Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα για τους νεόπτωχους (όλους εμάς)


Καλή σας ημέρα.
Έχω να γράψω εδώ από τις 16 Νοεμβρίου.
Δεν έχω διάθεση γιατί πολύ απλώς νιώθω ότι είμαι σε έναν κόσμο που μένει ατάραχος.
Δεν κινείται σχεδόν τίποτα.
Έχουμε δεχθεί ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή.
Μέχρι πότε όμως;
Φοβάμαι μήπως ξαφνικά μια ημέρα ξυπνήσουμε και θέλουμε να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο.
Γιατί δεν αντέχουμε άλλο να καθόμαστε δίχως δουλειά.
Τα έτοιμα τελειώνουν και δεν θα έχουμε να φάμε.
Ήδη πολλοί συνάνθρωποι μας στην Αθήνα κοιμούνται στα παγκάκια.

Είναι οι λεγόμενοι νεόπτωχοι.
Και ναι δεν είναι κάποιοι ανεπρόκοποι ή μπαταχτσήδες.
Είναι άνθρωποι σαν κι εμάς.
Δούλευαν για ένα μεροκαματάκι.
Για να μπορούν να τρώνε το φαγητό τους, να το προσφέρουν στα παιδιά τους και να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.
Τώρα δεν έχουν χρήματα ούτε για ενοίκιο.
Και κοιμούνται έξω στο δρόμο.
Είναι δίπλα μας.
Όσο και να κλείσουμε τα μάτια είναι κοντά μας.
Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε ότι με την λογική μου: «Έχει ο Θεός» και να μη συγκεντρώνω αποταμιεύσεις θα κοιμηθώ στα παγκάκια.

Τώρα ο πατέρας μου δεν είναι κοντά μου αλλά θα έβλεπε ότι τα έτοιμα κάποτε τελειώνουν βρε μπαμπά μου όταν δεν έχεις μια δουλειά.
Σιχάθηκα να διαβάζω ειδήσεις ως παθητικός δέκτης.
Λες και είμαι σε έναν άλλο κόσμο και διαβάζω για ειδήσεις που αφορούν άλλους ανθρώπους.
«Εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις», λέει ο σοφός λαός μας.
Και στην Ελλάδα που βρίσκεται μια ανάσα πριν το 2012 είναι επίκαιρη όσο ποτέ αυτή η φράση.
Βγαλμένη μέσα από τη ζωή.
Δεν θα το παίξω η καλή που θα σας πει τι να κάνετε.
Ξέρουμε όλοι ότι πρέπει να δίνουμε.
Όσο μπορούμε.
Το ότι έχουμε τώρα δεν σημαίνει ότι θα έχουμε και αύριο.
Τίποτα δεν μας ανήκει.
Όλα είναι δανεικά.
Τα βρήκαμε και τα δίνουμε.
Ένα ωραίο παιχνίδι είναι η ζωή.
Η αλληλεγγύη είναι αυτή που θα αναστήσει την ελληνική κοινωνία.
Όσοι κατοικούν στις μεγάλες πόλεις πρέπει να γυρίσουν πίσω στα χωριά.
Τουλάχιστον έτσι θα μπορούν να έχουν να φάνε.
Και οι κλειστές κοινωνίες οφείλουν να ανοίξουν την αγκάλη τους.
Δύσκολο μεν, λυτρωτικό δε.
Τώρα που τα έγραψα δίχως σταματημό νιώθω ότι κακώς δεν γράφω καθημερινώς.
Νιώθω ήδη καλύτερα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου