Δύο αυτιά - ένα στόμα ή μόνο ένα στόμα;

Ο καθένας έχει την προσωπική του ιστορία. Θα μπορούσε να την αποτυπώσει σε λέξεις και να εκδώσει ένα βιβλίο, ή να γράψει ένα σενάριο και να κάνει την παραγωγή μιας ταινίας. Επειδή δεν κάνει τίποτα από τα δύο τελικά τη διηγείται σε όποιον ξέρει ή σε όποιον δεν ξέρει. Αναλόγως με το αν τον ενδιαφέρει να εκμυστηρευτεί τα πολύτιμα του και δεν φοβάται να πληγωθεί για τις αντιδράσεις που θα εισπράξει.

Γιατί ο καθένας άνθρωπος εκεί που λέει τον καημό του και το βάσανο του δεν θέλει να εισπράξει μια ντομάτα στο κεφάλι, αλλά έναν καλό λόγο ή έστω τη σιωπή. Γιατί κάποιες φορές μπορείς να ακούσεις από το ίδιο πρόσωπο μια κασέτα πολλές φορές. Είναι τα κορυφαία στιγμιότυπα της ζωής του και τα έχει βάλει σε επανάληψη στην ταινία του μυαλού του. Επειδή μου έχει τύχει πολλές φορές, βαριέμαι ειλικρινά. Αλλά μετά σκέφτομαι πως σίγουρα θα έχουν ειπωθεί και από εμένα πολλές επαναλήψεις που άλλοι τις βαριούνται και άλλοι αναρωτιούνται γιατί τις ξαναλέω.

Διάβασα σε κείμενο της Σάντυ Κουτσοσταμάτη, της καλής ψυχολόγου ότι επαναλαμβάνοντας τα κατορθώματα μας δείχνουμε τις ανασφάλειες μας. Το σκέφτηκα καλύτερα και θαρρώ πως έχει δίκιο. Τονίζοντας διαρκώς τα καλά μας σημεία είναι σαν να λέμε: «Κοίτα είμαι και εγώ κάτι μεγάλο σ’ αυτόν τον κόσμο».

Όποιος αποφεύγει να μιλήσει για τον εαυτό του αποτελεί ένα μυστήριο. Αν και εμένα δεν μου αρέσει αυτό. Είναι αυτό που λέμε: «Αγοράζει και δεν πουλάει». Από την άλλη όμως είναι δύο υπέροχα αυτιά που ακούνε το οποίο σπάνια συναντάς. Γιατί όλοι θέλουν να τα πούνε, να μιλήσουνε, να φανούν. Δεν έχουν διάθεση να ακούσουνε το συνομιλητή τους. Λες και μόνο αυτοί έχουν άποψη και θέση στα πράγματα.

Βέβαια είναι και όταν ανοίγει το στόμα του άλλου τι θα εκσφενδονίσει. Μπορεί να τρέξει υδροκυάνιο και μετά να μη θες να τον ξαναδείς τον άνθρωπο. Ή να τρέχει μέλι και να μη θες να μιλάς παρά να ακούς τι σου λέει. Ξέρω ανθρώπους που και να μη μιλάνε, τους χαίρομαι σαν παρουσία. Νιώθω μέσα μου πολύ όμορφα και αναρωτιέμαι αν είναι Άγιοι…

Όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω πως πρέπει να ζυγιάζουμε τα πράγματα πριν αρχίσουμε βαθιές κουβέντες. Γιατί δεν είναι όλοι για όλα. Χαίρομαι να συζητώ με τους δικούς μου ανθρώπους και να αναλύουμε το κάθε τι. Αλλά δεν αντέχω πλέον την αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία μια μεγάλη πλειοψηφία αντιμετωπίζει τα όσα λες. Δεν φταίνε. Απλώς δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των λεγομένων.

Νομίζω ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ είπε πως «μην ανοίγεις την καρδιά σου παντού γιατί στους 1000 ο 1 θα σε νιώσει». Το λέει ο Άγιος και πάω πάσο. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτόν τον κανόνα. Σίγουρα έχω συμπεριληφθεί στους 1000 πολλές φορές. Μάλιστα θυμάμαι παλιά, μια φίλη είχε πει πως «είναι μερικοί άνθρωποι που τους λες τα δικά σου και σου τα παραλληλίζουν με τα δικά τους». Κατάλαβα την καμπάνα που χτύπησε και της είπα ότι «οι ιστορίες μοιάζουν και θέλω να δείξω πως δεν έγινε και τίποτα. Μη νομίζεις ότι είσαι μόνη σου».

Επιστρέφω στην αρχή του κειμένου όμως τώρα. Όταν ένας ή μία θέλει να σου πει για κάτι, περιμένει το γκράντε χειροκρότημα σου, ή την μεγάλη κατανόηση σου, ή την παρηγορία σου, ή το χαμόγελο σου ή την αγκαλιά σου, ή απλώς τη σιωπή σου, που είναι προτιμότερη από το να πεις την κοτσάνα που θα τσακίσει. Όλα θέλουν διάκριση δηλαδή. Ύψιστη αρετή. Χρειάζεται επομένως να έχουμε διάθεση να ακούσουμε τον άλλο. Σίγουρα η δική μας ιστορία έχει ενδιαφέρον όμως και οι άλλες κάτι έχουν να πούνε. Ενδεχομένως να ναι κομμάτια παζλ και να τα χρειάζεσαι για να συνθέσεις τη δική σου μεγάλη ζωγραφιά. Ή να ναι ένα μήνυμα σε κάτι που σκέφτεσαι και σε βασανίζει και να παίρνεις την απάντηση τυχαία ή θεόσταλτα; Είπαμε τύχη είναι το καλλιτεχνικό όνομα του Θεού.

Τώρα στην εποχή της κρίσης παίζουμε το παιχνίδι της στεναχώριας. Θέλουμε να αναδειχθούμε οι πιο στεναχωρημένοι. Απορρίπτονται οι πόνοι των άλλων και προβάλλεται ο ένας και μοναδικός: ο δικός μας. Διαστροφή έχει γίνει πια. Ε ναι δεν γίνεται να έχεις κάποια βασικά που άλλοι στερούνται και εσύ εκεί να μιρλίζεις. Μπάστα που λένε και οι Ιταλοί. Η κότα τρώει και κοιτάζει τον ουρανό.

Βέβαια υπάρχει και η αντίπερα όχθη. Να προβάλλεις διαρκώς την ευτυχία σου σε ανθρώπους που πονάνε. Είσαι τέλειος, τα έχεις όλα, δεν σε νοιάζει που ο άλλος νιώθει την απουσία ανθρώπων, πραγμάτων, καταστάσεων. Εσύ θες να φανείς και πρέπει να το κάνεις. Μετά θα φας τη βασκανία σου και θα ναι όλη δική σου.

Συμπέρασμα όλων αυτών δεν ξέρω αν υπάρχει. Σκόρπιες σκέψεις ως απόσταγμα εμπειριών. Έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε…