Άνοιξ(η)ε η καρδιά!

Πριν μπει επισήμως ημερολογιακά η άνοιξη και βλέπω η εποχή θέλει να δηλώσει την βροντερή παρουσία της. Ο πλάτανος μας άρχισε να πρασινίζει φέτος πολύ νωρίτερα, ενάμισι μήνα για την ακρίβεια. Ο ήλιος μας έχει ξεμυαλίσει. Τα πουλάκια μας τραγουδούν συχνά πυκνά. Γενικά η διάθεση μας έχει φτιάξει ασχέτως με το τι περνάει ο καθένας. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου στη φύση που αναγεννιέται, στην γλυκιά ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα…

Το κάλεσμα αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς. Είναι δυνατόν να σε φλερτάρουν συντονισμένες όλες οι δημιουργίες του Θεού σε όλο της το μεγαλείο και να κάνεις πως δεν ακούς; Όποια στεναχώρια, θλίψη, δυσκολία, (όλα τα άσχημα τελικά γένους θηλυκού;) και να έχεις, υπερβαίνονται από την όμορφη άνοιξη. Δόξα τω Θεώ για όλα έχω την ανάγκη να το πω… Για το τώρα το πριν το μετά και το πάντα (στίχος από ντουέτο Ρέμου-Πρωτοψάλτη).

Όσο περνούν τα χρόνια ο άνθρωπος μαθαίνει διαρκώς, ανακαλύπτει, αποκαλύπτει, πτυχές που δεν τις ήξερε και ενδεχομένως να τρομάζει με αυτά που αντέχει, που υπομένει, που χαίρεται, που λυπάται. Ένα απύθμενο πηγάδι από μυστήρια είναι ο ψυχισμός του ανθρώπου ή μια κληρωτίδα που συνεχώς τραβάει λαχνούς και δεν ξέρει τι θα του τύχει αλλά και τι θα κάνει με αυτό το μερτικό που του αναλογεί. Γιατί άλλο είναι να είσαι πλούσιος και άλλο να έχεις λεφτά. Γιατί μπορεί να μην έχεις φράγκα αλλά αισθάνεσαι ότι έχεις όλα τα πλούτη του κόσμου…

Γεια σου ρε φιλενάδα άνοιξη. Πιστέψτε με είναι οξύμωρο για την περίοδο αυτή που περνώ γενικότερα. Εκπλήσσομαι, εκπλήσσω αλλά ξέρω πως αυτό το δώρο είναι εκ των άνωθεν. Από Εκείνον που ξέρει να είναι χουβαρντάς ακόμη και όταν εμείς δεν το αξίζουμε… Σε ευχαριστώ Κύριε.