Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ταραΝΑΚΟΥνήματα για όσους παλεύουν με τις ασθένειες


Καλή σας ημέρα!
Σήμερα είμαι χαρούμενη γιατί είδα καταγάλανο τον ουρανό.
Όπως λέει και ο Ελύτης: «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις, για να μη σε βλέπουμε;»
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που τον συναντούν καθημερινά το Θεό.
Μέσα από τις αναζητήσεις τους στις προσευχές τους, μέσα από τις δοκιμασίες τους τις σκληρές και τις αβάσταχτες, μέσα από τις προσφορά τους στον συνάνθρωπο.
Σήμερα είναι του Οσίου Παταπίου που είναι ο προστάτης των καρκινοπαθών.

Είναι η ανίατη ασθένεια της εποχής μας.
Ή καλύτερα η χρόνια πάθηση.
Γιατί κάποιοι συνάνθρωποι μας βγαίνουν νικητές.
Φράση κλισέ των δημοσιογράφων.
Θα διαφέρω από τους συναδέλφους.
Όλοι είναι νικητές.
Ακόμη και αυτοί που φεύγουν από τη ζωή πάλεψαν με μια ασθένεια που την θεωρούν σχεδόν όλοι, κατάρα.
Είδα τον πατέρα μου να λιώνει σαν κερί, αλλά θαύμασα τη λεβεντιά του.
Δεν παραπονέθηκε ότι πονάει, δεν λιγοψύχησε, δεν το έβαλε κάτω ούτε μια στιγμή.
Το μεγαλύτερο παράδειγμα ζωής το παίρνεις από τους καρκινοπαθείς.
Ξέρω ανθρώπους που παλεύουν με την ασθένεια και βλέπω με τι θάρρος την αντιμετωπίζουν.
Η ψυχή τους είναι όλοι οι στρατοί του κόσμου μαζί.
Γιατί έχουν μια πίστη μεγαλύτερη από πυρηνική ενέργεια.
Ναι ο Θεός είναι πιο κοντά στους ανθρώπους που πονούν.
Και αυτό θέλουμε και όλοι μας.
Δεν είναι για λύπηση ένας άνθρωπος που περνά δύσκολα.
Γιατί εμείς οι ανόητοι άνθρωποι όταν βλέπουμε κάποιον αδύνατο ή να είναι αλλοιωμένη η μορφή του, λόγω της ασθένειας, τον λυπόμαστε.
Καλύτερα να λυπόμαστε τον εαυτό μας.
Γιατί ποιος μας είπε ότι εμείς θα είμαστε γεροί μια ζωή;
Όχι η ασθένεια δεν είναι κατάρα.
Είναι μια δοκιμασία που επιτρέπει ο Θεός.
Αν ήταν έτσι γιατί επέτρεψε να σταυρωθεί και να πεθάνει ο Υιός Του;
Τα τελευταία χρόνια μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία.
Την τελευταία φορά μου είπε η μητέρα μου: «Και άλλη φορά να μην ξαναμπούμε», όντας πολύ κουρασμένη.
«Ότι θέλει ο Θεός βρε μαμά, όσες φορές το είπαμε αυτό, τόσες φορές ξαναμπήκαμε».
Και όταν και εγώ πρόσφατα πριν μερικούς μήνες πληροφορήθηκα ότι μπορεί να έχω μια σοβαρότατη ασθένεια και πήγα να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων, σκέφτηκα: «Ποια νομίζω μωρέ πώς είμαι; Και εγώ άνθρωπος είμαι σαν όλους αυτούς εδώ μέσα».
Και μου έδωσε την ευκαιρία και πρέπει να κάνω ευάρεστη ζωή προς Αυτόν.
Οφείλω να είμαι συνεχώς δίπλα Του.
Αυτό ήθελε, να μου θυμίσει ότι Αυτός είναι η ζωή.
Ο Αγιορείτης Μοναχός Μωυσής έγραψε πως λένε τον καρκίνο Άγιο.
Γιατί έτσι φεύγουν μετανιωμένοι οι άνθρωποι, έτοιμοι να μπούνε στη Βασιλεία των Ουρανών.
Δύο σύγχρονοι Άγιοι μας ο Παϊσιος και ο Πορφύριος ήταν καρκινοπαθείς.
Το ζήτησαν και οι δύο για να έχουν θερμή προσευχή για όσους νοσούν από την ασθένεια.
Τι αμαρτίες είχαν για να νοσήσουν;
Γιατί μερικοί θεωρούν πως νοσούν όσοι ξεπληρώνουν αμαρτίες.
Και όμως είναι και το θέμα της αποταμίευσης έλεγε ο π. Παϊσιος.

Αν το δει κάποιος το θέμα πνευματικά, βλέπει πως είναι ευλογία μια δοκιμασία.
Αν το δει ανθρώπινα όντως είναι ένα μαρτύριο.
Στα λόγια είμαστε όλοι οι καλύτεροι.
Στην πράξη όμως δειλιάζουμε.
Πάντως όταν εμείς περνούσαμε δύσκολα ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε ούτε μια στιγμή.
Ήταν διαρκώς δίπλα μας.
Όπως κάνει διαρκώς.
Εμείς να έχουμε ψυχή να Τον νιώθουμε.

1 σχόλιο:

  1. ΝΑΝΤΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΔΕΙΞΕΣ ΠΟΣΟ ΠΙΣΤΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ !!!!!!!!ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝΕ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΗΣ!!!!ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΝΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΔΕΛΦΟΥΛΑ!!!!ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή