Αφιερωμένος ο Σταυρός για να σηκωθεί... Αλλιώς είναι δυσβάσταχτος

Ο καθένας μας έχει την προσωπική του ιστορία, ζει το δικό του δράμα, τραγωδία, κωμωδία, σαπουνόπερα, ριάλιτι, ταινία ή και μια βαρετή ζωή χωρίς εξάρσεις, ή μια κανονική ζωή. Όλοι μας κουβαλάμε το δικό μας Σταυρό, σύμφωνα με την Εκκλησία μας. Για έναν που δεν πιστεύει του φαίνεται βαρύ το φορτίο.

Η αλήθεια είναι πως η λέξη: Σταυρός, λανθασμένα πιστεύουμε πως παραπέμπει στο θάνατο και στη δυσκολία, παρά στην Ανάσταση που είναι η αληθινή του σημασία. Δηλαδή η νίκη μας είναι ο Σταυρός που μας οδηγεί στην Ανάσταση. Ο Χριστός μας καλεί να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει.

Πόσες φορές όμως δεν έχω διαμαρτυρηθεί για όσα μου συμβαίνουν ή άλλους να το κάνουν και νιώθοντας κόμπο στο λαιμό και έναν πόνο στο στήθος; Πρόσφατα μια κυρία είπε για το πρόβλημα της και πρόσθεσε πως δεν έχει οξυγόνο, αέρα. Μόλις το άκουσα ένιωσα να ασφυκτιώ. Σκέφτηκα πως αν δεν αγαπήσεις το Σταυρό σου, ποτέ δεν θα μπορείς να τον σηκώσεις. Ο άντρας μου με διόρθωσε όταν του το είπα, προσθέτοντας πως αυτό γίνεται μόνο όταν νιώσουμε πως αυτή η αγάπη και η θυσία είναι για το Θεό ή για κάποιον άνθρωπο.

Και έχει δίκιο. Έτσι αόριστα να δεχθούμε τη δυσκολία, το πρόβλημα, δεν οδηγεί πουθενά. Αν όμως πούμε πως για Εσένα Θεέ μου ή για έναν άνθρωπο αντέξαμε ένα μαρτύριο, τότε αξίζει τον κόπο και θα ναι σαν μια εκδρομή, παρά σαν μια κόλαση. Άλλωστε έτσι αρχίζεις και ονειρεύεσαι τον Παράδεισο ή αρχίζεις και ζητάς την Βασιλεία των Ουρανών, που θέλει ο Κύριος από εμάς. Πόσοι άραγε το ζητούμε αυτό στην προσευχή μας; Και με ποια συχνότητα;

Προσωπικά έχω πολλές επιθυμίες αλλά τις ουσιώδεις όπως αυτή την παραμερίζω. Λες και μου είπε ο Θεός: «Νάντια κάνε τη ζωάρα σου και μετά σου έχω εξασφαλισμένο πρώτο τραπέζι πίστα στη Βασιλεία μου». Βέβαια μου δίνει απεριόριστη ελευθερία και Τον ευχαριστώ αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν θα καταταχθώ εκεί που είναι όσων τα δόντια τρίζουν. (Θεέ μου είδα μια τέτοια σκηνή στην εκκλησία του Αγίου Στεφάνου στα Μετέωρα και είπα πως αν μου μείνουν δόντια μέχρι τότε, δε θα θελα να το ζήσω).

Μέχρι τότε όμως αφιερωμένος ο Σταυρός για τον Νυμφίο ή για κάποιον άνθρωπο που είναι εικόνα Του ή και τα δύο. Έτσι για να βλέπουμε τη ζωή όπως της αξίζει: δώρο που μας προσφέρθηκε και εμείς το ανταποδίδουμε!