Στη μνήμη του φίλου μας Χρήστου που νίκησε το θάνατο

Χθες ήταν το 40νθήμερο μνημόσυνο του αγαπημένου μας φίλου Χρήστου. Ήταν μια μέρα που είχε ήλιο, ζέστη και χιόνιζε όταν μας άφησε για την Αλήθεια. Λόγω της άνοιξης τα χνούδια από τα δέντρα θύμιζαν νιφάδες χιονιού. Ήταν τόσο παράδοξη η εικόνα αυτή όσο και το άκουσμα της είδησης του θανάτου του. Αυτή η μέρα χαράχθηκε στη μνήμη όλων μας. Έφυγε ο φίλος μας, 34 Μαϊων, λίγο πριν φτάσει στην εκκλησία του χωριού όπου έψαλε. Όλοι βυθιστήκαμε στη θλίψη και ένα ατελείωτο «γιατί;» στριφογυρνούσε στο μυαλό μας. Βιάστηκε να δοξολογήσει τον Δημιουργό στη Βασιλεία των Ουρανών.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως φαινόταν πως δεν ήταν του κόσμου αυτού, του ψεύτικου. Σιωπηλός, αλλά με μια σιωπή που κρύβει σκέψεις και μυστήρια που μόνο ο Θεός ξέρει να διαβάζει στην καρδιά ενός ανθρώπου που Τον αγαπούσε τόσο δυνατά, όσο κανέναν και τίποτε άλλο. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα σε κηδεία και ψάλαμε το «Χριστός Ανέστη» και πιστεύαμε πως υπάρχει Άλλη Ζωή και ο Χρήστος είναι εκεί μαζί Του και θα αναστηθεί με τους δικαίους και Αγίους.

Τον ήξερα λίγο μα φαινόταν η αγάπη Του στο Θεό. Συνεχώς στην εκκλησία, πάνω στο ψαλτήρι σε κάθε Θεία Λειτουργία, γιορτή, εσπερινό. Ήταν ταγμένος στο Θεό. Κοσμοκαλόγερος σαν τον Παπαδιαμάντη. Λόγιος, στοχαστής, απλός, ταπεινός, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, προσεκτικός σε κάθε τι που έλεγε, ευαίσθητος. Ψυχούλα σπάνια. Σαν το Χρήστο λίγοι άνθρωποι υπάρχουν και αν υπάρχουν πολλοί, σίγουρα κρύβονται, όπως και αυτός.

Δεν ήθελε να δείχνει τα χαρίσματα του και τώρα που έφυγε τα γραπτά του "τον πρόδωσαν". Το βράδυ της αγρυπνίας στο σπίτι, λίγο πριν τον αποχαιρετίσουμε, βρέθηκαν από τον πατέρα του σε ένα φάκελο και τώρα είναι παρακαταθήκη σε όλους μας.

Οι γονείς του, ο πατήρ Γεώργιος, η πρεσβυτέρα Ελένη και ο αδελφός του Γρηγόρης αναμμένες λαμπάδες στέκονται μπροστά μας. Η Χάρη του Θεού τους σκεπάζει, την αντιλαμβάνονται, τη δέχονται και ευχαριστούν τον Κύριο. Πιστεύουν στο Θεό, στην Αιώνια Ζωή, στην Ανάσταση. Ξέρουν πως ο Θεός τον έχει στην αγκαλιά Του, στο Φως και χαίρονται που είναι εκεί, στη Βασιλεία των Ουρανών.

Χρήστο να πρεσβεύεις και να προσεύχεσαι για εμάς, ώστε κάποτε να συναντηθούμε πάλι για έναν κυριακάτικο καφέ που δεν τον ήπιαμε μαζί εκείνο το πρωινό της 11ης Μάη.

Καλή Ανάσταση αδελφέ μας!