2000 αυτοκτονίες μέσα σε 2 χρόνια στην Ελλάδα.
Όταν ήρθε το ΔΝΤ όλοι ξέραμε πως θα είχαμε αύξηση
αυτοκτονιών.
Αυτό έδειχναν οι στατιστικές σε άλλες χώρες όπου
έκανε επέλαση το ΔΝΤ.
Στην Ελλάδα που ο καθένας μας έχει έναν ψυχολόγο το
φίλο του ή έχει το θάρρος να τα πει σε έναν άγνωστο και να ξελαφρώσει δεν
περίμενα ότι θα είχαμε τόσες πολλές αυτοκτονίες.
Το πιο τραγικό είναι όμως ότι εμείς οι χριστιανοί
ορθόδοξοι έχουμε τον πνευματικό.
Και όπως είπε ο π. Νίκων από τη Νέα Σκήτη που ήρθε
την Κυριακή στην Ξάνθη: «Μη φεύγετε μακριά από το πετραχήλι του παπά. Όποιος
και να είναι αυτός. Μπορεί να μην ξέρετε τι σημαίνει αυτό αλλά ξέρει ο πονηρός
τι θα πει εξομολόγηση και μετάνοια».
Και μας διηγήθηκε για την περίπτωση ενός ανώτερου
δικαστικού που πήγε και εξομολογήθηκε στον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας Αμερικής
όταν ήταν στο Άγιο Όρος που είχε άσχημους λογισμούς για την οικογένεια του
(ήθελε να τους σφάξει και αντί της δολοφονίας μαχαίρωνε τις φωτογραφίες τους)
και μετά την μετάνοια, την εξομολόγηση και την συγχωρητική ευχή εδώ και 20
χρόνια είναι μια χαρά Δόξα τω Θεώ!
Συνεχίζει όμως να συμμετέχει στα Μυστήρια…
Βέβαια όσοι έχουν κατάθλιψη ή μια βαριά ψυχασθένεια
σαφώς και πρέπει να πάνε σε έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο.
Αλλά και ο πνευματικός θα μπορέσει να τους βοηθήσει
ως προς το πνευματικό μέρος.
Και όλα είναι πνευματικά στη ζωή μας…
Εμείς βέβαια τα επιλέγουμε σαρκικά ή οινοπνευματικά
αλλά ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.
Προσωπικά πριν οκτώ χρόνια όταν δούλευα σε
τηλεοπτικό σταθμό μου είχε τηλεφωνήσει ένας κύριος και μου είπε ότι θα πήγαινε
να αυτοκτονήσει μπροστά στη Νομαρχία και να πήγαινα να καλύψω το γεγονός.
Με πέτυχε σε μια δύσκολη στιγμή και του έλεγα τα
δικά μου προβλήματα.
Αυτά μιλάμε όταν η Ελλάδα ήταν στα μπερεκέτια της.
2004 και Ολυμπιακοί Αγώνες.
Αφού βλέπω ότι δεν παίρνει από λόγια είπα να φερθώ
κυνικά και του είπα:
«Για μια δημοσιογράφο μια αυτοκτονία είναι 3 λεπτά
το πολύ. Αξίζεις τόσο λίγο;»
Με ευχαρίστησε και ποτέ δεν έκανε το απονενοημένο
διάβημα.
Αυτή η παλαβομάρα που με δέρνει, τελικά έπιασε τόπο…
Πέντε χρόνια μετά, η ίδια έχοντας απελπιστεί από το θάνατο
του πατέρα μου και γενικότερης κατάστασης που με είχε ξεπεράσει, σκέφτηκα ένα
Ψυχοσάββατο να κάνω ένα σάλτο κάτω από το μπαλκόνι.
Ένιωσα την θεοεγκατάλειψη. Γιατί την επέλεξα εκείνη
τη χρονική στιγμή.
Τηλεφώνησα στη φίλη μου την Ευγενία και μου είπε να
κάνω κάτι που μου έδινε δύναμη.
Και είδα το εικονοστάσι του σπιτιού.
Πήρα και διάβασα την Παράκληση της Παναγίας.
Αυτό ήταν.
Η Μάνα μας μου έδωσε τέτοια γλυκύτητα στην καρδιά, με
πλημμύρισε με τόση χαρά που είδα πόσο ωραία είναι η ζωή.
Η μητέρα μου μια βραδιά ήταν πολύ στεναχωρημένη.
Αναστέναζε βαριά και δεν ήξερα πώς να την συνεφέρω.
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένας δυνατός κρότος
όπλου.
Εκείνη τη στιγμή ένας γείτονας μας αποπειράθηκε να
αυτοκτονήσει.
Γύρισα και της είπα: «Βλέπεις πόσο εύκολο είναι
κανείς να φτάσει στην απελπισία;»
Το πιο εύκολο είναι να πεθάνει κάποιος. Το πιο
δύσκολο είναι να ζήσει.
«Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι» είπε
ο Χριστός στον Άγιο Σιλουανό.
Ας δούμε την Αλήθεια και ας πάρουμε Ζωή και Φως.
Γιατί Αυτός είναι η Αλήθεια, η Ζωή και το Φως.
Και ας παραδεχθούμε: «Είμαι αδύναμος. Θέλω βοήθεια».
Και τότε θα ανακαλύψουμε τη ζωή και την αγάπη.
Αντί για σκοινί ας διαλέξουμε το κομποσκοίνι.
Το βραχιολάκι που παίρνουμε από τα μοναστήρια.
Κάθε κόμπος είναι και μια ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ
ελέησον με τον αμαρτωλό» «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».
Και για τους κεκοιμημένους: «Κύριε Ιησού Χριστέ
μνήσθητι τους δούλους σου (ονόματα)» και μετά «Μνήσθητι».
Μην το γελάτε.
Οι μοναχοί έτσι προσεύχονται για όλους εμάς…
Είναι το ρόλεξ μας.
Το ακριβό μας ρολόι που οι δείκτες δείχνουν ουρανό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου