Όταν τα λόγια γίνονται λυγμός

Από μικρή θυμάμαι είχα πάρει ένα βιβλιαράκι με τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής και μου άρεσε να τα ψάλω. Ακόμη και μέρες μακριά από το Πάσχα σιγομουρμούριζα το:

«Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατόν μου Τέκνον,

πού έδυ σου το κάλλος;

Υιέ Θεού παντάναξ,

Θεέ μου πλαστουργέ μου,

πώς πάθος κατεδέξω;

Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα,

λίαν πρωί ελθούσαι».

Ακόμη και αν δεν είσαι ψάλτης σου αρέσει να βγάζεις από μέσα σου τον καημό σου όσο αμαρτωλός και αν είσαι όσο αμαρτωλός και αν αισθάνεσαι. Θες να συμμετέχεις στο πένθος της Παναγίας, θες να βγάλεις το λυγμό σου που σε βασανίζει και σε κρατάει δέσμιο των παθών σου και να μην μπορείς να αφεθείς στην Αγάπη του Χριστού…