Η σχέση με την Παναγία μέσα από τη σιωπή

Λίγο πριν το Πάσχα του καλοκαιριού, την Κοίμηση της Θεοτόκου και αυτό που μας κάνει να ανασαίνουμε ακόμη είναι οι ελπίδες μας στη Μητέρα του Κυρίου. Καθημερινά, εκτός Σαββάτου, τελούνται οι παρακλήσεις, μικρή και μεγάλη, στη Χάρη Της και είναι μια τονωτική ένεση για όλους μας που ενώ βλέπουμε τα χάλια μας προσμένουμε στο πρόσωπο Της να βοηθήσει. Η καρδιά μας το ζητά αυτό. Και να μην το θέλουμε σαν υπάρξεις το αναζητά το ζωτικό αυτό όργανο όπου έχει γραφτεί ο νόμος του Θεού με την πνοή που μας έδωσε πριν αποκτήσουμε σάρκα και οστά, όταν ακόμη ήμασταν λίγα κύτταρα στην κοιλιά της μάνας μας.

Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου είναι ευλογημένο λόγω αυτών των Παρακλήσεων και της Μεγάλης Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην συγκινείται και να μη νιώθει αυτό το άγγιγμα ψυχής όταν βλέπει την εικόνα της Παναγίας να κρατά στα χέρια της τον Θεό μας. Είναι από τις στιγμές που δεν θες να μιλήσεις, ούτε να ακούσεις, παρά μόνο να εντρυφήσεις στη Σιωπή του Θεού, της Παναγίας, των Αγίων. Αυτή η μυστηριακή και μυστική σχέση φέρνει δώρα στον άνθρωπο. Μέσα από την ησυχία αυτή μπορούν να γίνουν τα θαύματα. Όσα θέλει ο καθένας. Η καρδιά όμως θέλει ένα: Να είναι με το Θεό.

Κάθε φορά που ακούω τις παρακλήσεις ή τις ψάλω νιώθω αυτόν τον αόρατο δεσμό που με κρατάει μαζί Του. Όσο και αν κλωτσάει ο παλαιός άνθρωπος και να μη θέλει αυτό το δέσιμο τόσο ο νέος άνθρωπος θα παλεύει για να ζητάει το έλεος, τη μετάνοια, την συγχωρητικότητα, τη σωτηρία.  

Καλή Παναγιά!