Καυτερά σχόλια

Το χρώμα που με χαρακτηρίζει είναι το κόκκινο. Όπως βλέπεις και στη φωτογραφία το υποστηρίζω. Καπέλο, φόρεμα και νύχια.

Τα τελευταία τα βγάζω και σχολιάζω.

Η Ελλάδα φλέγεται ενόψει του χειμώνα.

Ο Στουρνάρας (επίθετο που τα λέει όλα) δεν θα μειώσει την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης.

Για το λαθρεμπόριο καυσίμων.

Λες και το αντιμετώπισε.

Εδώ γελάνε και κλαίνε μαζί. Κλαυσίγελος.

Εμείς πάντως την πήραμε τη σόμπα μας.

Πρώτη φορά στην 34χρονη ζωή μου θα ζήσω με αυτήν την πηγή θέρμανσης.

«Και αργήσαμε» μας είπε ο μάστορας.

Όλη η Ελλάδα γύρισε τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω γιατί εκλέγουμε στουρνάρια.

Αν ήμασταν και εμείς έξυπνοι θα είχαμε τους ομοίους μας στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας.

Πού σαι γνώση να σ’ είχα πρώτα;

Αναζητείται…

Όπως και οι θέσεις εργασίας με την ανάπτυξη.

Η τελευταία καταζητείται.

Είναι ένοχη. Και γι’ αυτό δεν την θέλουν οι πολιτικοί μας.

Ευημερούν οι ίδιοι και δεν βλέπουν την τύφλα τους για το τι τραβάει ο κοσμάκης.

Αυτός που συνωστίζεται στα Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη που του στέρησε το κράτος.

Ανήκουμε όλοι στο έλεος του Θεού. Όπως πάντα δηλαδή.

Τώρα όμως το θέλουμε εναγωνίως.

Γι’ αυτό και δεν μας φοβάμαι, ακόμη.

Η αγκαλιά των εκπροσώπων μας στο Κοινοβούλιο είναι μητριάς.

Εμείς την επιδιώξαμε. Βλέπαμε πως μας έκαναν τα χατίρια, τα ρουσφέτια, τα συμφέροντα μας και τα ξεπουλούσαμε με την χρυσή μας ψήφο.

Δεν λογαριάσαμε πως ότι είναι προϊόν άδικης συναλλαγής και από τις δύο πλευρές και δεν κρατάει πολύ.

Θέλαμε να έχουμε δουλειά με μέσο, να παίρνουμε δάνεια, να είμαστε καταναλωτικά όργια, να έχουμε τις ανέσεις μας ξεπουλώντας το πιο δημοκρατικό δικαίωμα:

Να ψηφίζουμε με βάση την ικανότητα του πολιτικού.

Και αν δεν μας κάνει να πηγαίνει εκεί από όπου ήρθε.

Φυσικά υπάρχουν και οι έντιμοι, οι σκεπτόμενοι, οι δίκαιοι.

Αλλά δυστυχώς δεν είναι η πλειοψηφία.

Και αν είναι δεν επιβλήθηκαν.

Είχαν ένα ελάττωμα: το φιλότιμο.

Το να καταγγείλουν τους παρανομούντες το θεωρούσαν ρουφιανιά, ενώ λέγεται δικαιοσύνη.

Τα κολλητιλίκια, οι κλίκες, οι παρεούλες, οι κουμπαριές γέννησαν ρεμούλες, λαμογιές, σκάνδαλα και έφεραν τη χώρα στην πτώχευση.

Όπως στρώσαμε έτσι κοιμόμαστε.

Και να βάζουμε πρώτο πληθυντικό γιατί ο καθένας έχει την ευθύνη του.

Όχι ίδια. Αλλά την έχει.

Γιατί η ανοχή είναι ενοχή.

Και ναι ένας κούκος φέρνει την άνοιξη.

Γιατί ο καθένας μας αν ήταν σωστός θα άλλαζε ο κόσμος μας προς το καλύτερο.

Εμείς μεταθέτουμε τις ευθύνες αλλού για να φαινόμαστε καλοί.

Δεν είμαστε δυστυχώς.

Όσο και να προσπαθήσουμε έχουμε κάνει και εμείς τα λάθη μας.

Τώρα ήρθε η ώρα της μετάνοιας. Όχι της μεταμέλειας.

Αλλαγή τρόπου ζωής όσο μπορούμε.

Θέλουμε όμως;

Από ότι φαίνεται αναπαυόμαστε στη βατίλα. Και γουστάρουμε.

Θέλουμε να γκρινιάζουμε και όχι να δημιουργούμε.

Θέλουμε να μιζεριάζουμε και όχι να προτείνουμε λύσεις.

Θέλουμε να μυξοκλαίμε και όχι να παίρνουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

Η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η κοινότητα και η κοινωνία χάθηκαν μέσα στο εγώ μας, στον φιλοτομαρισμό μας και στον ωχαδελφισμό μας.

Κανείς δεν πρόκειται να μας αλλάξει το σήμερα που θα γίνει αύριο.

Εμείς πρέπει να ξυπνήσουμε.

Όταν το κάνουμε αυτόματα θα πάμε σε διαγραφή χρέους. Και σημειώστε αυτό που σας λέω.

Γιατί αυτή η κρίση είναι τεχνητή.

Έγινε από συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδος μετά από μελέτη στον Έλληνα.

Τίποτα δεν έγινε τυχαία.

Του δόθηκαν λεφτά χωρίς να ιδρώσει.

Τον έκαναν να αισθάνεται Ευρωπαίος ενώ δεν είναι.

Τον έκαναν να δίνει πληροφορίες για τη ζωή του από μόνος του στο ίντερνετ ψυχολογώντας τις διαθέσεις και τις προθέσεις του και αναλόγως να υλοποιούν τα σχέδια τους.

Τον έκαναν ρομποτάκι.

Του στέρησαν την ελευθερία του.

Τον πούλησαν δούλο και δεν το κατάλαβε.

Και νομίζει πως είναι και μάγκας.

Γιατί ακόμη επιβιώνει.

Γιατί ακόμη έχει δουλειά.

Γιατί ακόμη έχει ασφάλιση.

Γιατί ακόμη έχει άκρες.

Γιατί ακόμη έχει οικονομίες.

Ο συνάνθρωπος που υποφέρει είναι μπαταχτσής, δεν υπολόγισε καλά τη ζωή του, δεν προνόησε το μέλλον του, δεν είδε το συμφέρον του.

Τα έκανε όλα λάθος.

Και οι υπόλοιποι τον κοιτάζουν σαν καημένο.

Πόσο ξεγελιούνται; Πόσο εθελοτυφλούν; Πόσο έξω πέφτουν;

Ξύπνα. Δεν έχεις καιρό.

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα.

Η φωτιά φτάνει και σε σένα.

Και δεν είναι κινδυνολογία.

Είναι πραγματικότητα με μαθηματική ακρίβεια.