Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στην Ξάνθη


Mέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς καί μνήμης τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, προστατῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας, ἡ Ἱερά Μητρόπολις διοργανώνει  τήν 29η Ἰανουαρίου ἐ.ἔ. ἡμέρα Παρασκευή καί ὥρα 19:00, στό Ἵδρυμα Θρακικῆς Τέχνης καί Παράδοσης (Καπναποθήκες ‘’Π’’) ἐκδήλωση, εἰς τήν ὀποία θά ὁμιλήσει ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός με θέμα «Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παιδεία κατά τούς Τρεῖς Ἱεράρχες καί οἱ σημερινοί ἐκπαιδευτικοί πειραματισμοί».



Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Η γλυκιά μας Μηλίτσα έφυγε στους ουρανούς



Ειρηνικά και αθόρυβα έφυγε από αυτή τη ζωή στις 30 Δεκεμβρίου 2015, στην αγκαλιά του αγαπημένου της συζύγου κ. Λάζαρου, η αγαπημένη μας Μηλίτσα (Μαγδαληνή Κελεκίδου-Καρασακαλίδου), μετά από πνευμονικό οίδημα που υπέστη,. Μέσα από αυτό το ιστολόγιο έχετε διαβάσει για το ζευγάρι αυτό που γνώρισε τον Άγιο Παϊσιο (δες εδώ http://taranakounimata.blogspot.gr/2011/08/blog-post_1565.html http://taranakounimata.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html  ).
Ότι και να πω για την αγαπημένη Μηλίτσα θα είναι λίγο και φτωχό. Ένα μικρό παιδί στο σώμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011 όταν την πρωτοείδα στο μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου στα Κομνηνά. Ήταν με τον αγαπημένο της σύζυγο κ. Λάζαρο και τα δύο αδέλφια του. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να βλέπω ένα κορίτσι ενώ μπροστά μου ήταν μια 70χρονη! Έπειτα άρχισα να τους επισκέπτομαι τακτικά στο σπίτι τους στη Σταυρούπολη.
Μετά την παράκληση στον Άγιο Λουκά Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, που γίνεται κάθε Πέμπτη στο μοναστήρι που προανέφερα, έκανα μια στάση στη Σταυρούπολη και στο ολοφώτιστο σπίτι τους. Ήταν σαν να έμπαινα στη μηχανή του χρόνου και μεταφερόμουν σε μια άλλη εποχή. Εκεί στα Φάρασσα της Καππαδοκίας, από όπου κατάγεται ο κ. Λάζαρος και έχει γράψει σχετικό βιβλίο και είναι η πατρίδα των Αγίων Αρσενίου Καππαδόκη και Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη.
Θα τολμήσω να γράψω τι είπα στον άντρα μου την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι τους: «Σήμερα γνώρισα δύο αγίους!» Όταν ήμουν μαζί τους ένιωθα τόσο όμορφα και γαλήνια. Αναπαυόμουν και χαιρόμουν. Η μεγάλη τους αγάπη προς εμάς φαινόταν συνεχώς. Μετά το γάμο μας, έδειξα τις φωτογραφίες στην αγαπημένη Μηλίτσα και εκείνη είπε για μια φωτογραφία που μας αλλάζει τα στέφανα ο κουμπάρος: «Αυτή είναι δική μου» και την έβαλε σε μια κορνίζα και την τοποθέτησε στο σαλόνι της. Ψυχοπαίδια μας έλεγε και δεν είμαστε τα μοναδικά αφού έχουν πολλά!
Μπορεί ο Θεός να μην τους έδωσε παιδιά, όμως απέκτησαν πολλά παιδιά της ψυχής, που τα έστειλε ο Κύριος. Ούτε καν δεσμούς αίματος ή εξ αγχιστείας δεν έχουν όλα αυτά τα παιδιά με το Λάζαρο και τη Μηλίτσα. Τους γνωρίσαμε, τους αγαπήσαμε και δεν θέλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο της αγάπης που μας ενώνει.
Η Μηλίτσα από την πρώτη στιγμή που παντρευτήκαμε προσευχόταν για να έχουμε παιδί. Δυστυχώς χάσαμε τρία παιδιά, μετά από αποβολές και για να με παρηγορήσει μου είπε: «Αν ο Θεός σου χρωστάει θα σου το δώσει». Εγώ φυσικά επειδή μια ζωή είμαι χρεωμένη απέναντι στο Θεό αναρωτιόμουν τι θα γίνει. Αυτή όμως πάντοτε μου έλεγε:  «Μέρα νύχτα σε έχω στην προσευχή μου. Λέω Άγιε Αρσένιε εσύ βοηθούσες Τουρκάλες να κάνουν παιδιά, βοήθησε και τη Νάντια». Όπως φαίνεται είχε παρρησία στο Θεό και στον Άγιο και το θαύμα έγινε! Σημειωτέον ανήμερα της εορτής του Αγίου Αρσενίου (10 Νοέμβρη) επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Είναι μεγάλη υπόθεση να προσεύχονται για τεκνοποίηση άλλων, άνθρωποι που δεν είχαν παιδιά… Πραγματικά αυτό με ξεπερνάει και δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω. Όταν μου είπε στο τηλέφωνο: «Να μας ζήσει!» ένιωσα τόσο μεγάλη συγκίνηση που δεν περιγράφεται!
Μάλιστα πριν ακόμη γεννήσω μου έλεγε πως όταν σαραντίσω θα μας περιμένει να μας κάνει το τραπέζι και να μας δώσει ευχές. Έτσι, ανήμερα των γενεθλίων της στις 27 Δεκέμβρη της πήγαμε το γιο μας και του έδωσε ευχές, όπως κάνανε παλιά. Του έκανε δώρο και ένα πανέμορφο μαξιλάρι που γράφει: «Ύπνο ελαφρό» και θα το έχει πάντα μαζί του για φυλαχτό. «Σε ευχαριστώ πολύ για όλα» της είπα «και κυρίως για τις προσευχές σου». Μου χαμογέλασε και με κοίταξε με εκείνα τα ολοφώτεινα γαλάζια μάτια της.
Μια αρχόντισσα πραγματική. Ήξερε από μικρή να πλέκει και να ράβει. Χρυσοχέρα και νοικοκυρά όσο καμία άλλη. Με το χιούμορ της πάντα προς όλους. «Ποιος ήξερε τη Μηλίτσα και δεν μαγεύτηκε;» μας είπε ο κ. Λάζαρος πριν μερικές μέρες που τον επισκεφθήκαμε. Πραγματικά η Μηλίτσα είναι από τους ανθρώπους που ζήτημα είναι αν υπάρχουν όμοιοι της σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Όποιος τη γνώριζε χαιρόταν με την παρουσία της.
Στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, φιλοξενούσαν τον Άγιο Παϊσιο στο σπίτι τους γιατί είχε συγγένεια με τον κ. Λάζαρο. Ακουμπούσε το κεφαλάκι της στα πόδια του και της το χάιδευε, όπως τα μικρά παιδιά. Μια εικόνα που θυμίζει Παράδεισο! Και πραγματικά μαζί με τη Μηλίτσα ένιωθες ότι ήσουν στον Παράδεισο. Ταπεινή και ευθύς χαρακτήρας. Δεν σου κρυβόταν. Ήξερε πώς να σου μιλήσει και ήταν απολαυστικές οι ιστορίες που μας διηγούνταν από το παρελθόν. Της άρεσε πολύ το ταγκό και τα ταξίδια σε χώρους που συναντούσαν το Θεό, σε μοναστήρια δηλαδή.
Για τις αγαθοεργίες που έκανε αυτή και η μητέρα της είναι καταγεγραμμένες στα κιτάπια του Θεού και είμαι σίγουρη πως όταν ανοίξει το βιβλίο Του θα δει αμέτρητες! Μόνο που σε κοιτούσε και σου χαμογελούσε άνοιγε η καρδιά σου! Στα ρούχα μου και στα παπούτσια μου, έβλεπε το γούστο της στα νιάτα της. Μου έλεγε: «Τέτοιο φουστάνι είχα και εγώ», «Αυτή τη ζακέτα ποιος σου την έπλεξε;» Και η ίδια μου έπλεξε ένα πανέμορφο ροζ καπελάκι που θυμάμαι πως το έκανε μέσα σε μια μέρα με τσιγκελάκι! Μου έδωσε πολλά ρούχα της που έπλεξε και έραψε η ίδια. Όπως και το νυφιάτικο σάλι της. «Αν τα δώσεις πουθενά, θα σε σκοτώσω» μου έλεγε. Και πράγματι τα φυλάω ως κόρη οφθαλμού. Τα φοράω γιατί είναι μοντέρνα και διαχρονικά. Από τα χέρια τους ράφτηκαν πολλά παιδικά ρούχα που φορέθηκαν από παιδιά της Βόρειας Ελλάδας. «Τότε έπρεπε να μας γνωρίσετε», μας είπε ο κ. Λάζαρος. Όντως τι κρίμα που τους γνωρίσαμε αργά, αλλά φαίνεται τώρα ήθελε ο Κύριος να μας προσφέρει αυτό το σπάνιο δώρο Του.
Η Μηλίτσα ήταν τόσο αγνή στην ψυχή που είδε μπροστά της τον Άγιο Αρσένιο Καππαδόκη. Όταν ο κ. Λάζαρος έγραψε το βιβλίο του και ήταν υπό την έκδοση της Μητρόπολης Ξάνθης, εμφανίστηκε στο σπίτι της ο Άγιος Αρσένιος. Της ζήτησα να μου πει και κάπως έτσι μου διηγήθηκε αυτό το θείο δώρο που έζησε: «Ήταν ψηλός σαν και εσένα και στεκόταν όρθιος. Εγώ πήγαινα κοιτούσα την εικόνα Του στο εικονοστάσι και μετά πήγαινα και Τον κοιτούσα (μια απόσταση δηλαδή πέντε έξι βημάτων)». Της είπε για ένα προσωπικό ζήτημα τους και έπειτα εκείνη τον ρώτησε τι κάνει ο Άγιος Παϊσιος. «Καλά είναι ο παππούλης μου;» του είπε και της απάντησε: «Είναι εδώ δίπλα σου». Τόσο απλά, τόσο όμορφα είχε τη συνομιλία με τον Άγιο. Άλλωστε χάρη στην Μηλίτσα μεταφράστηκαν πολλά χειρόγραφα του Αγίου που συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο και αποτελούν παρακαταθήκη Του, μας εκμυστηρεύτηκε ο κ. Λάζαρος.
«Ότι ζητούσε από τον Άγιο Παϊσιο της το έκανε, δεν της χαλούσε χατήρι». Και τι ζητούσε; Να έχει μοναχές ένα μοναστήρι που πήγαιναν και υπήρχε μόνο μία! Και η ίδια έπλεκε εργόχειρα και τα έδινε για την έκθεση τους. Και άλλα πόσα που δεν μας τα έλεγε, γιατί αυτά κρύβονται και φανερώνονται από το Θεό…
Τον άντρα μου τον είχε τρομερή αδυναμία και έλεγε πως τον έβλεπε σαν αδελφό της. Μας έβλεπε συνομήλικους. Θυμάμαι μια φορά για να περιγράψει πόσο νέα φαινόταν η μητέρα ενός φίλου, μου είπε: «Εμείς φαινόμαστε γριές μπροστά της!»
Πρόσφατα είχαν βρεθεί Ρώσοι μοναχοί στο σπίτι τους για να πάρουν πληροφορίες για ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Άγιο Παϊσιο. Η Μηλίτσα τους ενθουσίασε, αφού τους είπε ένα ρώσικο τραγούδι που ήξερε από μικρή! Για να την ευχαριστήσουν για την ξεχωριστή φιλοξενία, τις έστειλαν πόσες ευλογίες!
Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου, ζούσε με οξυγόνο. Γι’ αυτό περιόρισε τις μετακινήσεις της μόνο στο σπίτι. Και παρά τους αφόρητους πόνους που ένιωθε στα κόκαλα και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, είχε το κουράγιο και τη δύναμη να αστειεύεται και να φέρεται φυσιολογικά. Μπορεί να έδειχνε κάποιες φορές τον πόνο της, αλλά τις περισσότερες φορές τον έκρυβε. Ήθελε να παίζει μπαγλαμαδάκι και να τραγουδάει, για να ξεχνιέται όταν πονούσε, μου αποκάλυψε μια φορά σε μια συζήτηση μας. Είχε όντως ένα στυλ ρεμπέτισσας κάποιες φορές όταν μιλούσε. Ένας θηλυκός μάγκας. Είχε βραχνή και παράλληλα γλυκιά φωνή.
Είχε μεγάλη αγάπη και λατρεία στο σύζυγο της. «Είμαστε νύχι και κρέας. Μακάρι όλα τα ζευγάρια να ναι αγαπημένα όπως εμείς», έλεγε συχνά. Και όντως τους έβλεπες και έλεγες πως ο ένας δημιουργήθηκε για τον άλλο. Ταιριαστοί και στην όψη αλλά και στο χαρακτήρα, στις συζητήσεις, στις προτιμήσεις, στις αποφάσεις. Ο κ. Λάζαρος την πρόσεχε τόσο πολύ, σε σημείο που να βάζει σε δεύτερη μοίρα την υγεία του. Θυσιαζόταν γι’ αυτήν, για την ψυχή του, όπως την αποκαλούσε. Ή πολύ γλυκά τη φώναζε: «Μέλι».
Θα θυμάμαι τα Χριστούγεννα που περάσαμε μαζί τους πριν τρία χρόνια που μας έκαναν το τραπέζι. Θυμήθηκαν παλιές ιστορίες και ακούσαμε τραγούδια της εποχής τους. Ενώ μας έβαλαν να ακούσουμε μελωδία από ένα μικρό καρουζέλ που είχαν για διακοσμητικό. Το σπιτικό τους ήταν τόσο όμορφα στολισμένο λες και βγήκε από παραμύθι! Και πάντοτε είχαν φαγητό για να φιλέψουν τον οποιονδήποτε φιλοξενούσαν έστω και λίγο. «Όταν θες να δώσεις φαγητό και δεν θες να φανεί πως λείπει από την κατσαρόλα να βάζεις μέσα κουτάλα. Σηκώνεται ψηλά ότι έχεις μέσα», με συμβούλεψε συνωμοτικά!
Επειδή με αποκαλούσε ψυχοπαίδι της, μπορώ να την πω ψυχομάνα μου! Και μια φωτογραφία που έχουμε οι τέσσερις μας, την είχε δει και είπε με καμάρι: «Σαν μάνα με κόρη φαινόμαστε εδώ!»
Η Μηλίτσα δεν έφυγε ποτέ. Θα είναι πάντοτε εδώ. Γιατί το αποτύπωμα που μας άφησε θα μας συντροφεύει πάντοτε. Και πάντοτε θα ζητάω τις προσευχές της στον Κύριο γιατί πιστεύω ότι έχει παρρησία στο Θεό και όπως είπε ο Δεσπότης μας στη νεκρώσιμο ακολουθία: «Οι Άγιοι Αρσένιος και Παϊσιος είναι οι νυμφαγωγοί της στο Θεό». Έτσι και εγώ θα την έχω πάντοτε μέσο για να μεταφέρει τα αιτήματα μου στους αγαπημένους της Αγίους που τώρα είναι μαζί Τους. Και εγώ δεν θα την ξεχνάω ποτέ στο κεράκι και στην προσευχή μου για τους κεκοιμημένους, όπως δεν με ξέχασε ποτέ και αυτή και με είχε πάντοτε μέρα νύχτα όταν μιλούσε με τους Αγίους. Στις διηγήσεις μας προς το παιδί μας θα είναι πάντοτε πρωταγωνίστρια και θέλω να ξέρει πως ήρθε σ’ αυτή τη ζωή και χάρη στις δικές της προσευχές!
Μηλίτσα σ’ αγαπούμε πολύ!

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Ο Θεός μεγαλώνει τα παιδιά



Μετά από απουσία δυόμισι μηνών ανεβάζω μια νέα ανάρτηση και σαφώς θα κατανοήσετε την απουσία μου από το ιστολόγιο. Ο λόγος: η μητρότητα. Δόξα τω Θεώ γέννησα στις 7 Νοέμβρη 2015 το γιο μας Μάριο Ιωάννη και έτσι δεν μπόρεσα να είμαι συνεπής με τις αναρτήσεις μου. Απλώς ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο ως μια διέξοδος για εμένα και ενδεχομένως για όσες μητέρες βρίσκονται στη θέση μου ή θα βρεθούν ή ακόμη και στο περιβάλλον τους.
Περί θηλασμού ο λόγος. Ήθελα να θηλάσω το παιδί μου και γι’ αυτό παρακολούθησα μαθήματα σχετικά και μέχρι τις πρώτες επτά μέρες πάλεψα πάρα πολύ και το άφησα με ανεπαρκή σίτιση και για αυτές τις ρουφηξιές που έπαιρνε δόξα τω Θεώ που έχασε μόνο140 γρ. τις πρώτες 10 μέρες που σύμφωνα με τους γιατρούς πρέπει να επανέλθει το βάρος της γέννησης του. Μετά τις επτά μέρες, νοίκιασα μια νοσοκομειακή αντλία από κατάστημα και την έχω ακόμη και τώρα που οι ποσότητες δεν είναι μεγάλες, αλλά θέλω να παίρνει σαν αντιβίωση το γάλα της μαμάς. Και τις πρώτες μέρες, αντί να δίνω γάλα με μπιμπερό το έδινα με σύριγγα για να μη συνηθίσει τη θηλή και δεν κάθεται στη θηλή της μαμάς.
Λόγω της συχνής άντλησης όμως και επειδή προηγήθηκε τοκετός 20 ωρών κόπηκε το γάλα και έτσι αναγκάστηκα να του δώσω το γάλα του εμπορίου ή αλλιώς φόρμουλα. Μου κακοφάνηκε πολύ και είχα τύψεις. Τελικά επανήλθε το γάλα και απλώς το γάλα του εμπορίου ήταν συμπληρωματικό.
Έβαλα και ψευδοθηλές και με χαρά είδα πως έτρωγε το παιδί. Εκεί που το τάιζα όμως μέσα σε 10 λεπτά έμεινε και 7 ώρες συνολικά ολόκληρη μέρα στο στήθος για να σιτίζεται επαρκώς. Γιατί με το μπιμπέρό ξέρουμε τις ποσότητες γάλακτος που δίνουμε ενώ με το θηλασμό το βλέπουμε στις πάνες, στα κακά του, στην όψη του, στην ηρεμία του.
Επειδή όμως έκανε εμετό με αίμα που ρούφηξε από το στήθος μου πάλι από τη στεναχώρια μου μειώθηκε το γάλα. Και έτσι του έδινα με το μπιμπερό πάλι. Φοβόμουν να τον βάλω στο στήθος μέχρι πριν μια εβδομάδα που τον έβαλα πάλι και είδα πως άρχισε να ρουφάει γιατί μεγάλωσε και είχε προηγηθεί η απαραίτητη εκπαίδευση γιατί το μητρικό γάλα του το έδινα με ειδικό μπιμπερό από το οποίο έτρωγε αφού ρουφούσε, όπως γίνεται με το στήθος δηλαδή. Βλέπω όμως πως πρέπει να καθίσει πολύ χρόνο και δείχνει αναστατωμένος γιατί δεν πέφτει «ποτάμι» όπως το μπιμπερό.
Και πλέον θα είναι ρίσκο να τον αφήνω να σιτίζεται μόνο από το στήθος. Και η αλήθεια είναι ότι μειώθηκε το γάλα μου αισθητά και είναι λίγο σε σύγκριση με αυτό που τρώει με το γάλα του εμπορίου. Δηλαδή αντλώ περίπου 350 ml και ένα γεύμα του κυμαίνεται 150 ml ίσως και 180ml.
Θα ήθελα να τον θηλάσω και να τρώει μόνο μητρικό γάλα, μα τώρα ξέρω πως είναι αδύνατο γιατί και εγώ δεν έχω πια τη δύναμη να το κάνω και δεν μπορώ να ρισκάρω να τον αφήνω μόνο με το μητρικό. Εκτός αν του δίνω μητρικό και μετά να του δίνω και τη φόρμουλα. Τελικά όμως μήπως είναι εγωιστικό να επιμένω για κάτι που πιστεύω πως είναι προς συμφέρον του και τον αφήσω πάλι ατάιστο όπως έκανα τις πρώτες μέρες γιατί επέμενα στο θηλασμό, αποφεύγοντας το γάλα του εμπορίου;
Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια εποχή που το γάλα του εμπορίου ήταν η εύκολη λύση της μαμάς τώρα περάσαμε στο μητρικό θηλασμό με καμπάνιες με δημόσιους θηλασμούς, μεγάλη ενημέρωση από παντού και δικαίως αφού είναι όντως ωφέλιμο για την υγεία του παιδιού το μητρικό γάλα. Τι γίνεται όμως όταν αυτό δεν είναι εφικτό;
Έχω δεχθεί ρατσιστικές συμπεριφορές και παραινέσεις να το παλέψω με το θηλασμό γιατί έτσι θα είμαι πιο κοντά με το παιδί μου, θα νιώθει ασφάλεια, θα ζήσω μια υπέροχη εμπειρία, θα το προφυλάξω από τις ιώσεις. Άραγε όλοι αυτοί αγαπούν περισσότερο το παιδί μου από εμένα; Η μητέρα δεν γνωρίζει το καλό του παιδιού της και το ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι; Άραγε σκέφτηκαν τι πέρασα και ποια είναι η ψυχολογία μου; Μάλλον δεν νοιάζονται και δεν ενδιαφέρονται.
Όλοι είμαστε πρώτοι στην κατάκριση όμως κανείς δεν κάνει τον κόπο να μπαίνει στα παπούτσια του άλλου και να μπορεί να κατανοήσει την ιστορία του, την ψυχολογία του, τα συναισθήματα του. Στην τελική από την δεκαετία του ’80 τόσες γενιές τράφηκαν με τα γάλατα του εμπορίου λόγω της μεγάλης διαφήμισης των εταιρειών, της εξόδου της μητέρας από το σπίτι για εργασία, αλλά και επειδή αποτελεί εύκολη λύση το μπιμπερό. Καθώς ο θηλασμός είναι μια εργασία και αυτός. Χρειάζεται πολύ χρόνο, επιμονή και υπομονή. Σαφώς και η αγάπη μπορεί να εξαλείψει τα όποια εμπόδια αλλά αν δεν έχεις τη δύναμη ή έχεις εξαντληθεί πως θα πατήσεις στα πόδια σου για να θρέψεις το παιδί σου;
Σαφώς και το γάλα της μητέρας είναι θαυματουργό όμως άραγε πιστεύετε ότι αυτό δίνει τόσο μεγάλη ανάπτυξη στον άνθρωπο; Γελιέστε οικτρά. Δηλαδή τι να πούνε οι αθίγγανοι που δίνουν στα βρεφάκια τους ΝΟΥΝΟΥ, νερό και ζάχαρη ή τα παιδιά στη Συρία που οι μητέρες δεν σιτίζονται καθόλου και δεν έχουν γάλα; Αυτά τα παιδιά ο Θεός δεν τα βοηθάει να ζήσουν; Τα παιδιά στην κατοχή πως έζησαν; Πέθαναν όλα;
Η τρομερή ανάπτυξη του ανθρώπου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται γιατί ο Θεός ευλογεί. Και όπως λέει ένα νανούρισμα που μου έμαθε η αδελφή μου και το λέω στο γιο μου: «Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά και η υγειά τα μεγαλώνει και η κυρά η Παναγιά τα καλοξημερώνει». Αν ο Θεός θέλει, μπορεί να μεγαλώσει το παιδί με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ο καθένας γονιός προσπαθεί για το καλύτερο όμως η Χάρη του Θεού δίνει ανάσα ζωής στο παιδί μας.
Ο αγαπημένος μας κ. Λάζαρος Κελεκίδης μας είπε όταν πήγαμε το μωράκι μας 50 ημερών στο σπίτι του ότι ο Θεός μεγαλώνει τα παιδιά μας και εμείς έχουμε χρέος να τα νταντεύουμε σωστά για να μη δει σε εμάς κουσούρια ο Δημιουργός μας για το δώρο που μας έδωσε. Άλλωστε οι γονείς καλούνται να βάλουν στον Παράδεισο και τα παιδιά τους πέρα από τους ίδιους. «Ήπια νερό από βοϊδοπατήματα» και όμως ξεπέρασα τα 80, μας είπε ο κ. Λάζαρος.
Όταν γύρισα στο σπίτι σκέφτηκα πως όντως το γάλα που δίνεται είναι μια υποχρέωση προς το βρέφος όμως η ανάσα του Θεού δίνει την ώθηση να αναπτυχθεί ο νέος άνθρωπος που ήρθε στη ζωή.


Άραγε ξέρει κανείς μας τι τροφές δίνουμε τελικά στα παιδιά μας από τον έκτο μήνα που αρχίζει να τρώει στερεές τροφές; Τι νερό πίνει; Τι αέρα αναπνέει; Ξέρει όμως την πνευματική τροφή που καλείται να δώσει. Αυτά που θα γεμίσουν την ψυχή του. Γιατί το σώμα έχει ανάγκη την τροφή όμως έχει ανάγκη να ζεσταθεί η καρδιά του, να στρέψει το μυαλό του σε καλούς λογισμούς και να γίνει ένας άνθρωπος με αγάπη προς το Θεό και προς όλους. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός… Θεέ μου δώσε μας τη δύναμη σε όλους τους γονείς. Και σε όσους θέλουν να γίνουν γονείς δώσε τους τη Χάρη σου να αποκτήσουν παιδιά αν είναι ωφέλιμο για τη σωτηρία τους.