Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Η τρομοκρατία στο κέντρο της Ευρώπης



Στο κέντρο της Ευρώπης χτύπησε τυφλά η τρομοκρατία για άλλη μια φορά. Θύματα, τραυματίες και φοβισμένοι διασωθέντες θυσιάστηκαν σε μια πράξη ανθρώπων που θέλουν να σπείρουν τον πανικό και παράλληλα άραγε να εκδικηθούν για κάτι; Ή να προβούν σε ενέργειες υποστηρίζοντας φανατικά μια ιδέα στο όνομα μιας θρησκείας; Θυμάμαι τα λόγια ενός μεγάλου Πατέρα της Ορθοδοξίας στο Σταθμό της Εκκλησίας πριν μερικές μέρες: «Οι φανατικοί της θρησκείας είναι χειρότεροι από τους άθεους».
Άραγε τι αλλάζει στην Ευρώπη που όλοι εμείς αμήχανα τώρα το παρακολουθούμε και ταυτόχρονα φοβόμαστε μήπως είμαστε ο επόμενος στόχος; Σε μια χώρα με ανθρώπους που βαφτίζονται από την βρεφική ηλικία χριστιανοί ορθόδοξοι φιλοξενούνται μουσουλμάνοι πρόσφυγες που τους έκλεισαν την πόρτα οι αραβόφωνες χώρες και τους δεχθήκαμε εμείς. Με ανοιχτή την αγκαλιά μας δεν θέλαμε να τους βάλουμε φραγμό στη ζωή, στα όνειρα και στις ευκαιρίες.
Διάβασα ένα μήνυμα στο twitter ότι αυτό που έγινε στις Βρυξέλλες γίνεται κάθε μέρα στη Συρία για αυτό φεύγουν οι άνθρωποι και όχι για να βλέπουν τις φάτσες των Ευρωπαίων. Άραγε θα αναγκαστούν να φύγουν και από τις πρωτεύουσες ευρωπαϊκών χωρών γιατί θα φοβούνται  να πάνε στη δουλειά τους με το μετρό, για να μην γίνουν κομμάτια από βόμβες; Μήπως γίνουν εύκολος στόχος ανθρώπων που δεν σκέπτονται πως τέτοιες ενέργειες με αιματοκύλισμα δεν έχουν ποτέ νικητές, παρά μόνο ηττημένους;
Η Ευρώπη κλονίζεται από τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Υποτίθεται ισχυρή και ασφαλής δέχεται πλήγματα στο κέντρο της και οι κάτοικοι της φοβούνται να κινούνται στους δρόμους της, να μένουν στα σπίτια τους, να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Μην γελιόμαστε όλα άλλαξαν μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες. Ποιος ξέρει ποια πόλη θα είναι η επόμενη. Ας μη γίνω μάντης κακών ειδήσεων. Ας είναι τελευταία φορά αυτή που πεθαίνουν άνθρωποι στο όνομα μιας παράλογης ιδέας.
Ας γίνουμε όλοι μια γροθιά και ας προσευχηθούμε για την ειρήνη. Σε όλες τις χώρες και να δεχθούμε τους πρόσφυγες σαν τους συγγενείς μας, σαν τα αδέλφια μας. Ίσως έτσι να αλλάξει και η Ευρώπη προς το καλύτερο. Με ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ισότητα, αξιοπρέπεια.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Νύχτα φωτός στην Ξάνθη: Μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα ανοικτά τα μαγαζιά

Για πρώτη φορά ο Εμπορικός Σύλλογος Ξάνθης διοργανώνει
την Λευκή Νύχτα "ΝΥΧΤΑ ΦΩΤΟΣ" όπου η αγορά της Ξάνθης
θα παραμείνει ανοιχτή το βράδυ έως και τις 24:00...!!!

Η βραδιά θα είναι γεμάτη εκπλήξεις. 
Με Μουσική, χορό και μοναδικές εκδηλώσεις θα υποδεχθούν τον κόσμο δίνοντας του την ευκαιρία να αγοράσει από τα εμπορικά καταστήματα της Ξάνθης που θα κάνουν προσφορές και εκπτώσεις στα προϊόντα τους.

Την Παρασκευή η αγορά της Ξάνθη παραμένει ανοιχτή το βράδυ
από τις 18:00 έως και τις 24:00...!!!

Η πόλη θα είναι ντυμένη από άκρη σε άκρη γιορτινά και θα σας υποδεχθεί για χορό, μουσική, κεράσματα και ατέλειωτες εκπλήξεις.!!!

Συνδιοργανωτές στην βραδιά είναι: η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης, ο Δήμος Ξάνθης, το Κέντρο Πολιτισμού Δήμου Ξάνθης και το Σωματείο Εμπόρων Υφασμάτων Νεοτερισμών Ν. Ξάνθης

Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Ενίσχυση Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Ξάνθης στους πρόσφυγες


Τό Κοινωνικό Ἰατρεῖο-Φαρμακεῖο (Κ.Ι.Φ.) τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τό ὁποῖο λειτουργεῖ ἀπό το ἔτος 2012 χάρη στήν ἀνιδιοτελή προσφορά τῶν ἐθελοντῶν ἰατρῶν, φαρμακοποιῶν, νοσηλευτῶν καί πολιτῶν τῆς Ξάνθης, ἀναγνωρίζοντας τή δύσκολη κατάσταση πού βρίσκονται οἱ πρόσφυγες στή χώρα μας  χορήγησε στό κλιμάκιο τῶν Γιατρῶν τοῦ Κόσμου Καβάλας ποσότητες από τά κάτωθι φάρμακα γιά τήν ἀνακούφιση τῶν ἀναγκῶν τῶν ἀνθρώπων: 
ἀντιβιωτικά παιδιῶν καί ἐνηλίκων,
φάρμακα ἔλκους,
ἀντιυπερτασικά,
παυσίπονα,
ἀντιεμετικά,
κορτιζόνες καί
τρόφιμα (ὑποκατάστατα τροφῆς ὑψηλῆς θερμιδικῆς ἀξίας)
καί ἔθεσε τίς ὑπηρεσίες τῶν ἐθελοντῶν τοῦ Κ.Ι.Φ. στή διαθεση των Γιατρῶν τοῦ Κόσμου πού ἔχουν ἀναλάβει τήν φιλοξενία τῶν προσφύγων στή Νέα Καρβάλη.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Ένας Μάρτης γεμάτος πόνο για τους πρόσφυγες


Σήμερα μπήκε ο Μάρτης και η άνοιξη άτυπα, αφού σύμφωνα με την εαρινή ισημερία θα μπει σε 20 μέρες. Ένας αγαπημένος μήνας για μένα αφού έχω τα γενέθλια μου σε πέντε μέρες. Πάντα μου άρεσαν αυτές οι ημέρες, γιατί αρχίζει η φύση να αναγεννιέται δειλά. Και όμως σφίγγεται η καρδιά μου φέρνοντας στο μυαλό μου τους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας. Σε κάθε παιδί βλέπω το δικό μου και νιώθω τόσο ανήμπορη να τους βοηθήσω παρά μόνο με την προσευχή μου. Να παρακαλώ το Θεό να τους βοηθήσει να έχουν μια φυσιολογική ζωή. Αυτή που θέλει ο καθένας για το παιδί του και τον ίδιο.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η Ελλάδα άφησε ανοιχτά τα σύνορα της. Η απάντηση δόθηκε από τον έφηβο ανηψιό μου: «Γιατί εμείς δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να πεθάνουν». Έχουμε ανοίξει την αγκαλιά μας και τη δίοδο για να φύγουν στην Ευρώπη. Αλήθεια όμως ποια Ευρώπη; Θέλουν μόνο να ευημερούν οικονομικά και όχι φτωχούς ανθρώπους που ζητούν απεγνωσμένα να ζήσουν. Τα βασικά: τροφή και μια στέγη. Θέλουν να δουλέψουν , να έχουν μια ευκαιρία σε κάποια άλλη χώρα.
«Όταν σταματήσει ο πόλεμος θα γυρίσουμε» λένε οι Σύριοι πρόσφυγες που έχουν δει τη χώρα τους να γκρεμίζεται από τους τζιχαντιστές. Αλήθεια και όλοι εμείς που βλέπουμε στην τηλεόραση το δράμα τους σαν να είναι μια ταινία, τι κάνουμε; Οι Έλληνες είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση, παραμένουν όμως άνθρωποι. Μια μεγάλη πλειοψηφία. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν μπελά τους πρόσφυγες. Λες και εμείς ξέρουμε ότι μια ζωή θα ζούμε στις υπάρχουσες συνθήκες. Ο Θεός να μην επιτρέψει σε κανέναν να ζει σε ένα σκοτεινό παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον.
Οι Σκοπιανοί δεν ανοίγουν τα σύνορα τους, άλλες βαλκανικές χώρες δεν επιθυμούν να τους φιλοξενήσουν. Λες και όλοι αυτοί δεν έχουν ζήσει τα χειρότερα. Και όμως παραμένουν σκληροί. Η ψυχή τους είναι εγκλωβισμένη και αδυνατούν να σκεφτούν πως ο άνθρωπος δεν έχει θρησκεία, εθνικότητα, χώρα, φύλο, ηλικία. Έχουν και αυτοί τις δικές τους ανασφάλειες.
Οι Τούρκοι δουλέμποροι κερδίζουν χιλιάδες ευρώ. Λεφτά γεμάτα αίμα. Άραγε πώς μπορούν να κοιμούνται τα βράδια; Άλλοι συμπατριώτες μας εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες φουσκώνοντας τις τιμές σε τρόφιμα, νερό, μεταφορά, φόρτιση κινητών. Τι να νιώθουν άραγε και αυτοί για να κάνουν κάτι τέτοιο; Αυτοί είναι σε πιο δυσμενή θέση από τους πρόσφυγες.
Ότι και να γράψουμε, ότι και να πούμε, όσο και να κλάψουμε, αν δεν κάνουμε κάτι δραστικό δεν θα αλλάξει τίποτα. Οι πρόσφυγες έχουν την απόλυτη ανάγκη μας. Το ελληνικό κράτος οφείλει να συντονίσει εθελοντικές ομάδες αν δεν μπορεί να διαθέσει δικό του δυναμικό. Δεν γίνεται να βλέπουμε πνιγμένα παιδιά, άρρωστα παιδιά που δεν τους παρέχεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ασυνόδευτα παιδιά μόνα τους, χωρίς ενήλικες κοντά τους, παιδιά να ορμάνε σε πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτων και να ποδοπατούνται μεταξύ τους για ένα πακέτο μακαρόνια. Δεν γίνεται να στοιβάζονται σε χώρους με τεράστια έλλειψη υγιεινής. Πρέπει να βρεθούν άμεσες και σοβαρές λύσεις.
Οι Ευρωπαίοι δυστυχώς δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τους λόγους που δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δείχνουν πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν χρήματα και όχι ανθρωπιά. Τουλάχιστον αυτό πρεσβεύουν οι κυβερνήσεις τους γιατί βλέπουμε πολλούς Ευρωπαίους εθελοντές να βοηθάνε στα νησιά μας.
Ο Χριστός ήταν ένα προσφυγάκι κυνηγημένο που πήγε στην Αίγυπτο. Αυτός μόνο μπορεί να νιώσει αληθινά τους πρόσφυγες και να τους βοηθήσει. Σε Αυτόν προσμένω. Τώρα που έρχεται η Ανάσταση Του να δώσει και την Ανάσταση στους πρόσφυγες. Να μπορούν να βρεθούν κάπου που θα τους αγαπούν και θα τους βοηθήσουν.

Σπάνιες φωτογραφίες του Μάνου Χατζιδάκι από τα παιδικά χρόνια στην Ξάνθη





Μια πολύ σπάνια φωτογραφία της πλατείας της με τον Ποδονίπτη Ξάνθης το 1917. Η πόλη ήδη έχει παραδοθεί στους Βούλγαρους από τους Οθωμανούς με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου τον Ιούλιο του 1913.
Γράφει ο Στέφανος Τσιτσόπουλος
Νιώθω σέβας και θαυμασμό για τον συντονιστή Τάσο Τεφρωνίδη, αλλά και όλους όσοι εμπλέκονται με τη σελίδα στο facebook «Παλιές Φωτογραφίες της Ξάνθης». Και είναι μια γλυκιά, καθημερινή πλέον συνήθεια, να τσεκάρω ό,τι νέο υλικό ανεβάζουν τα μέλη του, το λες και homesick, μιας και αυτή, η Ξάνθη, είναι η πόλη μου, ασχέτως αν κατοικοεργάζομαι μακριά της.
Ένα σμάρι από φιλότιμους και εργατικούς Θρακιώτες, που ξεψαχνίζοντας είτε προσωπικά αρχεία είτε διασώζοντας- μεταγράφοντας εικόνες από παλιές εφημερίδες, άλμπουμ και περιοδικά, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ανυπέρβλητο αρχείο, διασώζοντας μια Ξάνθη που δεν υπάρχει πια. Τόποι, άνθρωποι, γειτονιές, καθημερινότητα μα και στιγμές της Ιστορίας που σημάδεψαν την πόλη, ταξινομούνται ευλαβικά, σχολιάζονται και συνομολογούν, για να μην πω συγγράφουν, τη ζωή της Ξάνθης ανά τους αιώνες.
Και με ένα δέος ανυπέρβλητο, σκρολάρω και μελετώ μια από τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις, που επιμελήθηκε ο Μανώλης Σ. Χούμας, έναν απίστευτο ασπρόμαυρο θησαυρό από τα παιδικά χρόνια του Χατζιδάκι στη Θράκη, πριν κατεβεί στην Αθήνα για να γίνει ο Μάνος της Ελλάδας. Σπάνια ασπρόμαυρα μεμοραμπίλια μετά λιτού πλην εύστοχου σχολιασμού, που καθοδηγεί και συστήνει στον αναγνώστη το οικογενειακό κατ' αρχήν δένδρο του συνθέτη και κατόπιν σχολιάζει την κάθε φωτογραφία ξεχωριστά, προσδίδοντας στη συνολική ανάρτηση μια ελεγειακή ποιητική.

»Στην Ξάνθη και σε ηλικία τεσσάρων χρόνων ο Μάνος, με δασκάλα την Αρμένισσα Άννα Αλτουνιάν, μπαίνει στο χώρο της μουσικής όπου η μοναδική ιδιοφυΐα του θα τον κατατάξει στην κορυφαία θέση των Ελλήνων μουσικών. 
»Τα πρώτα του γράμματα μαθαίνει στην ιδιωτική σχολή του Αντώνη Μελισσείδη, που στεγάζεται σ' ένα παλιό κονάκι της οδού Βενιζέλου (πρώην Χρύσης). Στο κονάκι αυτό ιδιοκτησίας Λεονταρίδη και μετέπειτα Βαρτάν Μπαλατλιάν στεγάστηκε στη δεκαετία του 1960 το φροντιστήριο Μανωλίκα.

Εντυπωσιακό κονάκι επί της οδού Βενιζέλου με συμμετρική διάταξη σε σχήμα «Ε». Σ' αυτό στεγάστηκε, σ' όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου σχεδόν, το Ιδιωτικό σχολείο «Αντώνης Μελισσείδης», όπου ο Μάνος Χατζιδάκης το φθινόπωρο του 1931 πέρασε την πόρτα του κτηρίου ως μαθητής του νηπιαγωγείου.

»Το 1932 οι γονείς του Μάνου χωρίζουν και η Αλίκη με τα δύο παιδιά φεύγει για την Αθήνα. Ο Γεώργιος Χατζιδάκις το 1938 σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα. Η λαμπρή καλλιτεχνική πορεία του μεγάλου μουσικού είναι λίγο ή πολύ γνωστή στους Έλληνες».
Δείτε, νοσταλγήστε και πάρετε μια εικόνα μέσω των διηγήσεων του Χούμα, από τον αέρα, τον κοσμοπολιτισμό και τη μυστηριακή, ρομαντική και αρχόντισσα πόλη, που στα καλντερίμια και τις γειτονιές της πρωτάνθισε, διάβασε, έπαιξε και τραγούδησε ο Μάνος. Και να κλικάρετε τακτικά σε τούτο το γκρουπ του fb, «Παλιές Φωτογραφίες της Ξάνθης», το δικό μου Life magazine σε ό,τι έχει να κάνει με τα κατατόπια, τους δαίδαλους και την ανεξερεύνητη πόλη, που η γοητεία και τα μυστικά της μοιάζει να μην τελειώνουν ποτέ.
 



Ο Μάνος Χατζιδάκις καθισμένος στο μασπιέ, 3ος από αριστερά στη μεσαία σειρά. Η φωτογραφία έχει ληφθεί το 1928, μάλλον, στον Τεκέ (Εύμοιρο) της Ξάνθης.


Η Άννα Αλτουνιάν, η πρώτη δασκάλα μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι.
Εντυπωσιακό κονάκι επί της οδού Βενιζέλου με συμμετρική διάταξη σε σχήμα «Ε». Σ' αυτό στεγάστηκε, σ' όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου σχεδόν, το Ιδιωτικό σχολείο «Αντώνης Μελισσείδης», όπου ο Μάνος Χατζιδάκης το φθινόπωρο του 1931 πέρασε την πόρτα του κτηρίου ως μαθητής του νηπιαγωγείου.
«Το 1923 ο νομικός Γεώργιος Χατζιδάκις απ' το Ρέθυμνο της Κρήτης, πατέρας του Μάνου, εγκαθίσταται στην Ξάνθη και ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου. Σύντομα παντρεύεται την Αδριανουπολίτισσα Αλίκη Αρβανιτίδου και το 1925 γεννιέται ο γιος τους Μάνος ή Μίνως, ενώ δύο χρόνια αργότερα γεννιέται και η κόρη τους Μιράντα.

Ξάνθη, Γεώργιος Χατζιδάκις, ο πατέρας του Μάνου.


Η Αλίκη Αρβανιτίδου - Χατζιδάκι με τα δυο παιδιά της, το Μάνο και τη Μιράντα το 1930. 



Ξάνθη 1930, ο Μάνος σε ηλικία πέντε ετών.


Ο Μάνος Χατζιδάκις σε ηλικία ενός χρόνου το 1926.

Ξάνθη 1930, η μητέρα Αλίκη Αρβανιτίδου - Χατζιδάκι και οι φίλες της ετοιμάζουν ίσως αποκριάτικη στολή για το Μάνο, που χαμογελάει αινιγματικά στο φακό.
Ξάνθη 1931, ο Μάνος και η αδελφή του Μιράντα.
 
Παλιές Φωτογραφίες της Ξάνθης (ομάδα στο Facebook)