Ο Κύριος στην
συνομιλία του με την Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακώβ σταματά προς στιγμήν την
υψηλή διδασκαλία Του περί του «ζώντος ύδατος» για να έρθει σε ένα ζήτημα άμεσα
προσωπικό της Σαμαρείτιδος. «Ύπαγε
φώνησον τον άνδρα σου». Το κάνει για να ξυπνήσει μια συνείδηση που μένει
ναρκωμένη. Για να μπορέσει η γυναίκα να δει τις μεγάλες αλήθειες, που σε λίγο
θα της αποκαλύψει. Εκείνη, κάπως ταραγμένη, ζητεί να αποφύγει την ομολογία.
Καταφεύγει στην ασάφεια: «Άνδρα ουκ έχω», απαντά, αφήνοντας μάλλον να νοηθεί
ότι μπορεί να ήταν ανύπαντρη η χήρα. Όμως ο Χριστός επιμένει. Με λεπτότητα,
αγγίζει το τραύμα της ψυχής, για να το θεραπεύσει. «Καλά είπες ότι δεν έχεις
άνδρα, διότι πέντε άνδρες πήρες και τώρα εκείνον που έχεις δεν είναι άνδρας
σου. Ο Ιησούς δεν αργεί να φθάσει στην
ιδιαίτερη πτυχή της ζωής του ανθρώπου, με τον οποίο επικοινωνεί. Προχωρεί πέρα
από την επιφάνεια, στο βαθύτερο μέρος της συνειδήσεως.
Ο Χριστός σε
στιγμές ουσιαστικού διαλόγου ξεσκεπάζει διακριτικά τη συμβατικότητα της ζωής
μας και αποκαλύπτει κάποια κρυφή πληγή που δε μπορούμε εσαεί να παραθεωρούμε.
Θέλει να χύσει πλήρες φως στη λανθάνουσα τάση η συνήθεια, που δηλητηριάζει την
πνευματική μας ζωή. Ζητεί να φέρει στην επιφάνεια την αμαρτία που εμείς
απωθούμε στο σκοτεινό βάθος της συνειδήσεώς μας, γιατί μόνο αν τη δούμε
κατάματα και τη συνειδητοποιήσουμε, θα λυτρωθούμε.
Συχνά στην καθημερινή μας ζωή, στη
δουλειά μας, στην οικογένειά μας, μας δίδεται η ευκαιρία να αντιληφθούμε λάθη
των ανθρώπων, με τους οποίους ζούμε, με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Θέλουμε να
τους κάνουμε να τα συναισθανθούν, να τα διορθώσουν. Κατά κανόνα όμως είμαστε
απότομοι, αδέξιοι, συχνά πικροί. Χρησιμοποιούμε λέξεις σκληρές, υπονοούμενα
φαρμακερά. Ουσιαστικά ενδιαφερόμαστε περισσότερο να δείξουμε και να ερεθίσουμε
την πληγή, παρά να την επουλώσουμε. Δεν είναι η ανυπόκριτη αγάπη που μας κινεί,
αλλά η φιλαυτία μας, που ενοχλείται από τη συμπεριφορά του άλλου και αντιδρά, η
που ζητά να τονίσει τις αδύνατες πλευρές του, για να κολακευθεί από τη
σύγκριση.
Η Σαμαρείτιδα,
όταν ο Χριστός της αποκαλύπτει την προσωπική της αμαρτία, δεν αντιδρά, αλλ’
αναγνωρίζει τον Ιησού σαν απεσταλμένο του Θεού. Αυτό δε κυρίως επικαλείται, την
ώρα που προσκαλεί τους συμπατριώτες της να σπεύσουν να συναντήσουν τον Κύριο.
«Ελάτε να δείτε κάποιον που μου είπε όλα όσα έκαμα∙ μήπως είναι αυτός ο
Χριστός;». Σε ένα τέτοιο άγγιγμα των προσωπικών μας θεμάτων από τον Χριστό θα
αναγνωρίζουμε καλύτερα τη λυτρωτική Του αποστολή. Και θα μπορούμε από την
προσωπική μας πείρα να καλέσουμε κι άλλους να Τον γνωρίσουν.
ΕΚ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου