Η Ομορφότερη Πόλη του Κόσμου

Χθες είδα την εκπομπή μαγειρικής «Από την πόλη έρχομαι» του Mega που εκτός από φαγητά και γλυκά προβάλλει τα κάλλη της ομορφότερης Πόλης του Κόσμου: της Κωνσταντινούπολης. Η παρουσιάστρια της εκπομπής καθισμένη έξω από την Παναγία Μπαλουκλιώτισσα θυμήθηκε τη Λωξάντρα, το μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου που είχε μεταφερθεί και στην τηλεόραση και έτσι μετά είδα ένα επεισόδιο της σειράς από το αρχείο της ΕΡΤ.

Μόνο και μέσα από την οθόνη είναι εκπληκτικό να ταξιδεύεις στην Κωνσταντινούπολη, στις παλιές εποχές της. Είναι η μοναδική πόλη που έχω επισκεφθεί εκτός Ελλάδος και είναι σαν να γύρισα όλο τον κόσμο. Κάθισα 2 βράδια και παρόλο ότι δεν πήγα σε πολλά μέρη, συνέχεια σιγοψιθύριζα: «Ελλάδα, Ελλάδα» χωρίς διάθεση «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι». Όπου βρεθείς και όπου σταθείς στην ιστορική πρωτεύουσα του Βυζαντίου, μπορείς και αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο των Ελλήνων προγόνων.

Όσοι έχετε πάει σίγουρα καταλαβαίνετε τι λέω. Όταν βγήκε η ταινία «Πολίτικη Κουζίνα» ένιωσα λες και ήμουν Ρωμιά και έζησα σ’ εκείνα τα μέρη. Η αλήθεια είναι πως όταν πήγα στην Κωνσταντινούπολη ή «Istanbul: Στην Πόλη» όπως είναι το όνομα της πλέον, ένιωσα μεγάλη μελαγχολία. Όταν έφυγα, είπα πως δεν θέλω να ξαναπάω. Γιατί είναι σαν να έδωσες ένα θησαυρό σου και δεν θες να τον βλέπεις στα χέρια άλλων. Αλλά έτσι το θέλησε ή το επέτρεψε ο Θεός.

Είναι μια Πόλη λίγες ώρες μακριά από την δική μου και θα μπορούσαμε να πάμε και άλλη φορά. Άλλωστε είναι πιο φθηνά να πας από ότι στην Αθήνα… Δεν ξέρω όμως αλλά έχω έναν κόμπο στο λαιμό. Σαφώς και δεν έχω τίποτα με τους γείτονες μας. Είναι ευγενέστατοι, καλοί στην φιλοξενία τους, αγαπάνε τους Έλληνες, μιλούν τη γλώσσα μας, σέβονται την πίστη μας. Και μιλάω για το λαό. Τουλάχιστον -θέλω να πιστεύω- αυτό συμβαίνει με την πλειοψηφία του τουρκικού λαού. Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί βάζουν τις έριδες και «τσιμπάνε» οι φανατικοί.

Από την Πόλη κράτησα αρκετές αναμνήσεις έστω και λίγων 24ωρων: Το ανοιξιάτικο βράδυ σε ένα ταβερνάκι να μυρίζει λουλούδια και μια παρέα Ρωμιών ήρθαν και έπαιζαν ακορντεόν με παλιά ωραία τραγούδια όπως το «Έχε γεια Παναγιά». Αυτή τη στιγμή είπα πως θα τη θυμάμαι για πάντα και μέχρι στιγμής υπάρχει σαν τατουάζ στη μνήμη και στην καρδιά μου.

Θυμάμαι την Παναγία Μπαλουκλιώτισσα και τη συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Μια πραγματική ευλογία να τους βλέπεις μπροστά σου σε ένα μέρος που χτυπάει η καρδιά της Ορθοδοξίας, σε ένα αλλόθρησκο κράτος.

Θυμάμαι το προσκύνημα στην Αγιά Σοφιά που μπήκα μέσα και δεν δίστασα να κάνω το Σταυρό μου παρόλο ότι με συμβούλεψε μια κυρία στο γκρουπ να μην τον κάνω ή να βγάλω ακόμη και το Σταυρουδάκι μου. Δόξα τω Θεώ δεν έγινε τίποτα.Ένιωσα δέος όταν μπήκα και ένιωσα τη δύναμη του Βυζαντίου. Και παρόλο ότι είδα τις φοβερές προσπάθειες να την αλλοιώσουν, δεν τα κατάφεραν.

Θυμάμαι τη Ζωγράφειο Σχολή και τη γνωριμία μου με τους Ρωμιούς που μας γνωστοποίησαν την ένδοξη ιστορία της.

Θυμάμαι που πήγαμε σε ένα ταβερνάκι το βράδυ και ένας οργανοπαίκτης ζωγράφισε σε χαρτοπετσέτα, το μέρος από όπου κατάγεται και την έκανε μετά κομμάτια και την πέταξε στον αέρα. «Ήταν Έλληνας και κρυπτοχριστιανός» μου είπε ένας συνάδελφος που ήμασταν μαζί.

Θυμάμαι τους Τούρκους που χόρευαν μουσική παρόμοια με των Ποντίων και χόρευαν το ίδιο και δεν μπορούσα να διακρίνω ότι είχαμε διαφορετική πατρίδα. Γιατί η μουσική δεν έχει σύνορα και είμαστε όλοι το ίδιο όταν χορεύουμε και τραγουδάμε.

Από εκείνη την εκδρομή δεν έβγαλα ούτε μια φωτογραφία. Δεν θέλησα να «φυλακίσω» αυτές τις στιγμές γιατί θα έχαναν την αξία τους. Ήθελα να τις έχω φυλαγμένες στο σεντούκι των αναμνήσεων που έρχονται συνεχώς όταν σκέφτομαι την πόλη, όταν βλέπω αφιερώματα σ’ αυτήν.

Δεν ξέρω αν ο Θεός θελήσει να ξαναπάω. Προσωπικά μου φτάνει εκείνο το διήμερο. Γιατί δεν χρειάζομαι πολλά για να αισθανθώ αυτά που μόνο η καρδιά ξέρει να ξεχωρίζει.