Χωρίς το Σταυρό δεν έρχεται η Ανάσταση

Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Το πρωί χτύπησαν πένθιμα οι καμπάνες και όλη η μέρα είναι νηστεία, αλλά έχουμε κατάλυση του ελαίου, επειδή είναι Σάββατο.

Ο Σταυρός για εμάς τους χριστιανούς ορθόδοξους είναι το καύχημα μας, το καμάρι μας. Είναι η Δόξα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αγιάστηκε το Τίμιο Ξύλο και Το προσκυνούμε γιατί πάνω σ’ Αυτό νικήθηκε ο θάνατος. Εκεί πάνω κερδίσαμε τη Σωτηρία μας και ήρθε η Ανάσταση.

Χωρίς τον Σταυρό δεν έχουμε Ανάσταση. Χωρίς τον Γολγοθά ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναστηθούμε. Όταν περνάμε όμως τις δυσκολίες πάσης φύσεως σκεφτόμαστε πως καλύτερα θα ήταν να μην τις περνούσαμε. Θέλουμε να αποφεύγουμε το μαρτύριο, τα βάσανα, τις πίκρες και τις στεναχώριες.

Σαφώς και ο ίδιος ο Θεός δεν θέλει να τα περνάμε. Αλλά όταν είπε όποιος θέλει να πάρει το Σταυρό Του και να Τον ακολουθήσει άραγε τι εννοούσε; Ότι θα είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα; Όχι βέβαια.

Σήμερα το πρωί λίγο πριν πάω στην Εκκλησία, άκουσα για λίγα λεπτά μια συνέντευξη του Νίκου Λυγερού στην ΕΡΑ Κομοτηνής και όταν η απολυμένη δημοσιογράφος του είπε πως είμαστε εδώ με αυτές τις συνθήκες αυτός της είπε μια κουβέντα που στάθηκα: «Οι δυσκολίες δίνουν αξία στον αγώνα μας».

Και εκεί έκανα διάφορους συνειρμούς ότι όντως χωρίς το Σταυρό δεν θα υπήρχε Ανάσταση. Έπρεπε να προηγηθούν όλα αυτά για να έρθει η Νίκη κατά του Θανάτου. Για το Θεό ήταν πολύ εύκολο να τα αλλάξει όλα, με τον πιο εύκολο τρόπο. Αλλά επέλεξε τον δρόμο του μαρτυρίου, της θυσίας, της Άκρας Ταπείνωσης.

Μόνο οι αληθινά ορθόδοξοι όταν περνούν δυσκολίες χαίρονται γιατί φορούν το αγκάθινο στεφάνι του Κυρίου. Δεν είναι μαζόχες, κατά τη λογική του σύγχρονου ανθρώπου που ζητάει την ευκολία. Είναι χαρούμενοι γιατί έτσι στέφονται οι νικητές.

Αν και ο Γέροντας Παϊσιος είπε πως τα δικά μας είναι Σταυρουδάκια μπροστά στο Σταυρό του Κυρίου. Πόσο όμως δεν αφήνουμε τον εγωισμό μας στην άκρη για να το κατανοήσουμε αυτό; Ή και κάτι άλλο που έλεγε ο Γέροντας και το μετέφερε ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος σε μια ομιλία του. Συγκεκριμένα είπε πως όταν περνούσε την δύσκολη ασθένεια του καρκίνου που τον έκανε να καταλάβει πόσο μεγάλος μπορεί να γίνει ο πόνος, δεν έλεγε στο Θεό ούτε να του τον μειώσει ούτε να του τον πάρει, γιατί ότι του ζητούσε γινόταν. Ακόμη και εκείνα τα αιτήματα που ήξερε πως δεν έπρεπε να ικανοποιηθούν.

Τι μεγαλείο Θεέ μου!!! Ο σύγχρονος Άγιος μας (ακόμη δεν έγινε η αγιοκατάταξη, αλλά είναι στις συνειδήσεις μας), είχε τον καρκίνο, πονούσε και ότι ζητούσε για τον κόσμο, του δινόταν. Γι’ αυτόν τον κόσμο που ήθελε να κάνει την καρδιά του κομμάτια και να τα μοιράσει…

Αυτός είναι ο Σταυρός. Η Αγάπη. Η Θυσία. Η Νίκη. Η Ανάσταση.

Ας έχουμε την Αγάπη Του για να σηκώνουμε τα σταυρουδάκια μας. Αυτός πάντοτε την πίκρα, μας την κάνει μέλι.