«Και εμείς είχαμε δουλειές...αλλά τις αφήσαμε στη μέση»

Σε μια περίοδο που η ανεργία έγινε επάρατη το να λες την φράση που είδατε ως τίτλο σας φαίνεται προκλητική. Και όμως είναι γραμμένη σε οστεοφυλάκιο στο Κελί Μαρουδά του Αγίου Όρους. Έχει την ουσία ότι η ζωή τελειώνει και φεύγουμε. Όλοι είχαν δουλειές και τις άφησαν χωρίς να τις τελειώσουν, μετά το κάλεσμα του Θεού. Δεν μπορούμε να του πούμε: «Λυπάμαι αλλά έχω δουλειές». Δεν έχει τέτοιες δικαιολογίες. Δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο για το χρόνο ζωής μας…

Από 18 χρόνων που άρχισα να δουλεύω είχα τρελά ωράρια. Πολλές ώρες, Σαββατοκύριακα, αργίες, σπαστά ωράρια, ακόμη και βράδια. Πάντοτε όμως με ενδιέφερε να έχω προσωπικό χρόνο. Να ξεκουράζομαι. Ειδάλλως δεν θα μπορούσα να εργαστώ. Θα κλάταρα, θα αρρώσταινα. Αν και πήγαινα ακόμη και με πυρετό και δούλευα και γιορτές, γιατί η δουλειά του δημοσιογράφου δεν σταματάει.

Το ότι κάποιος ζητάει να έχει τα ρεπό του, να μην δουλεύει όλη την ημέρα δεν σημαίνει ότι είναι τεμπέλης. Θέλει να είναι άνθρωπος. Τα προηγούμενα χρόνια έγιναν αγώνες με θανάτους για να θεσπιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τώρα καταπατούνται και δεν λέμε τίποτα. Αντιθέτως παρακαλάμε για 150 ευρώ!!! Εκεί φτάσαμε.

Αν όλοι αρνούμασταν να πληρωθούμε με ψίχουλα και να δουλεύουμε ως ζώα θα είχαμε σωστές συνθήκες εργασίας. Αλλά δεν νοιαζόμαστε για την αλληλεγγύη. Να πάρουμε εμείς τη δουλειά, έστω και με λίγα ευρώ, γιατί τα έχουμε ανάγκη. Και οι άλλοι δηλαδή δεν έχουν; Όχι, όποιος έχει ανάγκη, κάνει τα πάντα, υποστηρίζουν κάποιοι.

Δικαιολογία είναι αυτή. Εντάξει αν έχεις παιδιά σίγουρα θα αναγκαστείς να πας να εργαστείς σκληρά με λίγα χρήματα. Ειδάλλως, σίγουρα δεν κοιτάζουμε το σύνολο. Οι εργατοπατέρες των κομμάτων φρόντισαν πολύ καλά γι’ αυτό. Φιλούσαν κατουρημένες ποδιές, προκειμένου αυτοί να είναι στον αφρό και οι εργάτες- εργαζόμενοι να ναι στην ταλαιπωρία.

Οφείλω να ομολογήσω πως η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης όπου είμαι μέλος στέκεται δίπλα στους ανέργους και τους ευχαριστώ πολύ. Μου το απέδειξαν εδώ και δύο χρόνια που είμαι καταγεγραμμένη στα μητρώα του ΟΑΕΔ, ως άνεργη. Συγχαίρω θερμά τον Πρόεδρο κ. Μόσχο Βοϊτσίδη και το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΜΘ για την έμπρακτη συμπαράσταση τους.

Πριν έναν χρόνο είχα πάει σε έναν χώρο εργασίας άσχετο με το επάγγελμα του δημοσιογράφου και με έκπληξη είδα πως γίνονταν συμβάσεις κάθε μήνα. Αυτό σημαίνει πως αν σε προσλάβουν έναν μήνα ή αν εργαστείς λίγες μέρες χάνεις το χρόνο ανεργίας που προηγήθηκε, σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ. Έπειτα βγάζεις νέα κάρτα ανεργίας και η προηγούμενη πάει για πέταμα.

Θέσεις εργασίας υπάρχουν, όμως υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση. Οι εργοδότες στο όνομα της κρίσης πατάνε επί πτωμάτων. Αυτό πάντα γίνονταν όμως τώρα έχει παραγίνει. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν και σωστοί και έντιμοι εργοδότες και μακάρι να είναι πάντα στο δρόμο μας.

Καταλαβαίνω πως ο εργοδότης θέλει κέρδος, όμως να μην είναι άπληστος. Να κερδίζει όμως και το προσωπικό του να μπορεί να συνεργάζεται μαζί του. Αν το αφεντικό μόνο θέλει και δεν είναι σωστός απέναντι στους εργαζόμενους δεν πρόκειται να πάει καλά η δουλειά του. Αν συμβεί, θα γίνει παλάτι χτισμένο στην άμμο. Θα πέσει. Δεν αντέχει πολύ.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που διάβασα στο βίο του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη ότι μια φορά συνάντησε κάποιον που ήταν άρρωστος και του είπε ο Άγιος έχοντας το διορατικό χάρισμα ότι με την αρρώστια του ξοφλάει το ότι έκλεβε στο ζύγι. Γιατί ο λογαριασμός πληρώνεται στο ταμείο και δεν ξέρουμε πως.

Όποιος αρρωσταίνει όμως δε σημαίνει πως ξεπληρώνει αμαρτίες. Μπορεί και να αποταμιεύει όπως είπε ο Γέροντας Παϊσιος.  

Νομίζουμε ότι είμαστε παντοδύναμοι. Όμως ο Θεός είναι πάνω από όλους εμάς και την αδικία δεν την θέλει. Την βλέπει και δε λησμονεί. Μας δίνει συνεχώς ευκαιρίες να αναθεωρούμε, να μετανοούμε. Όσο έχουμε καιρό μπορούμε να αλλάξουμε. Μπορεί η κλεψύδρα να έχει αρχίσει να κάνει αντίστροφη μέτρηση και να μην το ξέρουμε.