«Όταν χάνεις τα σημαντικά, προσφέρεις τα πάντα…»

Γράφει η Νάντια Νάκου

«Άνθρωπο βλέπεις, καρδιά δεν βλέπεις», αναφέρει ένα ρητό. Και πόσο δίκιο δεν έχει, αφού βλέποντας ανθρώπους και μαθαίνοντας για τη ζωή τους απέξω ή κρίνοντας δίχως να γνωρίζουμε τις κρυφές πτυχές σχολιάζουμε, κρίνουμε και κατακρίνουμε. Και όμως καθένας κρύβει τη δική του πληγή που την κρατά σαν φυλαχτό. Αυτή του μαθαίνει να πορεύεται στη ζωή. Όταν οι πληγές είναι βαθιές και βαριές τότε μόνο ένα χέρι μπορεί και τον οδηγεί: Αυτό του Θεού. Δεν εξηγείται αλλιώς το μαρτύριο που άντεξε. Έχασε τα δύο παιδιά της και τον άντρα της και πορευόταν μόνη της σαν το καρυδότσουφλο στον ωκεανό. Δέχθηκε το Γολγοθά της, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. «Τη ζωή την παίρνω όπως μου έρχεται», έλεγε στα νιάτα της.

            Τώρα είναι μια χήρα που πραγματικά θα μπορούσε να ήταν εκείνη που έδωσε το δίλεπτο και συγκίνησε το Χριστό, στο Ευαγγέλιο. Η κα Χαρά -τι ειρωνεία να έχεις ένα τέτοιο όνομα ενώ η ζωή σου ήταν γεμάτη λύπες- τάχθηκε να υπηρετεί το συνάνθρωπο, γιατί ένιωθε πως δεν άντεχε άλλο να σκέφτεται πως έχασε την οικογένεια της. Δεν ήθελε άλλο να τη βλέπουν και να τη λυπούνται. Ε όχι είναι βασανιστικό να σε βλέπουν λες και πέθανες. Ζούσε και ήθελε να προσφέρει χαρά, όπως τη λέγανε. Αυτό ήταν από μικρή άλλωστε. Ένα χαρούμενο πλάσμα.

            Ο Θεός δίνει δοκιμασίες και δεν μπορούμε να απαντήσουμε γιατί. Λέει πως ζυγίζει το Σταυρό που προσφέρει και αναλόγως δίνει δύναμη και υπομονή. «Θεέ μου μη μου δίνεις όσα αντέχω» είναι μια κρητική κουβέντα που κρύβει την αλήθεια. Εν πάση περίπτωση, όλα αυτά τα μοιρολατρικά τα ζούσε στο πετσί της. Και έτσι πήρε την απόφαση της να είναι πανταχού παρούσα σε όποιον τη χρειαζόταν. Πρώτη πήγαινε στις κηδείες που μάνα έχανε το παιδί της, η παρηγοριά της ήταν βάλσαμο γιατί ήξερε τι θα κάνει. Τις αγκάλιαζε και συμμετείχε στον πόνο. Αυτό λέει και μέσα στο Ευαγγέλιο. Κλαίμε με εκείνον που κλαίει, γελάμε με εκείνον που γελάει.

            Όταν άκουγε για ηλικιωμένους που ήθελαν βοήθεια πήγαινε και πρόσφερε. Ψώνια, μια καλή κουβέντα, μια συντροφιά, ένα χαμόγελο. Δεν θέλει κάτι άλλο εκείνος που δεν έχει τίποτα. Ήταν η Χαρά τους και αυτή καμάρωνε που την έλεγαν έτσι, γιατί πράγματι αυτό ήθελαν να νιώθουν.

            Αφήστε που οι νέοι δεν έλειπαν ποτέ από το σπίτι της. Σίγουρα κάθε μέρα θα περνούσαν από το σπίτι για να της πούνε ένα γεια, να πιούνε καφέ, να φάνε από τα νόστιμα φαγητά της ή να την πάνε στο τραπέζι της αγάπης που πήγαινε και μαγείρευε για τους μοναχικούς και ασθενείς. Μάλιστα πολλοί συμμετείχαν μαζί της, μεταφέροντας με το όχημα τους τα φαγητά και έτσι χαίρονταν μαζί της.

            Δεν έμενε πια χρόνος για να σκεφτεί τη μοναξιά της. Δεν προλάβαινε να στεναχωρηθεί γιατί χωρούσε πολλούς ανθρώπους μέσα της. Συνωστισμός αγάπης και έγνοιας. Για ανθρώπους που δεν τους ήξερε και δεν την ήξεραν. Αλλά που οι καρδιές τους έπιαναν τα σήματα όταν αντάλλασσαν τα βλέμματα τους και άρθρωναν τις πρώτες κουβέντες.

            Πρόσφερε τα πάντα, ακόμη και αυτά που ποτέ δεν πίστευε πως θα μπορούσε. Είχε αυτή τη δύναμη που ήταν άλογη. Την εξηγούσε μόνο ο Κύριος μέσα από τις καλές της πράξεις. Η Χαρά η πραγματική που είχε αναστηθεί μέσα από τα αποκαΐδια μια φωτιάς που έκαψε τα πάντα στη ζωή της.

            Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ Ανάστασης. Όταν ακούστηκε εκείνο το «Χριστός Ανέστη» ένιωσε μέσα της την καρδιά της να καίγεται από χαρά και όχι από τον πόνο που της έφαγε τα σωθικά. Της ήρθε εκείνη η Θεία Φώτιση πως οφείλει να προσφερθεί όπως έκανε ο Κύριος που μας δίνεται κάθε φορά στη Θεία Λειτουργία. Με Σώμα και Αίμα. Αυτό ήθελε η Χαρά και θα μπορούσε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ όταν θα την έβλεπε να της έλεγε: «Χριστός Ανέστη Χαρά μου» και να έβλεπε πως όντως μπορεί να το κάνει η πιο πληγωμένη γυναίκα.

* Πηγή φωτογραφίας: http://www.flickr.com/photos/teoperis/7393312976/in/photostream/lightbox/