Το "Ευλογημένο Καταφύγιο" του Φώτη Κόντογλου

Το "Ευλογημένο Καταφύγιο" του Φώτη Κόντογλου είναι ένα βιβλίο που τελειώνω αυτές τις μέρες. Το ανακάλυψα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Ξάνθης. Ήξερα πως ο Κόντογλου ήταν αγιογράφος, τώρα έμαθα πως είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας. Στις 13 Ιουλίου συμπληρώνονται 48 χρόνια από το θάνατο του και αυτές τις μέρες λέω να γράψω πληροφορίες για το έργο του.

Ένα από τα κείμενα του που με ενθουσίασε ήταν αυτό που τιτλοφορείται: "Χωρίς ελληνικότητα". Και θα μπορούσε να το είχε γράψει και τώρα. Αυτά που γράφει είναι διαχρονικά και το τραγικό είναι πως και πριν μισό αιώνα ίσχυαν τα ίδια. Τώρα όχι μόνο δεν έχουμε ελληνικότητα αλλά παραδίδουμε και την Ελλάδα, αμαχητί, χωρίς "κιχ", σαν τα αρνάκια που τα πάνε στη σφαγή και δεν διαμαρτύρονται...

Σας παραθέτω το απόσπασμα από το κείμενο που προανέφερα:

"Η Ελλάδα δεν βγάζει μανιτάρια και ζαμπόνια και τυριά βρώμικα. Η Ελλάδα γεννά Ομήρους, Ησιόδους, Αισχύλους, Πίνδαρους, Πολύκλειτους, Ικτίνους, Χρυσοστόμους, Βασιλείους, Ανθέμιους, Πανσέληνους, Φερραίους, ποιητές των δροσερών βουνών, Παπαδιαμάντηδες, ανθρώπους που μοσκοβολάνε σαν το τίμιο ξύλο. Μικρολογίες, ανεκδοτάκια σαν αυτά που λένε στις παρέες τους οι μοντέρνοι και οι ευρωπαϊσμένοι, «σπιρτόζες» βλακοσυζητήσεις και τέτοια, αυτά είναι τα πλούτη που φέρνετε στην Ελλάδα; Τις αξιομνημόνευτες ανοησίες του τάδε και τάδε έκφυλου μποέμ της Μονμάρτρης και της Σάντα Λουτσίας; Και τις όπερες με τις αγριοφωνάρες που ξεβατανώνουνε το σπίτι σκούζοντας σαν τρελλοί «Πεθαίνω απελπισμένος!»;

Μ’ αυτά και μάλιστα με τα αποφάγια τους, θέλετε να θραφεί η χώρα που θράφηκε και θρέφεται με την αμβροσία και με το πρόσφορο, και που ήπιε και πίνει το νέκταρ και το αίμα του Χριστού από το δισκοπότηρο της Ορθοδοξίας; Αυτόν τον τιμημένο άρχοντα τον Έλληνα, θέλετε να τον ξεγυμνώσετε από την βασιλικιά στολή του, και να τον ντύσετε με τα μουχλιασμένα αποφόρια των ξένων, όπως ντύνονται κάποιοι νέγροι της Αφρικής, με ξεθωριασμένες ρεντιγκότες, με μαδημένα μιραμπώ και με επωλέττες του Νέλσον και με τρικαντά του Ναπολέοντα! Αφήσετε τον να πεθάνει άρχοντας, σαν τον Παλαιολόγο και όχι μασκαρεμένος. Να χει τουλάχιστον απάνω του δυο τρεις παλιές πατρογονικές διαμαντόπετρες και όχι να ναι στολισμένος με χάντρες που βάζουνε στα άλογα, φτάνει να είναι βγαλμένες από κάποια φάμπρικα της Ευρώπης".

Ο '''Φώτης Κόντογλου''' (πραγματικό όνομα Φώτιος Αποστολέλης):

Γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965.

Ήταν έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικο

όσο και στο ζωγραφικό του έργο.

Είχε ακόμα σημαντικότατη συμβολή στο χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείτα ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της

«Γενιά του Τριάντα ». Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά.