"Από έρωτα": Πως είδα την ταινία του Αθερίδη

Βουρκωμένη και συγκινημένη έφυγα από την ταινία «Από έρωτα» του Θοδωρή Αθερίδη που συμπρωταγωνιστεί με την Σμαράγδα Καρύδη και την Παναγιώτα Βλαντή. Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία προκαλεί εύκολα το συναίσθημα του θεατή, ίσως να το έλεγα λίγο χοντρά: το «εκβιάζει», αλλά με έναν τρόπο που προσωπικά δεν με ενόχλησε, γιατί ούτως ή άλλως το δάκρυ μου φεύγει εύκολα για το οτιδήποτε. Και στην τελική είχε τόσα πολλά νοήματα μέσα στην ταινία που με έκαναν να ήθελα να τα αισθανθώ και ούτε καν να τα σκεφτώ, γιατί τότε θα έκλαιγα ακόμη…

Όλα αυτά που είδα στην ταινία τα σκέφτομαι διαρκώς ως άνθρωπος γενικότερα και δεν μπορώ να πω ποια είναι αυτά γιατί θα σας μαρτυρήσω την υπόθεση του έργου και δεν θα έχει αξία να πάτε να το δείτε. Πάντως διαφωνώ ότι όλη αυτή η αυτοθυσία του Αντώνη ως ήρωα της ταινίας ήταν από έρωτα. Ήταν από βαθιά αγάπη. Το συναίσθημα του έρωτα έχει μέσα του εγωισμό, ενώ η αγάπη έχει μόνο θυσία.

Μου αρέσει που η ταινία βασίζεται ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στην πραγματικότητα και στην παραίσθηση. Αυτή είναι και η ίδια η ζωή. Είναι ψεύτικη και θέλει να παρουσιάζεται ως αληθινή και άλλες φορές για να την αντέξεις παρουσιάζεις όλα εκείνα τα ψεύτικα και για να σου αρέσει πάλι σκέφτεσαι έτσι όπως εσύ θα ήθελες να ήταν, για να νιώθεις ευτυχισμένος.

Η Σμαράγδα Καρύδη παρουσιάζεται ως χαρά της ζωής και δη της αθάνατης. Έχει μια ομορφιά που γράφει καταπληκτικά στην μεγάλη οθόνη και σε καθηλώνει, αλλά ξέρει και να υποδύεται σωστά το ρόλο της. Έχει απέναντι της έναν άνθρωπο που θαυμάζει και αγαπά πέραν της ταινίας και αυτό αποτυπώνεται ως εικόνα. Λάμπει το πρόσωπο της όταν είναι με τον Αθερίδη και τελικά αυτό το δίδυμο είναι από τα αγαπημένα του κοινού.

Η ταινία είναι γραμμένη στα μέτρα τους και η Παναγιώτα Βλαντή που ενσαρκώνει την Ρωσίδα νοσηλεύτρια, χάνει τη λάμψη που έχει φτιάξει μέσα από τις σειρές της τηλεόρασης. Είναι τέτοιος ο ρόλος της που μένει στο περιθώριο του πρώτου πλάνου. Είχε σκιές αυτός ο χαρακτήρας και θα μπορούσε ίσως πιο καλά να παρουσιαστεί και όχι με τόσες μεγάλες υπερβολές που επιτρέπονται λόγω τέχνης, όμως δεν εξυπηρετούν κάτι ως αποτέλεσμα.

Οι ερωτικές σκηνές που παρουσιάζονται, μου φάνηκαν στο ότι «κάθε ταινία έχει και την τσοντούλα της». Και χωρίς αυτές θα μπορούσε να υπάρξει η ταινία. Όχι τόσο από ηθικής απόψεως, όσο από αισθητικής. Ίσως όμως μπήκαν εμβόλιμες για να δείξουν το πάθος και την ένταση. Άλλωστε ήταν λίγων δευτερολέπτων.

Θα ήθελα να γράψω και άλλα, όμως δεν ξέρω μήπως σας αποτρέψω να πάτε να τη δείτε ή να μην έχετε έπειτα ενδιαφέρον να τη δείτε. Βούρκωσα στο σημείο που η Ελεονόρα Ζουγανέλη τραγουδάει. Οι στίχοι με άγγιξαν πολύ…

Πολύ γέλιο σκόρπισε απλόχερα ο ρόλος του συναδέλφου του Αντώνη, ο πυροσβέστης που έχει φοβερές ατάκες και παράλληλα έχει και την ανάλογη αντίδραση που σε κάνει να θες να γελάς μόνο που βλέπεις πως κοιτάζει!!!

Μου άρεσαν επίσης και οι αναφορές στην πίστη μας, το σταυρουδάκι που χάρισε η Άννα (Σμαράγδα) στον Αντώνη γιατί της έσωσε τη ζωή από πυρκαγιά και η ευχή να τον φυλάει ο Θεός, η συνάντηση τους στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, τα κομποσκοίνια που φοράει ο Αντώνης (δεν τα βγάζει ούτε στη ζωή του ο Αθερίδης).

Ενδεχομένως να γράψω ένα δεύτερο κείμενο όταν τελειώσουν οι προβολές από τους κινηματογράφους. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πολλά πιο βαθυστόχαστα. Τώρα περιορίζομαι.

Πάντως σαφώς και την προτιμώ από την πρώτη του ταινία που την είδα στον κινηματογράφο και βαρέθηκα και κοιμήθηκα.

Αυτή με κράτησε σε εγρήγορση...