Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Τίποτα δε χάνεται έστω και μετά την απόλυση-Τι με κρατάει χαρούμενη

Στην εφημερίδα Θράκη 20 χρόνων
Επιστροφή πάλι μετά την αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων αφού σε λίγες ώρες θα έχουμε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και ενδεχομένως να φανεί αν θα πάμε σε εκλογές ή όχι. Για άλλη μια φορά εκφράζω την αγάπη μου, τη συμπαράσταση μου, την αλληλεγγύη μου και την ευχή στους συναδέλφους της ΕΡΤ να έχουν και πάλι δουλειά. Όσοι με διαβάζετε ξέρετε ότι εδώ και 2 σχεδόν χρόνια είμαι στην ανεργία. Ενάμισι μήνα πριν παντρευτώ ο εργοδότης μου με απέλυσε για τους δικούς του λόγους οικονομικής φύσεως.
Οφείλω να ομολογήσω πως η ΕΣΗΕΜΘ μου έχει συμπαρασταθεί και θυμάμαι και τα λόγια του Προέδρου ότι είμαι μόνο ένα άτομο εκεί και δεν μπορούμε να προκηρύξουμε απεργία για να διαμαρτυρηθούμε. Ως μέσο πίεσης. Αλλά το ζητούμενο ήταν να πήγαινε καλά η επιχείρηση και να μην φτάναμε ούτε σ’ αυτή τη λύση. Τότε μου είχε πει επίσης ένας νέος συνάδελφος ο Θοδωρής Μπακάλης ότι είχε πει σε συναδέλφους να κάνουν μια κίνηση ως δημοσιογράφοι ως ένδειξη συμπαράστασης, αλλά δεν δέχτηκαν. Ας είναι καλά οι συνάδελφοι. Εγώ τους κάλεσα στο γάμο μου βεβαίως και πάλι δεν με τίμησαν. Ξέρετε είναι μεγάλη πίκρα να θεωρείς τον άλλο αδελφό σου και αυτός να σου γυρνάει την πλάτη. Δεν τους κρατώ πικρία και κακία. Με το ζόρι δεν χτίζονται σχέσεις. Αλλά με ειλικρινή ανταπόκριση.
Και γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί μπορεί να έχω φίλη καρδιάς τη Μαρία Νικολάου από την ΕΡΑ Κομοτηνής αλλά πονάω όλους τους δημοσιογράφους. Γιατί θεωρώ πως κάνουμε το ίδιο έργο. Δεν με νοιάζει αν ήταν βολεμένοι, κομματικοί, ή οτιδήποτε. Θεωρώ πως είμαστε ένα σώμα και μια ψυχή. Νοιάζομαι γι’ αυτούς αυτόματα. Άλλος αυτός ο κοινωνικός αυτοματισμός. Αφιέρωσα τα καλύτερα μου χρόνια στη δημοσιογραφία. Και εξακολουθώ να είμαι ενεργή μέσα από εδώ και να εκφράζομαι ελεύθερα όποτε το θελήσω. Αφιέρωσα τα νιάτα μου, (από 18 χρόνων) για να είμαι στο πεζοδρόμιο, μαζί με αυτά τα παιδιά. Και εσείς όλοι που λέτε πως «καλά τους έκαναν» σκεφτείτε πως είναι δικοί σας άνθρωποι. Δεν είναι ανάγκη να έχουμε σε έναν χώρο συγγενείς, φίλους ή γνωστούς για να νοιαστούμε για συνανθρώπους. Ο Χριστός μας πλήρωσε με το αίμα Του αν και εμείς Τον προδώσαμε, Τον σταυρώσαμε, Τον φτύσαμε, Του γυρίσαμε με το χειρότερο τρόπο το καλό που μας έκανε. Και αυτόν τον παρελθόντα βάλτε τον και παρόντα και μέλλοντα. Παρ’ όλα αυτά θυσιάστηκε για εμάς, πέρασε τα μαρτύρια που δεν έχει περάσει κανείς και μας προσφέρει το σώμα και το αίμα Του σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Δεν είμαι καλός άνθρωπος φίλη και φίλε αναγνώστη. Κάνω και εγώ κακούς λογισμούς και μάλιστα θανατηφόρους αλλά όταν γυρνάω το δέκτη σε όλα τα παραπάνω γαληνεύω και γεμίζω μέσα μου. Αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος για να πάει μπροστά. Να θυσιαστεί για το συνάνθρωπο. Μόνο έτσι η Ελλάδα θα γίνει Παράδεισος. Έστω και αν δεν έχουμε φράγκα στην τσέπη. Να γίνουμε τρελοί για την Αγάπη του Θεού και του συνανθρώπου. Και τανάπαλιν. Γιατί ο άνθρωπος είναι η εικόνα Του. «Ο Θεός μας πλήρωσε με το αίμα Του και δεν θα μας αφήσει», είπε στην εκπομπή «Αρχονταρίκι» ο π. Ανανίας Κουστένης την Σαρακοστή του 2009 και αυτά τα λόγια στριφογυρίζουν στην κεφάλα μου και με κάνουν χαρούμενη.
Ναι και το ότι μας πετάνε στο δρόμο μπορεί να ναι μια θαυμάσια ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας. Σαφώς και είναι άδικο. Αλλά μέσα από την αδικία και ατυχία αυτή θα μπορέσουμε να αναστηθούμε. Και σας το λέω αυτό αν και καθημερινά απογοητεύομαι και απελπίζομαι όταν χτυπάω πόρτες και δεν μου ανοίγουν. Όμως πιστεύω τελικά ότι «ο Θεός κάτι θα κάνει και δεν μας αφήσει». Και γελάω. Γιατί η ελπίδα αυτή μας σώζει.
Ο καλός μας Μαργαρίτης
Επίσης θέλω να σας πω ότι στις στιγμές κρίσης θα σας βοηθήσουνε αυτοί που έχουν πονέσει στη ζωή τους και ξέρουν τι θα πει πόνος και απόγνωση. Θέλω μέσα από το κείμενο αυτό να ευχαριστήσω το φίλο Μαργαρίτη που όταν βλέπει μια αγγελία για «ζητείται» μου τηλεφωνεί. Και ο ίδιος παίρνει επίδομα πρόνοιας. Γιατί είμαι σίγουρη ότι θα μπει στον Παράδεισο πρώτος και οι υπόλοιποι θα πρέπει να φάμε πολλά ψωμιά- για να πω τίποτα άλλο- για να έχουμε αγάπη μέσα μας. Επίσης ευχαριστώ και το Νικόλα που φιλοτιμήθηκε να συνεργαστούμε. Μια επίσης αγωνιστική ψυχή. Ξέρεις είναι πολύ σημαντικό να συναντάς την εκκλησία μετά την εκκλησία. Το ενδιαφέρον αυτό και ας μην βρω δουλειά τελικά, με συγκινεί βαθύτατα. Γιατί δείχνει πως δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε Κοινωνία ρε αδελφέ. Και όσο την έχουμε θα είμαστε καλά.
Το κείμενο επικεντρώνεται στην προσωπική μου ιστορία, αλλά μέσα από αυτό θέλω να φανεί πως τελικά και να έρθει η απόλυση και η ανεργία δεν σβήνει τίποτα. Όλες αυτές τις μέρες ακούω το πειρατικό κρατικό ραδιόφωνο και βλέπω πειρατική κρατική τηλεόραση και σαν αυθόρμητο συναίσθημα μου βγήκε πως είναι σαν «να κλαίνε τον πεθαμένο». Για αυτούς υπήρχαν πολλοί που έκλαψαν και κλαίνε. Είναι μια παραμυθία αυτό για τους απολυμένους της ΕΡΤ. Για όλους μας παρηγορία είναι καθημερινά η προσευχή. Αυτή μας κρατάει όρθιους. Έχει ο Θεός και ευτυχώς έχει για όλους.
Μην ανησυχείς για τίποτα. Προσευχήσου για τα πάντα.
Καλό αγώνα εύχομαι. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου