Στην εξοχή συναντάμε το καλοκαίρι!

Τριανταφυλλάκια που μοσχομυρίζουν

Καλημέρες πολλές. 20 του Ιούλη σήμερα και σε μιάμισι εβδομάδα θα αποχαιρετίσουμε τον μεσαίο μήνα του καλοκαιριού. Κάναμε μόνο ένα μπάνιο. Ω ναι!!! Ε και; Δεν πειράζει. Και εδώ που είμαι πάλι διακοπές κάνω. Κανονίζει η ανεργία. Νιώθω ότι είμαι σε διακοπές εδώ και δύο χρόνια. Μετά από 14 χρόνια δουλειάς με πολύ λίγα μικρά διαλείμματα.

Και πώς να περάσουμε μέσα στην πόλη; Καταρχήν δανείζομαι βιβλία από τη δημοτική βιβλιοθήκη και διαβάζω. Κατά δεύτερον περπατάω σχεδόν καθημερινά, πολύ ίντερνετ, αλλά απέκτησα και μια ασχολία.

Να μαι!!!

Ενασχόληση με τον κήπο μας ή μπαξέ όπως τον λέμε. Βλέπετε και φωτογραφίες από τα μποστάνια μας. Ντομάτες, πιπέρια, μελιτζάνες, μαϊντανός, κοτούλες και λουλούδια.

Είπα στον άντρα μου πως εδώ συναντάμε το καλοκαίρι. Τα τζιτζίκια, οι μυρωδιές από τα λαχανικά, η αίσθηση της ζέστης (ευτυχώς ακόμη καύσωνα δε νιώσαμε φέτος), ο ήλιος, τα κελαηδίσματα από τα πουλιά.

Με μια λέξη: Εξοχή. Μακριά από την πόλη. Βέβαια δεν ζούμε και στο κέντρο αλλά όσο να ναι χρειαζόμαστε διαφορετικές παραστάσεις. Αυτές που μας παρέχουν την ξεγνοιασιά, που μας βοηθούν να ηρεμούμε μακριά από το διαμέρισμα. Έστω και για μια ώρα. Όσο διαρκεί δηλαδή το πότισμα. Δεν έφτασα ακόμη να σκαλίζω, να φυτεύω, να περιποιούμαι. Μπορεί κάποτε να γίνει και αυτό.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Οι ντομάτες μας που εκτός από σαλάτα τις κάνουμε και σάλτσα για τον χειμώνα.

Αυγουλάκια από τις κοτούλες μας

Πιπεριές μακρόστενες και οι άλλες για γεμιστά.

Και τα γεμιστά που λέγαμε τα κάναμε!!! Και γεμίσαμε και ντομάτες. Με ρυζάκι μόνο και μαϊντανό.

Κλείνω με ένα τραγούδι που ταιριάζει στο θέμα αυτό απόλυτα:

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν ποτάμια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική και Ερμηνεία: Μάριος Φραγκούλης