Ο Θεός μεγαλώνει τα παιδιά

Μετά από απουσία δυόμισι μηνών ανεβάζω μια νέα ανάρτηση και σαφώς θα κατανοήσετε την απουσία μου από το ιστολόγιο. Ο λόγος: η μητρότητα. Δόξα τω Θεώ γέννησα στις 7 Νοέμβρη 2015 το γιο μας Μάριο Ιωάννη και έτσι δεν μπόρεσα να είμαι συνεπής με τις αναρτήσεις μου. Απλώς ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο ως μια διέξοδος για εμένα και ενδεχομένως για όσες μητέρες βρίσκονται στη θέση μου ή θα βρεθούν ή ακόμη και στο περιβάλλον τους.

Περί θηλασμού ο λόγος. Ήθελα να θηλάσω το παιδί μου και γι’ αυτό παρακολούθησα μαθήματα σχετικά και μέχρι τις πρώτες επτά μέρες πάλεψα πάρα πολύ και το άφησα με ανεπαρκή σίτιση και για αυτές τις ρουφηξιές που έπαιρνε δόξα τω Θεώ που έχασε μόνο140 γρ. τις πρώτες 10 μέρες που σύμφωνα με τους γιατρούς πρέπει να επανέλθει το βάρος της γέννησης του. Μετά τις επτά μέρες, νοίκιασα μια νοσοκομειακή αντλία από κατάστημα και την έχω ακόμη και τώρα που οι ποσότητες δεν είναι μεγάλες, αλλά θέλω να παίρνει σαν αντιβίωση το γάλα της μαμάς. Και τις πρώτες μέρες, αντί να δίνω γάλα με μπιμπερό το έδινα με σύριγγα για να μη συνηθίσει τη θηλή και δεν κάθεται στη θηλή της μαμάς.

Λόγω της συχνής άντλησης όμως και επειδή προηγήθηκε τοκετός 20 ωρών κόπηκε το γάλα και έτσι αναγκάστηκα να του δώσω το γάλα του εμπορίου ή αλλιώς φόρμουλα. Μου κακοφάνηκε πολύ και είχα τύψεις. Τελικά επανήλθε το γάλα και απλώς το γάλα του εμπορίου ήταν συμπληρωματικό.

Έβαλα και ψευδοθηλές και με χαρά είδα πως έτρωγε το παιδί. Εκεί που το τάιζα όμως μέσα σε 10 λεπτά έμεινε και 7 ώρες συνολικά ολόκληρη μέρα στο στήθος για να σιτίζεται επαρκώς. Γιατί με το μπιμπέρό ξέρουμε τις ποσότητες γάλακτος που δίνουμε ενώ με το θηλασμό το βλέπουμε στις πάνες, στα κακά του, στην όψη του, στην ηρεμία του.

Επειδή όμως έκανε εμετό με αίμα που ρούφηξε από το στήθος μου πάλι από τη στεναχώρια μου μειώθηκε το γάλα. Και έτσι του έδινα με το μπιμπερό πάλι. Φοβόμουν να τον βάλω στο στήθος μέχρι πριν μια εβδομάδα που τον έβαλα πάλι και είδα πως άρχισε να ρουφάει γιατί μεγάλωσε και είχε προηγηθεί η απαραίτητη εκπαίδευση γιατί το μητρικό γάλα του το έδινα με ειδικό μπιμπερό από το οποίο έτρωγε αφού ρουφούσε, όπως γίνεται με το στήθος δηλαδή. Βλέπω όμως πως πρέπει να καθίσει πολύ χρόνο και δείχνει αναστατωμένος γιατί δεν πέφτει «ποτάμι» όπως το μπιμπερό.

Και πλέον θα είναι ρίσκο να τον αφήνω να σιτίζεται μόνο από το στήθος. Και η αλήθεια είναι ότι μειώθηκε το γάλα μου αισθητά και είναι λίγο σε σύγκριση με αυτό που τρώει με το γάλα του εμπορίου. Δηλαδή αντλώ περίπου 350 ml και ένα γεύμα του κυμαίνεται 150 ml ίσως και 180ml.

Θα ήθελα να τον θηλάσω και να τρώει μόνο μητρικό γάλα, μα τώρα ξέρω πως είναι αδύνατο γιατί και εγώ δεν έχω πια τη δύναμη να το κάνω και δεν μπορώ να ρισκάρω να τον αφήνω μόνο με το μητρικό. Εκτός αν του δίνω μητρικό και μετά να του δίνω και τη φόρμουλα. Τελικά όμως μήπως είναι εγωιστικό να επιμένω για κάτι που πιστεύω πως είναι προς συμφέρον του και τον αφήσω πάλι ατάιστο όπως έκανα τις πρώτες μέρες γιατί επέμενα στο θηλασμό, αποφεύγοντας το γάλα του εμπορίου;

Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια εποχή που το γάλα του εμπορίου ήταν η εύκολη λύση της μαμάς τώρα περάσαμε στο μητρικό θηλασμό με καμπάνιες με δημόσιους θηλασμούς, μεγάλη ενημέρωση από παντού και δικαίως αφού είναι όντως ωφέλιμο για την υγεία του παιδιού το μητρικό γάλα. Τι γίνεται όμως όταν αυτό δεν είναι εφικτό;

Έχω δεχθεί ρατσιστικές συμπεριφορές και παραινέσεις να το παλέψω με το θηλασμό γιατί έτσι θα είμαι πιο κοντά με το παιδί μου, θα νιώθει ασφάλεια, θα ζήσω μια υπέροχη εμπειρία, θα το προφυλάξω από τις ιώσεις. Άραγε όλοι αυτοί αγαπούν περισσότερο το παιδί μου από εμένα; Η μητέρα δεν γνωρίζει το καλό του παιδιού της και το ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι; Άραγε σκέφτηκαν τι πέρασα και ποια είναι η ψυχολογία μου; Μάλλον δεν νοιάζονται και δεν ενδιαφέρονται.

Όλοι είμαστε πρώτοι στην κατάκριση όμως κανείς δεν κάνει τον κόπο να μπαίνει στα παπούτσια του άλλου και να μπορεί να κατανοήσει την ιστορία του, την ψυχολογία του, τα συναισθήματα του. Στην τελική από την δεκαετία του ’80 τόσες γενιές τράφηκαν με τα γάλατα του εμπορίου λόγω της μεγάλης διαφήμισης των εταιρειών, της εξόδου της μητέρας από το σπίτι για εργασία, αλλά και επειδή αποτελεί εύκολη λύση το μπιμπερό. Καθώς ο θηλασμός είναι μια εργασία και αυτός. Χρειάζεται πολύ χρόνο, επιμονή και υπομονή. Σαφώς και η αγάπη μπορεί να εξαλείψει τα όποια εμπόδια αλλά αν δεν έχεις τη δύναμη ή έχεις εξαντληθεί πως θα πατήσεις στα πόδια σου για να θρέψεις το παιδί σου;

Σαφώς και το γάλα της μητέρας είναι θαυματουργό όμως άραγε πιστεύετε ότι αυτό δίνει τόσο μεγάλη ανάπτυξη στον άνθρωπο; Γελιέστε οικτρά. Δηλαδή τι να πούνε οι αθίγγανοι που δίνουν στα βρεφάκια τους ΝΟΥΝΟΥ, νερό και ζάχαρη ή τα παιδιά στη Συρία που οι μητέρες δεν σιτίζονται καθόλου και δεν έχουν γάλα; Αυτά τα παιδιά ο Θεός δεν τα βοηθάει να ζήσουν; Τα παιδιά στην κατοχή πως έζησαν; Πέθαναν όλα;

Η τρομερή ανάπτυξη του ανθρώπου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται γιατί ο Θεός ευλογεί. Και όπως λέει ένα νανούρισμα που μου έμαθε η αδελφή μου και το λέω στο γιο μου: «Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά και η υγειά τα μεγαλώνει και η κυρά η Παναγιά τα καλοξημερώνει». Αν ο Θεός θέλει, μπορεί να μεγαλώσει το παιδί με τον οποιονδήποτε τρόπο. Ο καθένας γονιός προσπαθεί για το καλύτερο όμως η Χάρη του Θεού δίνει ανάσα ζωής στο παιδί μας.

Ο αγαπημένος μας κ. Λάζαρος Κελεκίδης μας είπε όταν πήγαμε το μωράκι μας 50 ημερών στο σπίτι του ότι ο Θεός μεγαλώνει τα παιδιά μας και εμείς έχουμε χρέος να τα νταντεύουμε σωστά για να μη δει σε εμάς κουσούρια ο Δημιουργός μας για το δώρο που μας έδωσε. Άλλωστε οι γονείς καλούνται να βάλουν στον Παράδεισο και τα παιδιά τους πέρα από τους ίδιους. «Ήπια νερό από βοϊδοπατήματα» και όμως ξεπέρασα τα 80, μας είπε ο κ. Λάζαρος.

Όταν γύρισα στο σπίτι σκέφτηκα πως όντως το γάλα που δίνεται είναι μια υποχρέωση προς το βρέφος όμως η ανάσα του Θεού δίνει την ώθηση να αναπτυχθεί ο νέος άνθρωπος που ήρθε στη ζωή.

Άραγε ξέρει κανείς μας τι τροφές δίνουμε τελικά στα παιδιά μας από τον έκτο μήνα που αρχίζει να τρώει στερεές τροφές; Τι νερό πίνει; Τι αέρα αναπνέει; Ξέρει όμως την πνευματική τροφή που καλείται να δώσει. Αυτά που θα γεμίσουν την ψυχή του. Γιατί το σώμα έχει ανάγκη την τροφή όμως έχει ανάγκη να ζεσταθεί η καρδιά του, να στρέψει το μυαλό του σε καλούς λογισμούς και να γίνει ένας άνθρωπος με αγάπη προς το Θεό και προς όλους. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός… Θεέ μου δώσε μας τη δύναμη σε όλους τους γονείς. Και σε όσους θέλουν να γίνουν γονείς δώσε τους τη Χάρη σου να αποκτήσουν παιδιά αν είναι ωφέλιμο για τη σωτηρία τους.