Βούτηγμα της γλώσσας στον εγκέφαλο ή στην καρδιά...

Οι απαιτήσεις της κοινωνίας από τον καθένα άνθρωπο ή έστω των κοντινών ή και μακρινών προσώπων που σε περιβάλλουν είναι πολλές και ποικίλουν ανάλογα με τη φάση της ζωής του. Όταν είσαι μικρός να είσαι καλός μαθητής, όταν φτάσεις λίγο πριν τελειώσεις το σχολείο να περάσεις στο πανεπιστήμιο ή να σπουδάσεις ένα σίγουρο επάγγελμα, όταν τελειώσεις να βρεις τον-την ιδανικό-ή σύντροφο, μετά να παντρευτείς, να έχεις δουλειά, να κάνεις παιδιά, να μεγαλώνεις σωστά τα παιδιά σου, να είσαι σωστός-ή σύζυγος, να κάνεις καλό κουμάντο στο σπίτι, να είσαι ευτυχισμένος ή τουλάχιστον αυτό να πλασάρεις σαν εικόνα. Μονίμως δηλαδή θα ζητάει ο κόσμος κάτι από σένα και σε κριτικάρει αυστηρά με βάση αυτά που βλέπει και έχοντας ως συγκριτικό στοιχείο τον υπέροχο εαυτό του. Αν έχει περηφάνια, αλαζονεία και όλα αυτά που φουσκώνουν κάποιον σαν παγώνι…

Διάβασα κάπου και το υιοθετώ ότι δεν πρέπει να χολοσκάμε όταν μας λένε διάφορα οι συνάνθρωποι μας γιατί αυτό που τους απασχολεί περισσότερο είναι τα δικά τους προβλήματα και το τι γνώμη έχουν οι άλλοι γι’ αυτούς. Άρα όταν κάποιος πλέον μου λέει κάτι που αποτελεί για μένα αδιακρισία και παρέμβαση στα του οίκου μου θα φροντίζω να τον γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου. Και είναι και πολλά… Θα μπορούσα να τον γράφω και εκεί που δεν πιάνει μελάνι αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι είναι… Θα μου πεις μετράει και αν σου το λέει κάποιος με καλή διάθεση ή όχι. Αλλά έλα που ακόμη και οι καλές προθέσεις μπορεί να πληγώσουν άθελα…

Θα μου πεις εγώ δεν υπήρξα αδιάκριτη ποτέ; Σίγουρα σου απαντώ. Γι’ αυτό το καλύτερο είναι να βουτάμε τη γλωσσίτσα μας στον εγκέφαλο μας ή και στην καρδιά μας καλύτερα πριν ανοίξουμε το στόμα μας. (Λόγια του πολύ καλού δασκάλου μου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού κου Παναγιώτη Βλυσίδη). Γιατί αλλιώς θα κάνουμε μια υπέροχη σαλάτα στα μούτρα του άλλου ποτισμένη με δηλητήριο που στάζει και μετά θα νομίζουμε ή θα εφησυχάζουμε ότι δεν είχαμε κακία όταν το λέγαμε. Αυτό αφήστε να το κρίνουν οι συνομιλητές.

Μπορείς να πεις τον πιο ευγενικό λόγο αλλά τα μάτια, οι εκφράσεις και η αύρα σου να δηλώνουν πως βρε αδελφέ δεν τον νιώθεις. Πασάροντας δε πως το κάνεις με ενδιαφέρον και αγάπη. Κουραφέξαλα. Μπες στα παπούτσια του συνανθρώπου σου, προσπάθησε να μπεις στη θέση του, άκου τι έχει να σου πει και μετά κρίνε αν θα πρέπει να δείξεις την εξυπνάδα ή την σοφία σου.

Πιστεύω πως η όποια βλακεία ή κακία εκσφενδονίζουμε γυρνάει πίσω σε εμάς. Μπούμερανγκ, τένις, ποδοσφαιράκι; Πάντως μια μπαλιά δυνατή σου έρχεται στην κεφάλα κάποια στιγμή εν καιρώ. Μπορεί και κεραυνός… Για να καταλάβεις πως αυτό που είπες ή σκέφτηκες δεν ήταν σωστό, ήταν άδικο και βάρεσε φλέβα ή πληγή που πονάει.

Πάντως αν καταλάβεις το λάθος, καλό είναι να το παραδέχεσαι και να ζητάς συγγνώμη. Αν πάλι ο συνομιλητής δείξει ενόχληση και σου το πει και τότε να το κάνεις. Δεν είναι κακό να πέφτεις. Άλλωστε ποιος σου είπε πως είσαι πάνω; Αν το νομίζεις τότε μη φοβάσαι: έχεις να φας ακόμη πολλές σπρωξιές για να καταλάβεις πως είναι καλύτερο να είσαι κάτω από τον άλλο και όχι πάνω. Και κλείνω με κάτι ωραίο που μου έχει πει η φίλη μου η Μαρία: "Μην σκας για το τι λένε και σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Ο Θεός τι λέει για σένα". Μια φορά μάλιστα άκουσα τον π. Νικόλαο Λουδοβίκο να λέει πως ο Θεός μας αγαπάει όλους αλλά κάποιους τους εκτιμάει. Και από εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Αν νιώθουμε γεμάτοι από την Αγάπη του Θεού δεν δίνουμε μια για την οποιαδήποτε προσβολή που θα δεχθούμε. Στη μοναστηριακή ζωή ότι και να ακούσει ο μοναχός-ή ακόμη και συκοφαντία εις βάρος του-της ή οτιδήποτε άσχημο κι αν του-της συμβεί απαντά: "Να ναι ευλογημένο". Δείχνει δηλαδή υπακοή. Αν γίνει αυτό βίωμα εκ βάθους καρδίας τότε δεν θα υπάρχει λόγος ύπαρξης αυτού του κειμένου.  

*Ο δεύτερος ενικός εμπεριέχει πρωτίστως τον πρώτο ενικό.