Η Παναγία σου παίρνει τον πόνο

Η Παναγία Παραμυθία

«Σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου. Ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο». Στίχοι από το τραγούδι «Μινοράκι» της Χαρούλας Αλεξίου. Παλιά δεν μου έλεγαν τίποτα. Μέχρι που γνώρισα τον αληθινό πόνο. Προχθές σε μια παρέα άκουγα να λένε πως οι άνθρωποι φεύγουν ξαφνικά, πως από αρρώστια πέφτουν στο κρεβάτι, πως χάνονται μπροστά στα μάτια σου. Για μένα αυτό δεν είναι κάτι που το άκουσα ή το είδα. Το έζησα. Μπορεί να μην ήταν δικό μου αλλά το ένιωσα στο πετσί μου με δικούς μου ανθρώπους.

Αν μου έλεγαν πριν μερικά χρόνια ότι θα ζούσα τόσο σκληρές καταστάσεις θα έλεγα πως αυτά δε γίνονται. Ένα ευαίσθητο πλάσμα που είχα την προστασία των γονιών μου. Και όμως αυτό το «καλομαθημένο» κλήθηκε να αναλάβει δύσκολους δρόμους. Και όχι φίλε-φίλη δεν είμαι η μοναδική. Δυστυχώς δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Είδα όμως τον πόνο και σε άλλους ανθρώπους και μπορώ να τους πω πως τίποτα δε χάνεται. Αν και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές νομίζεις πως όλα τέλειωσαν ζώντας κάτι δύσκολο σου λέω πως όλα αρχίζουν τώρα.

Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που σε κάνει να αναθεωρείς πολλά στη ζωή σου. Όλα εκείνα που νόμιζες σπουδαία και σημαντικά. Εκεί καταλαβαίνεις πως έκανες λάθος. Και νιώθεις ότι ζεις σε ένα σώμα και προσπαθείς να ακούσεις την καρδιά σου. Να αφουγκραστείς πως είναι η ψυχή σου. Χάνεσαι; Ζεις; Αναπνέεις; Πού είναι η χαρά; Η ευτυχία; Γελάς; Κλαις; Είσαι άνθρωπος. Πονάς. Αυτό το συναίσθημα που σε τρώει, σου καταπίνει τα κύτταρα και σε κάνει ταυτόχρονα να έχεις τη σιγουριά πως ζεις. Όσο μπορείς, όσο αντέχεις, όσο θέλεις να παλεύεις και να αγωνιάς.

Όταν οι θηλυκού γένους καταστροφές, ατυχίες, αναποδιές, συμφορές, δοκιμασίες σου χτυπήσουν την πόρτα γαντζώσου από τις υπέροχες κυρίες: Αγάπη, Ελπίδα, Πίστη, Υπομονή, Ειλικρίνεια ότι είσαι στον Άδη και θέλεις βοήθεια. Προσωπικά άνθρωπε μου καλέ (που έλεγε και ο αγαπημένος Θανάσης Βέγγος) ζήτησα πρόσφατα από την Παναγία να με βοηθήσει και το έκανε. Και το έχω ξανακάνει. Γιατί θέλει να μας βοηθάει. Και μου πήρε το βαρύ φορτίο της λύπης. Ανάξια της προσευχής, ανάξια της αγάπης Της. Όμως έχω ανάγκη την ευλογία Της, το χάδι Της, την παραμυθία Της, την παρηγοριά Της, τη στοργική Της αγκαλιά.

Ήταν εκεί και μου πήρε αυτή τη λύπη, τη μελαγχολία, την τρέλα. Γιατί πίστευα ότι θα το κάνει για μένα. Γιατί όταν ζητάς από κάποιον κάτι έστω και ακατόρθωτο και αδύνατο και σου το δώσει ξέρεις το πρόσωπο που στο δωσε. «Λες με έσωσε αυτός ο άνθρωπος. Εμένα με έσωσε η Παναγία». Δόξα τω Θεώ που υπάρχει η Μητέρα του Θεού μας. Παρόλες τις πίκρες που τις έχω προσφέρει. Γιατί δεν είμαι καλό παιδί Της. Είμαι από αυτά που φωνάζουν, διαμαρτύρονται, θυμώνουν, έχουν μέσα τους συναισθήματα που ούτε τα ίδια τα θέλουν, αλλά τα έχουν και πώς να τα απαρνηθούν;

Έχω θέληση να γίνω καλό Της παιδί και αυτό Την παρακαλώ.