέσα από τις αναρτήσεις τους. Επειδή όμως είμαι ακατάλληλη να «θεολογίζω», μήπως τελικά κάνω κακό σε κάποιον που είναι μακριά από το Θεό; Και πόσο κοντά είμαι εγώ για να φέρω και τους άλλους κοντά;

Χίλια δυο ερωτήματα μου έχουν φρακάρει το μυαλό (που είναι και μικρό δηλαδή) και δεν ξέρω τι να πρωτοαπαντήσω. Φαίνεται επηρεάστηκα και από την εργασία της Φιλοσοφίας που διαβάζω και καλούμαι να γράψω. Θα μπορούσα να είχα αφοσιωθεί στο διάβασμα των σπουδών μου και να μην αναλώνομαι σε σχόλια, κριτικές, διδάγματα, κατηχήσεις, μηνύματα και εξυπνάδες…

Συγχωρέστε με αλλά έχω την ανάγκη να απέχω από αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Για να βρω την κοινωνικότητα μου στη ζωή. Μήπως μπορέσω να βρεθώ σε κάποιον που με έχει ανάγκη δίπλα του. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που μπορώ να βάλω φρένο εύκολα. Απλώς χρειαζόμουν ένα ταρακούνημα για να μπορώ μάλλον να αφοσιωθώ στα ταραΝΑΚΟΥνήματα. Σε αυτό εδώ το blog που προσπαθεί να βρει τον δικό του χώρο στον κυβερνοχώρο. Οτιδήποτε όμως θέλετε μπορείτε να μου στέλνετε μηνύματα και βεβαίως στο email μου: nadianakou@yahoo.gr

Σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάζετε. Σας στέλνω την αγάπη μου. Και μακάρι κάποτε να σας γνώριζα όλους από κοντά. Να σας χαιρετίσω, να σας αγκαλιάσω, να σας σφίξω το χέρι, να έχω άμεση επαφή… Να έχουμε μια κοινωνία!

Αυτή που ψάχνουμε τόσο καιρό στο ίντερνετ. Αλλά δε γίνεται να τη βρούμε. Πρέπει να βγούμε έξω. Στη ζωή!