"Αρχίστε να προσεύχεστε"...

Σήμερα τα νέα μου τα είπε το πρωί η αδελφή μου. Σύγκρουση υπερδυνάμεων στη σύσκεψη των 20 ισχυρών. Ο Βλαδίμηρος αντιδρά για τον πόλεμο στη Συρία. Ο Μπάρακ θέλει να επέμβει. Και στη μέση ένας λαός. Αυτός της γειτονικής μας χώρας. Εκατομμύρια άνθρωποι εκ των οποίων γυναικόπαιδα -ή παράπλευρες απώλειες όπως ονομάστηκαν από τους ισχυρούς- άλλαξαν πατρίδα. Είναι οι γνωστοί πρόσφυγες. Η χώρα μας ξέρει πολύ καλά από τον ξεριζωμό. Οι πατρίδες συνέχεια χάνονται γιατί η σκακιέρα πρέπει να αλλάζει πιόνια. Οι κινήσεις των παικτών αλλάζουν και θεωρούν πως ο άνθρωπος είναι ένα τίποτα μπροστά στα συμφέροντα τους.

Αυτή τη φορά σειρά έχει ο Συριακός λαός. Πάντοτε υπάρχουν οι νταβαντζήδες που θα επέμβουν για να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Για το καλό τους, ρίχνουν βόμβες. Για το καλό τους, τους σκοτώνουν. Ενώ στην Ελλάδα είναι η επιχείρηση καθαρά χέρια. Πόλεμος αθόρυβος. Και εμάς μας εξαναγκάζουν να πεθαίνουμε. Να ξεριζωνόμαστε για καλύτερη τύχη(;)

Διάβασα πως ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος είχε πει λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή πως όταν αρχίσει το κακό στη Συρία θα πρέπει να αρχίσουμε να προσευχόμαστε. Γιατί θα έρθει μεγάλη πείνα στη χώρα μας. Μου έκανε εντύπωση το ρήμα: «αρχίζω». Έβλεπε προφανώς πως ότι και να τραβήξουμε δεν θα το ρίξουμε στην προσευχή. Μήπως είναι καιρός να κάνουμε αυτήν την αρχή;

Η προσευχή τι είναι; Είναι η επικοινωνία που κρατάει ζωντανή τη σχέση μας με το Θεό, με την Παναγία, τους Αγίους. Εάν δεν σηκώσουμε το τηλέφωνο δεν μπορούμε να μιλήσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Έτσι είναι και η προσευχή. Καλούμε το Θεό και του ζητάμε να μας ελεήσει. Μας καλεί συνεχώς να έχουμε επαφή όμως εμείς αρνούμαστε. Μας καλεί με το καλό, με τις ευλογίες του, Τον ευχαριστούμε και μετά τεμπελιάζουμε, βαριόμαστε, θεωρούμε σίγουρη την παρουσία Του. Γι’ αυτό και αναγκάζεται να μας τραβήξει από το αυτί. Να Του δώσουμε σημασία επιτέλους.

Ξεχνιόμαστε και ξεχνάμε. Φοράμε κομποσκοίνι για ομορφιά ενώ δεν λέμε τη νοερά προσευχή για να Του δίνουμε σήμα για το πού βρισκόμαστε. Να ξέρει πού είμαστε και τι θέλουμε. Σηκωνόμαστε το πρωί, κοιμόμαστε το βράδυ και δεν λέμε μια προσευχούλα έστω για ένα ευχαριστώ γιατί Εκείνος δεν ξεχνάει να μας σηκώσει από τον ύπνο και δεν ξεχνάει να μας στείλει αγγέλους να είναι κοντά μας ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουμε πάντα κοντά μας τους Αγίους μας. Αρκεί να Τους επικαλεστούμε. Το κάνουμε; Εάν κάνουμε αρχή, τότε θα αλλάξει και η ζωή μας.

Σημείωση: Τα γράφω σε εμένα. Γιατί είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως. Εσείς όλοι που τα διαβάζετε κάντε μια προσευχή και για μένα.