Η γλυκιά μας Μηλίτσα έφυγε στους ουρανούς

Ειρηνικά και αθόρυβα έφυγε από αυτή τη ζωή στις 30 Δεκεμβρίου 2015, στην αγκαλιά του αγαπημένου της συζύγου κ. Λάζαρου, η αγαπημένη μας Μηλίτσα (Μαγδαληνή Κελεκίδου-Καρασακαλίδου), μετά από πνευμονικό οίδημα που υπέστη,. Μέσα από αυτό το ιστολόγιο έχετε διαβάσει για το ζευγάρι αυτό που γνώρισε τον Άγιο Παϊσιο (δες εδώ http://taranakounimata.blogspot.gr/2011/08/blog-post_1565.html http://taranakounimata.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html  ).

Ότι και να πω για την αγαπημένη Μηλίτσα θα είναι λίγο και φτωχό. Ένα μικρό παιδί στο σώμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2011 όταν την πρωτοείδα στο μοναστήρι του Γενεθλίου της Θεοτόκου στα Κομνηνά. Ήταν με τον αγαπημένο της σύζυγο κ. Λάζαρο και τα δύο αδέλφια του. Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να βλέπω ένα κορίτσι ενώ μπροστά μου ήταν μια 70χρονη! Έπειτα άρχισα να τους επισκέπτομαι τακτικά στο σπίτι τους στη Σταυρούπολη.

Μετά την παράκληση στον Άγιο Λουκά Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, που γίνεται κάθε Πέμπτη στο μοναστήρι που προανέφερα, έκανα μια στάση στη Σταυρούπολη και στο ολοφώτιστο σπίτι τους. Ήταν σαν να έμπαινα στη μηχανή του χρόνου και μεταφερόμουν σε μια άλλη εποχή. Εκεί στα Φάρασσα της Καππαδοκίας, από όπου κατάγεται ο κ. Λάζαρος και έχει γράψει σχετικό βιβλίο και είναι η πατρίδα των Αγίων Αρσενίου Καππαδόκη και Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη.

Θα τολμήσω να γράψω τι είπα στον άντρα μου την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι τους: «Σήμερα γνώρισα δύο αγίους!» Όταν ήμουν μαζί τους ένιωθα τόσο όμορφα και γαλήνια. Αναπαυόμουν και χαιρόμουν. Η μεγάλη τους αγάπη προς εμάς φαινόταν συνεχώς. Μετά το γάμο μας, έδειξα τις φωτογραφίες στην αγαπημένη Μηλίτσα και εκείνη είπε για μια φωτογραφία που μας αλλάζει τα στέφανα ο κουμπάρος: «Αυτή είναι δική μου» και την έβαλε σε μια κορνίζα και την τοποθέτησε στο σαλόνι της. Ψυχοπαίδια μας έλεγε και δεν είμαστε τα μοναδικά αφού έχουν πολλά!

Μπορεί ο Θεός να μην τους έδωσε παιδιά, όμως απέκτησαν πολλά παιδιά της ψυχής, που τα έστειλε ο Κύριος. Ούτε καν δεσμούς αίματος ή εξ αγχιστείας δεν έχουν όλα αυτά τα παιδιά με το Λάζαρο και τη Μηλίτσα. Τους γνωρίσαμε, τους αγαπήσαμε και δεν θέλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο της αγάπης που μας ενώνει.

Η Μηλίτσα από την πρώτη στιγμή που παντρευτήκαμε προσευχόταν για να έχουμε παιδί. Δυστυχώς χάσαμε τρία παιδιά, μετά από αποβολές και για να με παρηγορήσει μου είπε: «Αν ο Θεός σου χρωστάει θα σου το δώσει». Εγώ φυσικά επειδή μια ζωή είμαι χρεωμένη απέναντι στο Θεό αναρωτιόμουν τι θα γίνει. Αυτή όμως πάντοτε μου έλεγε:  «Μέρα νύχτα σε έχω στην προσευχή μου. Λέω Άγιε Αρσένιε εσύ βοηθούσες Τουρκάλες να κάνουν παιδιά, βοήθησε και τη Νάντια». Όπως φαίνεται είχε παρρησία στο Θεό και στον Άγιο και το θαύμα έγινε! Σημειωτέον ανήμερα της εορτής του Αγίου Αρσενίου (10 Νοέμβρη) επιστρέψαμε στο σπίτι από το μαιευτήριο. Είναι μεγάλη υπόθεση να προσεύχονται για τεκνοποίηση άλλων, άνθρωποι που δεν είχαν παιδιά… Πραγματικά αυτό με ξεπερνάει και δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω. Όταν μου είπε στο τηλέφωνο: «Να μας ζήσει!» ένιωσα τόσο μεγάλη συγκίνηση που δεν περιγράφεται!

Μάλιστα πριν ακόμη γεννήσω μου έλεγε πως όταν σαραντίσω θα μας περιμένει να μας κάνει το τραπέζι και να μας δώσει ευχές. Έτσι, ανήμερα των γενεθλίων της στις 27 Δεκέμβρη της πήγαμε το γιο μας και του έδωσε ευχές, όπως κάνανε παλιά. Του έκανε δώρο και ένα πανέμορφο μαξιλάρι που γράφει: «Ύπνο ελαφρό» και θα το έχει πάντα μαζί του για φυλαχτό. «Σε ευχαριστώ πολύ για όλα» της είπα «και κυρίως για τις προσευχές σου». Μου χαμογέλασε και με κοίταξε με εκείνα τα ολοφώτεινα γαλάζια μάτια της.

Μια αρχόντισσα πραγματική. Ήξερε από μικρή να πλέκει και να ράβει. Χρυσοχέρα και νοικοκυρά όσο καμία άλλη. Με το χιούμορ της πάντα προς όλους. «Ποιος ήξερε τη Μηλίτσα και δεν μαγεύτηκε;» μας είπε ο κ. Λάζαρος πριν μερικές μέρες που τον επισκεφθήκαμε. Πραγματικά η Μηλίτσα είναι από τους ανθρώπους που ζήτημα είναι αν υπάρχουν όμοιοι της σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο. Όποιος τη γνώριζε χαιρόταν με την παρουσία της.

Στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, φιλοξενούσαν τον Άγιο Παϊσιο στο σπίτι τους γιατί είχε συγγένεια με τον κ. Λάζαρο. Ακουμπούσε το κεφαλάκι της στα πόδια του και της το χάιδευε, όπως τα μικρά παιδιά. Μια εικόνα που θυμίζει Παράδεισο! Και πραγματικά μαζί με τη Μηλίτσα ένιωθες ότι ήσουν στον Παράδεισο. Ταπεινή και ευθύς χαρακτήρας. Δεν σου κρυβόταν. Ήξερε πώς να σου μιλήσει και ήταν απολαυστικές οι ιστορίες που μας διηγούνταν από το παρελθόν. Της άρεσε πολύ το ταγκό και τα ταξίδια σε χώρους που συναντούσαν το Θεό, σε μοναστήρια δηλαδή.

Για τις αγαθοεργίες που έκανε αυτή και η μητέρα της είναι καταγεγραμμένες στα κιτάπια του Θεού και είμαι σίγουρη πως όταν ανοίξει το βιβλίο Του θα δει αμέτρητες! Μόνο που σε κοιτούσε και σου χαμογελούσε άνοιγε η καρδιά σου! Στα ρούχα μου και στα παπούτσια μου, έβλεπε το γούστο της στα νιάτα της. Μου έλεγε: «Τέτοιο φουστάνι είχα και εγώ», «Αυτή τη ζακέτα ποιος σου την έπλεξε;» Και η ίδια μου έπλεξε ένα πανέμορφο ροζ καπελάκι που θυμάμαι πως το έκανε μέσα σε μια μέρα με τσιγκελάκι! Μου έδωσε πολλά ρούχα της που έπλεξε και έραψε η ίδια. Όπως και το νυφιάτικο σάλι της. «Αν τα δώσεις πουθενά, θα σε σκοτώσω» μου έλεγε. Και πράγματι τα φυλάω ως κόρη οφθαλμού. Τα φοράω γιατί είναι μοντέρνα και διαχρονικά. Από τα χέρια τους ράφτηκαν πολλά παιδικά ρούχα που φορέθηκαν από παιδιά της Βόρειας Ελλάδας. «Τότε έπρεπε να μας γνωρίσετε», μας είπε ο κ. Λάζαρος. Όντως τι κρίμα που τους γνωρίσαμε αργά, αλλά φαίνεται τώρα ήθελε ο Κύριος να μας προσφέρει αυτό το σπάνιο δώρο Του.

Η Μηλίτσα ήταν τόσο αγνή στην ψυχή που είδε μπροστά της τον Άγιο Αρσένιο Καππαδόκη. Όταν ο κ. Λάζαρος έγραψε το βιβλίο του και ήταν υπό την έκδοση της Μητρόπολης Ξάνθης, εμφανίστηκε στο σπίτι της ο Άγιος Αρσένιος. Της ζήτησα να μου πει και κάπως έτσι μου διηγήθηκε αυτό το θείο δώρο που έζησε: «Ήταν ψηλός σαν και εσένα και στεκόταν όρθιος. Εγώ πήγαινα κοιτούσα την εικόνα Του στο εικονοστάσι και μετά πήγαινα και Τον κοιτούσα (μια απόσταση δηλαδή πέντε έξι βημάτων)». Της είπε για ένα προσωπικό ζήτημα τους και έπειτα εκείνη τον ρώτησε τι κάνει ο Άγιος Παϊσιος. «Καλά είναι ο παππούλης μου;» του είπε και της απάντησε: «Είναι εδώ δίπλα σου». Τόσο απλά, τόσο όμορφα είχε τη συνομιλία με τον Άγιο. Άλλωστε χάρη στην Μηλίτσα μεταφράστηκαν πολλά χειρόγραφα του Αγίου που συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο και αποτελούν παρακαταθήκη Του, μας εκμυστηρεύτηκε ο κ. Λάζαρος.

«Ότι ζητούσε από τον Άγιο Παϊσιο της το έκανε, δεν της χαλούσε χατήρι». Και τι ζητούσε; Να έχει μοναχές ένα μοναστήρι που πήγαιναν και υπήρχε μόνο μία! Και η ίδια έπλεκε εργόχειρα και τα έδινε για την έκθεση τους. Και άλλα πόσα που δεν μας τα έλεγε, γιατί αυτά κρύβονται και φανερώνονται από το Θεό…

Τον άντρα μου τον είχε τρομερή αδυναμία και έλεγε πως τον έβλεπε σαν αδελφό της. Μας έβλεπε συνομήλικους. Θυμάμαι μια φορά για να περιγράψει πόσο νέα φαινόταν η μητέρα ενός φίλου, μου είπε: «Εμείς φαινόμαστε γριές μπροστά της!»

Πρόσφατα είχαν βρεθεί Ρώσοι μοναχοί στο σπίτι τους για να πάρουν πληροφορίες για ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Άγιο Παϊσιο. Η Μηλίτσα τους ενθουσίασε, αφού τους είπε ένα ρώσικο τραγούδι που ήξερε από μικρή! Για να την ευχαριστήσουν για την ξεχωριστή φιλοξενία, τις έστειλαν πόσες ευλογίες!

Τα τελευταία τρία χρόνια περίπου, ζούσε με οξυγόνο. Γι’ αυτό περιόρισε τις μετακινήσεις της μόνο στο σπίτι. Και παρά τους αφόρητους πόνους που ένιωθε στα κόκαλα και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, είχε το κουράγιο και τη δύναμη να αστειεύεται και να φέρεται φυσιολογικά. Μπορεί να έδειχνε κάποιες φορές τον πόνο της, αλλά τις περισσότερες φορές τον έκρυβε. Ήθελε να παίζει μπαγλαμαδάκι και να τραγουδάει, για να ξεχνιέται όταν πονούσε, μου αποκάλυψε μια φορά σε μια συζήτηση μας. Είχε όντως ένα στυλ ρεμπέτισσας κάποιες φορές όταν μιλούσε. Ένας θηλυκός μάγκας. Είχε βραχνή και παράλληλα γλυκιά φωνή.

Είχε μεγάλη αγάπη και λατρεία στο σύζυγο της. «Είμαστε νύχι και κρέας. Μακάρι όλα τα ζευγάρια να ναι αγαπημένα όπως εμείς», έλεγε συχνά. Και όντως τους έβλεπες και έλεγες πως ο ένας δημιουργήθηκε για τον άλλο. Ταιριαστοί και στην όψη αλλά και στο χαρακτήρα, στις συζητήσεις, στις προτιμήσεις, στις αποφάσεις. Ο κ. Λάζαρος την πρόσεχε τόσο πολύ, σε σημείο που να βάζει σε δεύτερη μοίρα την υγεία του. Θυσιαζόταν γι’ αυτήν, για την ψυχή του, όπως την αποκαλούσε. Ή πολύ γλυκά τη φώναζε: «Μέλι».

Θα θυμάμαι τα Χριστούγεννα που περάσαμε μαζί τους πριν τρία χρόνια που μας έκαναν το τραπέζι. Θυμήθηκαν παλιές ιστορίες και ακούσαμε τραγούδια της εποχής τους. Ενώ μας έβαλαν να ακούσουμε μελωδία από ένα μικρό καρουζέλ που είχαν για διακοσμητικό. Το σπιτικό τους ήταν τόσο όμορφα στολισμένο λες και βγήκε από παραμύθι! Και πάντοτε είχαν φαγητό για να φιλέψουν τον οποιονδήποτε φιλοξενούσαν έστω και λίγο. «Όταν θες να δώσεις φαγητό και δεν θες να φανεί πως λείπει από την κατσαρόλα να βάζεις μέσα κουτάλα. Σηκώνεται ψηλά ότι έχεις μέσα», με συμβούλεψε συνωμοτικά!

Επειδή με αποκαλούσε ψυχοπαίδι της, μπορώ να την πω ψυχομάνα μου! Και μια φωτογραφία που έχουμε οι τέσσερις μας, την είχε δει και είπε με καμάρι: «Σαν μάνα με κόρη φαινόμαστε εδώ!»

Η Μηλίτσα δεν έφυγε ποτέ. Θα είναι πάντοτε εδώ. Γιατί το αποτύπωμα που μας άφησε θα μας συντροφεύει πάντοτε. Και πάντοτε θα ζητάω τις προσευχές της στον Κύριο γιατί πιστεύω ότι έχει παρρησία στο Θεό και όπως είπε ο Δεσπότης μας στη νεκρώσιμο ακολουθία: «Οι Άγιοι Αρσένιος και Παϊσιος είναι οι νυμφαγωγοί της στο Θεό». Έτσι και εγώ θα την έχω πάντοτε μέσο για να μεταφέρει τα αιτήματα μου στους αγαπημένους της Αγίους που τώρα είναι μαζί Τους. Και εγώ δεν θα την ξεχνάω ποτέ στο κεράκι και στην προσευχή μου για τους κεκοιμημένους, όπως δεν με ξέχασε ποτέ και αυτή και με είχε πάντοτε μέρα νύχτα όταν μιλούσε με τους Αγίους. Στις διηγήσεις μας προς το παιδί μας θα είναι πάντοτε πρωταγωνίστρια και θέλω να ξέρει πως ήρθε σ’ αυτή τη ζωή και χάρη στις δικές της προσευχές!

Μηλίτσα σ’ αγαπούμε πολύ!