ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ»

Τὴ γνωριμία τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς πρώτους μαθητές του μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὸ πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του, στὴ συνάντηση τοῦ Ναθαναὴλ μὲ τὸν Ἰησοῦ μέσῳ τοῦ Φιλίππου. Χαρούμενος ὁ Φίλιππος γιατὶ ἀνακάλυψε στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τὸν Μεσσία, γιὰ τὸν ὁποῖο χρόνια τώρα διάβαζε στὴν Π. Διαθήκη, σπεύδει νὰ μοιρασθεῖ τὴ συγκίνηση τοῦ εὑρήματός του μὲ τὸ φίλο του. Αὐτὸς ὅμως μὲ σκεπτικισμὸ καὶ ἀμφιβολία ἀντιμετωπίζει τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ Φιλίππου λέγοντας: «ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι;». Ἀπό τὴν ἄσημη καὶ μικρὴ Ναζαρὲτ εἶναι δυνατὸ νὰ κατάγεται ὁ Μεσσίας μας;

Στὸ σκεπτικισμὸ τοῦ Ναθαναὴλ ἀντιπαραθέτει ὁ Φίλιππος μιὰ ἁπλὴ πρόσκληση: «Ἔρχου καὶ ἴδε». Ἡ ἀπευθείας γνωριμία μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ θὰ σοῦ ἀφαιρέσει κάθε ἀμφιβολία γι’ αὐτόν. Ἡ ἐπιστράτευση ὅλων τῶν διανοητικῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου δὲν ὠφελεῖ σὲ τίποτε, ἐκμηδενίζεται καὶ ἀχρηστεύεται μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ βιώματος. Αὐτὸ ποὺ ζεῖ κανεὶς συναντώντας τὸν Χριστὸ ἐγγίζει τὸ βαθύτερο εἶναι του, γιατὶ περνᾶ ἀπὸ τὴ σφαίρα τοῦ μυαλοῦ καὶ ζεσταίνει τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του∙ τὸν πείθει ὑπαρξιακὰ καὶ οἱ ἐγκεφαλικὲς ἀντιρρήσεις χάνουν μὲ μιᾶς τὴ δύναμή τους.

Ἡ δυσπιστία καὶ ὁ ὀρθολογισμὸς τοῦ Ναθαναὴλ δὲν προέρχονταν ἀπὸ ἀπιστία∙ ὁ Χριστὸς σὲ λίγο ἀναγνώρισε σ’ αὐτὸν ἕνα γνήσιο καὶ ἄδολο Ἰσραηλίτη καὶ τοῦ τὸ εἶπε εὐθέως∙ τοῦ θύμισε μάλιστα καὶ ἕνα προηγούμενο ἐπεισόδιο τῆς ζωῆς του, γιὰ νὰ τοῦ ἀποδείξει πόσο ἄδικα εἶχε ἀμφιβάλει γιὰ τὴ μεσσιανική του καὶ θεία ἰδιότητα. Ἡ δυσπιστία τοῦ Ναθαναὴλ προερχόταν ἀπὸ τὴν ἀπόσταση ποὺ δὲν εἶχε γεφυρωθεῖ ἀκόμα μὲ τὴν ἐμπειρία τῆς προσωπικῆς συναντήσεως. Ἡ προσωπικὴ γνωριμία αἴρει κάθε ἐπιφυλακτικότητα καὶ ἀμφιβολία, ἀχρηστεύει τὴν ἀξία τῶν ἐπιχειρημάτων καὶ δημιουργεῖ πειστικότητα μέσα στὸ βαθύτερο κέντρο τῆς ὑπάρξεως.

Μέσα στὸ «ἔρχου καὶ ἴδε» δὲν ὑπάρχει μόνο μιὰ κλήση γιὰ ὅσους δὲν γνώρισαν καθόλου τὸν Χριστό. Ἡ ἑβδομάδα ποὺ ἀρχίζει μετὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀφιερωμένη στὴν Ἐξωτερικὴ Ἱεραποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει ἐπίσης μιὰ ὑπόμνηση καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ δὲν τὸν γνωρίσαμε καλὰ κι ἴσως διατηροῦμε στὴν ψυχή μας δισταγμοὺς καὶ ἐπιφυλάξεις. Δὲν φθάνει ὅτι ἀκούσαμε κηρύγματα καὶ διαβάσαμε χριστιανικὰ ἔντυπα. Κάθε μέρα πρέπει νὰ πλησιάζουμε τὸν Χριστὸ μὲ διάθεση μαθητείας, μὲ εἰλικρίνεια καὶ ἄδολη καρδιά. Καὶ τότε ἀπ’ τὴν προσωπική μας πιὰ ἐμπειρία θὰ ἀναδύεται ἡ κραυγὴ τοῦ Ναθαναήλ: «Ραββί, σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ». Ὁ Λυτρωτής, ἡ ζωή μου!     

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως