Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Μη ξεγελάς τον εαυτό σου: Δεν δίνεις μία για τον άλλο


Μπήκαμε στην τρίτη εβδομάδα του Ιούλη. Το καλοκαίρι βρίσκεται ακριβώς στη μέση του. Οι τυχεροί είστε στη θάλασσα, σε διακοπές. Οι υπόλοιποι μέσα στην πόλη όπως και όλη τη διάρκεια του χρόνου. Είμαστε από αυτούς που δεν αλλάζει η καθημερινότητα τους ακόμη και τις θερμές μέρες του χρόνου. Το 73% δεν θα κάνουν διακοπές φέτος στην Ελλάδα την ίδια στιγμή που περιμένουμε 17 εκατ. τουρίστες.
Μη μιζεριάζουμε και μη γκρινιάζουμε. Εμείς επιλέξαμε αυτή τη μοναχική οδό. Κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν. Ο καθένας ενδιαφέρεται για τον μικρόκοσμο του. Εκείνον που φαίνεται με το μικροσκόπιο της μικροψυχίας. Δεν δίνουμε μία για το συνάνθρωπο γι’ αυτό φτάσαμε εδώ και έχουμε κι άλλη κατρακύλα. Ας μη φοβόμαστε την τρομολαγνεία, ας φοβόμαστε τη φιλαυτία, τον φιλοτομαρισμό και τον ωχαδελφισμό. Εάν κοιτούσαμε δίπλα μας και τον ουρανό δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε τώρα.
Γιατί ο πλούσιος και αυτός που έχει γενικότερα δεν νοιάζεται για τον αδύναμο. Αν ενδιαφερόταν και βοηθούσε δεν θα είχε πλούτη. Απλό ε; Ενώ εμείς οι υπόλοιποι που μια ζωή μεροδούλι μεροφάι κοιτάζαμε να περάσουμε καλά εμείς. Και οι άλλοι; Ας πρόσεχαν. «Μακριά από τον πισινό σου και ας είναι όπου θέλει» είναι μια προσφιλής κουβέντα αυτή. Όπως «η φωτιά καίει εκεί που πέφτει» είναι επίσης έκφραση που λέγεται στη χώρα μας. «Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα» μια φράση που την είπε ο Μακαριστός Χριστόδουλος λέγοντας ένα ανέκδοτο.
Πότε θα φτιάξει η κατάσταση στη χώρα μας; Όταν ο ένας νοιαστεί και γιατί όχι θυσιαστεί για τον άλλο. Μέχρι τότε θα τρώμε ο ένας τον άλλο. Ή δεν θα ρίχνουμε ένα βλέμμα πάνω στον άλλο. Χλιαρότητα έχουμε και αυτή την ξερνάει ο ίδιος ο Θεός. Το λέει ότι θα το κάνει στην τελευταία Κρίση Του. Δεν νοιάζομαστε για κανέναν. Και αν νομίζεις ότι το κάνεις μάλλον ξεγελάς τον εαυτό σου. Τον εφησυχάζεις.
Όσοι νοιάζονται το κάνουν αθόρυβα και δεν φαίνονται. Αλλά το βλέπεις στη ματιά τους, στις κουβέντες τους, στο χαμόγελο τους, το νιώθεις όταν τους αντικρίζεις. Σε πληροφορεί η καρδιά σου γι’ αυτό. Αυτό ξέρεις το νιώθω με λίγους ανθρώπους Δόξα τω Θεώ. Νιώθω όμως πλούσια που έχω αυτό τον θησαυρό και εκεί είναι η καρδιά μου.
Λένε για το λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό» που οι ιδιωτικοί υπάλληλοι στρέφονται κατά των δημοσίων υπαλλήλων και το αντίστροφο ή γενικότερα η οποιαδήποτε κατηγορία όταν έχει το χέρι στο θηκάρι και είναι έτοιμη να το βγάλει το μαχαίρι. Εγωιστές με τα όλα μας. Δεν θέλουμε να πονέσουμε, θέλουμε να καταδικάσουμε τους άλλους και φυσικά να αυτοδικαιωθούμε. Εμείς είμαστε οι καλύτεροι και δεν έχουμε ευθύνες.
Όχι η λύση δεν είναι η αυτοκτονία. Το πιο εύκολο είναι να πεθάνεις. Αλλά από την άλλη δεν προβληματιζόμαστε για τις ψυχές που τα παρατούν και φεύγουν. Κατάθλιψη: η μάστιγα του 21ου αιώνα. Γιατί δεν ακούμε τις κραυγές απόγνωσης; Τι ήθελαν από τη ζωή και της γύρισαν την πλάτη; Γιατί δεν μπορέσαμε να τους δώσουμε την αγάπη που γύρευαν;
Χθες στο Ευαγγέλιο ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Είστε το Φως του κόσμου». Στο χώρο της Εκκλησίας που είμαι δεν το βλέπω αυτό από όλους. Το βλέπω από λίγους. Δεν είμαστε η κοινότητα που ήθελε ο Απόστολος Παύλος. Αυτοί που διαβάζουν και ακούνε το Ευαγγέλιο αν δεν είναι το Φως του κόσμου πώς περιμένεις από τον συνάνθρωπο που από επιλογή ή από αδιαφορία δεν θέλει να συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας; Και όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία τι φως έχουμε για τους άλλους; Μήπως εκείνα του φθορίου που καίνε λίγο ρεύμα; Ή το κεράκι που καίει ταπεινά και λιώνει όπως και η προσευχή που κάνουμε όταν το ανάβουμε;
Μόνο ο Θεός ξέρει ποιος πραγματικά νοιάζεται για το συνάνθρωπο. Οι Άγιοι νοιάζονται πραγματικά και περισσότερο από αυτούς που πονάνε. Όλοι οι υπόλοιποι λέμε πως ενδιαφερόμαστε… Τρέφουμε αυταπάτες, εθελοτυφλούμε και κοιμίζουμε τη συνείδηση μας. Βλέπω το Χριστό πάνω στο Σταυρό. Αυτός μας αγάπησε πραγματικά. Αν θέλουμε παίρνουμε τον Σταυρό μας και Τον ακολουθούμε.
Χωρίς Σταυρό δεν μπορούμε να το κάνουμε. Ποιος άραγε θέλει να το κάνει; Αυτός που θα το κάνει θα κερδίσει Ανάσταση και Αιώνια Ζωή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου