Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ταραΝΑΚΟΥνήματα για πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν

Καλή σας ημέρα!
Ετοιμάζεστε για το ρεβεγιόν ή σκέφτεστε: Πού καιρός για έξοδα;
Δεν είναι ανάγκη να πάτε έξω για να περάσετε καλά.
Μια καλή πρόταση είναι να μείνετε σπίτι και να καλέσετε αγαπημένους σας ανθρώπους.
Τι καλύτερο από το να αποχαιρετίσεις έναν πολύ δύσκολο χρόνο δείχνοντας την αγάπη σου!
Φαγητό, ποτό, χορός και παιχνίδια.
Χαρτάκι ή και επιτραπέζια.
Η 21, η Μπιρίμπα, η Ξερή και η Αγωνία είναι από τα αγαπημένα.
Θα ήταν και μια ωραία ιδέα να αγοράσετε ένα συμβολικό δωράκι και να βάλετε λαχνούς για να το τύχει καλεσμένος σας.
Εμένα μικρή μου άρεσε και ένα άλλο παιχνίδι με σοκολάτα.
Αν κάποιος φέρνει εξάρες βάζει γάντια και κόβει με το μαχαίρι τον σοκολατένιο πειρασμό και τρώει μέχρι να είναι τυχερός ο επόμενος.
Μια ζωή την έχουμε αδέλφια και η κρίση αντιμετωπίζεται με το να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλο.
Ας την κάνουμε ευκαιρία για όλους μας.
Μου έλεγαν φίλοι μου ότι βρέθηκαν Χριστούγεννα σε καταφύγιο της περιοχής μας και πέρασαν τέλεια με τις οικογένειες τους.
Το κακό έτσι το ξορκίζουμε.
Με χαμόγελα, καλή διάθεση και εμπιστοσύνη στο Θεό!
Εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί.

Οργή Μητροπολίτη Ιερεμία όταν ζητήθηκε να μην είναι παρόντες οι ιερείς


Στην ορκωμοσία του Δημοτικού Συμβουλίου της Γορτυνίας στην Αρκαδία ο επικεφαλής συνδυασμού που πρόσκειται στο ΚΚΕ ανέφερε ότι δεν προβλέπεται από το νόμο η παρουσία ιερέων.Ο Μητροπολίτης κ.κ. Ιερεμίας έγινε έξαλλος και ρώτησε:"Ούτε αγιασμό δεν μπορούμε να κάνουμε;Άθεους μας θέλετε;" και δήλωσε την πρόθεση να φύγει με τους ιερείς.

Για όλα τα δεινά που μας συμβαίνουν η Εκκλησία μας έφταιξε;

*Η Δημητσάνα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο με το «κρυφό σχολειό» και το 1821 με το «Δημητσανίτικο μπαρούτι» που παρασκεύαζε. Είναι πατρίδα του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει στη κεντρική πλατεία του χωριού, που υπήρξε δωρεά του Μαρασλή, και του Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού, όπου αμφοτέρων οι οικίες διασώζονται.


http://www.youtube.com/watch?v=Ktwo-ISYQv4&

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Λίγο πριν το νέο έτος

Γράφει η Άννα Τσεκούρα*

Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2011.. 
Χρονιά δύσκολη για όλο τον κόσμο..
Χρονιά δύστροπη για τον κάθε έναν από εμάς.
Δεν θέλω να πω για την οικονομική κριση.
Θέλω να μιλήσω για την κρίση μέσα μας...
Κάπου, κάποτε διάβασα πως οι άνθρωποι μέσα μας έχουμε πολλές σκάλες.
Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι γεμάτος σκαλοπάτια.
Πρέπει με σοφία και σύνεση να αφήνουμε το ένα και να περνάμε στο άλλο.
Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να προσπερνάμε ένα σκαλοπάτι.
Γιατί έτσι αφήνουμε κάποια από τις εμπειρίες που μας κάνουν σοφότερους να χαθεί.
Ας προσπαθήσουμε λοιπον να ανεβουμε αυτά τα σκαλοπάτια.
Όχι οτι θα φθάσουμε ποτέ στην κορυφή της σκάλας.. όχι.
Αυτό αν το καταφέρναμε θα ήταν η απολυτη γνώση ή έστω η απόλυτη αυτογνωσία!
Μα είναι καλό να αναλογιστούμε πως ίσως θα πρέπει να εμβαθύνουμε μέσα μας, έτσι ώστε να 
ανακαλύψουμε τι μας θλίβει πραγματικά και να το πολεμήσουμε πριν πεσουμε σε κατάθλιψη.
Να ανακαλύψουμε τι μας φοβιζει πραγματικά και να το αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο,
χωρίς υπεκφυγές και φιλοτομαρισμό!
Ας προσφέρουμε στους ευατούς μας το δώρο της ηρεμίας και της εσωτερικής ισορροπίας που 
μπορει.. μπορεί λέω να μας βοηθήσει να ανταπεξέλθουμε στη δυσκολία και στην δυστροπία του νέου χρόνου.
Διάβασα σε μια φίλη τις παρκάτω λέξεις και θα τις επαναλάβω προσθέτοντας και κάποιες δικές μου
ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΕΛΠΙΔΑ.   
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ, ΙΣΧΥΡΗ ΘΕΛΗΣΗ.

Ας περπατήσουμε στο σκοινί το τεντωμένο οπλισμένη με εσωτερική σταθερότητα και δύναμη.
Ας περπατήσουμε σε αυτο το τεντωμένο σκοινί με οπλα την ευθύτητα και την πίστη μας.
Ας κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και ας κάνουμε το πρώτο βήμα να ανεβούμε κάποιο σκαλοπάτι.
και έπειτα θα έρθει η σειρά του επόμενου, και του επόμενου.
Και έτσι θα υψωθούμε λίγο και η ανάταση αυτή η εσωτερική θα επιφέρει και το φως λίγο πιο κοντά.
Και το τουνελ θα το περάσουμε...
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

*Είναι Αγγλική Φιλόλογος και συγγραφέας

ταραΝΑΚΟΥνήματα περί εορτών Χριστουγέννων Πρωτοχρονιάς 2010

Καλή σας ημέρα!
Η Ξάνθη έχει στολισμό που ταιριάζει στην Ελλάδα του ΔΝΤ.
Θα έλεγα ότι οι κάτοικοι είναι πιο μερακλήδες από το Δήμο Ξάνθης.
Φωτεινά μπαλκόνια που θυμίζουν λούνα παρκ.
Ακόμη και μουσουλμάνοι τηρούν το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Δεν είναι των χριστιανών ορθόδοξων.
Από την Γερμανία μας ήρθε.
Όπως και ο κόκκινος Άη Βασίλης είναι δημιούργημα γνωστής εταιρείας αναψυκτικών.
Ο δικός μας έρχεται από την Καισαρεία και είναι ο αγαπημένος μας Άγιος Βασίλειος.
Η αγορά μας είναι βυθισμένη στα μαύρα.
Νυχτερίδες και αράχνες έχουν στήσει φωλιά σε πολλά καταστήματα και επειδή δεν θεωρούνται ιδανικά κατοικίδια τα κλείνουν.
Για να μην μπούνε φυλακή ή οδηγηθούν στην τρέλα.
Στις 15 Γενάρη ξεκινούν οι χειμερινές εκπτώσεις και δεν ξέρω αν θα έχει κίνηση.
Η δημοτική αγορά της Ξάνθης έχει μπερεκέτια.
Πολλοί καταναλωτές αλλά λίγα ψώνια.
Το γιορτινό τραπέζι είναι η μοναδική μας πολυτέλεια.
Αυτοί οι οποίοι άφηναν πολλά χρήματα ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Είχαν και έδιναν.
Τώρα έχουν περισσότερα από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους αλλά κάνουν οικονομία γιατί δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο.
Στο φύλλο της Πρωτοχρονιάς θα έχουμε ανασκόπηση του 2010.
Θα έχουμε συνεντεύξεις του Υπουργού Περιφερειακής Ανάπτυξης Σωκράτη Ξυνίδη, του Βουλευτή Ν.Δ. Ξάνθης Αλέκου Κοντού και του Νομάρχη Ξάνθης Γιώργου Παυλίδη.
Θα έχουν ενδιαφέρον!

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ταραΝΑΚΟΥνήματα για τα δύσκολα που έρχονται


Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα!
Και αντίστροφα ο χρόνος γυρνά.
Η κλεψύδρα άρχισε να πέφτει πιο γρήγορα και μας αποχαιρετά το 2010.
Το νέο έτος λέγεται ότι θα είναι πολύ δύσκολο, ίσως και το χειρότερο μετά τον τελευταίο πόλεμο!
Όπως και να έχει, εμείς προσμένουμε στην ελπίδα και στο φως.
«Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» που λέει και το γνωστό σύνθημα.
Και δεν αναφερόμαστε στο συμπαθέστατο επάγγελμα που τελικά θα είναι το μόνο με  αυξημένη κίνηση!!!
Γιατί κατά εκεί θέλουν να μας πάνε.
Να πεθαίνουμε πριν την ώρα μας.
Είτε γιατί δεν θα υπάρχουν νοσοκομεία και δεν θα προλαβαίνουμε να πηγαίνουμε στα γειτονικά.
Είτε γιατί καταργήθηκαν εξετάσεις για χρόνιες παθήσεις.
Είτε γιατί δεν έχει ιατρικό προσωπικό το ΙΚΑ και δεν έχουμε χρήματα να πηγαίνουμε σε ιδιώτες.
Είτε γιατί θα αυξηθεί το άγχος και θα αυξηθούν τα καρδιακά προβλήματα και οι καρκίνοι, με αποτέλεσμα να πέφτουμε σαν τα κοτόπουλα.
Πάντως, εξακολουθεί να εξαφανίζεται μια κωμόπολη κάθε χρόνο λόγω τροχαίων δυστυχημάτων.
Από όπου και να το πιάσετε το θέμα, από θαύμα ζούμε.
Το ίδιο θα γίνει και τα επόμενα έτη.
Μόνο που θα έχουμε νεκρούς από την πείνα και το κρύο, λες και έχουμε πόλεμο.
Υπερβολική; Μακάρι να είμαι.
Πάντως προσεύχομαι να μείνουμε ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.
Και να ευχηθώ: Αγωνιστικό το 2011!

Πιο Έλληνας από τους Έλληνες

http://www.youtube.com/watch?v=E231f5i5u4k&feature=player_embedded

Αξίζει να το δείτε.Πραγματικά υπερασπίζεται τη χώρα μας λες και είναι Έλληνας.Δείτε το βίντεο!

Η απόκριση στην κρίση


Εισήγηση του Ευθύμιου Βασιλειάδη στη Συνάντηση Νέων που διοργάνωσε ο  Οργανισμός Νεότητας και Πολιτισμού της Μητρόπολης Ξάνθης στις 30- 31 Οκτωβρίου 2010 στη Σταυρούπολη του Ν. Ξάνθης

Από την άνοιξη ο καθένας μας θυμάται να εμφανίζονται στην τηλεόραση και στις εφημερίδες ειδήσεις ότι η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα πτώχευσης, το δημόσιο χρέος της είναι υπέρογκο και ότι αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο σε μια μεγάλη αλυσίδα ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος και το ενδεχόμενο πτώχευσης θα συμπαρασύρει μαζί ενδεχομένως και όλο το σύστημα. Έτσι προέκυψε η οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι όροι του μνημονίου που θα μας βγάλουν από την οικονομική κρίση. Και από την άνοιξη λοιπόν η κρίση αποτελεί το κύριο θέμα συζήτησης στα κανάλια, στις εφημερίδες, στις παρέες όπου αναφέρονται διάφορες απόψεις για το πώς η Ελλάδα και όλος ο κόσμος θα βγει από αυτήν την κρίση.
Παρακολουθώντας την επικαιρότητα βλέπουμε ελάχιστες απόπειρες ανάλυσης και επίλυσης της κρίσης που ξεφεύγουν τους οικονομικούς και πολιτικούς δρόμους αντιμετώπισης. Είναι η οικονομική κρίση η μόνη κρίση που υπάρχει; Αν απαντούσαμε ναι, τότε θα υποβιβάζαμε κατά πολύ την πραγματικότητα σε ένα μέρος της και οποιαδήποτε επίλυση της κρίσης μόνο με οικονομικούς ή / και πολιτικούς τρόπους αντιμετώπισης θα ήταν ένα ψέμα όπως και το σύστημα μέσα στο οποίο θα έθεταν το πρόβλημα. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι παγκοσμίως υπήρχε κρίση και σε άλλους τομείς (πολιτική, κοινωνική, πνευματική και προσωπική κρίση). Πως συνδέονται μεταξύ τους; Ποια κρίση είναι η μητέρα των άλλων κρίσεων; Πως αλληλοεπηρεάζονται;
Ας μιλήσουμε όμως αρχικά για την οικονομική κρίση γιατί αυτή ζούμε, αυτή νοιώθουμε, αυτή μας τρομάζει μέχρι το σημείο που να μας τρομοκρατεί και να μας απασχολεί καθημερινώς.
Η οικονομική κρίση που ζούμε είναι η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του συστήματος δανειοδότησης και αποπληρωμής του δανείου με τόκο. Ας μιλήσουμε λίγο περισσότερο για το πώς λειτουργεί η συγκεκριμένη πρακτική, που αποτελεί την κύρια λειτουργία των τραπεζών.
Όπως γνωρίζουμε όλοι, και τώρα πια είναι κάτι κοινά αποδεκτό από όλο τον κόσμο, όταν δανειζόμαστε από μια τράπεζα, π.χ. 1000 €, βάζοντάς τόκο μας ζητάει να της επιστρέψουμε επιπλέον χρήματα, που στην περίπτωση επιτοκίου 10% θα ήταν 100 € για το συγκεκριμένο δάνειο των 1000 €. Όπως γνωρίζουμε όμως το χρήμα από μόνο του δεν έχει καμία αξία, αποτελεί ουσιαστικό μέσο έμμεσης ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών. Αν επεκτείνουμε την έννοια του επιτοκίου στα πραγματικά αγαθά και τις υπηρεσίες θα λέγαμε ότι αν σου δανείσω 10 αυγά, εσύ νομίμως μου χρωστάς έντεκα. Αν σου προσφέρω βοήθεια για 10 ώρες στο χωράφι σου εσύ νομίμως πρέπει να έρθεις έντεκα ώρες στο δικό μου. Εδώ υπάρχει μια αναντιστοιχία που δεν κάθεται καλά νομίζω στον λογικό νου και την κοινή ηθική. Παρόλα αυτά όταν μιλάμε για τόκο σε δάνειο είναι κάτι που το αποδεχόμαστε εύκολα, μάλλον το θεωρούμε και αυτονόητο τώρα πια.
Ας συνεχίσουμε όμως να δούμε λίγο πιο εκτενώς την λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των εκτυπωμένων χρημάτων στον κόσμο είναι σταθερό, και το δικαίωμα της χρηματοπίστωσης ανήκει αποκλειστικά στις τράπεζες τότε καταλαβαίνουμε ότι σταδιακά οι τράπεζες θα μαζεύουν τον παγκόσμιο πλούτο σε αυτές. Είναι απλή λογική επομένως να πούμε ότι η άμεση συνέπεια του θεσμοθετημένου τώρα πια τραπεζικού συστήματος είναι η οικονομική ανισότητα, και σε βάθος χρόνου η οικονομική εξαθλίωση προσώπων, ομάδων, πληθυσμών, ακόμα και ολόκληρων εθνών, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην σημερινή πραγματικότητα. Και αυτό το σύστημα είναι τόσο βαθιά εμποτισμένο στην παγκόσμια συνείδηση που θεωρούμε αδύνατη την ύπαρξη του κόσμου χωρίς αυτό. Ίσα ίσα η ομαλή λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που όπως είδαμε συνεπάγεται άμεσα στην συγκέντρωση του πλούτου στις τράπεζες, θεωρείται το απαραίτητο στοιχείο της οικονομικής ανάπτυξης μιας χώρας!
Η εμμονή στην ορθότητα της χρηματοπιστωτικής πρακτικής έχει επιφέρει παγκοσμίως νομοθεσίες που σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. σε έναν ιδιώτη) θα θεωρούνταν παράνομες, για τις τράπεζες όμως είναι νόμιμο δικαίωμα. Ας αναφέρω κάποιες από αυτές:
1. Μια τράπεζα έχει δικαίωμα να δίνει δάνεια πολλαπλάσια του πραγματικού κεφαλαίου της (σε εκτυπωμένα χρήματα). Δηλαδή μια τράπεζα αν έχει για παράδειγμα 1000 € κεφάλαιο, μπορεί να δανείσει 9000 €! Ακούγεται παράλογο αλλά είναι αλήθεια. Είναι νόμιμο δικαίωμα των τραπεζών παγκοσμίως. Ονομάζεται fractional reserve banking που μεταφράζεται κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό. Το συγκεκριμένο δικαίωμα σε συνδυασμό με την ύπαρξη του ηλεκτρονικού μη εκτυπωμένου χρήματος, δηλαδή την ύπαρξη χρημάτων μόνο σε λογαριασμούς καταθέσεων και την μεταφορά τους ηλεκτρονικά είτε στην ίδια τράπεζα, είτε σε άλλη, έχει ως συνέπεια γεγονός που θα αναδειχθεί με το παρακάτω παράδειγμα:
Μια τράπεζα με 1111.11 € κεφάλαιο σε εκτυπωμένο χρήμα μπορεί να δανείσει 10.000 € και η αλληλουχία καταθέσεων στην ίδια ή σε άλλη τράπεζα έχει ως συνέπεια την διακίνηση ηλεκτρονικού χρήματος του μεγέθους των 100.000 €! Και όλα αυτά από αρχικό κεφάλαιο σχεδόν του 1% του τελικού. Το πρώτο παράλογο αυτού του συστήματος είναι η εκ του μηδενός γέννηση χρήματος στο τραπεζικό σύστημα (!) και αυτό θεωρείται απαραίτητο στοιχείο της οικονομικής ανάπτυξης μιας χώρας! Αυτά τα χρήματα όμως δίνονται σε δάνεια, είτε σε απλούς πολίτες είτε σε μεγάλες επιχειρήσεις. Οι απλοί πολίτες όμως εξοφλούν τα δάνειά τους με εκτυπωμένο χρήμα. Επομένως το δικαίωμα του κλασματικού τραπεζικού αποθεματικού κάνει ακόμα πιο έντονη και εντατική την συγκέντρωση όλου του εκτυπωμένου χρήματος στις τράπεζες.  
2. Είπαμε όμως ότι το συγκεκριμένο δικαίωμα του κλασματικού τραπεζικού αποθεματικού είναι ένας φορέας γέννησης χρήματος, και γίνεται από έναν φορέα που δεν είναι κρατικός! Κάτι τέτοιο θα λέγαμε ότι κάνει και ο παραχαράκτης ο οποίος εκτυπώνει πλαστά χρήματα! Η πρακτική του παραχαράκτη θεωρείται παρανομία ενώ η τραπεζική πρακτική είναι μια διεθνώς νόμιμη διαδικασία!
Αν δούμε συνολικά αυτά λίγα που σας παρουσίασα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι στο εν λόγω σύστημα ισχύει ένας παραλογισμός! Πως δεν γίνεται αντιληπτός; Γιατί διατηρείται για τόσους αιώνες μέχρι σήμερα; Μήπως είναι απόγονος (κοντινός ή μακρινός) ενός τρόπου σκέψης, τρόπου ζωής ή ηθικής και γιαυτό τηρείται με θρησκευτική θα λέγαμε ευλάβεια; Ας διαβάσουμε μερικές φράσεις:
«Θυμηθείτε ότι ο χρόνος είναι χρήμα»
«Θυμηθείτε ότι η αξιοπιστία (credit) είναι χρήμα»
«Αν ένας άνθρωπος αφήνει τα χρήματά του στα χέρια μου μετά το τέλος του δανείου, μου δίνει τόκο ή όσο κέρδος μπορώ να βγάλω μέσα σε αυτό το διάστημα»
«Τα χρήματα μπορούν να γεννήσουν χρήματα, και οι απόγονοί τους περισσότερα και ούτω καθεξής»
«Ο καλός αποπληρωτής είναι κύριος του πορτοφολιού κάποιου άλλου. Αυτός που είναι γνωστός ότι πληρώνει εγκαίρως υπόσχεται ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιαδήποτε περίπτωση μπορεί να χρησιμοποιήσει όλα τα χρήματα που οι φίλοι του μπορούν να περισσέψουν. Αυτό μερικές φορές είναι σε μεγάλη χρησιμότητα»
Οι παραπάνω φράσεις άνετα θα λέγαμε ότι αποτελούν ένα μέρος του πνευματικού μανδύα της χρηματοπιστωτικής πρακτικής ο οποίος αποτελείται από το χρήμα να γίνεται αυτοσκοπός της ζωής, ο δανεισμός να αποτελεί μέσω για να βγάλουμε περισσότερα χρήματα (είτε ως διανειοδότες είτε ως δανειολήπτες) και τέλος το στόλισμα «αρετών» (!), που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η αξιοπιστία στις οικονομικές συναλλαγές και στην αποπληρωμή των δανείων, να αποτελούν μέσο για να αποκτήσεις επιπλέον χρήματα! Οι συγκεκριμένες φράσεις ανήκουν στον Benjamin Franklin (1706 – 1790), ένας από τους ιδρύοντες πατέρες των Ηνωμένων Εθνών. Ο Max Weber (1864 – 1920) στο έργο του «Η ηθική του προτεσταντισμού και το πνεύμα του καπιταλισμού», από όπου έχουμε μεταφέρει τις παραπάνω φράσεις μαζί με άλλες που παραθέτει τις σχολιάζει ως εξής: «Το περίεργο αυτής της φιλοσοφίας της φιλαργυρίας φαίνεται να είναι το ιδανικό του έντιμου ανθρώπου αναγνωρισμένης οικονομικής αξιοπιστίας, και πάνω από όλα η ιδέα του χρέους του ανθρώπου για την αύξηση του κεφαλαίου του, το οποίο θεωρείται αυτοσκοπός»!
Από εδώ μπορούμε να καταλάβουμε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι το γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, και η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι ουσιαστικά η κρίση του καπιταλισμού! Γιατί διατηρείται όμως μέχρι σήμερα τόσο αυστηρά το συγκεκριμένο σύστημα; Ας ανατρέξουμε πάλι στον Max Weber που από τον 19ο αιώνα ήδη λέει: «Η καπιταλιστική οικονομία την σημερινή εποχή είναι ένας τεράστιος κόσμος μέσα στον οποίο γεννιέται το άτομο, και ο οποίος παρουσιάζεται σε αυτόν, τουλάχιστον ως άτομο, σαν μια μη μεταβαλλόμενη τάξη πραγμάτων μέσα στην οποία πρέπει να ζήσει. Αναγκάζει το άτομο, όσο είναι αναμεμιγμένο με το σύστημα των εμπορικών σχέσεων, να συμμορφώνεται με τους καπιταλιστικούς κανόνες πρακτικής. Ο παραγωγός που δρα μακροπρόθεσμα αντίθετα σε αυτά τα πρότυπα αναπόφευκτα θα αποβληθεί από την οικονομική σκηνή όπως ο εργάτης ο οποίος δεν μπορεί ή δεν προσαρμόζεται στον παραγωγό θα πεταχτεί στους δρόμους χωρίς εργασία». Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι ο καπιταλισμός επιβάλλεται ως πραγματικότητα κατά ένα μεγάλο μέρος από φόβο και μόνο, την έλλειψη επιλογής. Κατά ένα άλλο μέρος είναι μια πίστη των ανθρώπων στο ορθό της πρακτικής του καπιταλισμού. Από τον τίτλο και μόνο του έργου του Max Weber «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» υπονοείται ότι ο καπιταλισμός είναι αποκύημα της προτεσταντικής ηθικής και στο έργο του κάνει εκτενή και λεπτομερή ανάλυση του συγκεκριμένου ισχυρισμού. Από τις πρώτες γραμμές ανάγνωσης του βιβλίου μου ήρθε στο μυαλό ο εξής λογισμός: ότι δεν είναι τυχαίο που μια μη προτεσταντική χώρα, η Ελλάδα είναι μια από τις πρώτες χώρες που δεν συμβαδίζουν καλά με τον καπιταλισμό και έχουν κρίση! Και οι αμέσως επόμενες χώρες υποψήφιες για οικονομική ενίσχυση είναι η Ρουμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία.
Δεν θέλω να επεκταθώ όμως περαιτέρω σε αυτό το θέμα καθώς έχουμε κάνει μια σύντομη ανάλυση της κρίσης. Το έργο πάντως του Max Weber δίνει πλήρη απάντηση στην σχέση προτεσταντισμού και καπιταλισμού. Νομίζω όμως είναι πιο χρήσιμο να αναφερθούμε και στην απόκριση στην κρίση, και κατά προτίμηση την Εκκλησιαστική απόκριση στην κρίση καθώς όλοι οι παρόντες είναι μέλη της Εκκλησίας.
Η Εκκλησία αγκαλιάζει τον σύνολο άνθρωπο και όλη την πραγματικότητα που τον περιβάλλει, επομένως ανησυχεί για τα μέλη της αλλά και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Τι είναι αυτό όμως που θα ξεχωρίσει / ξεχωρίζει την Εκκλησία από ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που παρέχει οικονομική και υλική βοήθεια στα πλήθη έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση;
Ο απόστολος Παύλος στους πρεσβυτέρους της Εφέσου λέει «Το μόνο που θέλω είναι να ολοκληρώσω την αποστολή μου με χαρά, και το έργο που μου ανέθεσε ο Κύριος Ιησούς, δηλαδή να κηρύξω το χαρμόσυνο μήνυμα της δωρεάς του Θεού» (πραξ. Αποστ. 20:24). Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι Αποστολικός, συγκεκριμένα είναι η αποκάλυψη της αλήθειας του Θεού, του Σταυρού, της Ανάστασης και της αμαρτίας (όσο βέβαια μας βοηθάει στην εύρεση της Σωτηρίας), της ύπαρξης του Θεού στην ζωή μας και της συνεχής δράσης του στην ιστορία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προτείνω να κινηθεί η συζήτησή μας. Δεν μας είναι αρκετή μόνο η εύρεση τρόπων αναλγητικών της κρίσης. Δεν μας γοητεύει η απάλειψη του πόνου χωρίς θεραπεία. Ίσα ίσα η Εκκλησία γνωρίζει πολύ καλά τις ευεργετικές και μεταμορφωτικές συνέπειες του Σταυρού και του Πάθους. Επομένως η απόκριση μας στην κρίση ας είναι η γνήσια αναζήτηση του Θεού εν τη Εκκλησία κατά την περίοδο της κρίσης, η αποδοχή του ζωοποιού Σταυρού κατά την περίοδο της κρίσης, η ελπίδα της Αναστάσεως και Σωτηρίας που προσφέρει η Εκκλησία (και όπως την εννοεί η Εκκλησία) κατά την περίοδο της κρίσης, η αναζήτηση της αμαρτίας και του σφάλματος του ανθρώπου που μας έφερε σε αυτή την κρίση, η αναζήτηση του αισθήματος ότι ο Χριστός είναι ο κύριος της ιστορίας για να μπορέσουμε να πούμε και εμείς «αμήν. ναι έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκάλυψις Ιωάννου, 22:20).
Ας επαναλάβουμε όμως την ερώτηση «Ποιος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας;» και ας συμπληρωθεί με την ερώτηση «ποια είναι η δράση του Θεού εν τη Εκκλησία και εν τω κόσμω μέσω της Εκκλησίας;». «Ίνα ώσι εν καθώς ημείς» προσεύχεται ο Υιός στον Πατέρα. Ο Θεός ενοποιεί τα πάντα. Με την Γέννηση, την διδασκαλία, την δημόσια δράση του, το Πάθος, τον Σταυρό και την Ανάσταση, την Πεντηκοστή ενοποιεί τον Θεό με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο με τον εαυτό του, τον άνθρωπο με τον συνάνθρωπο, τον άνθρωπο με την κτίση, την ψυχή με το σώμα! «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ 22:37) εντολή ενότητας. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Ματθ. 22:38) εντολή ενότητας. Και όλες οι αρετές που διακηρύσσει και προσπαθεί να μεταδώσει η Εκκλησία στον κόσμο είναι αρετές ενότητας. Η αγάπη ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Η μετάνοια ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Η υπακοή ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο και τους ανθρώπους μεταξύ τους. Και η φιλανθρωπία, μια από τις εξέχουσες αρετές ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο αλλά και τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Αυτή η ενότητα, η κοινωνία, το «ασυγχύτως και αδιαιρέτως» είναι το μέγα ζητούμενο στην Εκκλησία, και διέπει κάθε έκφρασή της. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις αρετές που προαναφέραμε και συγκεκριμένα την φιλανθρωπία, το πώς αποκαλύπτεται το «ασυγχύτως και αδιαιρέτως» σε αυτήν πέρα από το ότι αποτελεί εντολή ενότητας. Φιλανθρωπία είναι η αρετή του να προσφέρεις βοήθεια σε οποιαδήποτε μορφή σε οποιονδήποτε την έχει ανάγκη. Μπορεί η φιλανθρωπία να σταθεί μόνη της ως αρετή; Υπάρχει φιλανθρωπία χωρίς αγάπη; Υπάρχει φιλανθρωπία χωρίς διάκριση και υπακοή; Η διάκριση χρησιμοποιείται με την έννοια της αντίληψης και αναγνώρισης των πραγματικών αναγκών του συνανθρώπου, και με την λέξη υπακοή εννοούμε τη δική μας προσαρμογή στις πραγματικές ανάγκες του επαίτη συνανθρώπου. Υπάρχει φιλανθρωπία χωρίς νηστεία / εγκράτεια; Με την έννοια ότι πρέπει να στερηθείς τα αγαθά που προσφέρεις. Υπάρχει φιλανθρωπία χωρίς θυσία; Με την έννοια ότι πρέπει να αφιερώσεις χρόνο, διάθεση, προσπάθεια για να βοηθήσεις κάποιον. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πλήθος άλλων αρετών που συνδέονται αδιαίρετα με την φιλανθρωπία αλλά δεν τις συγχέουμε με την φιλανθρωπία. Ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο είναι εμφανές το «ασυγχύτως και αδιαιρέτως» και μας δείχνει έντονα την στενή σχέση των δογματικών αληθειών της ορθοδοξίας με την ζωή μας αλλά και την ασκητική (ως άσκηση των αρετών) πρακτική.
Ας πούμε όμως και λίγο τι είναι αμαρτία, ή οι συνέπειες της αμαρτίας. Η διχόνοια, η διάσπαση, ο διαχωρισμός, η αυτονομία, η κακώς νοούμενη ανεξαρτησία που αντιστοιχεί σε ακοινωνησία, το εμείς γίνεται εγώ και εσύ, το εσύ γίνεται ο εχθρός μου, το εγώ γίνεται η μόνο απατηλή ελπίδα σε μια εκστατική αυτο-ερωτική φαντασίωση ευτυχίας ενώ ουσιαστικά βρισκόμαστε σε μια απέραντη μοναξιά! Όλα αυτά είναι η αμαρτία και οι συνέπειές της, και όλα αυτά είναι το ευαγγέλιο του σύγχρονου δυτικού κόσμου και πολιτισμού (πλην εξαιρέσεων). Ο παραλογισμός και η ψυχασθένεια να διαφημίζεται ως πρότυπο ανθρώπου και ύπαρξης.
Ας πάρουμε όμως την αρετή της φιλανθρωπίας και να την απογυμνώσουμε σιγά σιγά από τις υπόλοιπες αρετές και να δούμε πως μια μέγιστη αρετή μετατρέπεται στο τερατούργημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ας αφαιρέσουμε πρώτα την διάκριση και την υπακοή και ας περιορίσουμε την φιλανθρωπία αποκλειστικά στην οικονομική βοήθεια. Μετά ας αφαιρέσουμε από την φιλανθρωπία την θυσία και έτσι αποκλείουμε να χαριστεί το χρέος της οικονομικής βοήθειας. Ας αφαιρέσουμε και την υπομονή και με αυτόν τον τρόπο αποκλείουμε το μεγάλο χρονικό περιθώριο εξόφλησης του οικονομικού χρέους. Και μετά ας κοστολογήσουμε το δάνειο και ας του βάλουμε και τόκο και έτσι ο δανεισμός είναι προς όφελός μου! Έτσι βλέπουμε πως μια μέγιστη εκκλησιαστική αρετή πέφτει και απογυμνώνεται από την ομορφιά της καθώς αυτονομείται από τις υπόλοιπες αρετές. Καθώς αφαιρούμε αρετές στο εγώ και εσύ αυτής της σχέσης ελαχιστοποιούμε το εσύ μέχρι που το εξαλείφουμε και στο τέλος διογκώνουμε το εγώ καθώς η πράξη μας έχει καθαρά ωφελιμιστικό χαρακτήρα. Και έτσι ουσιαστικά μια αρετή αποκτά κοσμικά χαρακτηριστικά αφού είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου από την στιγμή που δανείζει να ζητά πίσω τα χρήματα, μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και να βάζει και τόκο. Γι’ αυτό πάντα μου άρεσε η φράση «η απανθρωπιά του δικαιώματος» επειδή το δικαίωμα απογυμνώνει τον άνθρωπο από τις αρετές όταν σκοπός του δεν είναι η ενότητα αλλά το εγώ! Λίγο προσοχή ότι εδώ δεν καταστρατηγούμε την ελευθερία του δικαιώματος αλλά την κακή χρήση του! Και η κακή χρήση του είναι η ιδεολογικοποίηση της αποκλειστικής επιδίωξης του ατομικού οφέλους ως αρετής, κάτι που το βλέπουμε καθαρά στο πνεύμα του καπιταλισμού και στο πνεύμα του χρηματοπιστωτικού συστήματος!
Όπως λένε όμως οι πατέρες, από εκεί που έπεσες, από εκεί θα ανέβεις, και από την στιγμή που η οικονομική τοκογλυφία (μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η δράση του χρηματοπιστωτικού συστήματος) είναι το αίτιο της οικονομικής κρίσης, η φιλανθρωπία ως ο μόνος αντίποδας μπορεί να δράσει αντίρροπα στην κρίση.
Και η φιλανθρωπία πληρεί όλα τα εκκλησιαστικά πλαίσια που θέσαμε αρχικά στη συζήτηση. Περιέχει τον Σταυρό γιατί κουβαλάς το βάρος του συνανθρώπου σου. Μπορεί και για τον συνάνθρωπο να είναι Σταυρός καθώς είναι δύσκολο να παραδεχτεί την μη επάρκειά του, τη μη αυτάρκειά του και το γεγονός ότι χρειάζεται βοήθεια. Περιέχει την κοινωνία και κατ’ επέκταση την ενότητα γιατί φέρνει τον ένα άνθρωπο κοντά στον άλλο. Περιέχει τον Θεό επειδή ο ίδιος Χριστός μαρτυρεί «ου γαρ εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18:20) και επειδή ο δέκτης της φιλανθρωπίας νοιώθει την αγάπη του Θεού μέσω του συνανθρώπου. Συγκεκριμένα ο π. Στανιλοάε γράφει στο έργο του «Προσευχή – Ελευθερία – Αγιότητα» «Διότι τον Θεό δεν μπορείς να τον συναντήσεις, παρά μόνο μέσα στην αγάπη για τον άλλο, που φθάνει μέχρι το να κάνεις δικό σου τον πόνο του, γιατί, εάν ο Θεός είναι αγάπη, δεν μπορεί να ζει παρά μέσα στην κατάσταση της αγάπης για τον άλλο».
Η έννοια όμως της φιλανθρωπίας στην λογική του σύγχρονου ανθρώπου δεν κάθεται άνετα. Μας προκαλεί μια ταραχή. Την δεχόμαστε μέχρι εκεί που νοιώθουμε ωραία με τον εαυτό μας καθώς μας δίνει το δικαίωμα να πούμε εγωιστικά και αυτάρεσκα ότι είμαι και φιλάνθρωπος αλλά από ένα σημείο και μετά είμαι ανόητος και βλάκας και βοηθάω τον χαραμοφάη και τον τεμπέλη! Αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται προφανώς στην ξενόφερτη επιρροή προτεσταντικών ηθών αλλά και στο ότι ο άνθρωπος έχει ξεχάσει την λέξη «κοινότητα», την έννοιά της αλλά και την πραγματικότητα που την συνοδεύει. Σε άλλες εποχές η φιλανθρωπία ήταν καθημερινή, φυσιολογική και αβίαστη πρακτική και όχι προσπάθεια αρετής. Ενδεικτικά ας αναφέρουμε ότι όσοι έχουν έστω και μικρή εμπειρία της ζωής σε αγροτικά χωριά ενδεχομένως θα έχουν δει γείτονες να μαζεύονται για να βοηθήσουν στις αγροτικές εργασίες ενός συγχωριανού χωρίς αντίτιμο και όφελος. Ουσιαστικά αυτό που θέλω να πω είναι ότι μέσα στο πλαίσιο της κοινότητας η φιλανθρωπία (περιέχοντας στον εαυτό της όλες τις υπόλοιπες αρετές) μεταμορφώνεται, ωριμάζει και ανθίζει σε κοινό-βίο και κοινοκτημοσύνη. Ας θυμηθούμε τις πρώτες Εκκλησιαστικές κοινότητες στις πράξεις των Αποστόλων. Όλα τα μέλη της Εκκλησίας μαζεύονταν στις αγάπες προσφέροντας ο καθένας ό,τι μπορούσε για να καλυφθούν οι ελλείψεις των συνανθρώπων. Εδώ είναι η αιώνια πρόκληση και πρόσκληση της Εκκλησίας, καθώς και η απάντηση στην κρίση αλλά και κάθε κρίση: η ανασύσταση των κοινοτήτων, Εσύ, εγώ και ο Θεάνθρωπος μαζί σε μια κοινότητα, Εκκλησιαστική κοινότητα, με τα πάντα κοινά, «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».
Επειδή όμως το σύγχρονο πνεύμα είναι περίεργο και τα πάντα τα διαβάλει ας μην πιστέψουμε ότι τελειώνοντας αυτή την εισήγηση, ή αργότερα το συνέδριο, και πάρουμε κάποιες αποφάσεις να είμαστε φιλάνθρωποι ή να είμαστε μια κοινότητα, θα είμαστε όντως φιλάνθρωποι ή όντως μια κοινότητα. Η Εκκλησία δεν έχει τέτοιες ψευδαισθήσεις. Καμιά αρετή δεν πραγματοποιείται ως αρετή αν δεν γίνεται «εν Θεώ». «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ μου ο γεωργός εστί» (Ιωαν. 15:1) «μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν, καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ’ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ ημείς, εάν μη εν εμοί μείνητε» (μείνετε ενωμένοι μαζί μου, τότε θα μαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της, αν δεν είναι ενωμένη με το κλήμα, το ίδιο κι εσείς εάν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου) (Ιωαν 15:4). Για να πετύχουμε επομένως την φιλανθρωπία και τουλάχιστον το αίσθημα της κοινότητας ως μέλη της Εκκλησίας αλλά και ως σύνολο σώμα της Εκκλησίας απαιτείται η αδιάκοπη κοινωνία με την Εκκλησία, είτε είναι μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, είτε είναι η μετοχή στην κοινή ζωή των μελών της Εκκλησίας εκτός των ακολουθιών.
Πέρα από αυτό απαιτείται και η ποιμαντική μέριμνα της Εκκλησίας για την καλλιέργεια του συναισθήματος της κοινότητας. Επομένως καλό είναι να τονίζεται στο κήρυγμα η ανάγκη κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων για την πραγμάτωση του ανθρώπου, η προβολή της διάστασης της κοινωνίας, της ενότητας, της ομοουσιότητας, του «ασυγχύτως και αδιαιρέτως» της οντολογίας του ανθρώπου. Καλό είναι να τονίζεται και η διάσταση της πραγμάτωσης των αρετών και της άσκησης ως μέρος της εν κοινωνία οντολογίας του ανθρώπου και να μην υπερτονίζεται η ατομική πρακτική των αρετών. Χαρακτηριστικά μπορούμε να πούμε ότι ο Γέροντας Σωφρόνιος στο βιογραφία του Άγιου Σιλουανού αναφέρει ότι ο Άγιος την εντολή «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» δεν την ερμήνευε ως «αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου» αλλά «αγάπα τον πλησίον σου επειδή είναι ο εαυτός σου». Με τέτοια απλά παραδείγματα, ανακαλύπτουμε το μεγάλο βάθος της Εκκλησίας, και οι δογματικές αλήθειες, τα μυστήρια της Εκκλησίας, η άσκηση παίρνουν άλλο νόημα και βλέπουμε μια ενότητα τόσο έντονη και ελεύθερη ταυτόχρονα που ο άνθρωπος το μόνο που του μένει να κάνει είναι να αναγνωρίσει ότι ανήκει εκεί.
Να συμπληρώσω όμως ότι εκκλησιαστικά είναι μεγαλύτερη η ανάγκη μας και όφελος δικό μας να είμαστε φιλάνθρωποι στους συνανθρώπους μας, από την ανάγκη και το όφελος που έχουν οι συνάνθρωποι μας να είμαστε φιλάνθρωποι. Όταν ο Χριστός έλεγε «γινού πλησίον» δεν το ανέφερε για να βοηθηθούν οι φτωχοί, οι ασθενείς και οι αδύναμοι αλλά έδωσε αυτή την εντολή επειδή είναι οντολογική ανάγκη του ανθρώπου να γίνεται πλησίον. Το αίσθημα της εκκλησιαστικής κοινότητας στηρίζεται στο αίσθημα του κάθε ανθρώπου του πόσο ανάγκη έχει τον συνάνθρωπο για (οντολογική) πραγμάτωσή του ως άνθρωπος. Όσο ο καθένας μας αισθάνεται την ανάγκη του συνανθρώπου του, θα αισθάνεται ότι ανήκει σε κοινότητα. Το αν οι συνάνθρωποί μας έχουν παρόμοιο αίσθημα μας επηρεάζει όχι στο αίσθημα της κοινότητας, αλλά στο αίσθημα της καλής ή κακής κοινότητας. Το αίσθημα της κοινότητας είναι ουσιαστικά οντολογική στάση.
Για να γίνει λίγο πιο καθαρό το επιχείρημα ας το παραλληλίσουμε με την οικογένεια. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ανήκουμε σε μια οικογένεια ανεξάρτητα αν αυτή η οικογένεια είναι καλή οικογένεια, ή κακή οικογένεια. Το αν η οικογένεια δρα ως οικογένεια αυτό απλώς χαρίζει τον χαρακτηρισμό καλή ή κακή στην λέξη οικογένεια. Όταν μαλώνουμε με τον πατέρα, την μητέρα, τον αδελφό ή την αδελφή μας, προσπαθούμε να τα ξαναβρούμε επειδή είναι ο πατέρας μας, η μητέρα μας, ο αδελφός μας ή η αδελφή μας. Προσπαθούμε να γίνουμε πάλι πλησίον, να έρθουμε κοντά, επειδή έχουμε λόγο εξαιτίας της συγγένειας. Δεν είναι τυχαίο που η Εκκλησία μας διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος είναι αδελφός μας! Έτσι μας δίνει λόγο να γινόμαστε πλησίον σε κάθε άνθρωπο. Και με αυτόν τον τρόπο ακόμα προωθεί την κοινότητα και την ενότητα επειδή είμαστε κοινότητα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η οικονομική-κοινωνική-πολιτική-πνευματική κρίση μπορεί να αποτελέσει μια κατά Θεόν κρίση για την Εκκλησία και η απόκρισή μας στην κρίση ας είναι η επιστροφή σε εκκλησιαστικό κοινοτικό τρόπο ζωής (και δεν εννοούμε μόνο τον εκκλησιασμό), εντός και εκτός των ορίων της Εκκλησίας, και μόνο αυτή θα μπορέσει να δράσει αντίρροπα στην κρίση, όχι μόνο αναλγητικά, αλλά και θεραπευτικά, διότι μπορεί η κρίση να είναι οικονομική, να έχει προεκτάσεις κοινωνικές και πολιτικές, αλλά στο βάθος της είναι πνευματική με πνευματικότητα καθαρά εξατομικευμένη, ωφελιμιστική και αντιεκκλησιαστική.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Παρουσιάστηκε «Το καμίνι που δροσίζει» του Γιώργου Φραντζολά

Αντίσταση στη βία και το μηδενισμό

Ρεπορτάζ: Νάντια Νάκου

«Το καμίνι που δροσίζει» είναι ο τίτλος του βιβλίου του φιλόλογου και μουσικού κ. Γιώργου Φραντζολά που παρουσιάστηκε προχθές στην κατάμεστη αίθουσα του ιδρύματος θρακικής τέχνης και παράδοσης. Τον προλόγισαν ο κ. Σκιάς, Πρόεδρος του ΠΑΚΕΘΡΑ που ανέλαβε την έκδοση του βιβλίου και ο κ. Δημήτρης Βλάχος, φιλόλογος που έγραψε το εισαγωγικό κείμενο με τίτλο: «Σε αναζήτηση της αυθεντικής ύπαρξης». Έργα ζωγραφικής του κ. Γιάννη Μενεσίδη,αλλά και κοχύλια από την μεγάλη του συλλογή το αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο.
Το βιβλίο περιλαμβάνει δοκίμια και διαλέξεις για τη μουσική της γλώσσας και τους μυστικούς ρυθμούς του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Αναφέρεται στο φυσικό περιβάλλον, τον άνθρωπο και τη σχέση τους στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Μια προσέγγιση με οικολογικές και θεολογικές προεκτάσεις. Η έκδοση του ΠΑΚΕΘΡΑ συμπίπτει με τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (2 Ιανουαρίου 1911) και τιμά τη μνήμη του μεγάλου μας λογοτέχνη.
Τα λόγια του συγγραφέα κ. Γιώργου Φραντζολά αποτέλεσαν για άλλη μια φορά ένα καμίνι που δροσίζει τις καυτές σκέψεις μας, λόγω της γενικότερης κρίσης που κυριαρχεί και μας απασχολεί. Ο ίδιος αναφέρει: «Ως τίτλος βιβλίου σημαίνει την καρδιά των δημιουργών, που φλέγεται και τους πυρπολεί, αλλά με το έργο τους δροσίζουν με ελπίδα τις καρδιές μας».
Στην ομιλία του ανέφερε:
"Είναι Πέμπτη απόγευμα, προχωρημένο. Σκοτείνιασε. Έχει ήδη βραδιάσει. Από το πρωί στην Ξάνθη χιονίζει. Τώρα έχει κόψει αρκετά, αλλά ο Βοριάς, ο Καικίας των αρχαίων ή η Τραμουντάνα των θαλασσινών – βορειοανατολικός άνεμος – γνωστός θαμώνας της πόλης μας, λέει τα δικά του. «’Κούγω τον άνεμο κι αχάει» που λένε τα ηπειρώτικα τραγούδια. Ακούω τις σπηλιάδες του, τις ριπές του δηλαδή, και θυμούμαι την παροιμία «γέρο βοριά αρμένιζε και νότο παλληκάρι». Αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα από όλα αυτά τα μουρμουρητά και τις απειλές που εκσφεντονίζει. Μόνο κάθομαι μπροστά σε μια σόμπα και κοιτάω αυτό το ζωντανό πράμα, τη φωτιά, να τρώει – άλλο ζωντανό πράμα – το ξύλο. Έχω γυρισμένη την πλάτη μου στην οθόνη της τηλεόρασης και παρ’ όλα αυτά οι συνειρμοί μου με επιστρέφουν στο συγκρουσιακό τοπίο που αναθυμιάζουν τα δελτία των ειδήσεων. Αδύνατο να μείνεις ανεπηρέαστος από το περιβάλλον που ζεις. Σε πολιορκεί από παντού: από τις αισθήσεις στο νου, από κει στην καρδιά, στις αναμνήσεις, τους συνειρμούς, στις σκέψεις, στις αποφάσεις. Θυμάμαι ένα κινέζικο ποίημα που μιλάει για έναν άνθρωπο που αποσύρεται από τον πολύ κόσμο, και νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος από όλους εκείνους που εκφράζουν τον έρωτά τους μέσα στον ανταγωνισμό του τάγκο και λύνουν τα προβλήματά τους πνίγοντας τους θύτες τους, και ίσως όχι μόνο αυτούς, στο αίμα. Η βία που έρχεται στον κόσμο, πιο αδυσώπητη, πιο ξεδιάντροπη, σαν μεγάλο κύμα, σαν το μεγάλο κύμα του Χοκουζάι, απασχολεί τη σκέψη μου και τα συναισθήματά μου.
Νιώθω πως το βιβλίο αυτό που δουλέψαμε τον τελευταίο χρόνο μαζί με τη σύζυγό μου και τους φίλους μου είναι μια αντίσταση στη βία και στο μηδενισμό. Όχι μόνο γιατί ασχολείται με αισθητικές αξίες όπως ο ρυθμός για παράδειγμα. Αλλά γιατί όπως επισημαίνει ο τίτλος του Δημήτρη βρίσκεται σε αναζήτηση της αυθεντικής ύπαρξης. Της αυθεντικής ζωής. Μακριά από το βόλεμα και τη δηθενιά της Αθήνας και του από παντού απόπατου, που τη μυρουδιά του τη συνηθίσαμε τόσο που θα μας γίνει δύσκολο να την ξεμάθουμε τα επόμενα χρόνια.

Νιώθω ότι ο κόσμος-μας θέλει να μας οδηγήσει στα όρια της αντοχής μας. Υπακούω στη ρήση του Ελύτη:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα
θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου
με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη.

Ένας φίλος μου που διατηρεί ιστολόγιο έχει αναρτήσει ένα κείμενο στο ιστολόγιό του. Κορφολογώ φράσεις που θα μπορούσαν να βρίσκονται μέσα στο ΚΑΜΙΝΙ ΠΟΥ ΔΡΟΣΙΖΕΙ. Το ‘γραψε στην Αθήνα, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, άλλο καμίνι, εκεί που γίνονται τώρα οι φασαρίες.
 [τώρα που διορθώνω, γράφει, για πολλοστή φορά αυτό το κείμενο, ο άνεμος φυσά απότομα ανάμεσα στα κτήρια με τρόπο τρομακτικό αλλά ευχάριστο, όταν κάθεσαι μέσα στην ζέστη του σπιτιού. Πριν από λίγο διάβασα πως στον δρόμο μου λίγα στενά πιο κάτω από το σπίτι μου, από εδώ που (σας) γράφω, σκότωσαν με μαχαίρι κάποιον για να του πάρουν το κινητό του. Εχτές. Τις πρωινές ώρες. Στο σπίτι μου δεν ακούγεται τίποτ' άλλο από τον ανεμιστήρα του υπολογιστή και τα παράθυρα που χτυπάνε. Η καρδιά μου σα να βαραίνει και δε θέλω αυτό να με νικά και δε θέλω να υπάρχει μέσα στο κείμενο μου σαν συναίσθημα αδούλευτο. Ανακαλώ λοιπόν τη μνήμη του ουρανού της Ελευσίνας, γεμάτου με Ψαρόνια πριν μια εβδομάδα, το σμήνος των πουλιών να συστέλλεται και να διαστέλλεται στον ουρανό σα μια τεράστια καρδιά που τρίζει. ]
Συνεχίζω με το δικό μου τρόπο το κείμενό του φίλου μου:
Μπροστά στην κρίση που ζούμε με πιάνει ένα γινάτι. Θυμάμαι το Νίκο Γκάτσο που έβγαλε το ποίημα Αμοργός, καλοτάξιδο στην ιστορία της νεοελληνικής ποίησης. Μέσα στην κατοχή το εξέδωσε, το 1943. Και εξέδωσε και αρκετά αντίτυπα σε χαρτί πολυτελείας 80 γραμμαρίων. Το γράφει στον κολοφώνα. Για φαντάσου. Μέσα στην κατοχή χαρτί πολυτελείας 80 γραμμαρίων. Και πεινούσανε. Και οι καθηγητές εξετάζανε τους φοιτητές τυλιγμένοι σε κουβέρτες.

Μπροστά στην κρίση που ζούμε με πιάνει ένα γινάτι. Γινάτι, όπως εξηγεί ο Παπαδιαμάντης, δε θα πει οργή, αλλά μια δημιουργική ροπή για να αντισταθούμε με δημιουργικό τρόπο στην καταστροφικότητα που κάθεται στο θρόνο της εποχής μας παρέα μαζί με το μηδενισμό και κάνουνε χάζι των ανθρώπων τα βάσανα. Όχι όπως οι καλλιτέχνες, που γίνεται η ψυχή τους κομμάτια μαζί με τους ήρωές τους. Όχι όπως οι αληθινοί άνθρωποι που πληρώνουν ή καλύτερα βιώνουν δυό φορές τη καταστροφή. Τη μια προβλέποντάς την και τη άλλη περνώντας την μαζί με τους άλλους. Αυτοί αναίτιοι.

Όσο για το γινάτι, διαβάζω μικρό απόσπασμα από το διήγημα «Ο Κοσμολαΐτης» του Παπαδιαμάντη:

«Ο κυρ Μικέλης ο Βάλθης, εντόπιος οικοκύρης, σεβάσμιος πρεσβύτης, όστις τον ετίμα διά της φιλίας του, τον επαρηγόρει συχνά, άμα τον έβλεπε στεναχωρημένον. ( τον Καλοχεράκη. Έναν τύπο που διήρχετο τον βίον του εν ραστώνη, τεμπελιάζοντας δηλαδή).
          -Υπομονή και φόρτσο γινάτι! του έλεγε.
          Ο Καλοχεράκης περισσότερον εφουρκίζετο όταν ήκουε την φράσιν αυτήν. Αλλ' ο κυρ Μικέλης του εξήγησεν ότι «γινάτι» δεν σημαίνει οργή αλλά θυμός, ότι αδύνατον να έχει τις υπομονήν εάν δεν έχει «φόρτσο γινάτι», δηλ. ισχυρόν θυμόν. (Θυμός εννοεί θυμικό, δηλαδή ισχυρή βούληση).
          -Πρέπει να μάθεις να σηκώνεις πειρασμό, του έλεγε».

Κλείνοντας αυτά τα εισαγωγικά για ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΠΟΥ ΔΡΟΣΙΖΕΙ θα ήθελα να προσυπογράψω αυτά που γράφει ο φίλος μου στο ιστολόγιό του. Και ζει μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Γράφει λοιπόν:
«δεν υποστηρίζω πως κάποια άλλη εποχή ήταν τέλεια… Αντίθετα σε όσους υποστηρίζουν πως κάποια εποχή ήταν η σωστή (το θέμα έχει παγκοσμίως παραλλαγές αλλά τα δικά μας φανταστικά καταφύγια είναι συνήθως η Ελληνική Αρχαιότητα και το Βυζάντιο).
Καμμία εποχή δεν υπήρξε τέλεια, ούτε καν υποφερτή, για την ανθρωπότητα.
Όμως η έπαρση του ανθρωπισμού και οι ανοησίες που έχει προβάλλει σε οποιαδήποτε άλλη πολιτισμική εκδήλωση της ανθρωπότητας πέφτουν τώρα πάνω του. Θα αναγκαστούμε με σεβασμό να ξαναδούμε πράγματα που πριν αγνοούσαμε πεισματικά(-υποκριτικά).

Τώρα μπορούμε να συναντηθούμε με περισσότερη ειλικρίνεια. Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για πράγματα που όλοι τα θέλανε λυμένα. Τώρα μπορούμε να πάμε πέρα από την Απελπισία και την Ευτυχία. Μπορούμε να μιλήσουμε με όρους ουσίας ακόμα και για την Αγάπη...

[Δια την αντιγραφήν], όπως θα έγραφε και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο υποφαινόμενος.

Τα προσυπογράφει όλα.

Σας ευχαριστώ πολύ.
*Ο Γιώργος Φραντζολάς ασχολήθηκε με τη σύνθεση, τη στιχουργική, ποίηση-  πεζογραφία και τις λογοτεχνικές μελέτες. Έχει εκδώσει 2 δισκογραφικές δουλειές: Το «ΝΥΧΤΑ ΑΠΟ ΣΕΝΤΕΦΙ» και το «ΕΔΩ ΞΥΠΝΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ».
*Πεζογραφήματά του και δοκίμια, έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά λόγου και τέχνης, τα περισσότερα από αυτά στο περιοδικό ΙΝΔΙΚΤΟΣ.

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ταραΝΑΚΟΥνήματα για την απεργία και τη βία

Καλή σας ημέρα!
Μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Στην Ξάνθη αν δεν είχαμε τους φοιτητές θα ήμασταν για κλάματα.
Ακόμη δεν αντιλήφθηκαν οι Ξανθιώτες ότι το ΔΝΤ τους έχει πάρει τα σώβρακα;
Πότε θα το πάρουν γραμμή;
Όταν θα αναγκαστούν να βγουν με τα τετζερέδια και τις κουτάλες σαν τους Αργεντινούς;
Όταν δηλαδή δεν θα έχουν φαγητό;
Έρχεται και αυτός ο καιρός, δυστυχώς…
Από αρχές του χρόνου αναμένεται η βενζίνη να εκτοξευτεί στα 2 ευρώ.
Και τότε σας βλέπω παλικάρια του καναπέ.
Ο κόσμος έχει αγριέψει πάντως.
Ο Κώστας Χατζηδάκης έφαγε την πετριά.
Στο τέλος οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να κυκλοφορούν.
Την 25 η Μαρτίου βλέπω να έχουμε άδεια εξέδρα επισήμων.
Η επανάσταση των νεοελλήνων ίσως να είναι η έκπληξη για όλους μας.
Έχουμε ακόμη ψυχή και είναι ζωντανή.
Αυτή δεν μπορείτε να μας πειράξετε, ούτε να μας τη φορολογήσετε, ούτε να μας την ποδοπατήσετε.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά.
Ας το έχουν υπόψη τους όσοι ονειρεύονται παγκόσμια διακυβέρνηση.
Και στο κάτω κάτω ας πάνε να τη ζήσουν στη Σουηδία και στην Αμερική.
Να ζήσουν την μποέμικη ζωή που ονόμασαν εξορία.
Ξέρουν το δρόμο.

ταραΝΑΚΟΥνήματα για τους αιώνιους πολιτικούς

Σύμφωνα με την Eurostat 2 στους 5 Έλληνες είναι κάτω από το όριο της φτώχειας.
Έχουμε μέλλον!!!
Υπάρχει και πιο κάτω και κάτω από τον πάτο.
Με αφορμή τη συνέντευξη του κ. Γιάννη Χρηστίδη που αποσύρθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση, μετά από 16 χρόνια θέλω να πω τούτα:
Όλοι οι υπόλοιποι καρεκλοκένταυροι που έχουν θέσεις εδώ και πολλά χρόνια να τις αφήσουν και να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Φτάνει πια.
Μου θυμίζουν την παροιμία: «Είπαμε στον παλαβό να αφοδεύσει και αυτός έβγαλε τα έντερα του».
Έχουν καταντήσει πια αηδία οι ματαιοδοξίες τους.
Και μη μου λέτε ότι τους επανεκλέγει ο λαός.
Ξέρουμε ότι οι περισσότεροι από δαύτους δεν είναι αποτελεσματικοί αλλά έχουν από πίσω μηχανισμούς, κόμματα, χορηγούς κτλ.
Πάντως σίγουρα δεν είναι τόσο άξιοι, όσο νομίζουν.
Κουραστήκατε και κορεστήκατε, που θα έλεγε και η Βάνα Μπάρμπα.
Αλλά και εσείς αγαπητοί ψηφοφόροι μην ψηφίζετε με γνώμονα συγγένειες και φιλίες.
Κάντε τους δώρα, μην τους δίνετε ψήφο.
Όχι άλλο κάρβουνο.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Αύριο η 24ωρη γενική πανελλαδική απεργία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ

Η ευκαιρία μας να δείξουμε τη δύναμη μας

Γράφει η Νάντια Νάκου

Αύριο, μια ημέρα μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για τις ΔΕΚΟ και τις ανατροπές στα εργασιακά, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, πραγματοποιείται η μεγάλη απεργία που έχει κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, σε όλη τη χώρα. Αναμένεται να παραλύσει η χώρα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, προκειμένου να σταλεί το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν αντέχουν άλλη καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες. Διαφορετικά θα συνεχίσουν να είναι πιο σκληρά τα μέτρα, δεδομένης της χαμηλής αντίστασης των εργαζομένων.
Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται σήμερα, αλλά και άλλοι νόμοι, υπουργικές αποφάσεις περνούν νύχτα, δίχως την μεγάλη μαζική αντίδραση, με αποτέλεσμα να σκληραίνουν τα μέτρα της κυβέρνησης που δείχνει μια δυναμική που σαφώς και δεν θα μπορούσε να την έχει κυβέρνηση της δεξιάς παράταξης. Αλλά τελικά το δημοκρατικό του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ του υιού Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου. Παρόλα αυτά μένει αλώβητος, με έναν λαό να μένει αποσβολωμένος, απαθής, φοβισμένος και τρομοκρατημένος για τα όσα θα επακολουθήσουν, καθώς αυτή η ησυχία μπορεί να γίνει καταιγίδα, με ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Αύριο είναι μια καλή ευκαιρία να δείξει τη δύναμη του το εργατικό κίνημα, έστω αυτό που υπάρχει, δίχως ενότητα (διάσπαση με το ΠΑΜΕ του ΚΚΕ) και με τις επιφυλάξεις απέναντι σε εργατοπατέρες που δεν αγωνίστηκαν ως όφειλαν για το κοινό συμφέρον, αλλά για το προσωπικό τους όφελος.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Συνέντευξη του Κένεθ Κλάους στη Νάντια Νάκου

«Προτιμώ να μου επιτίθενται και να κάνω έργο αγάπης»
Μετάφραση:Ευθύμιος Βασιλειάδης
Στην Ξάνθη βρέθηκε ο γνωστός συγγραφέας του βιβλίου «Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς» Κένεθ Κλάους, καλεσμένος σε εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του, στο ίδρυμα θρακικής τέχνης και παράδοσης, το απόγευμα της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου. Τις δύο πρώτες μέρες της φιλοξενίας του είχε την ευκαιρία να ξεναγηθεί από τον Πρόεδρο του Οργανισμού Νεότητας και Πολιτισμού της Μητρόπολης Ξάνθης Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο Γκουτζίνη στην ορεινή περιοχή της Σταυρούπολης, όπου επισκέφθηκε την ιερά μονή των Κομνηνών, αλλά και βρέθηκε μαζί του στο πρώτο βαπτιστήριο στη Λυδία Καβάλας και στους αρχαίους τόπους των Φιλίππων. Όπως μας είπε, ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσει την Ελλάδα, αφού όταν έρχεται δίνει πολλές συνεντεύξεις και είναι καλεσμένος σε εκδηλώσεις και δεν έχει χρόνο.
Τον συνάντησα μια ημέρα πριν την εκδήλωση και του έθεσα ορισμένα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το βιβλίο του που έχει το περιεχόμενο 20 κινηματογραφικών ταινιών μαζί. Ο Κένεθ Κλάους έχοντας μια πολυτάραχη ζωή, περνώντας από πολλές θρησκείες και δόγματα, περπατώντας κυριολεκτικά και μεταφορικά χιλιάδες μίλια, τελικά γνώρισε την αγάπη στο βλέμμα του Γέροντος Σωφρονίου, του πνευματικού τέκνου του Άγιου Σιλουανού, του οποίου την βιογραφία ο τελευταίος έγραψε. Η μικρή συνάντηση μαζί του, με έκανε να πειστώ για άλλη μια φορά ότι η ορθοδοξία μπορεί να φωτίσει μια ταραγμένη ψυχή τόσο πολύ που μετά με την σειρά της αυτή να δώσει το δικό της φως και σε άλλες ψυχές που αν και γεννήθηκαν μέσα στην Αλήθεια, δηλαδή γεννήθηκαν και βαφτίστηκαν χριστιανοί ορθόδοξοι, δεν γνωρίζουν τον πολύτιμο θησαυρό που κουβαλούνε.
XanthiNews: Γνωρίσατε πολλές θρησκείες αλλά τελικά βαφτιστήκατε χριστιανός ορθόδοξος και μάλιστα μιλάτε για την πίστη σας σε διάφορα μέρη της γης. Τι είναι αυτό που τελικά ευθύνεται για την μεταστροφή σας στην πίστη μας και πώς σας αποδέχονται οι πιστοί άλλων θρησκειών και δογμάτων, αλλά και οι χριστιανοί ορθόδοξοι;
Κένεθ Κλάους: Ασπάστηκα τον χριστιανισμό μετά από μια συνάντηση που είχα με τον Γέροντα Σωφρόνιο. Αυτό ήταν και το μοναδικό κίνητρο γιατί στα μάτια του είδα την αγάπη και την επιβεβαίωση αυτού που λέγεται αγάπη και αυτό που λέμε Χριστός. Δεν έχει να κάνει με την Εκκλησία, ούτε με τη θρησκεία. Έχει να κάνει με αυτό που βλέπω στον άνθρωπο και σ αυτό που πρεσβεύει. Η πρώτη μου επαφή με την αγάπη ήταν η συνάντησή μου με την Μητέρα Τερέζα. Παρ όλα αυτά δεν ήταν τόσο δυνατό όσο το συναίσθημα που δημιουργήθηκε όταν συνάντησα τον Γέροντα Σωφρόνιο. Πιστεύω ότι αυτό ψάχνουμε όλοι. Να βρούμε την ζεστασιά  και την αγάπη στο βλέμμα ενός ανθρώπου. Από αυτό να πιαστούμε και να καταλήξουμε κάπου συνειδητά.
Ένιωσα την διαφορά που υπήρχε ανάμεσα σε διάφορους γκουρού οι οποίοι είναι πάρα πολύ συμπαθητικοί και προσελκύουν πολύ τους νέους ανθρώπους μέσω του διαλογισμού και της ηρεμίας. Παρ όλα αυτά κατάλαβα αμέσως τη διαφορά και σε ψυχολογικό και σε πνευματικό και σε κοινωνικό επίπεδο στο πρόσωπο του Γέροντα Σωφρονίου και σε αυτό που πρέσβευε.
Όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης για την αποδοχή: Μόλις χθες (Σάββατο) είχα μια συνομιλία με έναν μουσουλμάνο. Υπάρχουν δύο είδη μουσουλμάνων. Εξαρτάται από εμένα αν εγώ υπερασπιστώ την χριστιανική πίστη, συναντώ εχθρούς, γιατί υπερασπίζονται την δική τους πίστη. Αρκεί να μην θέσω το θέμα σε επίπεδο θρησκείας και τώρα ξέρω ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά είναι η αποκάλυψη του Θεού και της αγάπης. Αλλά ακριβώς όπως ο Γέροντας Σωφρόνιος έδρασε πάνω μου, ο Χριστός έδρασε στον κόσμο, κατέβηκε στο επίπεδο του κόσμου, αν εγώ λειτουργήσω σύμφωνα με την αγάπη, αντί με τη θρησκεία, γινόμαστε φίλοι. Και τότε με αγάπη και σεβασμό για το άλλο πρόσωπο, είναι έτοιμοι να γίνει θεολογική συζήτηση, η οποία μπορεί να διαρκέσει πολλές ώρες αρκετές φορές. Έχω συναντήσει Ινδουιστές που έγιναν χριστιανοί ορθόδοξοι. Αλλά το πρόβλημα των Ινδουιστών είναι ότι όταν είναι πιστοί, τους διώχνουν οι οικογένειες τους. Και έτσι χάνουν την μητέρα, τον πατέρα τους, τα πάντα. Πρόσφατα ένας δεν το ανέφερε στους γονείς του ότι είναι χριστιανός ορθόδοξος, και έτσι το θέμα λύθηκε!
Για τον ορθόδοξο κόσμο, σύμφωνα με την εμπειρία μου. Το 98% του κόσμου από τους Πατριάρχες μέχρι τους ιερείς και τους απλούς πιστούς, με καλωσορίζουν με ανοιχτές αγκάλες. Θα έλεγα για τους ζηλωτές, θυμώνουν πολύ, τους ενοχλεί, δεν τους αρέσει, σαν τους Φαρισαίους, νιώθουν ότι πρέπει να υπερασπιστούν κάτι. Πρέπει να υπερασπιστούν τους εκκλησιαστικούς νόμους. Υπό κάποια έννοια έχουν δίκιο. Αλλά το ζήτημα είναι ότι με το νόμο σταύρωσαν το Χριστό. Και στο Γέροντα Σωφρόνιο είδα διαφορετικά, ότι ενεργεί σύμφωνα με την αγάπη και όχι με το νόμο. Ο Χριστός δίνει ελευθερία από το νόμο. Η αγάπη είναι υψηλότερη και με την αγάπη δεν χρειάζεσαι το νόμο. Η αγάπη περικλείει το νόμο.
XΝ: Τι κρατάτε από τη σχέση σας με τον Γέροντα Σωφρόνιο;
Κ.Κ: Την αγάπη. Αυτό δεν είναι και πολύ περίπλοκο. Αυτό είναι το επίπεδο του Χριστού. Ξέρετε ότι ο Χριστός μου μίλησε. Αυτό είναι στο επίπεδο της αιώνιας αγάπης που ποτέ δεν φεύγει. Και μπήκε στην καρδιά μου τόσο βαθιά που ποτέ δεν θα φύγει. Και τώρα είναι 29 χρόνια. Το ίδιο είναι και με τον Γέροντα Σωφρόνιο. Ξέρετε ότι ήμουν ένας αρχάριος, δεν ήξερα τίποτα. Τότε ξεκινούσα και του έκανα ανόητες ερωτήσεις. Και μου έδινε πολύ καλές απαντήσεις. Και μου έλεγε: «Κλάους θα τα ξεχάσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Διάβασε τα βιβλία μου και θα καταλάβεις, όταν θα έρθει η ώρα». Και έτσι μου ανέφερε κάποια πράγματα και όταν δίνω ομιλίες μου έρχονται αναμνήσεις από αυτά που μου έχει πει. Πολύ συχνά κρατούσα σημειώσεις των λόγων του και έχασα όλα τα γραπτά. Όταν έρχεται η στιγμή, είναι εκεί. Περάσαμε πολύ χρόνο μαζί τον Γέροντα Σωφρόνιο, συνήθως οι συζητήσεις με τους πνευματικούς διαρκούν είκοσι με τριάντα λεπτά, ενώ οι δικές μας συναντήσεις δεν διαρκούσαν λιγότερο από μια με μιάμιση ώρα. Δεν μου ζητούσε να πηγαίνω στο γραφείο του, αλλά πάντα ερχόταν στο δωμάτιο μου όταν ήμουν στο μοναστήρι στο Έσσεξ και καθόταν δίπλα μου, με αγκάλιαζε και καθόταν μερικές φορές επί 20 λεπτά χωρίς να μιλάει και ένιωθα σαν να μου έδινε μια ένεση αγάπης. Αυτό το ένιωθα κάθε φορά και είναι ακόμη μέσα στην καρδιά μου. Και αυτό μου δίνει την δύναμη να πηγαίνω στην Ελλάδα, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, την Αμερική, οπουδήποτε και να έχω τη δύναμη να μιλήσω, γιατί έχω την εμπειρία της αγάπης και ξέρω για τι μιλάω. Αυτή είναι η δύναμη της αγάπης. Αυτό ήταν κάτι μοναδικό στον Γέροντα. Κάθε φορά που πάω στην κρύπτη στο Έσσεξ είναι σαν τα χέρια του να με αγκαλιάζουν. Η αγάπη του είναι ακόμη εκεί. Είμαι τόσο χαρούμενος. Και μιλούσα με τον πατέρα Ραφαήλ από τη Ρουμανία και μου είπε ότι οι πατέρες είναι στεναχωρημένοι που ο Γέροντας τους έχει αφήσει και δεν μπορούν να του κάνουν ερωτήσεις τώρα πια. Ήταν μαζί τους μέρα νύχτα για 40 χρόνια. Εγώ τον έχω δει μόνο για δέκα χρόνια και δεν πήρα τίποτα, αλλά πήρα όλη την αγάπη. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά ζει μέσα μου. Πολύ συχνά νιώθω τις προσευχές του Γέροντα Σωφρόνιου όταν μιλάω. Απλώς νιώθω ότι είναι παρών και δίνει την ευλογία του την κάθε στιγμή. Όπως όταν του ανέφερα ότι θέλω να γίνω μοναχός, μου είπε: «Όχι Κλάους, αγαπάς τις γυναίκες, θες να παντρευτείς», έβλεπε φυσικά τον καθένα, δεν ήθελε να γίνω μοναχός, ήταν σαφής ότι κάποια μέρα θα μιλούσα στον κόσμο, ενώ αν είσαι μοναχός δεν μπορείς, είσαι στο μοναστήρι, είναι δύσκολο. Ο πατέρας Ζαχαρίας, όταν πηγαίνει στην Αμερική ή στην Ελλάδα, όλοι του λένε: «Γύρνα πίσω». Εγώ ταξιδεύω για τριάντα χρόνια και υπάρχει διαφορά. Είμαι σίγουρος ότι ο Γέροντας Σωφρόνιος το ήξερε αυτό.
XΝ: Αναφέρετε στο βιβλίο σας ότι η ενασχόληση με τον κόσμο των πνευμάτων της μητέρας και της γιαγιάς σας, μπορεί να κληροδοτηθεί και να μείνει ενεργή για τις επόμενες 4 γενιές, όπως γράφει στην Παλιά Διαθήκη. Η επιλογή σας στην Αλήθεια και το Φως λυτρώνουν και τις προηγούμενες γενιές;
Κ.Κ.:  Δεν ξέρω. Προσεύχομαι συστηματικά για την μητέρα μου και για τον πατέρα μου, την γιαγιά μου, δεν την γνώρισα. Πιστεύω ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές. Ξέρω ότι η μητέρα μου υπέφερε, ήθελε να αγαπήσει, αλλά οι δυνάμεις του σκότους ήταν ισχυρές. Νομίζω ότι ο Θεός αγαπάει την μητέρα μου και μέσω των προσευχών μας ο Θεός μπορεί να τη λυτρώσει, αν θελήσει. Επειδή η ίδια ήθελε να είναι ελεύθερη. Πήγαινε στην εκκλησία κάθε μέρα, αλλά αγαπούσε τον Πάπα αντί για το Άγιο Πνεύμα. Υπάρχει διαφορά, γιατί ο Πάπας είναι αλάθητος, αντικατέστησαν το Άγιο Πνεύμα με αυτόν. Ήταν η διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας. Ήταν δικό της λάθος; Δεν ξέρω. Νομίζω ότι κάποιος από τους Έλληνες πατέρες είχε αναφέρει ότι αν μπορούσε θα έβγαζε τον διάβολο από την κόλαση με τις προσευχές του. Είναι μια πολύ δυνατή έκφραση. Το παίρνω πολύ σοβαρά όταν προσεύχομαι για τους νεκρούς. Είναι πτωχά και ηττημένα πνεύματα.  Έχω ζήσει σε αυτόν τον κόσμο και ξέρω. Εν τέλει, δεν έχουν δύναμη πάνω στους χριστιανούς. Μόνο όταν τους δίνουμε τη δύναμη. Ενώ στους άλλους ανθρώπους, έχουν.
ΧΝ: Ζούμε σε μια εποχή που είναι σε έξαρση η εγκληματικότητα και η βία. Πώς μπορούμε όλοι και οι περισσότεροι οι νέοι να ταξιδέψουν προς τον τόπο της καρδιάς;
Κ.Κ.: Νομίζω ότι η ερώτηση αφορά ως επί το πλείστον την Ελλάδα όπου έρχεται η αναρχία, την οποία γνωρίζω ως παλιός χίπις. Βλέπει ο κόσμος την διαφθορά και δεν του αρέσει το σύστημα. Κάποιοι από αυτούς έχουν δίκιο και μπορώ να τους καταλάβω. Επομένως, τι μπορούμε να κάνουμε; Από ό,τι έχει γίνει φανερό, η Εκκλησία δεν βοηθάει και πολύ στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο. Επειδή έχουν την δουλειά τους, έχουν τα χρήματα τους, είναι ωραίο όταν σου φιλάνε το χέρι, αλλά αυτό δεν αλλάζει τον κόσμο. Και γι αυτό πιστεύω ότι άνθρωποι σαν κι εμένα (δεν είμαι ο μόνος) χρειαζόμαστε. Έχουν ανάγκη από πρότυπα, όπως ο Γέροντας Σωφρόνιος. Έχουν ακούσει την αλήθεια από το στόμα των ιερέων δέκα χιλιάδες φορές, κάθε Κυριακή, από τους γονείς τους. Δεν τους κρίνω αλλά δεν είναι ο ζώντας Χριστός. Δεν έχουν αγάπη για τον εχθρό και πολλά άλλα στοιχεία όπως είπε ο Γέροντας Σωφρόνιος τα οποία δείχνουν ότι ο χριστιανισμός ποτέ δεν έγινε χριστιανισμός. Και τώρα η εξέλιξη είναι τόσο μεγάλη, έτσι ώστε η τηλεόραση και τα ΜΜΕ, να αποσπούν τον κόσμο. Βλέπουν και ακούν σκάνδαλα στην Εκκλησία και αρχίζουν και σκέφτονται. Βλέπουν τους ιερείς και λένε ότι δεν πιστεύουμε στους γενειοφόρους άλλο πια. Ξέρουν ότι οι γενειοφόροι λένε την αλήθεια αλλά δεν τους αλλάζει. Αλλά ακούω ότι πολλοί επιστρέφουν στην Εκκλησία μου, διαβάζοντας το βιβλίο μου και καθημερινώς παίρνω γράμματα από την Ελλάδα που μου το επιβεβαιώνουν αυτό. Και μετά αρχίζουμε μια συζήτηση, όπου τους λέω: «Μην κρίνετε τους ιερείς αλλά την καρδιά σας. Γύρνα τα όλα ανάποδα και κοίτα προς τον εαυτό σου». Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του Θεού όταν κρίνεις κάποιον. Αλλά τότε είναι που αρχίζουν και σε εμπιστεύονται. Ένιωθα αποστροφή προς τους Προτεστάντες όταν με «βομβάρδιζαν» με βιβλικά ρητά. Είναι καλοί γνώστες της Βίβλου, αλλά δεν την ζουν. Και γι αυτό ήθελα να δω αν αυτοί είχαν ζωή ή ήταν απλώς λόγια. Και τους γύρισα την πλάτη, ήμουν εχθρικός με αυτούς τους πάστορες. Αλλά με αυτούς που έχουν ζωή, λιώνεις.
Οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα χρειάζονται πρότυπα. Και τότε θα υπάρχει μια βάση εμπιστοσύνης. Όταν δούνε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί μπορείς να μιλάς για θεολογία που είναι σημαντική. Αλλά να μην τους δίνουμε κρύα θεολογία, γιατί δεν τους αλλάζει. Γιατί η τηλεόραση έχει περισσότερο ενδιαφέρον, το ίδιο και το σεξ, η διαφθορά και το χρήμα επίσης, είναι μεγαλύτερος πειρασμός από την Εκκλησία. Όταν μιλάω μαζί τους, τους παρουσιάζω την Εκκλησία σαν έναν καλύτερο πειρασμό, με την καλή έννοια. Αυτό είδα με τον Γέροντα Σωφρόνιο, γι αυτό η συνάντηση ήταν τόσο σημαντική. Ο π. Ζαχαρίας, ο π. Ραφαήλ, όλοι τους είναι σαν οικογένεια μου. Και έτσι βλέπω τώρα πια εκ πείρας ότι η ντισκοτέκ, η μουσική, όλα αυτά δεν έχουν αξία. Εμπειρικά πάλι μιλώντας, αν κάποιος μου έλεγε, για παράδειγμα ένας ιερέας, ότι δεν πρέπει να βλέπεις τηλεόραση, είναι σατανική θα του έλεγα: «Άντε φύγε από εδώ». Πιθανόν να είχε δίκιο με τον τρόπο που θα μου μιλούσε αλλά τώρα το έχω ανακαλύψει από μόνος μου. Και η τηλεόραση όλο μεγαλώνει σε μέγεθος και συνέχεια γίνεται πιο φθηνή. Ο αντίχριστος προετοιμάζει τους ανθρώπους. Όταν είσαι χριστιανός και βλέπεις το θέμα από πνευματική σκοπιά καταλαβαίνεις ότι δεν βλέπεις τηλεόραση αλλά η τηλεόραση σε βλέπει! Σε κατευθύνει. Δεν αγοράζεις εφημερίδα αλλά η εφημερίδα σε αγοράζει!  Η τηλεόραση μπορεί να είναι καλή όταν έχει μια ωραία ταινία. Το ζήτημα είναι να είσαι πειστικός μέσω της αγάπης και να είσαι αυθεντικός. Και έτσι έρχονται οι μάζες! Αυτός είναι ο τρόπος. Είναι ο πιο μεγάλος δρόμος, με το μεγαλύτερο ρίσκο αλλά ο μοναδικός δρόμος! Ο Χριστός ήταν πρότυπο, οι απόστολοι ήταν πρότυπα, και εμείς με την σειρά μας πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εισάγουμε την Θεολογία με έναν θετικό τρόπο.
XanthiNews: Πως αντιλαμβάνεστε το ρητό «Κράτα τον νου σου εις στον Άδη και μη απελπίζου» που είπε ο Θεός στον Άγιο Σιλουανό;
Κ.Κ.: Αυτό είναι που έμαθα από τον π. Ζαχαρία. Στον κόσμο, λόγω της πεπτωκυίας φύσης η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η υπερηφάνεια και όταν είσαι υπερήφανος είσαι δεκτικός σε όλους τους δαίμονες. Αυτή είναι η φυσική κατάσταση της ύπαρξης. Και όταν ο Χριστός είπε στον Άγιο Σιλουανό ότι οι δαίμονες επιτίθενται μόνο στους υπερήφανους τότε κατάλαβε ότι υπάρχει και η πνευματική υπερηφάνεια. Και ο π. Ζαχαρίας είπε ότι η ταπείνωση πάει τον νου μας κάτω, τον κρατάει στον Άδη, κατηγορεί τον εαυτό μας. Η κάθοδος στον Άδη  είναι ο μόνος χώρος όπου ο διάβολος δεν μπορεί να μας ακολουθήσει  επειδή η ταπείνωση είναι κόλαση για τον διάβολο. Καίγονται, υποφέρουν είναι σαν τα κοτόπουλα, ψήνονται. Κάτι τέτοιο δεν είναι για όλους. Ο π. Ζαχαρίας το χρησιμοποίησε κάποια στιγμή στο μοναστήρι σε μία αδελφή σαν κανόνα και ο Γέροντας Σωφρόνιος του είπε «Είσαι τρελός». Αλλά για μας του απλούς ανθρώπους η φράση μπορεί να ερμηνευτεί ως εξής: να δούμε υπό το φως του Αγίου Πνεύματος το πόσο μακριά βρισκόμαστε από τον Θεό και αυτό είναι κατάδυση προς τα κάτω και καταδίκη του εαυτού μας. Και τότε το Άγιο Πνεύμα έχει κενό χώρο για να έρθει σε μας. Και έτσι έρχεται η χάρις επειδή δεν είναι εκεί οι δαίμονες. Η Χάρις θα μας απελευθερώσει.
XanthiNews:  Νιώθετε συγγενής με τους Έλληνες που είναι Χριστιανοί ορθόδοξοι;
Κ.Κ.: Φυσικά. Ξέρετε ότι στην οικογένειά μου με βαρούσαν μερικές φορές. Οι συγγενείς μου με βαρούσαν επίσης μερικές φορές. Οι ζηλωτές ξέρετε. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το πω αλλά στην Αθήνα είπα ότι θα πήγαινα στην κόλαση για να κηρύξω τα καλά νέα και ξέρω τι σημαίνουν τα καλά νέα και ένας μου είπε καλώς ήρθες στην κόλαση, ήρθες στην Ελλάδα. Επομένως μπορώ να πω ότι νιώθω συγγενής επειδή όταν πηγαίνω στην Μόσχα, στο Βουκουρέστι, στην Σόφια, οπουδήποτε στον ορθόδοξο κόσμο και πηγαίνω στην Θ. Λειτουργία νιώθω ότι πηγαίνω στο σπίτι μου και είμαι με την οικογένειά μου. Όπου υπάρχουν άνθρωποι συνυπάρχει και η ανθρώπινη αδυναμία, αλλά αυτό δεν πειράζει. Όταν φτάνεις σε κάποιο επίπεδο παύεις να κρίνεις, αλλά μερικές φορές πονάει όταν είναι πραγματικά άγριοι. Πονάει αλλά και ο Θεός υπέφερε. Όταν λες στους ορθόδοξους ότι έχεις επαφές με τους προτεστάντες δεν τους αρέσει. Με καλούν και δίνω ομιλίες και ορθόδοξοι λένε ότι αυτό είναι κακό. Και έχω μερικούς σοβαρούς εχθρούς στην Ρουμανία. Ήμουν εκεί Μάιο και Ιούνιο καθώς και τον Οκτώβριο και κάποιοι μοναχοί αντέδρασαν τόσο άσχημα που χρειάστηκε να παρέμβει ο πατριάρχης για να ησυχάσουν. Δουλεύω με τους προτεστάντες, δίνω ομιλίες και όταν προσευχόμαστε νιώθω την θέρμη τους πολύ περισσότερο από πολλούς ορθόδοξους και πραγματική αγάπη να βοηθήσουν, αλλά δυστυχώς δεν έχουν την σωστή πίστη. Πως μπορούμε να τους κρίνουμε και να τους πούμε δαίμονες και διαβόλους; Αυτό είναι λάθος. Δίνουν εκατομμύρια ευρώ και έχουν ιδρύσει προτεσταντικά ιδρύματα στην Βουλγαρία, την Ρουμανία, σε μοναστήρια, επομένως μπορούμε να πούμε ότι είναι κακοί άνθρωποι; Και δίνουν τα χρήματα με άνεση. Όταν ξύπνησα στην Ελλάδα βρήκα στα πράγματά μου χρήματα από προτεστάντες που με φιλοξένησαν στην Ελβετία, που μου τα έδωσαν για να τα χρησιμοποιήσω για οποιοδήποτε καλό σκοπό. Επειδή είμαι γνωστός στον προτεσταντικό κόσμο έχουν αγοράσει 500 αντίτυπα των βιβλίων του Γέροντα Σωφρονίου και μου λένε ότι ήταν τόσο καιρό με προκαταλήψεις και με φτωχή πίστη. Αυτά που διαβάζουμε εδώ είναι υπέροχα. Και κάποιοι άλλοι προτεστάντες γίνονται ορθόδοξοι. Είναι λάθος που δουλεύω με αυτούς τους ανθρώπους; Και οι ορθόδοξοι με κατηγορούν ενώ δεν μεταστρέφουν τον κόσμο αλλά τον διώχνουν μακριά από την Εκκλησία. Μερικές φορές κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Προτιμώ να μου επιτίθενται και να κάνω το έργο της αγάπης.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ

Γράφει ο π. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος,  Αναπλ.  Καθηγητής
ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ
ΤΜΗΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ & ΜΗΧ.ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ

Η Ελληνική Κυβέρνηση προτίθεται να θέσει σε εφαρμογή στη χώρα μας τη χρήση της Κάρτας του Πολίτη (ΚΠ), με σκοπό τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών του Κράτους για τον Πολίτη, και, ενδεχομένως, για τις οικονομικές συναλλαγές Τραπεζών, τις ιδιωτικές συναλλαγές κλπ. Η ΚΠ θα ομοιάζει με τις κάρτες ανάληψης μετρητών με ηλεκτρονικό μικροτσίπ, αλλά θα περιέχει  συγκεντρωμένη πληροφορία με τα στοιχεία «ταυτότητας» του πολίτη. Ταυτόχρονα η ηλεκτρονική ταυτοποίηση θα δίνει την δυνατότητα πρόσβασης, σε συνδυασμό με την Κάρτα Συναλλαγών, σε τεράστια πληροφορία  για κάθε κίνηση και πτυχή της ζωής του πολίτη.
Η προοπτική χρήσης της ΚΠ στηρίζεται στα εξής κυρίως  επιχειρήματα: (1)  εξασφαλίζεται ηλεκτρονικά η προστασία και η ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων, όπως, για παράδειγμα, το σημερινό δελτίο ταυτότητας, που είναι εύκολα προσβάσιμο από τρίτους, (2) η Γραφειοκρατία θα περιοριστεί με τη σταδιακή αντικατάσταση πληθώρας προσωπικών εγγράφων και πιστοποιητικών στις συναλλαγές με το Δημόσιο, με αποτέλεσμα οι πολίτες να κερδίζουν χρόνο και ταλαιπωρία, και (2) το κράτος θα έχει οικονομική ωφέλεια από την μείωση του αριθμού δημοσίων υπαλλήλων. Τέλος, θα πρέπει να προσθέσουμε πληροφοριακά ότι η δημόσια διαβούλευση άρχισε στις 22/11/2010 και θα περατωθεί στις 12/12/2010. Το μέτρο θα τεθεί σε εφαρμογή μέχρι τέλους του 2011.
Η κυβερνητική απόφαση κοινωνικοπολιτικής χρήσης των δυνατοτήτων της Πληροφορικής   στηρίζεται ασφαλώς στις διαφαινόμενες ευεργετικές  συνέπειες του μέτρου. Ωστόσο είναι γνωστόν ότι η χρήση της Πληροφορικής, όπως και άλλες μεγάλες δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης, μπορεί να έχει και αρνητικές όψεις. Η χρήση λοιπόν της ΚΠ θα έχει όχι μόνο θετικά, αλλά και αρνητικά ή και οδυνηρά ακόμη αποτελέσματα. Μερικές από τις αρνητικές όψεις του θέματος, όπως έχει τεθεί, είναι:
(1) Η ανυπόμονη κυβερνητική βούληση λειτουργίας του μέτρου εντός του 2011, μετά από μια εξαιρετικά σύντομη δημόσια διαβούλευση (29/11/2010 - 12/12/2010,
 (2) η πιθανή νομοθέτηση διαχείρισης ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, με την οποία αφ’ ενός μεγάλο  μέρος του λαού μας διαφωνεί, και που με αμφίσημες ερμηνείες ή μεθοδεύσεις, θεωρούμε ότι είναι δυνατόν να παρακαμφθούν ακόμη και οι ισχύουσες πολιτικές και νομικές αξίες,
(3) η δυνατότητα απόλυτου ελέγχου – ή μάλλον πλήρους άρσεως της προστασίας - της ιδιωτικής ζωής, με την τεράστια πληροφορία που συγκεντρώνεται με τον  συνδυασμό της ΚΠ και της Κάρτας Συναλλαγών,
(4) η δεδομένη αδυναμία εξασφάλισης απόλυτης τεχνικής ασφάλειας μιας βάσης δεδομένων, όπως άλλωστε δείχνει και το παράδειγμα του χάκερ της ΚΠ στην Γερμανία(!) και
(5) η εφιαλτική ιδέα κατάχρησης (για παράδειγμα η εκβιαστική χρήση της, ή ο δημόσιος περιορισμός ή των πολιτών) είτε λόγω της δράσης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ή και ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, κάτι που το απευχόμαστε, αλλά δε θα ήταν δυνατό και να το αποκλείσουμε. Τη θέση μας αυτή τη στηρίζουμε στο γεγονός ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολουθεί πάντοτε θετική πορεία.
Αν η κατάχρηση των φυσικών πόρων και δυνάμεων της φύσης οδήγησε σήμερα σε μια σχεδόν πλανητική οικολογική καταστροφή,  με συνέπεια κυρίως πάνω στην υγεία του ανθρώπου,  η κατάχρηση της Πληροφορικής εγκυμονεί ένα, κατά την γνώμη μας, μεγαλύτερο κίνδυνο: (α) τον περιορισμό της ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου στην κοινωνική ζωή του και στην  εργασία του,  καθώς και (β) τη σταδιακή διολίσθηση προς μια υποβάθμιση του πολιτικού μας πολιτισμού ελευθερίας και δικαιοσύνης, που έχει διεκδικηθεί με πολλές θυσίες. Στις μέρες μας έχουν γραφεί ένα πλήθος βιβλίων για τον δρόμο που οδήγησε στην οικολογική καταστροφή, όπως, για παράδειγμα, το βιβλίο του βρετανού φιλέλληνα Philip Sherrard με τίτλο «Ο βιασμός της Φύσης». Δεν επιθυμούμε να γραφούν στο μέλλον ανάλογα βιβλία για τον ηλεκτρονικό βιασμό της κοινωνικής ελευθερίας.
Θα θέλαμε επίσης να τονίσουμε και τα εξής. Το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί, ενώ έχουν ακουσθεί από επισήμους αντιφατικές προτάσεις-προθέσεις για ορισμένα σημεία. Επομένως η συζήτηση περί της ΚΠ είναι, εκ των προτέρων, νεφελώδης. Από την άλλη πλευρά, όταν το νομοσχέδιο κατατεθεί, είναι πιθανόν ότι θα υπάρχουν λίγες δυνατότητες αλλαγών. Σημειώνουμε επίσης ότι η απόφαση για την εφαρμογή της ΚΠ πρόκειται να ληφθεί σε μια χρονική συγκυρία που τo λαϊκό σώμα είναι ξαφνιασμένο από την καταιγίδα οικονομικών  μέτρων, που δεν μπορεί καν να τα παρακολουθήσει, και, αυτή την περίοδο η έγνοια του είναι στραμμένη στην καθημερινή οικογενειακή επιβίωση. Επομένως χρειάζεται να δείξει η Πολιτεία  ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό στην ψυχή του λαού μας που κυριολεκτικά δοκιμάζεται.
Η ΚΠ, μαζί με τις θετικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει αν εφαρμοσθεί, θα δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις μιας πλήρους υποταγής στην οικονομική ολιγαρχία που κατευθύνει τις πολιτικές επιλογές μέσα στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης.
 Έχει διατυπωθεί ως αξίωμα, στα πλαίσια της κοινωνικής διαχείρισης των τεχνολογικών εφαρμογών, ότι «κάθε λάθος που είναι δυνατό να συμβεί, θα συμβεί  οπωσδήποτε». Η Αμερική και η πρώην Σοβιετική Ένωση, οι μεγαλύτερες παγκόσμιες δυνάμεις του 20ου αιώνα, και σε επίπεδο υψηλής τεχνολογίας και διοικητικής ασφάλειας, υπέστησαν ολέθρια πυρηνικά ατυχήματα με εκρήξεις που επέφεραν τεράστιες απώλειες. Γι’ αυτό πολλές χώρες, αντιπαρήλθαν τον πειρασμό την φθηνότερη, αλλά επικίνδυνη λύση, και αποφάσισαν να μη χρησιμοποιήσουν πυρηνική ενέργεια (ανάμεσα σ’ αυτές και η Ελλάδα). Η αναλογία είναι μεταφορική, αλλά προφανής. Η υποχρεωτική συγκέντρωση ενιαίας ηλεκτρονικής πληροφορίας για κάθε πολίτη μέσω της ΚΠ, αφήνει ανοικτή την πόρτα για μια επίσης τρομακτική έκρηξη αποδέσμευσης της συγκεντρωμένης πληροφορίας: τον επικίνδυνο τραυματισμό ή και την απειλή θανάτου της ανθρώπινης ελευθερίας!
Πιστεύουμε ότι:
1. Η ελληνική Πολιτεία, ιδιαίτερα στη σημερινή κοινωνικο-οικονομική συγκυρία, χρειάζεται να εμπνεύσει μια νέα δυναμική στον λαό και στα πλαίσια αυτά χρειάζεται μια χρηστή διοικητική οργάνωση. Αυτό κατά την γνώμη μας είναι πρώτιστο και όχι ή υπό την πίεση καστάσεων, να προβεί σε βιαστικές μεταρρυθμίσεις, που αφήνουν την ανθρώπινη διάσταση της διοίκησης σε δεύτερο πλάνο, έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην «αυτόματη» ηλεκτρονική διακυβέρνηση (με την οποία προσδοκάται ότι θα λυθούν οι ιστορικές δυσλειτουργίες της ελληνικής Διοίκησης!). Είναι φανερό ότι και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση θα οργανωθεί, θα επιτηρείται, θα αναπτύσσεται, θα «διασφαλίζεται», αλλά και θα απειλείται –εκτός από τους χάκερς– από  δημοσίους υπαλλήλους και  πολιτικούς, που ως άνθρωποι υποκείμεθα όλοι σε ενδεχόμενη διαφθορά, όπως αποδεικνύει και η σύγχρονη πραγματικότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως.
2. Η εφαρμογή της ΚΠ θέτει βαθύτατα φιλοσοφικά, θεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα ως προς την πραγματοποίησή της ή τουλάχιστον ως προς την μορφή της, διότι το  παραμικρό λάθος σε μια απόφαση σήμερα, μπορεί να επιτρέψει μια έκρηξη μη αναστρέψιμων βλαπτικών συνεπειών στο εγγύς μέλλον. Επίσης σοβαρότατα ερωτήματα, στην ίδια γραμμή σκέψης, που μένουν προς απάντηση είναι τα εξής:
(1) «Εάν υπήρξε η δυνατότητα να παρακολουθείται το τηλέφωνο του έλληνα Πρωθυπουργού (!) – και υπήρξε πράγματι - τότε τι  μπορεί να εξασφαλίσει το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων του απλού πολίτη;»
(2) Εάν αποφασισθεί η εφαρμογή της ΚΠ, με δεδομένο ότι η θρησκευτική πίστη του ανθρώπου έχει απαγορευθεί να συμπεριληφθεί - έστω και προαιρετικά -στην ταυτότητα του, ποια στοιχειώδης νομική, λογική και ηθική συνέπεια μπορεί να επιτρέψει να συμπεριληφθούν άλλα στοιχεία, πέραν των στοιχείων που υπάρχουν στα δελτία ταυτότητας; Δεν θα είναι τότε νομοθέτημα προσχηματικό ως προς τις προθέσεις του;
(3) Στελέχη της Ελληνικής Κυβέρνησης ανακοίνωσαν σε εκπροσώπους της Εκκλησίας (κατά δήλωση της ΔΙΣ 17/11/2010) ότι στην ΚΠ «θα περιέχονται μόνο τα στοιχεία ταυτότητος του κατόχου». Η δήλωση είναι επικίνδυνα ασαφής. Ποια προσωπικά στοιχεία θα θεωρηθούν «στοιχεία ταυτότητος», που θα εξασφαλίζουν την αξιοπρέπεια και το απαραβίαστο της προσωπικής ζωής»; Μήπως και στοιχεία της πολιτικής (με την γενική έννοια του όρου) δράσης του πολίτη;
(4)  Εάν τελικά αποφασισθεί η εφαρμογή της ΚΠ, θα αντιδράσει με τον ίδιο τίμιο τρόπο κάθε ελληνική Κυβέρνηση στις πιέσεις ξένων ισχυρών παραγόντων να έχουν πρόσβαση στις βάσεις δεδομένων της ΚΠ;
Με βάση τους ανωτέρω προβληματισμούς, αλλά και τις πολιτιστικές και πολιτικές αντιφάσεις και απογοητεύσεις που έχει δει τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός, και γενικότερα ο δημοκρατικός, ορθόδοξος και οικουμενικός πατριωτικός ελληνισμός, ζητούμε από την ελληνική Βουλή και την ελληνική Κυβέρνηση, να ζυγίσει πολύ προσεκτικά τις θετικές και αρνητικές συνέπειες της πιθανής προώθησης της εφαρμογής της ΚΠ. Σε περίπτωση δε εφαρμογής της, οι πολιτικές ευθύνες της απόφασης πολλαπλασιάζονται και θα έχει εξαιρετική βαρύτητα κάθε πτυχή εφαρμογής του μέτρου.
Συμπερασματικά, η βελτίωση των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους είναι αυτονόητο αίτημα όλων των ελλήνων. Δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία. Η Πολιτεία μάλιστα είναι υπόλογος για την αδιανόητη έκταση της Γραφειοκρατίας.

Ζητούμε από την Κυβέρνηση: 1) να δώσει αξιόλογη παράταση στην προθεσμία της δημόσιας  διαβούλευσης (π.χ. μέχρι τέλος Ιανουαρίου 2011), 2) να παρουσιάσει με παρρησία Έκθεση με τα θετικά στοιχεία του μέτρου και όλους τους πολύπλευρους και ανυποψίαστους στην πρώτη ματιά κινδύνους, που απειλούν το κοινωνικό σώμα με την χρήση της ΚΠ, 3) να εκθέσει με ακρίβεια πώς θεωρεί ότι θα αντιμετωπίσει τους πολυάριθμους αυτoύς κινδύνους, 4) να παρουσιάσει ένα απολύτως δεσμευτικό οικονομικό προϋπολογισμό για την πλήρη εφαρμογή της ΚΠ καθώς και, συγκριτικά, τον προϋπολογισμό για μια εναλλακτική δομή της δημοσίας διοίκησης με βάση το ανθρώπινο δυναμικό και νέα κατάλληλη θέσμιση για απομάκρυνση της Γραφειοκρατίας,  και 5) να ρωτήσει τον λαό με δημοψήφισμα άμεσης δημοκρατίας εάν αποδέχεται το μέτρο. Έτσι την ευθύνη οποιασδήποτε απόφασης θα φέρει άμεσα ο λαός.
Κάθε άλλη λύση, στα πλαίσια κομματικών βουλευτικών πειθαρχιών, και μάλιστα βιαστική αντιμετώπιση ενός μέτρου με τόσο μεγάλη κοινωνική επίπτωση, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και ενστάσεις για την σημερινή και αυριανή ποιότητα της δημοκρατίας μας.  Εάν μια προσβολή του ελεύθερου ελληνικού λαού με την  εφαρμογή της ΚΠ προστεθεί στην συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, είναι πολύ πιθανόν ο λαός αυτός να αντιδράσει – δεν γνωρίζουμε πώς και πότε -, και οι πολιτικοί, που δεν εγείρουν προσωπικό ανάστημα ευθύνης, να αντιμετωπίσουν  την  πολιτική, πνευματική και ιστορική τους καταδίκη.