Ποια είναι η τηλε-όραση μας και ποιος ο τηλε-θεατής;

Λένε πως ότι «τρώμε, είμαστε», «πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», «αν κοιμηθείς με γκαλιούρη θα γκαλιουρέψεις» και όλες αυτού του είδους οι φράσεις που δείχνουν πως ο τρόπος που ζούμε και οι άνθρωποι που μας περιβάλουν δείχνουν ένα προφίλ της προσωπικότητας μας. Ή τουλάχιστον προϊδεάζουν έναν παρατηρητή που παίρνει κάποιες πληροφορίες για εμάς. Τι γίνεται όμως όταν προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τον Έλληνα τηλεθεατή βλέποντας τα προγράμματα του «χαζοκουτιού» όπως έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς;

Δικαιολογούνται όσοι αναγκαστικά βλέπουν τηλεόραση για να μην αισθάνονται μοναξιά, γιατί δεν θέλουν να σκέφτονται σοβαρά ζητήματα, θέλουν να «σκοτώσουν το χρόνο τους», θέλουν να γελάσουν με ανοησίες. Κατά τα άλλα και αυτοί αλλά και οι υπόλοιποι προφανώς δεν θέλουν να ζήσουν πραγματικά τη ζωή και δεν έχουν ενδιαφέροντα που να αξίζουν τον κόπο.

Και εξηγούμαι: Η πλειοψηφία των εκπομπών έχουν σχέση με τη μαγειρική. Ποτέ τόσες πολλές εκπομπές δεν υπήρχαν σε καιρούς που υπήρχε οικονομική ευημερία. Τώρα υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας που τρώνε σε συσσίτια γιατί δεν έχουν να φάνε και όμως η ελληνική τηλεόραση δείχνει συνταγές για μαγειρική. Σαφώς και είναι φθηνότερες παραγωγές και συμφέρουν. Αλλά δεν είναι οξύμωρο και άκυρο για την Ελλάδα που έχει πολύ μεγάλο πληθυσμό κάτω από το όριο της φτώχειας;

Οι ψυχαγωγικές εκπομπές έχουν δόσεις κριτικής που περιέχει δηλητήριο. Δηλαδή το ρόλο της κουτσομπόλας της γειτονιάς, του χώρου εργασίας κτλ που λέει κακίες, συκοφαντίες, κατινιές έχουν αναλάβει άνθρωποι με ταλέντο ή και όχι και πληρώνονται γι’ αυτό. Δεν είναι δύσκολο να γίνει γιατί το κακό γρήγορα ξεδιπλώνεται αλλά δεν ξέρω τελικά στο τέλος τι γεύση τους μένει όταν γυρνούν στα σπίτια τους. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί θεωρούν θέμα τις άλλες εκπομπές ίδιου ή άλλων καναλιών. Λες και τελείωσαν τα θέματα στην κοινωνία μας…

Οι ενημερωτικές εκπομπές έχουν χάσει την αλλοτινή κυριαρχία που έκανε τον τηλεθεατή μαριονέτα που να εξαρτάται από την κάθε ανακρίβεια που θα έλεγαν. Τώρα πλέον λένε ειδήσεις αλλά δεν κάνουν τόσο φοβερή εντύπωση γιατί η ζωή ξεπερνάει τη φαντασία του κάθε τρομολάγνου δημοσιογράφου.

Ο συνδυασμός ψυχαγωγίας και ενημέρωσης δεν προσφέρει αφού το κουτσομπολιό είναι αυτό που υπερισχύει.  

Και πάμε στις εκπομπές θεάματα, με τους χορούς, τις μεταμφιέσεις και τα τραγούδια. Λόγω κρίσης θα καθίσω να τις δω γιατί σκέφτομαι πως και στα μπουζούκια που πήγαινα πριν χρόνια πλήρωνα και στην τελική έχανα αρκετά αφού ανέπνεα καπνό, ξενυχτούσα και έψαχνα πάρκινγκ (ω ναι στην γλεντζέδικη πάλαι ποτέ Ξάνθη).

Όσο για τις σειρές, ελληνικές, τούρκικες, κυπριακές προσπαθούν να απασχολήσουν με κάποιες ιστορίες αλλά δεν πείθουν, αφού κάποιες σκηνές είναι για γέλωτες και όχι για κλάματα, προσπαθώντας βέβαια να προκαλέσουν το δεύτερο.

Τελικά τι συμπεραίνω για την τηλεόραση που παλιά την απολάμβανα και ήθελα να δουλέψω σε αυτήν; Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Απλώς ένα σοβαρό ερώτημα: Όλη αυτήν την παρακμή που παρουσιάζει είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας ή του Έλληνα τηλεθεατή;