Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Εορταστικές εκδηλώσεις για τους Τρεις Ιεράρχες

Ενόψει της μνήμης και της εορτής των Αγίων Τριών Ιεραρχών η Μητρόπολη Ξάνθης και Περιθεωρίου διοργανώνει προς τιμήν των εκπαιδευτικών τις παρακάτω εκδηλώσεις:
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015
Εορταστική εκδήλωση στο πνευματικό κέντρο (κάτω από τον Ιερό Καθεδρικό Ναό Της Του Θεού Σοφίας Ξάνθης) υπό της Ιεράς Μητροπόλεως και του Συνδέσμου Θεολόγων Ξάνθης. Την εόρτιο ομιλία θα εκφωνήσει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος κ. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος, Καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής του ΔΠΘ με θέμα: "Η κατά Θεόν ελευθερία σύμφωνα με τους τρεις Ιεράρχες". Η χορωδία του εκκλησιαστικού γυμνασίου-λυκείου θα αποδώσει Ύμνους της Ακολουθίας των Αγίων Τριών Ιεραρχών.
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015
Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό Της Του Θεού Σοφίας Ξάνθης. Μνημόσυνο των Διδασκάλων και Ευεργετών της Παιδείας του Γένου μας.
Δεξίωση στη Λέσχη Αξιωματικών Φρουράς Ξάνθης μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Αισιοδοξία και προβληματισμός για τη νέα κυβέρνηση

Η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι γεγονός. Σήμερα ορκίστηκε και ξεκινάει να θέσει σε εφαρμογή τις σοβαρές δεσμεύσεις που υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό που για πρώτη φορά φάνηκε πως τόλμησε να ανεβάσει στην πολιτική εξουσία και να διαπραγματευτεί με τους ισχυρούς, το νεότερο πρωθυπουργό στην ιστορία της χώρας μας. Τον 41 ετών Αλέξη Τσίπρα.
Πολλά βλέπουμε να γίνονται για πρώτη φορά. Όπως το ότι δεν έδωσαν θρησκευτικό όρκο όλα τα μέλη της κυβέρνησης. παρά μόνο 9. Αυτό δεν είναι κάτι που με σοκάρει γιατί είναι χειρότερο να ορκίζεται κάποιος στο Θεό και να μην τηρεί τα όσα είναι ευάρεστα σε Εκείνον. Δηλαδή το ότι τόσα χρόνια ορκίζονταν στο Ευαγγέλιο είδαμε αγγελική κοινωνία; Και στο κάτω κάτω ας προσευχηθούμε όλοι οι υπόλοιποι που πιστεύουμε για να τους φωτίζει ο Θεός.
Όσο για την απουσία του Αντώνη Σαμαρά από το Μέγαρο Μαξίμου για να παραδώσει στον Αλέξη Τσίπρα δεν μου κάνει εντύπωση. Άλλωστε δεν ήξερα πως υπάρχει αυτή η τελετή. Και ποσώς με ενδιαφέρει. Αλλά αυτό σημαίνει πως σε κρίσιμες αποφάσεις αν χρειαστεί –που απεύχομαι- δεν θα συγκλίνουν και θα πάμε σε αληθινές κρίσεις εντός χώρας με αντίκτυπο στο εξωτερικό;
Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα έστειλαν ένα βροντερό μήνυμα: Δεν μπορούν άλλα μνημόνια, άλλες άδικες αποφάσεις εις βάρος των αδύναμων, άλλες πολιτικές που βαλτώνουν την κοινωνία μας και διώχνουν τους πολίτες της στο εξωτερικό.
Οι νέοι κυβερνώντες έταξαν λαγούς και πετραχήλια και ανέβασαν πολύ τον πήχη προσδοκιών. Δημιούργησαν αισιοδοξία, υποσχέθηκαν ελπίδα και τώρα καλούνται να φτάσουν στην πράξη. Ο πρωθυπουργός μετά την ανάληψη των καθηκόντων του πήγε και κατέθεσε στεφάνι στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, εκεί που εκτελέστηκαν 200 Έλληνες από τους Γερμανούς το 1944. (δες εδώ: http://el.wikipedia.org/wiki/200_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82) Συμβολική κίνηση και σαφώς ήθελε να περάσει τα σοβαρά του μηνύματα. Άλλωστε τότε σκότωναν με όπλα τώρα, σκοτώνουν με αποφάσεις οδηγώντας σε αυτοκτονία, απόγνωση, απελπισία, ξενιτιά πολλούς Έλληνες.
Πνέει ένας άνεμος αισιοδοξίας στην Ελλάδα και ενός προβληματισμός: «Άραγε πού θα οδηγηθούμε αν πάμε κόντρα στους ισχυρούς;» Ήδη έκανε την πρώτη μικρή του επανάσταση ο νέος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου. Εξέφρασε την έντονη δυσφορία του σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με την επικεφαλής της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής Φεντερίκα Μογκερίνι για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν ρωτήθηκε για το εάν συναινεί με την απόφαση των αρχηγών κρατών μελών της Ε.Ε. για τις κυρώσεις στην Ρωσία.
Δεν θέλω να πω περισσότερα. Να βάλει ο Θεός το χέρι Του και να αποδειχθούμε ο Δαυίδ που νίκησε το Γολιάθ. Απίθανο; Ακατόρθωτο; Ότι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο είναι δυνατό για το Θεό. Εμείς θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε μόνο στο Δημιουργό μας. Σε Εκείνον έχουμε ελπίδα και όχι σε ανθρώπους, όποιοι και αν είναι αυτοί και όποια είναι η διάθεση τους.
Υ.Γ. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στον Ξανθιώτη Παναγιώτη Σγουρίδη που ανέλαβε Υφυπουργός Γεωργίας. Ο νομός μας εκπροσωπείται σε ένα ακόμη κυβερνητικό σχήμα.


Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

"Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία"

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος, "ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ", Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

"Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον οποίο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Είναι ένας στρατιώτης που πληγώθηκε στον πόλεμο. Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μία μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ο γνωστός μου. Με κοίταξε και μου είπε:
«Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και καμιά φορά από το ένα πρωί ως το άλλο πρωί. Ξέρετε πως εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ' ένα άδειο πηγάδι και από κει παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού; Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδό μου τους ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά που φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα. Όσο συμμετείχα στον στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα ότι η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκεία. Από τότε που έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή από τότε που κάθισα σ' αυτήν την καρέκλα. Η ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία.
Η αρρώστια δεν είναι μεγάλο κακό και ο θάνατος επίσης δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό κακό. Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου καθόλου. Δεν στηρίζουνε αυτά εμένα αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι που στηρίζει εμένα όπως εγώ κρατώ τα παράλυτα πόδια μου. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα ήμουν όλος παράλυτος. Αυτό που με κρατά είναι η εσωτερική ψυχική μου αισιοδοξία. Η ψυχή μου για καιρό ήταν παράλυτη. Η οπτική της ψυχής μου κυρίως ήταν παράλυτη, επειδή δεν μπορούσε να βλέπει την ομορφιά και το νόημα αυτής της ζωής.
Η ψυχή μου περιφερόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν όλος ο κόσμος σκοτεινός. Η μοναδική της δραστηριότητα ήταν η υποταγή στο σώμα, η σκλαβιά στο σώμα. Το σώμα μου έσερνε την ψυχή πίσω του, όπως τραβά ο κυνηγός τον σκύλο του από το λουρί. Η ψυχή μου χοροπηδούσε, χόρευε στη σκόνη και στη λάσπη, ακολουθώντας το σώμα, υπακούοντας πάντα στην θέληση του σώματος.
Ήμουν υγιής αλλά δεν το αισθανόμουν. Είχα μάτια αλλά δεν έβλεπα. Οι ακτίνες του ηλίου, ενώ με άγγιζαν χαρούμενα, εγώ κατσούφιαζα και δεν τις έβλεπα. Τα αστέρια με έβλεπαν, αλλά εγώ τα απεχθανόμουν και τα φοβόμουν. Ήμουν σαν τυφλοπόντικας, που κάποιος με έβγαλε έξω στο φως και στον αέρα και μπερδεμένος τριγύριζα από δω και από κει. Τρέμοντας έσκαβα τη γη για να ξεφύγω από τον ήλιο και να χωθώ πάλι στο σκοτεινό χώμα της γης.
Δόξα τω Θεώ έγινε αυτός ο πόλεμος! Και δόξα τω Θεώ ο εχθρός με αυτόν τον τρόπο με έκανε παράλυτο! Αυτός ο εχθρός είναι για μένα ο μεγαλύτερος ευεργέτης. Έχασα τα πόδια αλλά κέρδισα την ψυχή. Πόσο μεγάλη είναι η σοφία του Θεού! Χρησιμοποιεί και τα πιο αυστηρά μέσα για το καλό μας. Εγώ έδωσα μόνο τα πόδια μου για την ψυχή. Πού να ξέρετε πόσο περισσότερο αξίζει η ψυχή από τα πόδια!
Από τότε που κάθομαι σ' αυτήν την καρέκλα και παρατηρώ τον κόσμο από το παράθυρο, τακτοποίησα τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου. Για πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου επικρατούσε χάος. Ο άνθρωπος βρίσκει την αρμονία στην ζωή και στον κόσμο, μόνον όταν την βρει μέσα του. Αυτήν την εσωτερική αρμονία μόλις τώρα την βρήκα. Απομάκρυνα το χάος και τον φόβο από μέσα μου. Παλιά αισθανόμουν φόβο ακόμη και για ένα απλό συνάχι. Σήμερα υπάρχουν δίπλα μου δύο παράλυτα πόδια, που κάποτε ήταν βασικά μέλη του σώματος μου, και δεν φοβάμαι καθόλου. Μια ανατροπή συνέβη μέσα στην ψυχή. Τώρα που έγινα πιο άσχημος, ο κόσμος μου φαίνεται πιο όμορφος. Όταν με συμπονά όλος ο κόσμος, τότε αρχίζω να λυπάμαι όλο τον κόσμο».
Έτσι μου μίλησε ο παράλυτος άνθρωπος. Πόσοι από σας δεν θα έλεγαν: Εγώ στη θέση του θα αυτοκτονούσα. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας αυξάνει ανησυχητικά και για λόγους λιγότερο σοβαρούς από ό,τι είναι δύο παράλυτα πόδια. Η αγωγή και η διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό. Ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται ή για να γίνει αισιόδοξος ή για να γίνει αυτόχειρας. Η γενιά μας έχει διαπαιδαγωγηθεί για το δεύτερο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που προετοιμάζουν τους αυτόχειρες.
Η μάνα για παράδειγμα ψιθυρίζει κάθε πρωί στον γιό της: «ο κόσμος αυτός είναι κακός». «Οι άνθρωποι, συνεχίζει η μάνα, είναι εγωιστές, φθονεροί και ψεύτες». «Απόφευγε τους ανθρώπους, γιέ μου». «Να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου». Μετά τη μάνα ο πατέρας επαναλαμβάνει στο γιό: «Τι κακός καιρός για το χωράφι». «Πόσο άσχημη είναι η φύση». «Πόσο αηδιαστικά είναι τα ανθρώπινα έργα». «Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος». «Πόσο θλιβερή είναι η ζωή». Ο πατέρας και η μάνα επαναλαμβάνουν στο γιό τους συχνά τα τρελά λόγια ενός απαισιόδοξου ποιητή: «Αδελφέ μου, στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αυτού του κόσμου από αυτήν. Ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. Αν πει κανείς πως στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι η πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου. Με την παραπάνω φράση του αποτυχημένου και απαισιόδοξου ποιητή διαπαιδαγωγείται ολόκληρη η γενιά μας. Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: Αδελφέ μου, σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη. Όποιος όμως επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια, δεν σκέφτεται πως υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο το χαμόγελο και η χαρά. Ακόμη και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνεχίζουν να υποτιμούν τους μαθητές κρατώντας τους επίτηδες σε μια μεγάλη απόσταση απ’ αυτούς. Με μία λέξη σερνόμαστε και δεν προχωράμε. Μελαγχολικοί, χλωμοί, συντετριμμένοι άνθρωποι περπατούν. Η χαρά μας είναι μισή λύπη. Το χαμόγελο μας δεν μοιάζει με το χρυσαφένιο φως του ηλίου, αλλά με το χλωμό, μελαγχολικό φως του φεγγαριού. Οι πολλοί είναι συνηθισμένοι στην κλειστή ζωή του δωματίου. Η διασκέδασή μας φθάνει στα όρια της αμαρτίας. Εξαιτίας της αγωγής και της διαπαιδαγώγησής μας, ολόκληρη η χώρα μας είναι «παράλυτη». Σ' αυτό οφείλεται η απαισιοδοξία μας, η μελαγχολία και η θλίψη μας, η έλλειψη χαράς. Το μεγαλύτερο μέρος της μελαγχολίας μας προέρχεται από τις εσωτερικές συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία, στην εκκλησία, στην οικογενειακή και στη δημόσια ζωή. Σπάνιο να βρει κανείς ένα παράλυτο που να είναι αισιόδοξος.
Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητος. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου. Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ' αυτό το πνευματικό περιβάλλον. Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ' αυτόν τον πνευματικό τόπο. Η αγάπη και η φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο.
Ανάμεσα στον άλλο κόσμο και σ' αυτόν που ζούμε υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας, και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα».
Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής. Όλες οι ημέρες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας. Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητά μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.
Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά άγρυπνα πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρο Του. Αναλογιστείτε φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού; Ο λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας.
Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντάς τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.
Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πως εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλεψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου. Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας.
Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της εκκλησίας Του. Η εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη. Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.
«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μάς σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος αφού σαπίσει, τότε βλαστάνει και γίνεται λουλούδι. Με τον θάνατο εμείς σαπίζουμε για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή. Επειδή είμαστε παιδιά ενός αθάνατου Πατέρα, γι' αυτό είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θα ήταν αυτός που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ' Αυτόν; Ποιος Πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιους των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατό χρόνια; Ας είμαστε αισιόδοξοι επειδή κανείς δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση και ούτε ένας μη μετανοιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο. Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος να εισέλθει μέσα του. Στην κόλαση οδηγείται αυτός που η κόλαση υπάρχει ήδη μέσα στην ψυχή του. Ο παράδεισος είναι αθάνατη χαρά και θεϊκή ανύψωση. Η κόλαση είναι αιώνια λύπη και η γεμάτη ενοχές και τύψεις συνείδηση. Η τιμωρία των αμαρτωλών και η ανταμοιβή των Δικαίων είναι οι υψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι της οικουμένης.
Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο. Τα βάσανά μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής της ανθρωπότητος. Τα βάσανά μας είναι μισθός με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο για να εισέλθουμε στον τόπο τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους.
Εγώ προσωπικά τρεις φορές στη ζωή μου έφθασα κοντά στον θάνατο και μπορώ να σας εξομολογηθώ και να σας δώσω την μαρτυρία πως τα όσα πέρασα δεν ήταν ούτε φοβερά ούτε ανυπόφορα. Θυμάμαι εκείνες τις στιγμές με χαρά, επειδή αυτά τα τρία γεγονότα ομορφαίνουν τη ζωή μου και σήμερα, και κάνουν την ψυχή μου πιο δυνατή. Ας είμαστε αισιόδοξοι και όταν μεγαλώνουμε σε ηλικία, όπως όταν ήμασταν νέοι. Κάθε ηλικία έχει το μεγαλείο της και την ομορφιά της.
Ας είμαστε αισιόδοξοι ως Χριστιανοί, γιατί στην πίστη μας βρήκαν παρηγοριά και οι πιο απελπισμένοι. Ας αισιοδοξούμε όλοι μας και ως λαός. Δεν μας ξέχασε αυτός που δημιουργεί την Ιστορία. Ο ρόλος μας στην Ιστορία είναι σημαντικός και εξελίσσεται σε ακόμη πιο σημαντικό. Όταν παλεύουμε για την ελευθερία, αγωνιζόμαστε για κάτι θεϊκό, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας των ελεύθερων και όχι των υποδουλωμένων ψυχών και σωμάτων. Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, επειδή μόνον η αισιόδοξη σκέψη φθάνει μέχρι τον Θεό. Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματά μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιώνιας χαράς.
Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας συνυφαίνονται με τα έργα του Θεού, και διατηρούνται αιώνια όπως και τα έργα του Θεού. Ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί και η ίδια η ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς οι άνθρωποι είμαστε η πιο υψηλή έκφραση της ζωής.

Το να είναι κανείς αισιόδοξος σημαίνει να ζει και να εκτιμά δίκαια το δώρο της ζωής».

Θα ακολουθήσει και ομιλία του Αγίου Νικολάου Αχρίδος και για την απαισιοδοξία.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Εκλογές 2015: Ηθοποιοί οι πολιτικοί στις τηλεοπτικές διαφημίσεις

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη του σωτήριου έτους 2015 είναι κρίσιμες, μας έχουν ξεκουφάνει και μας έχουν τρομοκρατήσει οι πολιτικοί. Το πιστέψαμε και εμείς –άλλος λίγο άλλος πολύ- και κάνουμε τις ανάλογες κινήσεις. Όπως μαθαίνω κάποιοι έβγαλαν λεφτά από την τράπεζα. Με τη σέσουλα όμως, όχι τα λίγα ευρώ που έχουν ξεμείνει από οικονομίες -μόνο ο Θεός ξέρει πως-. Αυτοί λοιπόν που διαλαλούν σαν ντελάληδες με το ντατσούν την πραμάτεια τους στις γειτονιές ότι έχει μεγάλη αξία τώρα η ψήφο σου γιατί μάλλον προς κόλαση μεριά θα πάμε αν κάνεις το λάθος πίσω από το παραβάν, είναι οι πιο γελοίοι.
Έχετε δει τις τηλεοπτικές τους διαφημίσεις; Μπορείτε να καταλάβετε πως δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για ηθοποιούς κακής κοπής που θέλουν οπωσδήποτε να μας πείσουν πως αν ψηφίσουμε αυτούς και όχι τους άλλους θα σωθούμε ή αν κάνουμε το λάθος και δεν τους ακούσουμε θα καούμε στην κόλαση. Βρε δεν πάνε να κουρευτούν για να μην πω τίποτα άλλο πιο χοντρό; Μας έχουν κάνει να μη θέλουμε να τους βλέπουμε, να μην τους ακούμε γιατί σφιγγόμαστε, ανησυχούμε, ιδρώνουμε, τσαντιζόμαστε και ότι πιο δυσάρεστο προξενούν σε σώμα και ψυχή.
Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά μόνο που υπάρχουν στελέχη σε κόμματα που έχουν ταυτιστεί με εποχές που είναι σε μαύρες σελίδες της ιστορίες, αμφισβητούμε και το κατά πόσο είναι και οι ίδιοι ο φάρος ανάμεσα στο σκοτάδι. Τόσο μεγάλη ισοπέδωση από τη γράφουσα που συνήθως ελπίζει; Προσωπικά δεν βλέπω να βελτιώνεται κάτι άμεσα. Αν και μας δίνουν ελπίδες -τις δικές τους-, μαύρα θα ναι τα γραμμένα της χώρας μας.
Δεν βλέπω ανάκαμψη, ούτε ανάπτυξη και η όποια κυβέρνηση βγει και πάλι θα κάνει τα ίδια λάθη, τις ίδιες πουλημένες συμφωνίες, τα ίδια σκ@τ@. Και να σας πω κάτι: Μην σοκάρεστε με τον τρόπο που γράφω. Αλλά τόσο καιρό υποτιμούν τη νοημοσύνη που έχω -όποια και αν είναι αυτή- και θέλουν να με βγάλουν τρελή. Ότι είναι λογικό που έχουν ρίξει σε κατάντια τον Έλληνα που σαφώς έχει το μεγάλο μερίδιο ευθύνης που βολεύτηκε ρίχνοντας στην απέξω τους συνανθρώπους του. Σκέφτηκε μόνο τον εαυτούλη του και τώρα ψάχνει να βρει ποιος είναι και πού πάει.
Τι θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο την κατάσταση στην Ελλάδα. Να είμαστε ενωμένοι, αλληλέγγυοι, να θυσιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο και να παραδεχθούμε πως κάναμε λάθη, αλλά ήρθε η ώρα να ανασκουμπωθούμε και να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να μετανοήσουμε όπως λέμε στην Εκκλησία.
Όσο βλέπουμε με την ίδια οπτική ότι συμβαίνει, από το μικρότερο έως το μεγαλύτερο θα βαλτώνουμε και άλλο και θα κολλήσουμε. Και δεν θα ανεβούμε ούτε τόσο λίγο. Πρέπει να προσευχηθούμε με καρδιά και να ζητήσουμε να μας φωτίσει ο Κύριος τι ψήφο να ρίξουμε. Δεν πρέπει να ψηφίσουμε με θυμό, εκδικητικά και ελαφρά τη καρδία. Αυτοί που είναι υποψήφιοι μπορεί όντως να έχουν καλές προθέσεις όμως και οι ίδιοι ξέρουν πως δεν μπορούν να κάνουν θαύματα. Αν το πιστεύουν σαφώς και έχουν μεγάλο πρόβλημα. Γιατί πάλι θα ακούσουμε για καμένη γη αν βγούνε αυτοί που δεν κυβερνούσαν και αν βγουν αυτοί που ήταν προηγουμένως, θα λένε πως αλλιώς τα υπολογίσανε και αλλιώς τους βγήκαν. Ή θα κάνουν ότι θέλουν και θα υπόσχονται ότι έρχεται η αλλαγή.
Παιχνίδια της πλάκας. Δεν θα έλεγα επικοινωνιακές τακτικές. Γιατί δεν τρώμε κουτόχορτο. Όπως λέει και ο ψαλμός του Δαυίδ «κάθε άνθρωπος είναι ψεύτης» και όσο το έχουμε αυτό ως δεδομένο δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε ανθρώπους που δεν έχουν αναφορά στο Θεό. Και στην τελική μήπως θα μάθουμε ποτέ ποιος είναι μέλος των μασόνων, της λέσχης μπίλντεμπεργκ και των μεγάλων συμφερόντων που μας βλέπουν μυρμήγκι κάτω από τη σόλα του παπουτσιού τους;

Ζητείται ελπίς, όπως έγραψε κάποτε ο Αντώνης Σαμαράκης. Καλή ψήφο να ρίξουμε και ο Θεός βοηθός. 

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Επιστροφή των αδειών οδήγησης, των πινακίδων και των αδειών κυκλοφορίας, εν όψει των εκλογών

Με Απόφαση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης & Προστασίας του Πολίτη κ. Βασίλη Κικίλια, επιστρέφονται από αύριο (21.01.2015) οι άδειες οδήγησης, καθώς και οι πινακίδες και οι άδειες κυκλοφορίας των οχημάτων (αυτοκινήτων, μοτοσικλετών και μοτοποδηλάτων), προκειμένου να διευκολυνθούν οι ψηφοφόροι που θα κινηθούν με τα δικά τους μεταφορικά μέσα για την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος.
Σημειώνεται ότι αφορά στα στοιχεία οδήγησης και κυκλοφορίας που έχουν αφαιρεθεί ή κατατεθεί στις Αστυνομικές Αρχές μέχρι και σήμερα (20.01.2015).
Επίσης, δεν θα εκτελεστούν οι εκκρεμείς διοικητικές αποφάσεις, επιδοθείσες ή μη, που εκδόθηκαν κατ’ εφαρμογή του άρθρου 103 του Κ.Ο.Κ. «επιβολή διοικητικών μέτρων», για τροχαίες παραβάσεις που βεβαιώθηκαν μέχρι σήμερα (20.01.2015).
Εξαιρούνται και δεν επιστρέφονται στοιχεία οδήγησης και κυκλοφορίας οχημάτων, για τις εξής παραβάσεις:
  • Οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος
  • Οδήγηση με ταχύτητα πέραν της επιτρεπόμενης
  • Παραβίαση της ένδειξης ερυθρού σηματοδότη
  • Κυκλοφορία ανασφάλιστων οχημάτων
  • Κίνηση στο αντίθετο ρεύμα.
Οι αποφάσεις που έχουν εκδοθεί από Δικαστικές ή άλλες Αρχές, εκτελούνται κανονικά.

Επισημαίνεται ότι για την επιστροφή των παραπάνω στοιχείων οδήγησης και κυκλοφορίας θα πρέπει προηγουμένως να καταβληθεί, όπου επιβλήθηκε, το προβλεπόμενο διοικητικό πρόστιμο.

Ανοιχτά τα Γραφεία Ταυτοτήτων το Σαββατοκύριακο λόγω εκλογών

Από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ανακοινώνεται ότι για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών, κατά την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, στις προσεχείς Βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, τα Γραφεία Ταυτοτήτων των Αστυνομικών Υπηρεσιών, σε όλη τη χώρα, θα λειτουργήσουν, πέραν του καθορισμένου ωραρίου λειτουργίας τους, ως ακολούθως:
·         Σάββατο, 24 Ιανουαρίου 2015, κατά τις ώρες 08.00 έως 18.00
·         Κυριακή, 25 Ιανουαρίου 2015, κατά τις ώρες 07.00 έως 19.00
Ειδικότερα, επισημαίνεται ότι σε περιπτώσεις αρχικής έκδοσης - αντικατάστασης δελτίων ταυτότητας, θα εκδίδεται άμεσα αυτό, ακόμα και την ημέρα της ψηφοφορίας, εφόσον προσκομισθούν αυτοπροσώπως από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο, όλα τα προβλεπόμενα δικαιολογητικά.
Υπενθυμίζεται ενδεικτικά, ότι για την έκδοση Δελτίου Ταυτότητας, το οποίο ο ενδιαφερόμενος πολίτης αποκτά για πρώτη φορά, τα δικαιολογητικά που πρέπει να προσκομίσει είναι:
·         Δύο (2) πρόσφατες ασπρόμαυρες φωτογραφίες (για ταυτότητα), διαστάσεων 3,6*3,6 εκ.
·         Αίτηση που θα προμηθευτεί από την Αστυνομική Υπηρεσία.
·         Βεβαίωση Νοσηλευτικού Ιδρύματος ή Υγειονομικού Εργαστηρίου για την ομάδα Αίματος και το Rhesus (εφόσον επιθυμεί την αναγραφή του στο δελτίο).
·         Ταξιδιωτικό ή άλλο έγγραφο, ημεδαπής ή αλλοδαπής Αρχής, από το οποίο να προκύπτει προηγούμενη εγγραφή των στοιχείων «ΕΠΩΝΥΜΟ, ΟΝΟΜΑ και ΟΝΟΜΑ ΠΑΤΕΡΑ» του ενδιαφερόμενου, με λατινικούς χαρακτήρες (εφόσον επιθυμεί ο ίδιος αναγραφή των ανωτέρω στοιχείων, διαφορετική του προτύπου ΕΛΟΤ 743, υποβάλλοντας παράλληλα και σχετική υπεύθυνη δήλωση)
·         Επίσης, για Δελτίο Ταυτότητας το οποίο εκδίδεται πρώτη φορά, απαιτείται η βεβαίωση των στοιχείων του αιτούντος από έναν μάρτυρα. Σε περίπτωση που είναι ανήλικος/η, την βεβαίωση των στοιχείων μπορεί να κάνει ο γονέας ή εκείνος, που έχει την επιμέλεια ή επιτροπεία του.
·         Σημειώνεται ότι η Αρχή έκδοσης του Δελτίου Ταυτότητας, υποχρεωτικά αναζητά αυτεπάγγελτα το πιστοποιητικό γέννησης του Δήμου ή της Κοινότητας του αιτούντος (το πιστοποιητικό γέννησης δεν προσκομίζεται από τον ενδιαφερόμενο).
Περισσότερες πληροφορίες και διευκρινιστικές λεπτομέρειες σχετικά με την έκδοση Δελτίων Ταυτότητας, από τα Γραφεία Ταυτοτήτων, μπορούν οι πολίτες να αναζητήσουν στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας www.hellenicpolice.gr / Οδηγός του Πολίτη – Δικαιολογητικά.
Στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Αστυνομίας επίσης είναι δυνατή η αναζήτηση των στοιχείων επικοινωνίας των κατά τόπους Γραφείων Ταυτοτήτων των Υπηρεσιών Ασφαλείας της Ελληνικής Αστυνομίας.


Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Σύλληψη για κυκλοφορία παραχαραγμένων χαρτονομισμάτων

Κατασχέθηκαν 7 πλαστά χαρτονομίσματα των 100 ευρώ και 1 των 500 ευρώ        

Συνελήφθη χθες (14-1-2015) το μεσημέρι, σε χωριό της Ξάνθης, από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Ξάνθης, 48χρονος ημεδαπός, σε βάρος του οποίου σχηματίσθηκε δικογραφία για κυκλοφορία παραχαραγμένων χαρτονομισμάτων.

Ειδικότερα, το μεσημέρι της 8-1-2015, ένας 59χρονος ημεδαπός παρέδωσε στον 48χρονο, 207 χαρτονομίσματα των 1.000 δραχμών, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα από αυτόν, τρία (3) χαρτονομίσματα των 100 ευρώ, τα όποια όπως προέκυψε ήταν πλαστά.

Μετά την καταγγελία του περιστατικού οι αστυνομικοί πραγματοποίησαν έρευνες, κατά τη διάρκεια των οποίων προέκυψαν τα στοιχεία του δράστη, ενώ στην οικία του, βρέθηκαν και κατασχέθηκαν :
·         4 πλαστά χαρτονομίσματα των 100 ευρώ
·         1 πλαστό χαρτονόμισμα των 500 ευρώ
·         207 χαρτονομίσματα των 1.000 δραχμών.

Κατασχέθηκαν επίσης τα 3 χαρτονομίσματα, που χρησιμοποίησε ο 48χρονος κατά την ανταλλαγή, ενώ τα χαρτονομίσματα των 1.000 δραχμών αποδόθηκαν στον 59χρονο.

Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί στον κ. Εισαγγελέα Πρωτοδικών Ξάνθης, ενώ την προανάκριση ενεργεί το Τμήμα Ασφάλειας Ξάνθης.  


Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Ο βίος του Οσίου Γέροντος Παϊσίου

Διαβάστε το βίο του Οσίου Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου το οποίο στις 13 Ιανουαρίου η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Θρόνου κατέταξε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας
Παιδική ηλικία
Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.
Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».
Εφηβικά χρόνια και ο στρατός
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελνόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα.
Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Απολύθηκε από το στρατό το 1949.
Μοναστικός Βίος
Τα πρώτα χρόνια
Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του. έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές. Εν συνεχεία κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί θα γνωρίσει τον πατέρα Κύριλλο που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά.
Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, ιδιαίτερα τον Αββά Ισαάκ.
Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν Ιδιόρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον Γέροντα Συμεών θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο.
Το 1958, ύστερα από «εσωτερική πληροφόρηση», πήγε στο Στόμιο Κονίτσης. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε στους ετερόδοξους αλλά περιελάμβανε και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο του Ευαγγελίου. Επί 4 έτη έμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του.
Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.
Επιστροφή στο Άγιο Όρος
Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπάτου.
Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματικό μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικά σε χειρονακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Συχνά μάλιστα βοηθάει ως ψάλτης στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου το Γέροντα Τύχωνα. Οι δύο γέροντες ανέπτυξαν δυνατή φιλία η οποία τερματίσθηκε με την κοίμηση του Γέρωντα Τύχωνα το 1968. Ο Παΐσιος έμεινε στο κελί του Γέροντα Τύχωνα για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία του φίλου του λίγο πριν πεθάνει.
Στην Παναγούδα
Το 1979 αποχώρησε από την σκήτη του Τιμίου Προδρόμου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως εξαρτηματικός μοναχός. Η Παναγούδα ήταν μια σκήτη εγκαταλελειμμένη και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.
Οι ασθένειες του Γέροντα
Το ιστορικό
Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.
Το τέλος της ζωής του
Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται.
Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει.
Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Τελικά την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 (με το νέο ημερολόγιο) και ώρα 11:30 το βράδυ την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος.
Το απόγευμα εγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πιά στην αιωνιότητα.
Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.
Πνευματική Παρακαταθήκη του Γέροντα Παΐσιου
Συγγενείς του
Από τα 9 αδέλφια του π. Παϊσίου πρόσφατα κοιμήθηκε στη Κόνιτσα, ο Ραφαήλ. Ήταν μεγαλύτερος από το γέροντα. Και παρά τα 93 του χρόνια θυμόταν τον ξεριζωμό από την Καππαδοκία, τον αδελφό του, τον γέροντα Παΐσιο μικρό παιδάκι 40 ημερών στην αγκαλιά της μάνας του αλλά και τον άγιο Αρσένιο, τον ιερέα του χωριού αρχηγό στις δύσκολες μέρες του ξεριζωμού.
Πνευματικοπαίδια του γέροντα
Πολλοί είναι οι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο. Καθένας από αυτούς μπορεί να πει μια ιστορία για το Γέροντα ή να θυμηθεί την απλότητά του. Οι πιο κοντινοί στο Γέροντα Παΐσιο άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι:
Ο πατήρ Παΐσιος ο μαθηματικός που ζει σε ένα κελλάκι κοντά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους. Αυτός έλαβε το όνομα του Γέροντα και είναι ο πνευματικός της Μονής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.
Ο ιερομόναχος Αρσένιος και ο μοναχός Ησαΐας που μένουν στο κελλάκι της Παναγούδας όπως ο γέροντας Παΐσιος επιθυμούσε. Οι δύο μοναχοί κρατούν το κελλάκι όπως το είχε ο γέροντας και δέχονται με μεγάλη χαρά όσους επισκέπτονται το σπιτάκι που έζησε ο γέροντας Παΐσιος.
Οι μοναχές της Σουρωτής στη γυναικεία Ιερά Μονή αγίου Ιωάννου του Θεολόγου κατέχουν δύο πολύτιμους θησαυρούς: Τα λείψανα του αγίου Αρσενίου και τον τάφο του γέροντος Παισίου. Στο μοναστήρι της Σουρωτής καθημερινά συρρέουν πολλοί προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο για να προσκυνήσουν στον τάφο του γέροντος Παισίου.
Μαρτυρία
Υπάρχουν βεβαίως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι που γνώρισαν το Γέροντα Παΐσιο, άκουσαν τη διδασκαλία του, διαπίστωσαν την αγιότητά του, δέχτηκαν τα δώρα της προσευχής του. Όλοι αυτοί ομολογούν πως ο γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς αγίους ασκητές του 20ου αιώνα.
Γενικά
Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος, ο οποίος πίστευε στο λόγο του Ευαγγελίου, κάνοντας τρόπο ζωής τον μοναστικό βίο και τις διδαχές της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης. Οι εγκύκλιες γνώσεις του περιορίζονταν στο επίπεδο του δημοτικού. Παρ' όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για την βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδιώξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.
Διδαχές
Λογισμοί. Μεγάλο βάρος έδινε στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε ότι όλα ξεκινούν από τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκέπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.
Φιλότιμο. Ο Γέροντας διαρκώς ανέφερε οτι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. «Ό,τι προσφέρουμε ή κάνουμε», έλεγε «πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο».
Θεία Δικαιοσύνη. Ανέφερε διαρκώς πως αν ο άνθρωπος θέλει να ομοιάσει στους Αγίους πρέπει να εφαρμόζει την Θεία δικαιοσύνη και όχι την ανθρώπινη. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη κατά τον Γέροντα είναι τυφλή και υπάρχει για να αποτρέπει τους κακούς και πονηρούς ανθρώπους. Η Θεία δικαιοσύνη όμως στοχεύει να εξυπερετεί τον αδύναμο άνθρωπο και αυτούς που έχουν ανάγκη. Όταν εφαρμόζουμε την Θεϊκή δικαιοσύνη τότε αποφεύγουμε τις έριδες, τις κατακρίσεις και τις διαφορές με τους συνανθρώπους μας.
Θεία Πρόνοια. Η Θεία πρόνοια είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα « βιοτικά » πράγματα, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι παραχώρηση από το Θεό και όχι σταλμένο απο αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας Του.
Ταπείνωση. Η ταπείνωση για το γέροντα ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε μάλιστα οτι ο Θεός «αδυνατεί» να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Χωρίς ταπείνωση, συνέχιζε, δεν επέρχεται η Θεία Χάρις, κλείνουμε την καρδιά μας από το Χριστό και ό,τι αρχικά «κερδίζουμε» γρήγορα το ξαναχάνουμε.
Υπακοή. Η πλήρης υπακοή, σύμφωνα με το γέροντα επιφέρει την ταπείνωση που είναι η αρχή όλων των καλών. «Να υπακούμε και όταν αδικούμαστε, γιατί ο Θεός ανταποδίδει την υπομονή στην αδικία» συχνά έλεγε. «Σήμερα όλοι είναι ανυπόμονοι, οι υπομονετικοί όμως σύμφωνα με το Χριστό θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών», κατέληγε.
Προφητείες. Ο Γέροντας πραγματοποίησε και αρκετές προφητείες. Δυστυχώς όμως πολλοί καπηλεύτηκαν τις διδαχές του γέροντος, λέγοντας πολλά πράγματα, είτε για ίδιον όφελος, είτε για εθνικά φρονήματα, που ο ίδιος ποτέ δεν ανέφερε, κάτι που τον λυπούσε ενώ ήταν ήδη εν ζωή. Οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν τα τεκταινόμενα που έχουν να κάνουν με την Κωνσταντινούπολη, επεξηγήσεις πάνω στις προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού αλλά και περί Αντιχρίστου.
Πηγή: http://gero-paisios.blogspot.co.uk/

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ο Γέρων Παϊσιος

Μια χαρούμενη είδηση σήμερα λάβαμε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και σας τη μεταδίδουμε για να τη διαδώσετε. 
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος αποδέχθηκε την εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής και ανέγραψε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας τον Όσιον μοναχόν Παϊσιον Αγιορείτην.
Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Tρίτην, 13ην Ἰανουαρίου 2015, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.
Κατ᾿ αὐτήν, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος: α) ὁμοφώνως ἀποδεχθεῖσα εἰσήγησιν τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς ἀνέγραψεν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόν μοναχόν Παΐσιον Ἁγιορείτην καί β) προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, διά ψήφων κανονικῶν ἐξελέξατο παμψηφεί τόν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Εἰρηναῖον Ἀβραμίδην, διακονοῦντα ἐν Παρισίοις, Βοηθόν Ἐπίσκοπον παρά τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Γαλλίας κυρίῳ Ἐμμανουήλ, ὑπό τόν τίτλον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ρηγίου.          
Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰανουαρίου 2015

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών!!!

Αντίγραφο της εφέστιας εικόνας της Μονής Γενεσίου Θεοτόκου Κομνηνών: Το καλύτερο δώρο!!!

Και φέτος, τηρήθηκε η παράδοση της κοπής της βασιλόπιτας, ως είθισται στην αρχή του χρόνου, στο Μοναστήρι Γενεσίου της Θεοτόκου στα Κομνηνά Ξάνθης από τον π. Σωφρόνιο και την αδελφή Νεκταρία που έδωσαν πολλές ευχές στους προσκυνητές. Λειτούργησε ο π. Σωφρόνιος και έψαλλαν οι κ.κ. Λάζαρος Κελεκίδης και Γιώργος Φραντζολάς. 
Το φλουρί έπεσε στη γράφουσα και το θεώρησα τη μεγαλύτερη ευλογία  που θα μπορούσε να μου γίνει. Γιατί μου δόθηκε ως δώρο αντίγραφο της εφέστιας εικόνας της Μονής που όμοια της δεν έχω δει πουθενά. Είναι η προσευχή των Θεοπατόρων, των Αγίων Ιωακείμ και Άννας, η γέννηση της Θεοτόκου και η αφιέρωση της στο Ναό, όπως είχαν υποσχεθεί οι γονείς Της στο Θεό. Είναι μια πανέμορφη εικόνα που αποτελείται από μικρές εικόνες που η κάθε μια έχει το συμβολισμό της.
Βλέπεις τις εξής εικόνες:
Την Αγία Άννα που προσεύχεται από τη μια πλευρά και από την άλλη προσεύχεται ο Άγιος Ιωακείμ
Έγκυο την Αγία Άννα
Την Αγία Άννα να έχει μέσα στην κούνια την Παναγία
Οι Θεοπάτορες να κρατούν την Μητέρα του Θεού ως μωρό στην αγκαλιά τους
Η Αγία Άννα να κάνει μπάνιο ως μωρό την Μαριάμ
Αγκαλιασμένους τους δύο Άγιους γονείς της Παναγίας μας που ευλογήθηκαν να κάνουν παιδί σε μεγάλη ηλικία
Τα εισόδια της Θεοτόκου στο ναό σε μικρή ηλικία
Μια πανέμορφη εικόνα που την ανεβάζω να την δείτε και φυσικά σας προτείνω να πάτε να την προσκυνήσετε στο μοναστήρι. Όπως έχω γράψει για μένα είναι ένας παράδεισος επί γης και μετά από δύο μήνες που είχα να πάω, χάρηκα πολύ που η Παναγία με ευλόγησε με αυτόν τον τρόπο και ήρθε και εκείνη με τους γονείς Της στο σπίτι μας.
Εύχομαι ειλικρινά αυτό το Μοναστήρι να προσφέρει χαρά σε όλους τους προσκυνητές, να αγιάζει την περιοχή μας, να είναι η παραμυθία μας και ο Παράδεισος μας. Ευχαριστώ πολύ την αδελφή Νεκταρία που με την θερμή προσευχή της, το χαμόγελο της και τα λόγια εκ καρδίας στέκεται αδελφή μας πραγματική όπως και τον πνευματικό του μοναστηριού τον πατήρ Σωφρόνιο που είναι πάντοτε μαζί μας σε χαρές και λύπες και μας καθοδηγεί με τον θεάρεστο λόγο του και τις προσευχές του.
Ήταν ομολογουμένως για μένα μια τυχερή ημέρα η 10η Γενάρη του 2015 γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να προσεύχομαι στην εικόνα της αγαπημένης μου εικόνας για όλους μας και ιδιαιτέρως για τα ζευγάρια που ακόμη δεν έχουμε τεκνοποιήσει. Τι πιο ωραίο να κάνουμε παιδιά, μετά από προσευχή!!! Άλλωστε σε κάθε σακουλάκι που περιείχε το πεντανόστιμο τσουρέκι είχε και λόγια του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου και στο δικό μου πέρα από το φλουρί έγραφε σε ένα χαρτάκι: «Πολλοί προσεύχονται προφορικώς ή αγαπούν να προσεύχονται διά βιβλίων. Και τούτον είναι καλόν και ο Κύριος δέχεται την προσευχή και σπλαχνίζεται αυτούς. Εάν όμως προσεύχηταν εις τον Κύριον και σκέπτηται άλλα τινά, τότε ο Κύριος δεν εισακούει της τοιαύτης προσευχής».   
Εύχομαι σε όλους μας να είμαστε προσηλωμένοι όταν προσευχόμαστε χωρίς να σκεπτόμαστε άλλα, να έχουμε μια στενή σχέση με το Θεό και να ευλογούμαστε από την Αγία Τριάδα, την Παναγία μας, τους Αγίους, τους Μάρτυρες, τους Αγγέλους. Αυτή την χαρά που ένιωσα να με συνοδεύει πάντοτε όπως και όλους σας. Γιατί όπως μου είπε και μια ψυχή: «Σημασία έχει να είμαστε όλοι καλά όχι μόνο εμείς».
Παναγία μου Αρχόντισσα και Βασίλισσα μου με τους Θεοπάτορες Γονείς σου ευλόγησε όλα τα ζευγάρια να τεκνοποιήσουν, εφόσον το επιθυμούν και αν αυτό δεν είναι σωστό για την σωτηρία τους, δώσε την αγάπη σου και την παραμυθία σου απλόχερα!
Υ.Γ. Επίσης ως δώρα μου δόθηκαν το απόδειπνο και οι χαιρετισμοί, λιβάνι, μια ελληνική σημαία και ένα σημειωματάριο. 



Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Το Νόημα της Μετάνοιας»

Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες γιόρτασε ἡ Ἐκκλησία μας, ἀποτελεῖ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου τῆς δικαιοσύνης καὶ σημαίνει τὴν ἀπαρχὴ ὑπαρξιακοῦ καὶ σωστικοῦ διαλόγου μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ θέλει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ μίσους καὶ τῆς καταστροφῆς καὶ νὰ ἀντικρύσει τὸ φῶς τῆς θείας ἀγάπης. Μετὰ τὴ λυτρωτικὴ αὐτὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ἱστορία τοῦ ἀν-θρωπίνου γένους προβάλλει ἀσφαλῶς κάποιο χρέος γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ποιό εἶναι τὸ χρέος αὐτὸ, μᾶς τὸ διακηρύττει ὁ Χριστὸς στὰ πρῶτα λόγια ποὺ πρόφερε ὅταν ἄρχισε τὸ κηρυκτικὸ καὶ λυτρωτικὸ ἔργο του ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ ποὺ τὸ συνοψίζει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὴν ἀκόλουθη φράση τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».
Τί εἶναι ὅμως ἡ μετάνοια ἔτσι ὅπως τὴ διακηρύττει ὁ Ἰησοῦς; Εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀλλαγὴ σκέψεων, ἢ ἡ ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς; Εἶναι ὁ αὐτοέλεγχος καὶ ἡ αὐτοκριτική, ὅπως τὴ σύστησαν πολλοὶ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι; Ἡ μετάνοια γιὰ τὸν Χριστό εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα αὐτά. Ὁ φόβος τοῦ θανάτου δημιούργησε μέσα στὸν ἄνθρωπο τὴν ἐπιθυμία γιὰ διασφάλιση τοῦ ἐγώ του, τὴ δίψα γιὰ ζωὴ καὶ γιὰ ἐπιτυχία. Ὅλα αὐτὰ εὐνόησαν τὸν ἀνθρωποκεντρισμὸ τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ μετάνοια σημαίνει ἀπάρνηση τοῦ ἐγὼ μὲ ὅλους τοὺς μηχανισμοὺς ποὺ δημιούργησε γιὰ νὰ κρατηθεῖ στὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποφύγει τὴ σκέψη τοῦ θανάτου, σημαίνει ἐπιστροφὴ στὸ Θεό. Ἡ αὐτοκριτικὴ εἶναι τὸ πρῶτο σκαλοπάτι. Στόχος τελικὸς εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στὸ Θεὸ καὶ στὴν ἐναρμόνιση τῆς ζωῆς μας μὲ τὸ θεῖο θέλημά Του, ἔτσι ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκε μέσα στὴν ἱστορία διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποτέλεσμα, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ζωῆς, ἡ ἀλλαγὴ πορείας ποὺ θὰ ἔχει κατεύθυνση καὶ κέντρο ὄχι τὸ ἐγώ, ἀλλὰ τὸν Θεό.
Στὸ πρῶτο κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ ἡ ἀνάγκη τῆς μετανοίας προσδιορίζεται καί ἀπὸ κάποια ἄλλη πραγματικότητα: ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Οἱ ἄνθρωποι προτρέπονται καὶ καλοῦνται νὰ μετανοήσουν, ὄχι γιὰ νὰ ἔλθει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ γιατὶ ἤδη ἦλθε.  Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν προδιορίζεται χρονικά ἤ τοπικά, εἶναι μιά νέα δυνατότητα γιά τόν ἄνθρωπο, ἕνας νέος τρόπος ζωῆς πού κυριαρχεῖται ὄχι ἀπό το μίσος ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη, ὄχι ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου ἀλλά ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. 
Τή βασιλεία αὐτή τή γεύεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀφήσει τόν ἑαυτό του νά νιώσει τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἐπαναλαμβάνοντας πάντοτε τό αἴτημα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς: «Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου».
ΕΚ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ


Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων: "Βάρβαρη πράξη βίας στο Παρίσι"

Από την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης αναμεταδίδεται η ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων για την πολύνεκρη επίθεση στο Παρίσι:
"Η σημερινή σφαγή στα γραφεία περιοδικού Charlie Hebdo είναι μια βάρβαρη πράξη βίας κατά των δημοσιογράφων και της ελευθερίας του Τύπου τονίζει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων.
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, υπήρξαν 12 θύματα από τους πυροβολισμούς. Ανάμεσά τους, 9 δημοσιογράφοι και 2 αστυνομικοί. Τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι τουλάχιστον δύο οπλοφόροι με καλυμμένα πρόσωπα συμμετείχαν στην επίθεση στα γραφεία του περιοδικού σήμερα στις 11.30 π.μ.
Η ΕΟΔ εξέφρασε τα συλλυπητήριά της στις οικογένειες και στους φίλους των θυμάτων. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Mogens Blicher Bjerregaard, θα μεταβεί αργότερα σήμερα ή αύριο στο Παρίσι για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων.
Η ΕΟΔ καταδίκασε αυτή τη βάρβαρη ενέργεια βίας εναντίον των δημοσιογράφων και της ελευθερίας του Τύπου και κάλεσε τις γαλλικές αρχές να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να μη μείνει ατιμώρητο αυτό το τρομακτικό έγκλημα. «Δεν είναι μόνο μια επίθεση εναντίον δημοσιογράφων αλλά και εναντίον της ελευθερίας του Τύπου. Οι δημοσιογράφοι είναι σήμερα αντιμέτωποι με ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους και απειλές», δήλωσε ο πρόεδρος της ΕΟΔ.
Μέσα στο 2014, 118 δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι σε ΜΜΕ έχασαν τη ζωή τους εκτελώντας το καθήκον τους. Στην Ευρώπη, 9 δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν, οι περισσότεροι απ’ αυτούς στην Ουκρανία.

Με αφορμή την τρομακτική σημερινή επίθεση, η ΕΟΔ επαναλαμβάνει την έκκλησή της προς τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, και τις διεθνείς οργανώσεις (μεταξύ αυτών το Συμβούλιο της Ευρώπης και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και την Ανασυγκρότηση στην Ευρώπη) να εντείνουν τις προσπάθειές τους υπέρ της προστασίας των δημοσιογράφων".

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Την βασιλόπιτα έκοψε η ΕΣΗΕΜΘ

Την πρωτοχρονιάτικη πίτα της έκοψε η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης (ΕΣΗΕΜ-Θ) στην καθιερωμένη εκδήλωση που διοργανώνει κάθε χρόνο ανήμερα τα Θεοφάνια.
Στην εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΕΣΗΕΜ-Θ, ήταν παρόντες ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστας, η αντιπεριφερειάρχης  Κεντρικής  Μακεδονίας Β. Πατουλίδου, ο πρόεδρος της ΠΕΔ, δήμαρχος Αμπελοκήπων-Μενεμένης Λ. Κυρίζογλου, ο μόνιμος αναπληρωτής του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, αντιδήμαρχος Κ. Ζέρβας, η αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Παιδείας Έλλη Χρυσίδου, ο αντιδήμαρχος Τουρισμού Σπ. Πέγκας, ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Αντ. Γυφτόπουλος, η περιφερειακή σύμβουλος Δ. Χαραλαμπίδου ,ο αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Θεσσαλονίκης Δ. Κούβελας, ο δημοτικός σύμβουλος  Τρ. Μηταφίδης, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών Δ. Κουμπιάς, ο πρόεδρος της ΔΕΠΘΕ Π. Νεστορίδης, ο πρόξενος της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη Δρ. Ίνγκο Φον Βος, ο  γενικός πρόξενος της Βουλγαρίας στη Θεσσαλονίκη Βασίλ Βάλτσεφ, ο διοικητής πυροσβεστικών υπηρεσιών Κ. Μακεδονίας, υποστράτηγος Χρύσανθος Αθανασόπουλος  και άλλοι εκπρόσωποι φορέων και αρχών.
Στην ομιλία του ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΜ-Θ, Αν. Φωκιανίδης, αναφέρθηκε στη βαθιά κρίση που δοκιμάζει τις αντοχές του δημοσιογραφικού κόσμου τονίζοντας ότι το έλλειμμα ποιότητας στην ενημέρωση έχει επίπτωση στην ίδια τη δημοκρατία.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης απονεμήθηκε στον δημοσιογράφο Χρίστο Ζαφείρη το Βραβείο του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΜ-Θ Μαρκίδες Πούλιου 2014.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Η αγάπη νικάει τις πιο δύσκολες ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ

Απόψε είδα μια ταινία με κοινωνικό περιεχόμενο και συγκεκριμένα σχετική με τη νόσο του Αλτσχάιμερ που εκδηλώνεται σε μια γυναίκα 50 ετών. Πρωταγωνίστρια είναι η Τζούλιαν Μουρ και σε μια συνέντευξη της είδα που είπε πως συναντήθηκε με ασθενείς, συγγενείς, νοσηλευτές και εθελοντές που έχουν σχέση με αυτήν την εκφυλιστική ασθένεια. Η ηθοποιός θα είναι υποψήφια για Όσκαρ, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως είναι βασισμένο το έργο στο βιβλίο της Λίζα Τζένοβα.
Η Άλις -όπως λέγεται στο έργο- είναι μια πετυχημένη καθηγήτρια πανεπιστημίου στον τομέα της γλωσσολογίας, με διαλέξεις σε όλο τον κόσμο και είναι παντρεμένη με  έναν επίσης μορφωμένο άντρα, -αν κατάλαβα καλά- ογκολόγο ή ερευνητή αναφορικά με τον καρκίνο. Έχει τρία υπέροχα παιδιά και μια ζωή καλά στρωμένη -όπως θα έλεγε ένας κοινός άνθρωπος-.
Συνειδητοποιεί όμως κάποια στιγμή ότι αρχίζει και ξεχνάει βασικά πράγματα και έτσι επισκέπτεται νευρολόγο ο οποίος της κάνει τη διάγνωση. Η ίδια προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ασθένεια της και γράφει στο κινητό της πληροφορίες που της χρειάζονται στην καθημερινότητα, αλλά και γενικότερα να μπορεί να θυμάται γεγονότα όπως τα ονόματα των παιδιών της και τα γενέθλια της.
Είναι συγκλονιστική η  ομολογία της πως όταν μαθαίνει την ασθένεια της, λέει πως θα ήταν προτιμότερο να είχε καρκίνο γιατί οι καρκινοπαθείς συνεχίζουν να έχουν μια φυσιολογική ζωή, ενώ αυτή νιώθει πως τη χάνει, αφού φεύγουν οι μνήμες και οι αναμνήσεις. Φροντίζει όμως να βλέπει τα οικογενειακά άλμπουμ φωτογραφιών και τα βίντεο ώστε να μην ξεχνάει τα όσα έζησε και κυρίως αυτά που αισθάνθηκε.  
Σε μια ομιλία της για τη νόσο του Αλτσχάιμερ σε πρώιμη ηλικία, αναφέρει τα όσα ζει και συγκινεί το κοινό που τη χειροκροτεί θερμά, όπως τότε που έκανε τις διαλέξεις. Τα παιδιά της, της συμπαραστέκονται όπως και ο σύζυγος της αλλά στο τέλος στέκεται κοντά της η μικρή της κόρη που είναι η πιο αντιδραστική και είχαν τις μεγαλύτερες διαφωνίες, γιατί επέλεξε να γίνει ηθοποιός, χωρίς να πάει στο κολλέγιο. Η άλλη η κόρη της γεννάει δίδυμα και έτσι είναι δύσκολο για εκείνη να προσέξει τη μητέρα της. Ο σύζυγος της πηγαίνει στη Μινεσότα για να εργαστεί εκεί, παραδεχόμενος στην κόρη του πως είναι καλύτερος άνθρωπος από εκείνον.
Η τελευταία σκηνή δίνει ένα μεγάλο μήνυμα. Η Άλις μιλάει με δυσκολία και φαίνεται χαμένη στις σκέψεις της. Η κόρη της, της διαβάζει το ρόλο της σε ένα έργο που θα παίξει και αφορά στις ψυχές, όταν ρωτάει την Άλις τι είναι αυτό που άκουσε, η απάντηση που πήρε ήταν: «Για την αγάπη».
Τελικά όλα να χαθούν ακόμη και αν καταστραφεί ο εγκέφαλος παραμένει αυτό το συναίσθημα της αγάπης. Ακούγοντας μόνο ένα κείμενο και νιώθοντας το συναίσθημα της ερμηνείας της κόρης της. Συνδέεται και με τον τίτλο: «Still Alice». Ακόμη παραμένει η Άλις. Καμία ασθένεια δεν μπορεί να νικήσει τα αγνά αισθήματα του ανθρώπου που παραμένουν μέσα του, ως μαγιά.
Θυμήθηκα τον ηθοποιό Σπύρο Παπαδόπουλο για το πως αντιμετώπισε τον καρκίνο: «Αυτός κάνει τη δουλειά του και εγώ τη δική μου». Άρα ίσως είναι ένα από τα μυστικά για όσους περνούν δύσκολα, για τον οποιοδήποτε λόγο.
Είναι πράγματι πολύ αξιέπαινοι οι άνθρωποι που μπορούν και συνεχίζουν τη ζωή τους όπως πριν, όταν έχουν μια ασθένεια, μια απώλεια αγαπημένου τους ανθρώπου, μια καταστροφή που καλούνται να την διαχειριστούν. Έτσι μπορούν να νικήσουν τα πάντα, ακόμη και να ιαθούν πλήρως. Κάτι που έχω δει ακόμη σε άνθρωπο που του είχε διαγνωσθεί ένας χρόνος ζωής και ζει πάνω από δέκα.
Το τέλος σε αυτή τη ζωή και την αρχή στην επόμενη και αιώνια τα βάζει ο Θεός. Εμείς με το να τα παρατάμε είναι σαν να επισπεύδουμε την απόφαση του. Αυτός ξέρει πότε είναι η ώρα του καθενός. Και όταν δίνεται μια μάχη σκληρή από τον άνθρωπο ο Θεός είναι πάντοτε μαζί του, δεν τον εγκαταλείπει ούτε στιγμή. Του δίνει θάρρος και τον προετοιμάζει για τη μεγάλη συνάντηση. Μέχρι τότε έχει μια ζωή εδώ με ανθρώπους αγαπημένους που και αυτούς θα τους συναντήσει και πάλι.

Ακόμη και αν τα μάτια δεν αναγνωρίζουν ούτε τα αγαπημένα πρόσωπα η ψυχή αντιλαμβάνεται την αγάπη…

Χριστός ετέχθη Χαρά μου!

Εκείνος που έχει κατανικήσει τα πάθη, έχει κατανικήσει και τη λύπη.
Εκείνος όμως που έχει κατακυριευθεί από τα πάθη, δε θα αποφύγει τα δεσμά της λύπης.
Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ
19/7/1759-2/1/1833

“Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη…”

Του αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965

Λεπτομέρεια από την οικογένεια του ζωγράφου, με τη Δεσπούλα να συμμετέχει και να πρωταγωνιστεί στο έργο του Φωτίου (περ. 1930).
…Χρυσά χέρια και πολλά χαρίσματα μου έδωσε ο Κύριος. Δεν τα μεταχειρίσθηκα για να αποχτήσω υλικά αγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενός είδους καλοπέραση. Τα μεταχειρίσθηκα προς δόξαν του Κυρίου και της Ορθοδοξίας του.
Όχι μόνο τον εαυτό μου παράβλεψα, μα και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τα αδίκησα, κατά το πνεύμα του κόσμου.
Κανένας άνθρωπος δεν στάθηκε τόσο ανίκανος να βοηθήσει τους συγγενείς του, όσο εγώ. Μ’ όλο που είχα ένα όνομα και πολλούς θαυμαστές, ποτέ δεν τα μεταχειρίσθηκα για ωφέλειά μου, τόσο, ώστε ν’ απορούν οι γνωστοί μου κι οι ξένοι.
Ήμουνα προσηλωμένος στο έργο που έβαλα για σκοπό μου, και στον σκληρόν αγώνα για την Ορθόδοξη πίστη μας. Για τούτο τυραννιστήκαμε και τυραννιόμαστε στη ζωή μας. Φτωχός εγώ, φτωχά και τα παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή.
Μα, με την ελπίδα του Θεού, όλα γαληνεύουν. Όλα τα θλιβερά τα περνούμε με ευχαριστία. Ξέρω πως όσα βάσανα μας έρχονται, μας έρχονται γιατί δεν πέσαμε να προσκυνήσουμε τον διάβολο, να καλοπεράσουμε, παρά ακολουθούμε Εκείνον που μας δείχνει «την στενήν και τεθλιμμένην οδόν», και σ’ αυτόν τον δρόμο τον ακολουθούμε πρόθυμα….
Νωπογραφία με την οικογένεια από το σπίτι της οδού Βιζυηνού που φυλάσσεται στην Εθνική Πινακοθήκη (1932). Μαρία και Δεσπούλα. Η λατρεμένη σύντροφος και η πολυαγαπημένη κόρη του Φωτίου εμπνέουν και απεικονίζονται πολύ συχνά από τον ζωγράφο
Εχθές, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ήμουνα ξαπλωμένος στο κουβούκλι μας περασμένα τα μεσάνυχτα, και συλλογιζόμουνα. Είχα δουλέψει νυχτέρι για να τελειώσω μια Παναγία Γλυκοφιλούσα, και δίπλα μου καθότανε η γυναίκα μου κι έπλεκε. Όποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σε μεγάλη κατάνυξη, και ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα λοιπόν εκεί που ζωγράφιζα την Παναγία, κι η Μαρία έψελνε και κείνη μαζί μου με τη γλυκειά φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μου έδωσε ο Θεός, ας είναι δοξασμένο τ’ όνομά του για όλα τα μυστήρια της οικονομίας του. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, και πρώτο απ’ όλα για την απλή τη Μαρία, που μου τη δώρισε συντροφιά στη ζωή μου, ψυχή θρησκευτική, ένα δροσερό ποταμάκι που γλυκομουρμουρίζει μέρα νύχτα δίπλα σ’ έναν παλιόν καστρότοιχο….
Κοντά μου κάθεται και με συντροφεύει, ήμερος άνθρωπος, Μαρία η Απλή. Εκείνη πλέκει είτε ράβει, κι εγώ δουλεύω την αγιασμένη τέχνη μου και φιλοτεχνώ εικονίσματα που τα προσκυνά ο κόσμος. Τί χάρη μας έδωσε ο Παντοδύναμος, που την έχουνε λιγοστοί άνθρωποι: «Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν των δούλων αυτού». Το καλύβι μας είναι φτωχό στα μάτια του κόσμου, και μολαταύτα στ’ αληθινά είναι χρυσοπλοκώτατος πύργος κι ηλιοστάλαχτος θρόνος, γιατί μέσα του σκήνωσε η πίστη κι η ευλάβεια. Κι εμείς που καθόμαστε μέσα, ήμαστε οι πιο φτωχοί από τους φτωχούς, πλην μας πλουτίζει με τα πλούτη του Εκείνος που είπε: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».
Αφού λοιπόν τελείωσα τη δουλειά μου κατά τα μεσάνυχτα, ξάπλωσα στο μεντέρι μου, κι η Μαρία ξάπλωσε και κείνη κοντά μου και σκεπάσθηκε και την πήρε ο ύπνος. Έπιασα να συλλογίζουμαι τον κόσμο. Συλλογίσθηκα πρώτα τον εαυτό μου και τους δικούς μου, τη γυναίκα μου και το παιδί μου. Γύρισα και κοίταξα τη Μαρία που ήτανε κουκουλωμένη και δεν φαινότανε αν είναι άνθρωπος αποκάτω από το σκέπασμα.
Κι είπα: Ποιος μας συλλογίζεται; Οι άνθρωποι λένε λόγια πολλά, μα δεν πιστεύουνε σε τίποτα, γι’ αυτό είπε ο Δαυίδ:«Πας άνθρωπος ψεύστης». Γύρισα και κοίταξα το φτωχικό μας, πούνε σαν ξωκλήσι, στολισμένο με εικονίσματα και με αγιωτικά βιβλία, χωμένο ανάμεσα στ’ αρχοντόσπιτα της Βαβυλώνας, κρυμένο, σαν τον φτωχό που ντρέπεται μη τον δει ο κόσμος. Η καρδιά μου ζεστάθηκε, κρυμένη και κείνη μέσα μου.
Ένοιωσα πως ήμουνα χωρισμένος από τον κόσμο, κι οι λογισμοί μου πως ήτανε και κείνοι κρυμμένοι πίσω από το καταπέτασμα που χώριζε τον κόσμο από μένα, και πως άλλος ήλιος κι άλλο φεγγάρι φωτίζανε τον δικό μας τον κόσμο. Κι αντί να πικραθώ, ευφράνθηκε η ψυχή μου πως μ’ έχουνε ξεχασμένο, κι η χαρά η μυστική, που τη νοιώθουνε όσοι είναι παραπεταμένοι, άναψε μέσα μου ήσυχα κι ειρηνικά, κι η παρηγοριά με γλύκανε σαν μπάλσαμο, ανακατεμένη με το παράπονο.
Και φχαρίστησα Εκείνον που φανερώνει τέτοια μυστήρια στον άνθρωπο, και που κάνει πλούσιους τους φτωχούς, τους χαρούμενους, τους θλιμμένους, που δίνει μυστική συντροφιά στους ξεμοναχιασμένους, και που μεθά με το κρασί της τράπεζάς του όσους κρεμάσανε την ελπίδα τους σε Κείνον. Αν δεν ήμουνα φτωχός και ξευτελισμένος, δεν θα μπορούσα να αξιωθώ τούτη την πονεμένη χαρά, γιατί δεν ξαγοράζεται με τίποτα άλλο, παρεκτός με την συντριβή της καρδιάς, κατά τον Δαυίδ που λέγει: «Κύριε, εν θλίψει επλάτυνάς με». Επειδή όποιος δεν πόνεσε και δεν ταπεινώθηκε, δεν παίρνει έλεος. Έτσι τα θέλησε η ανεξιχνίαστη σοφία. Μα οι άνθρωποι δεν τα νοιώ­θουνε αυτά, γιατί δεν θέλουνε να πονέσουνε και να ταπεινωθούνε, ώστε να νοιώσουνε κάποιο πράγμα που είναι παραπέρα από την καλοπέραση του κορμιού κι από τα μάταια πάθη τους.
Ολοένα, χωρίς να το καταλάβω, ανεβαίνανε τα δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα για τον κόσμο και δάκρυα για μένα. Δάκρυα για τον κόσμο γιατί γυρεύει να βρει τη χαρά εκεί που δεν βρίσκεται, και δάκρυα για μένα γιατί πολλές φορές δείλιασα μπροστά στη φτώχια και στους άλλους πειρασμούς, και δικαίωσα τους ανθρώπους, ενώ τώρα ένοιωσα πως δεν παίρνει ο άνθρωπος μεγάλο χάρισμα χωρίς να περάσει μεγάλον πειρασμό. Κι αντρειεύθηκα κατά το πνεύμα, κι ένοιωσα πως δεν φοβάμαι τη φτώχια, παρά πως την αγαπώ. Και κατάλαβα καλά πως δεν πρέπει ο άνθρωπος να αγαπήσει άλλο τίποτα από τον πόνο του, γιατί από τον πόνο αναβρύζει η αληθινή χαρά κι η παρηγοριά, κι εκεί βρίσκουνται οι πηγές της αληθινής ζωής.
Αληθινά, η φτώχια είναι φοβερό θηρίο. Όποιος το νικήσει όμως και φτάξει να μην το φοβάται, θα βρει μεγάλα πλούτη μέσα του. Τούτη την αφοβία τη δίνει ο Κύριος, άμα ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Σ’ αυτόν τον πόλεμο που η αντρία λέγεται ταπείνωση, και τα βραβεία είναι καταφρόνεση και εξευτελισμός, δεν βα­στάνε οι αντρείοι του κόσμου. Όποιος δεν περάσει από τη φωτιά της δοκιμής, δεν ένοιωσε αληθινά τί είναι η ζωή, και γιατί ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η ζωή», και γιατί είπε πάλι:
«Μακάριοι οι πικραμένοι, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούνε». Όποιος δεν απελπί­σθηκε από όλα, δεν τρέχει κοντά στον Θεό, γιατί λογαριάζει πως υπάρχουνε κι Η οικογένεια του ζωγράφου.άλλοι προστάτες γι’ αυτόν, παρεκτός του Θεού.
Κι εκεί που τα συλλογιζόμουνα αυτά, ένοιωσα μέσα μου ένα θάρρος και μια αφοβιά ακόμα πιο μεγάλη, κι ειρήνη με περισκέπασε, κι είπα τα λόγια που είπε ο Ιωνάς μέσα από το θεριόψαρο: «Εβόησα εν θλίψει μου προς Κύριον τον Θεόν μου και εισήκουσέ μου. Από την κοιλιά του Άδη άκουσες την κραυγή μου, άκουσες τη φωνή μου. Άβυσσο άπατη με έζωσε. Το κεφάλι μου χώνεψε μέσα στις σκισμάδες των βουνών, κατέβηκα στη γης, που την κρατάνε αμπάρες ακατάλυτες. Ας ανεβεί η ζωή μου από τη φθορά προς εσένα, Κύριε ο Θεός μου. Την ώρα που χάνεται η ζωή μου, θυμήθηκα τον Κύριο. Ας έρθει η προσευχή μου στην αγιασμένη εκκλησιά σου. Όσοι φυλάγουνε μάταια και ψεύτικα θα παρατηθούνε χωρίς έλεος. Μα εγώ θα σε φχαριστήσω και με φωνή αινέσεως θα σε δοξολογήσω».
Και πάλι δόξασα τον Θεό και τον φχαρίστησα γιατί μ’ έκανε αναίσθητο για τις ηδονές του κόσμου, τόσο που να συχαίνουμαι όσα είναι ποθητά για τους άλλους, και να νοιώσω πως είμαι κερδισμένος όποτε οι άλλοι λογαριάζουνε πως είμαι ζημιωμένος. Και γιατί πήρα δύναμη από Κείνον να καταφρονήσω τον σατανά, που παραφυλάγει πότε θα λιγοψυχήσω, κι έρχεται και μου λέγει: «Πέσε προσκύνησέ με, γιατί θα γίνουνε ψωμιά αυτές οι πέτρες που βλέπεις».
Και πάλι ξανάρχεται και μου λέγει: «Ε, πως χαίρεται ο κόσμος! Ακούς τον αλαλαγμό, τις φωνές που βγαίνουνε από τα παλάτια όπου διασκεδάζουνε οι φτυχισμένοι υποταχτικοί μου, άντρες και γυναίκες; Πέσε προσκύνησέ με και σαν απλώσεις μοναχά το χέρι σου να τα πάρεις όλα. Εσύ είσαι άνθρωπος τιμημένος για την τέχνη σου. Γιατί να υποφέρνεις, σε καιρό που αυτοί χαίρουνται όλα τα καλά και τ’ αγαθά, μ’ όλο που δεν έχουνε τη δική σου την αξιοσύνη; Κοίταξε τη φτώχια σου, κι αν δεν λυπάσαι τον εαυτό σου, λυπήσου την καϋμένη τη γυναίκα σου και το φτωχό το παιδί σου, που υποφέρνουνε από σένα!».
Άλλη φορά τον άκουγα, μ’ όλο που δεν έκανα ότι μούλεγε, μα τώρα τον άφησα να λέγει χωρίς να τον ακούσω ολότελα. Έμενα ο νους μου ήτανε σε κείνους τους θλιμμένους και τους βασανισμένους που δεν έχουνε ελπίδα, και σε κείνους που τρώγανε και πίνανε κείνη τη νύχτα και που χορεύανε με τις γυναίκες που δεν έχουνε ντροπή, και σε κείνους που μαζεύουνε πλούτη κι αδιαφόρετα πράματα που δεν μπορούνε να τ’ αποχωριστούνε σαν σιμώσει ο θάνατος, και που καταγίνουνται να δέσουνε τον εαυτό τους με πιο πολλά σκοινιά, αντίς να τα λιγοστέψουνε.
Επειδής οι δύστυχοι είναι φτωχοί από μέσα τους κι αδειανοί και τρεμάμενοι, και θέλουνε να ζεσταθούνε και γι’ αυτό ρίχνουνε από πάνω τους όλα αυτά τα πράματα, σαν τον θερμιασμένον που ρίχνει απάνω του παπλώματα και ρούχα, δίχως να ζεσταθεί. Λογαριάζω πως οι σημερινοί οι άνθρωποι είναι πιο φτωχοί στο απομέσα πλούτος και γι’ αυτό έ­χουνε ανάγκη από τόσα πολλά μάταια πράματα. Αυτά που λένε χαρές και ηδονές, τα δοκίμασα κι εγώ σαν άνθρωπος, και πίστευα κι εγώ πως ήτανε στ’ αληθινά χαρά κι ευτυχία.
Μα γλήγορα κατάλαβα πως ήτανε ψευτιές και φαντασίες ασύστατες, και πως χοντραίνουνε την ψυχή και στραβώνουνε τα πνευματικά της μάτια, και τότε δε μπορεί να δει, και γίνεται κακιά κι αλύπητη στον πόνο τ’ αδερφού της, αδιάντροπη, ακατάδεκτη, άθεη, θυμώτρα, αιμοβόρα.
Όσοι είναι σκλάβοι στην καλοπέραση του κορμιού τους δεν έχουνε αληθινή χαρά, γιατί δεν έχουνε ειρήνη. Για τούτο θέλουνε να βρίσκουνται μέσα σε φουρτούνα και να ζαλίζουνται, ώστε να θαρούνε πως είναι φτυχισμένοι. Η χαρά η αληθινή είναι μια θέρμη της διάνοιας και μιαν ελπίδα της καρδιάς που τις αξώνουνται όσοι θέλουνε να μην τους ξέρουνε οι άνθρωποι, για να τους ξέρει ο Θεός. Γι’ αυτό, Κύριε και Θεέ και πατέρα μου, καλότυχος όποιος έκανε σκαλούνια από τη φτώχια κι από τα βάσανα κι από την καταφρό­νεση του κόσμου, για ν’ ανεβεί σε Σένα. Καλότυχος ο άνθρωπος που ένοιωσε την αδυναμία του αληθινά. Όσο πιο γλήγορα το κατάλαβε, τόσο πιο γλήγορα θα απογευτεί από το ψωμί που θρέφει κι από το κρασί που δυναμώνει, αν έχει την πίστη του σε Σένα. Αλλοιώς θα γκρεμνιστεί στο βάραθρο της απελπισίας.
Με τί λόγια να φχαριστήσω τον Κύριό μου, που ήμουνα χαμένος και με χεροκράτησε, στραβός και μ’ έκανε να βλέπω; Εκείνος έστρεψε την λύπη μου σε χαρά. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν. Μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επ’ Αυτόν».
Αδέλφια μου, δώστε προσοχή στα λόγια μου! Έτσι που βλέπετε, έβλεπα κι εγώ, και θαρρούσα πως έβλεπα» μα τώρα κατάλαβα πως ήμουνα στραβός και κουφός και ποδαγρός. Μετά χαράς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση, γιατί αλλοιώς δεν ανοίγουνε τα μάτια στο αληθινό το φως, μήτε τ’ αυτιά ακούνε τα καλά μηνύματα, μήτε τα πόδια περπατάνε στον δρόμο που πάγει εκεί όπου είναι η αιώνια πολιτεία του Χριστού, εκεί που βρίσκουνε ειρήνη κι ανάπαψη οι αγαπημένοι του. Όποιος δεν καταλάβει πως είναι απροστάτευτος από τους ανθρώπους κι έρημος στον κόσμον τούτον, δεν θα ταπεινωθεί. Κι όποιος δεν ταπεινωθεί δεν θα ελεηθεί. Η λύπη της διάνοιας μας σιμώνει στον Θεό. Γι’ αυτό δεν θέλω καμιά καλοπέραση, αλλά καρδιά συντριμμένη.
Αυτά κι άλλα πολλά αναβρύζανε από μέσα μου κείνη τη νύχτα, και τα μάτια μου τρέχανε. Δεν ήξερε τι συλλογίζουμαι κανένας άνθρωπος, εκεί που ήμουνα τρυπωμένος, στο κουβούκλι μου, ούτε καν η Μαρία που κοιμότανε δίπλα μου κουκουλωμένη. Ο βοριάς έκανε μεγάλη ταραχή απ’ όξω. Τα δέντρα αναστενάζανε, θαρρούσες πως κλαίγανε και πως παρακαλούσανε ν’ ανοίξω να μπούνε μέσα να προστατευτούνε. Το καντήλι έριχνε το χρυσοκέρινο φέγγος του απάνου στα κονίσματα και στ’ ασημωμένο Ευαγγέλιο.
Δόξα σοι ο Θεός, καλά ήμαστε! Μακάριος είναι όποιος είναι ξεχασμένος. Ο κόσμος παραπέρα γλεντά, χορεύει, κάνει αμαρτίες με τις γυναίκες, παίζει χαρτιά. Ο δυστυχής γιορτάζει τον θάνατο του κορμιού του, που κάνει τόσα για να το φχαριστήσει. Λες πως κερδίσανε την αθανασία, τώρα που ήρθε ο καινούργιος χρόνος, αντίς να κλάψουνε πως σιμώνουνε ολοένα στο τέλος αυτής της πονηρής ζωής. «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τί ποιούσι». Τί κάνουνε; Πού πάνε; Σε λίγο θα καταντήσουνε τα κόκκαλά τους σαν λιθάρια άψυχα, θα γκρεμνιστούνε τα παλάτια τους, θα σβύσει όλη τούτη η οχλοβοή κι η φωτοχυσία, σαν κάποιο πράγμα που δεν γίνηκε ποτές. Ω κατάδικοι, τί ξεγελοιώσαστε;«Ίνα τί αγαπάτε ματαιότητα και ζητήτε ψεύδος;».
Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 1950
Αξιοπρόσεκτες ευσεβείς σκέψεις
του ακαταβλήτου αγωνιστού
αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965

Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη» Θεσσαλονίκη
Πηγή: https://antexoume.wordpress.com