19 χρόνια από την Κοίμηση του Γέροντος Παϊσιου

19 χρόνια από την Κοίμηση του Γέροντος Παϊσιου συμπληρώνονται σήμερα 12 Ιουλίου 2013. Το πρωί στο Μητροπολιτικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Ξάνθης τελέστηκε μνημόσυνο για τον Πνευματικό Πατέρα και Άγιο στη συνείδηση του κόσμου. Όπως είπε ο Μητροπολίτης η Εκκλησία αφήνει να περνάει χρόνος για να προχωράει στην αγιοκατάταξη. Μέχρι να φύγουν όσοι τον έζησαν και πήραν την ευλογία του. Για να μη λένε πως έγινε Άγιος εξαιτίας των λόγων των ανθρώπων.

Μάλιστα ο Μητροπολίτης είχε πολύ συχνή επικοινωνία μαζί του και είπε πως λίγο πριν ανεβεί στους ουρανούς είχε εκμυστηρευτεί πως αν έχει παρρησία στο Θεό θα προσεύχεται για εμάς. Και του είπε ο Μητροπολίτης μας: «Αν δεν έχεις εσύ γέροντα ποιος έχει;» Για να συμπληρώσει πως όσες φορές επικαλέστηκε τη βοήθεια του ήταν εκεί.

Σήμερα η αλήθεια είναι ότι ένιωσα κάτι ιδιαίτερο. Ότι ο Γέροντας ήταν κάπου εκεί και μας ευλογούσε. Για έναν μυστήριο λόγο το αισθάνθηκα στην ψυχή μου. Γιατί προφανώς νιώθω και εγώ πως είναι ένας Άγιος και με έχει βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές στη ζωή μου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο μοναστήρι της Σουρωτής. Ήταν μόλις μάθαμε πως ο μπαμπάς μου θα έκανε εγχείρηση ενώ οι γιατροί το είχαν αποκλείσει. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήρα το αμάξι και πήγα και ο Γέροντας με οδήγησε. Μια μοναχή, νεαρή σε ηλικία, με χαμόγελο μου είχε πει: «Θα βοηθήσει ο παππούλης». Και η αλήθεια είναι ότι βοήθησε. Και τώρα στους ουρανούς σίγουρα τον παρηγορεί με τη Θεία Παρουσία Του.

Μετά από χρόνια γνωρίσαμε ένα ζευγάρι που φιλοξενούσε το Γέροντα όταν έβγαινε από το Άγιο Όρος. Όταν πηγαίνω στο σπίτι του κου Λάζαρου και της κας Μηλίτσας στη Σταυρούπολη είναι σαν να πηγαίνω στο Γέροντα Παϊσιο. Και εκεί γνώρισα και το νονό του. Τον Άγιο Αρσένιο Καππαδόκη. Γιατί ο κος Λάζαρος έχει γράψει βιβλίο για τον Άγιο. Είναι έντονη η παρουσία τους στο σπίτι. Ο αέρας δεν είναι ο ίδιος με έξω. Νιώθεις μια χαρά μέσα σου όταν πηγαίνεις. Το έχω ξαναγράψει. Είναι σαν να γυρνάει η μηχανή του χρόνου και πηγαίνει στην Καππαδοκία.

Και επειδή η κα Μηλίτσα τον λέει «παππούλη» έτσι τον νιώθω και εγώ. Σαν τον δικό μου παππούλη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το ταξίδι του μέλιτος μας ξεκίνησε ανήμερα του Αγίου Αρσενίου και με προσκύνημα στη Σουρωτή όπου φυλάσσεται η Τίμια Κάρα Του. Και τελείωσε με την επίσκεψη στο σπίτι του Γέροντος Παϊσιου στην Κόνιτσα. Όλα αυτά δεν τα είχαμε κανονισμένα. Είχαν προγραμματίσει οι ίδιοι για εμάς. Και όταν πέρυσι το Νοέμβρη είχα μάθει πως ήμουν έγκυος ένιωσα πως και οι ίδιοι πρέσβευσαν για εμάς. Ήταν το ίδιο χρονικό διάστημα που είχαμε πάει το 2011 το ταξίδι του μέλιτος. Το παιδί έφυγε στους ουρανούς στον τρίτο μήνα. Για εμένα όμως είναι ένα θείο δώρο που μεσολάβησαν οι δύο παππούληδες. Και πάλι θα είναι πλάι μας σε ότι και αν μας συμβεί. Γιατί τώρα τους γνωρίσαμε και δεν τους αφήνουμε.

Την ευχή σας να έχουμε όλοι μας.