Ένας Μάρτης γεμάτος πόνο για τους πρόσφυγες

Σήμερα μπήκε ο Μάρτης και η άνοιξη άτυπα, αφού σύμφωνα με την εαρινή ισημερία θα μπει σε 20 μέρες. Ένας αγαπημένος μήνας για μένα αφού έχω τα γενέθλια μου σε πέντε μέρες. Πάντα μου άρεσαν αυτές οι ημέρες, γιατί αρχίζει η φύση να αναγεννιέται δειλά. Και όμως σφίγγεται η καρδιά μου φέρνοντας στο μυαλό μου τους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας. Σε κάθε παιδί βλέπω το δικό μου και νιώθω τόσο ανήμπορη να τους βοηθήσω παρά μόνο με την προσευχή μου. Να παρακαλώ το Θεό να τους βοηθήσει να έχουν μια φυσιολογική ζωή. Αυτή που θέλει ο καθένας για το παιδί του και τον ίδιο.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η Ελλάδα άφησε ανοιχτά τα σύνορα της. Η απάντηση δόθηκε από τον έφηβο ανηψιό μου: «Γιατί εμείς δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να πεθάνουν». Έχουμε ανοίξει την αγκαλιά μας και τη δίοδο για να φύγουν στην Ευρώπη. Αλήθεια όμως ποια Ευρώπη; Θέλουν μόνο να ευημερούν οικονομικά και όχι φτωχούς ανθρώπους που ζητούν απεγνωσμένα να ζήσουν. Τα βασικά: τροφή και μια στέγη. Θέλουν να δουλέψουν , να έχουν μια ευκαιρία σε κάποια άλλη χώρα.

«Όταν σταματήσει ο πόλεμος θα γυρίσουμε» λένε οι Σύριοι πρόσφυγες που έχουν δει τη χώρα τους να γκρεμίζεται από τους τζιχαντιστές. Αλήθεια και όλοι εμείς που βλέπουμε στην τηλεόραση το δράμα τους σαν να είναι μια ταινία, τι κάνουμε; Οι Έλληνες είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση, παραμένουν όμως άνθρωποι. Μια μεγάλη πλειοψηφία. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν μπελά τους πρόσφυγες. Λες και εμείς ξέρουμε ότι μια ζωή θα ζούμε στις υπάρχουσες συνθήκες. Ο Θεός να μην επιτρέψει σε κανέναν να ζει σε ένα σκοτεινό παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον.

Οι Σκοπιανοί δεν ανοίγουν τα σύνορα τους, άλλες βαλκανικές χώρες δεν επιθυμούν να τους φιλοξενήσουν. Λες και όλοι αυτοί δεν έχουν ζήσει τα χειρότερα. Και όμως παραμένουν σκληροί. Η ψυχή τους είναι εγκλωβισμένη και αδυνατούν να σκεφτούν πως ο άνθρωπος δεν έχει θρησκεία, εθνικότητα, χώρα, φύλο, ηλικία. Έχουν και αυτοί τις δικές τους ανασφάλειες.

Οι Τούρκοι δουλέμποροι κερδίζουν χιλιάδες ευρώ. Λεφτά γεμάτα αίμα. Άραγε πώς μπορούν να κοιμούνται τα βράδια; Άλλοι συμπατριώτες μας εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες φουσκώνοντας τις τιμές σε τρόφιμα, νερό, μεταφορά, φόρτιση κινητών. Τι να νιώθουν άραγε και αυτοί για να κάνουν κάτι τέτοιο; Αυτοί είναι σε πιο δυσμενή θέση από τους πρόσφυγες.

Ότι και να γράψουμε, ότι και να πούμε, όσο και να κλάψουμε, αν δεν κάνουμε κάτι δραστικό δεν θα αλλάξει τίποτα. Οι πρόσφυγες έχουν την απόλυτη ανάγκη μας. Το ελληνικό κράτος οφείλει να συντονίσει εθελοντικές ομάδες αν δεν μπορεί να διαθέσει δικό του δυναμικό. Δεν γίνεται να βλέπουμε πνιγμένα παιδιά, άρρωστα παιδιά που δεν τους παρέχεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ασυνόδευτα παιδιά μόνα τους, χωρίς ενήλικες κοντά τους, παιδιά να ορμάνε σε πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτων και να ποδοπατούνται μεταξύ τους για ένα πακέτο μακαρόνια. Δεν γίνεται να στοιβάζονται σε χώρους με τεράστια έλλειψη υγιεινής. Πρέπει να βρεθούν άμεσες και σοβαρές λύσεις.

Οι Ευρωπαίοι δυστυχώς δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τους λόγους που δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δείχνουν πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν χρήματα και όχι ανθρωπιά. Τουλάχιστον αυτό πρεσβεύουν οι κυβερνήσεις τους γιατί βλέπουμε πολλούς Ευρωπαίους εθελοντές να βοηθάνε στα νησιά μας.

Ο Χριστός ήταν ένα προσφυγάκι κυνηγημένο που πήγε στην Αίγυπτο. Αυτός μόνο μπορεί να νιώσει αληθινά τους πρόσφυγες και να τους βοηθήσει. Σε Αυτόν προσμένω. Τώρα που έρχεται η Ανάσταση Του να δώσει και την Ανάσταση στους πρόσφυγες. Να μπορούν να βρεθούν κάπου που θα τους αγαπούν και θα τους βοηθήσουν.