Συνηθίσαμε στην κατάντια μας:Για ποια επανάσταση μου μιλάς;

Δάκρυσα βλέποντας σε ένα βίντεο τον Τας Μελά, τον Έλληνα ομογενή στην Αμερική, παρουσιαστή αθλητικής τηλεοπτικής εκπομπής που την ώρα που το πάνελ σχολίαζε τα στατιστικά των τριών Ελλήνων άσσων στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, ξεκίνησε να λέει-φανερά συγκινημένος-τον ελληνικό εθνικό ύμνο προκαλώντας την έκπληξη όσων βρίσκονταν στο στούντιο. Το πατριωτικό του φρόνημα τόνωσε η παρουσία των Αντετοκούνμπο, Κουφού και Καλάθη στο NBA.

Από μικρή όταν ακούω τον εθνικό μας ύμνο συγκινούμαι. Άραγε πότε Έλληνας παρουσιαστής στην Ελλάδα το έκανε αυτό; Αναρωτήθηκα. Αν γινόταν θα τον έλεγαν ότι το κάνει για το θέαμα, ότι είναι ακροδεξιός, ότι το παίζει πατριώτης και άλλα υπερβολικά. Γιατί έχουμε μάθει να απέχουμε από τις αξίες μας στην ίδια μας τη χώρα. Φοβόμαστε να δείξουμε τις ρίζες μας, τα πιστεύω μας, τα ήθη και έθιμα μας που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας.

Μπαίνει μέχρι και το θέμα να καταργηθούν οι παρελάσεις. Και όμως αυτή η συμβολική πράξη μας βάζει σε διαδικασία να σκεφτούμε για τους αγώνες των Ελλήνων που κάποτε πολέμησαν για να έχουμε εμείς ελευθερία. Αυτή που ποδοπατήσαμε, δεχόμενοι να σκύψουμε το κεφάλι στο ζυγό των ξένων δυνάμεων. Και πείτε μου τώρα ότι δεν είμαστε υπόδουλοι σε ένα σύστημα ισχυρών που θέλουν την Ελλάδα αδύναμη για να την έχουνε δέσμια ώστε να κάνουν ανενόχλητοι μεγαλεπήβολα σχέδια για την ευρύτερη περιοχή μας.

Είδα σήμερα το τρέιλερ μιας αμερικάνικης ταινίας με θέμα τους 300 του Λεωνίδα που θα βγει το Μάρτιο στους κινηματογράφους. Εκεί άκουσα την ατάκα από τους Έλληνες που αντιστάθηκαν: «Καλύτερα να πεθάνουμε όρθιοι παρά γονατιστοί ζωντανοί». Πλέον είναι μια φράση σε χολιγουντιανή κινηματογραφική ταινία. Το DNA του νεοέλληνα έχει αλλάξει. Έχει σκύψει το κεφάλι σε σημείο που δεν βλέπει μπροστά του.

Οι πρόγονοι μας μέχρι και πριν τη μεταπολίτευση είχαν κότσια, ήταν αγωνιστές, θυσιάζονταν για τον διπλανό, έβγαιναν έξω να υπερασπιστούν τα δίκαια τους. Καμία σχέση με το σύγχρονο Έλληνα. Βουτυρομπεμπέδες, δειλοί, ανθρωπάκια. Κουρασμένοι από την ίδια μας τη ζωή. Κάναμε επιλογές εις όφελος της οικονομικής μας ευρωστίας και το πληρώσαμε ακριβά. Με την ίδια μας την ελευθερία το ανταλλάξαμε. Αυτή που στερούμαστε. Δουλεύουμε για να πληρώνουμε λογαριασμούς. Ποια ποιότητα ζωής άραγε έχει ο απλός Έλληνας;

Για αυτό δε βγαίνουμε έξω στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε. Μας νοιάζει ο διπλανός; Αφού τόσα χρόνια κοιτάζαμε την πάρτη μας. Εμείς να μπούμε στο δημόσιο. Εμείς να βγούμε νωρίς στη σύνταξη. Εμείς να δηλώσουμε πλαστά στοιχεία. Εμείς να κάνουμε αυθαίρετα. Εμείς να κοιτάζουμε την κάθε ευκολία μας. Δεν μας ένοιαζε για τους δίπλα. Ας πρόσεχαν, να κοίταζαν και αυτή τη βόλεψη τους, σκεφτόμασταν. Αν εσύ που τα διαβάζεις είσαι σωστός πάλι με την ανοχή σου δούλεψες καλά για την ενοχή μας.

Κανένας δεν είναι άμοιρος των ευθυνών. Όλοι μαζί ετοιμάσαμε να υπογράψουμε τη θανατική μας καταδίκη που την λέμε υπομονή. Το μόνο καλό είναι πως με αυτή τη μουγκαμάρα και παγωμάρα δεν βγήκαμε να αλληλοσκοτωθούμε. Δόξα τω Θεώ. Γιατί πάντοτε υπάρχουν και οι προδότες που βάζουν έριδες στο λαό για να την κοπανάνε και να ζούνε μποέμικη ζωή σε άλλα κράτη.

Βλέπω πως διώκουν μεγιστάνες του πλούτου και της χλιδής που δεν ήταν νομοταγείς. Δεν μου κάνει εντύπωση. Αυτή πρέπει να είναι η απονομή της δικαιοσύνης. Βλέπω όμως πως λίγοι πολιτικοί είναι στη στενή. Οι υπόλοιποι ένοχοι βολτάρουν και το παίζουν και παλικάρια της καλής κοινωνίας. Αλλά φταίνε οι ψηφοφόροι που πίσω από τα παραβάν μετατρέπονται σε άλλη προσωπικότητα. Δόκτωρ Τζέκιλ Μίστερ Χάιντ γίνονται οι Έλληνες όταν πρέπει να δείξουν ανάστημα. Πουλιούνται για το τίποτα. Φοβούνται να βρούνε στις τοπικές κοινωνίες άξιους ανθρώπους. Ξέρουν πώς να τους διακρίνουν;

Η εμπειρία μου στο ρεπορτάζ από το 1997 μου έχει δείξει πως είμαστε ένας λαός που δε νοιάζεται να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Θα το κάνει με το στόμα. Δεν θα βγει να βάλει τα στήθη του μπροστά για τον άλλο. Για τον εαυτούλη του μόνο. Αλλιώς τζάμπα κόπος. Γι’ αυτό κάνουμε τουμπεκί ψιλοκομμένο, κατά τη λαϊκή φράση.

Τόσα χρόνια τα γράφω αλλά απάντηση δεν βλέπω. Κρίνω από εμένα. Γιατί δεν βγαίνω στο δρόμο; Γιατί δεν αντιδράω; Πίστεψε με το έκανα όταν δούλευα γι’ αυτό και είμαι άνεργη. Αν τα είχα καλά με τις εξουσίες σίγουρα θα ήμουν κάπου χωμένη. Σε μια γωνίτσα να βγάζω χρήματα και να μη μιλάω. Αλλά Δόξα τω Θεώ πράττω ως χωριάτισσα και δεν υπολογίζω τα ψηλά καπέλα.

Σίγουρα υπάρχουν εκεί έξω πολλοί συνάνθρωποι που θέλουν να βγούνε και να διαμαρτυρηθούν αλλά πιστεύουν πως είναι οι μόνοι. «Ένας κούκος θα φέρει την άνοιξη;» σκέφτονται. Συνηθίσαμε στην κατάντια μας, τη μιζέρια μας, την μικρότητα μας, την μετάλλαξη μας.

Μακάρι να διαψευστώ. Αυτό θέλω. Ευχή μου. Ειρηνικά και σαν ποτάμι να φέρουμε την ελευθερία μας.