«Ότι το παίρνεις ως δωρεά, έτσι να το δίνεις»

Γράφει η Νάντια Νάκου

Η δεύτερη ιστορία στον κύκλο που άνοιξα με θέμα: "Αποκρίνομαι στην κρίση". Ιστορίες διαφορετικές από αυτές που ξέρουμε.

Το ρολόι έτρεχε σαν τρελό. Δεν του έφταναν οι 24 ώρες. Θα ήθελε να είχε άλλες τόσες για να μπορεί να αντεπεξέλθει. Από μικρός ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά δεν ήξερε το μέγεθος της κούρασης που θα ζούσε. Την είχε συνηθίσει και η αλήθεια είναι όλες τις φορές ένιωθε το βαρύ φορτίο να το παίρνει κάποιος γι αυτόν. Τα μάτια του αντίκρισαν την εικόνα της Παναγίας. Κρατούσε στην αγκαλιά της τον Υιό Της και ένιωθε πως ήταν και αυτός στη στοργική αγκαλιά Της.

            Ο Νικήτας, ένας ανερχόμενος άξιος ιατρός με πολλές περγαμηνές, πάλευε στην Ελλάδα της κρίσης. Κλήθηκε να υπηρετήσει σε ένα απομακρυσμένο μέρος. Εκεί που όλοι αποφεύγουν να πάνε. Αυτός δεν μπορούσε να αρνηθεί. Είχε ως πρότυπο του τον Άγιο Λουκά τον Ιατρό, Αρχιεπίσκοπο Κριμαίας και Συμφερουπόλεως. Ο προστάτης Άγιος του όπως τον έλεγε υπερέβη τον εαυτό του για τον συνάνθρωπο. Αυτός τώρα θα αρνιόταν να βρεθεί κοντά στον ακρίτα, αυτόν που ζει έχοντας εναποθέσει την υγεία του στο Θεό και μόνο;

            Προσφάτως, μετά από την πίεση που δέχθηκε από το περιβάλλον του έστειλε το βιογραφικό του στο εξωτερικό. Δεν ήθελε, αλλά είπε να δοκιμάσει την τύχη που οι άλλοι ήθελαν γι αυτόν. Και τον δέχθηκαν στα ξένα. Για καλό τώρα ήταν αυτό; Θα μπορούσε να δουλεύει σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία και ταυτόχρονα να κάνει το διδακτορικό του στην έρευνα που ήθελε. Θα μπορούσε όμως να αφήσει πίσω του την μικρή κοινωνία που είχε πια δεθεί μαζί της;

            Δεν τον ένοιαζε να κερδίζει χρήματα. Επομένως γιατί να πάει στην ευρωπαϊκή αυτή πρωτεύουσα; Δεν ήθελε να έχει το ακριβό αμάξι, το πολυτελές σπίτι και την σπάνια δυνατότητα να έχει ανέσεις. «Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώσατε» του έλεγε η μητέρα του όταν του είχε πρωτομιλήσει για τους Αγίους Αναργύρους. Και εκείνος ο Άγιος Παντελεήμων. Τι ωραίο όνομα είχε; Ο πάντα ελεήμων!!!

            Ο Νικήτας ήταν νικητής ήδη, γιατί ήξερε πως σπούδασε ιατρική για να γιατρεύει όσους πονούσαν και κυρίως όσους δεν είχαν χρήματα. Ο Θεός οδηγούσε τα βήματα του. Αυτός τον φώτιζε για να κατανοήσει όλα αυτά τα δύσκολα που είχε να διαβάσει και έπειτα να τα εφαρμόσει, έχοντας μπροστά του τον άνθρωπο και να κάνει τις διαγνώσεις του. Πώς μπορούν να χωρέσουν σε ένα τόσο δα ανθρώπινο μυαλό; Αυτή η σοφία δεν είναι του χωματένιου ανθρώπου. Οι δυνατότητες του ανθρώπου είναι κόκκος άμμου μπροστά στο Θείο Μεγαλείο. Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε πως οι γιατροί έχουν μπροστά τους το φάρμακο του καρκίνου και δεν επιτρέπει ο Θεός να το δούνε… Από τότε που το διάβασε αυτό κατάλαβε πόσο αδύναμος είναι… Έστω και αν έχει μόρφωση και γνώσεις που άλλοι ούτε καν φαντάζονται.

            Ο πατέρας του, του είχε μάθει να έχει ταπείνωση. Μια λέξη άγνωστη στη σύγχρονη εποχή. Και πολύ παράδοξο να σαι γιατρός και να 'χεις αυτό το χάρισμα. Σκεφτόταν πολύ πριν προχωρήσει στη διάγνωση. Κοιτούσε μέσα στα μάτια τον ασθενή και προσευχόταν μυστικά. Δεν ήθελε να κάνει λάθος γιατί ήξερε πως έχει να κάνει με την εικόνα του Θεού. Έπρεπε να ήταν προσεκτικός και αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει. Από το μικρό κρυολόγημα μέχρι την πιο σοβαρή ασθένεια μπορούσε να τα διακρίνει, αφού εξέταζε αρκετά όλα τα στοιχεία που είχε μπροστά του. Και κυρίως βλέποντας τα συμπτώματα. «Δεν θεραπεύουμε εξετάσεις» έλεγε, γελώντας και μεταδίδοντας τη σιγουριά στο συνομιλητή του.

            Η προθεσμία για να επιβεβαιώσει την αναχώρηση του για το νοσοκομείο της Ευρώπης έληγε και τελικά το μήνυμα που έστειλε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ήταν αρνητικό. Δεν θα έφευγε από την Ελλάδα, τώρα που τον χρειάζεται όσο ποτέ. Ήθελε να μείνει εδώ για να δώσει αυτό που του χάρισε ο Κύριος. Δωρεά. Και έτσι ήθελε να την επιστρέψει στο συνάνθρωπο του… Δεν ήταν δική του. Δοχείο Φωτός και Χάρης είχε την ευκαιρία να γίνει… Μια τέτοια σπάνια ευκαιρία δεν μετριέται με καμιά μεγάλη καριέρα...