ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: «Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΩΝ»

Σάν πελώρια κύματα τά πλήθη τῆς Ἱερουσαλήμ τρέχουν νά ὑποδεχθοῦν τό Μεσσία. «Ὡσαννά! ὡσαννά!», οὐρανομήκεις ξεσποῦν οἱ ζητωκραυγές. Δόξα καί τιμή στό Σωτήρα πού φθάνει. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ὁ Χριστός ὅμως γνωρίζει πόσο θολές εἶναι οἱ πηγές τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τοῦ ὄχλου, πόσο ἐπιφανειακά τά αἰσθήματά του. Τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν ὑπογράμμισαν μέ ἀφάνταστη τραγικότητα τήν ἀλλοπρόσαλλη καί ἐγωπαθῆ ψυχολογία τους.

Ὅταν εἷδαν ὅτι τά πράγματα δέν ἐξελίχθηκαν ὅπως περίμεναν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἀνακηρύχθηκε βασιλιάς, ὁ ἐνθουσιασμός τους μεταβλήθηκε σέ ἀποκαρδίωση καί περιφρόνηση. Οἱ πολλοί τόν ἐγκατέλειψαν, ἀρκετοί δέν δίστασαν νά σμίξουν τίς φωνές τους μέ τούς φανατικούς ἐχθρούς Του μπροστά στόν Πιλάτο:  «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Αὐτή ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεων δέν ὑπῆρξε ἀποκλειστικότητα τῶν Ἑβραίων. Χαρακτηρίζει λαούς καί ἄτομα στήν πορεία τοῦ χρόνου. 

Ὅταν  σήμερα ὑψώνουμε ἱκετευτικά τά βλέμματά μας στό Νυμφίο, καί ἀργότερα τά ἐκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες ὀργῆς ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας, πού εἶναι ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματός Του, δέν κάνουμε κατ' οὐσίαν κάτι παρόμοιο; Ὅταν ἀπό τή μία μεριά τό χέρι μᾶς κράτα πανηγυρικά τά βάγια ἤ τή λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως, καί κατόπιν στήν καθημερινή βιοπάλη παίρνει τό ψεύτικο μέτρο, τόν παράνομο τόκο, τήν πέννα τῆς συκοφαντίας γιά νά μουντζουρώση τήν ὑπόληψη τοῦ ἄλλου, δέν μιμούμεθα οὐσιαστικά τήν ἄθλια στάση τῶν ἑβραϊκῶν μαζῶν;

Οἱ Ἰουδαίοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ εἶχαν παρεξηγήσει τόν Κύριο καί τήν ἀποστολή Του.  Τόν εἶδαν σάν ὑπηρέτη τῶν ὀνείρων τους.    Τόν εἶδαν σάν ἐπίγειο ἡγεμόνα πού θά ἀναστήσει τήν βασιλεία του Δαβίδ, πού θά συντρίψει τόν ζυγό τῶν Ρωμαίων.  Εἶδαν τήν πρόσφατη ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, πού ἐπισφράγιζε μέ τόν πανηγυρικώτερο τρόπο τή σειρά τῶν θαυμάτων Του. 

Πολλοί Γαλιλαῖοι προσκυνητές θυμόταν μέ ρῖγος ἐνθουσιασμοῦ τό μεγάλο θαῦμα στήν ἀκρογιαλιά τῆς Γεννησαρέτ, ὅπου μέ πέντε ψωμιά καί δύο ψάρια χόρτασαν πέντε χιλιάδες ἄνδρες.  Ἕνας τέτοιος βασιλιάς τούς χρειαζόταν, πού νά μπορεῖ νά συντηρεῖ τό λαό του καί νά ἀνασταίνει στόν πόλεμο τους στρατιώτες του. Ὁ Κύριος δέν ἀρνεῖται τήν συμπαράσταση στήν καθημερινή μας ζωή, ὅμως μᾶς λέγει «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».                                         

ΕΚ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ