Καρύδια αντί για φακελάκι σε γιατρό...

Όταν εργαζόμουν στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης είχα γίνει μάρτυρας ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος:

Μία μέρα, ενώ κάλυπταμε μαζί με δύο συναδέλφους (ένα ειδικό και ένα ειδικευόμενο) το Ηπατολογικό Τακτικό Εξωτερικό Ιατρείο, μας ήρθε, κατά τις 10, η ώρα μία γιαγιά από τα Μαράσια (τα Μαράσια είναι ένα χωριό δίπλα στις Καστανιές Έβρου - τα βόρεια σύνορα με την Τουρκία).

Η γιαγιά ήρθε να επανεξεταστεί για ένα σχετικά σύνθετο πρόβλημα: μία αυτοάνοση ηπατίτιδα.

Είχε βάλει τα καλά της, είχε πάει στο σταθμό του τρένου κατά τις 5:30 το πρωί, είχε ταξιδέψει τρεις ώρες μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από εκεί με το αστικό είχε έρθει μέχρι το Νοσοκομείο.

Η εξέταση δεν κράτησε παραπάνω από 10 λεπτά: Περιλάμβανε επίδειξη εξετάσεων που της είχαμε υποδείξει (από το Κ.Υ. Δικαίων) και ρύθμιση της δόσης της αζαθειοπρίνης.

Κάνοντας να φύγει, η γιαγιά ξαναγύρισε διστακτικά προς το μέρος μας και, βγάζοντας μια νάυλον σακούλα από το βαλιτσάκι της (ξέρετε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που απέχουν 150 χιλιόμετρα από το Νοσοκομείο όλο και παίρνουν καμιά νυχτικά "μη χρειαστεί να ξαπλώσουν") μας πρότεινε να την πάρουμε.

Η σακούλα είχε καθαρισμένα καρύδια.

"Πάρτε τα γυιοι 'μ - μ' τα χέρια μ΄τα μάζιψ' τα στέγνωσα και τα τσάκσα ένα-ένα - πάτε τα στις κυράδες σας να σας φκιάσουν κανα φαί κι καμιά πιτούδα".

Εκείνη τη στιγμή κόντεψαν να με πιάσουν τα γέλια, αλλά για καλή μου τύχη υπομειδίασα μόνο.

'Άντε στο καλό γιαγιά" είπα, παίρνοντας τη σακούλα και παρατώντας τη σε ένα μέρος που βάζαμε τις "προμήθειες" που προέρχονταν από τους αρρώστους.

Όταν τελείωσε το ιατρείο και μοιράζονταν τα πράγματα (μεταξύ γιατρών και νοσηλευτριών), σε μένα έλαχε να πάρω τα καρύδια.

"Τι να τα κάνω" σκέφτηκα - και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω (ντρεπόμουν κι όλας να κουβαλάω διαφανή σακούλα με σπασμένα καρύδια σε όλο το Νοσοκομείο).

...

Τέσσερις εβδομάδες μετά, κατά τη διάρκεια ενός κυριακάτικου μεσημεριανού γεύματος, η γυναίκα μου είχε ετοιμάσει ένα απίθανο φαγητό: βάτο με την παραδοσιακή εβρίτικη σκορδαλιά (με καρύδια, φυσικά), για χάρη της οποίας μπορώ ακόμη και να σταματήσω να γράφω στο φόρουμ για μία εβδομάδα.

Αφού εκθείασα πολλαπλώς τις μαγειρικές δεξιότητες του ετέρου ημίσεώς μου, έλαβα μία αποστομωτική απάντηση:

"Πριν από δυο βδομάδες, πάλι το ίδιο δεν είχαμε; Τα ίδια είχες πει" και, στη συνέχεια "Και την καρυδόπιτα την έφαγες όλη μόνος σου και δε μας άφησες ούτε ένα κομματάκι".

Ξαφνικά γύρισε το μυαλό μου πίσω... Θυμήθηκα που είχα πετάξει τη σακούλα της γιαγιάς με μια εντελώς υποτιμητική διάθεση πάνω στο τραπέζι, μετά την επιστροφή μου από το Νοσοκομείο. Θυμήθηκα επίσης που η γυναίκα μου την πηρε ευλαβικά και έβαλε το περιεχόμενο σε ένα μεγάλο γυάλινο βάζο λέγοντας "σήμερα μάλιστα, έφερες κάτι της προκοπής".

Φυσικά δεν είχα καταλάβει τότε τι εννοούσε.

Όμως για μια στιγμή με έπιασαν οι τύψεις και δάκρυσα.

"Μη τα ξαναβάλεις αυτά τα καρύδια στο φαί" είπα στη γυναίκα μου. "Δε μου αξίζουν". "Κάντα κόλλυβα για τους πεθαμένους".

Και έφυγα από το τραπέζι μη μπορώντας να συνεχίσω.

Ένα φακελάκι των 200 ευρώ μπορεί να σε στείλει στο γευστικό παράδεισο ενός πανάκριβου εστιατορίου και ένα ταπεινό αλλά καταφρονεμένο δώρο ενός φτωχού ανθρώπου που εργάστηκε ώρες για να το ετοιμάσει και να το προσφέρει, μπορεί να σε στείλει στον πραγματικό παράδεισο της μετάνοιας και της συγγνώμης.

* Το κείμενο είναι του ιατρού παθολόγου κ. Βασίλη Παπαδόπουλου που δημοσίευσε στο φόρουμ Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.Μου αρέσει όταν γράφει έτσι ο γιατρός μου.Καταρχήν βλέπεις άνθρωπο πίσω από την ιατρική μπλούζα. Κάτι σπουδαίο για μένα γιατί πάντοτε φοβάμαι τους γιατρούς. Κάτι άλλο σημειολογικό σκέφτηκα για τη γιαγιά που έδωσε τα καρύδια. Είχα δει ένα βίντεο πως κάθε ευεργετική τροφή παρομοιάζεται με μέλος και όργανο του σώματος μας και του κάνει καλό.Αυτό λένε Αγιορείτες Πατέρες.Τα καρύδια λοιπόν μοιάζουν με εγκέφαλο και κάνουν καλό σ αυτόν. Άρα η γιαγιά ήταν και εγκεφαλική! Να και το βίντεο: