Σαν σήμερα γεννήθηκε η Αλίκη που αγαπήσαμε

Σαν σήμερα 20 Ιουλίου του 1934 γεννήθηκε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η μεγάλη εθνική μας σταρ όπως λεγόταν από τα ΜΜΕ. Η ίδια ήταν αστέρι και μάλιστα το πιο λαμπρό κατά κοινή ομολογία πολλών Ελλήνων και διαφορετικών γενεών, αφού ακόμη και τώρα προβάλλονται ελληνικές ταινίες με πρωταγωνίστρια την Αλίκη μας. Προσωπικά ήταν το δικό μου ίνδαλμα όταν ήμουν μικρή. Όταν την έβλεπα ένιωθα μεγάλη χαρά, αισιοδοξία και μου έδινε τη δυνατότητα να ονειρεύομαι ότι κάποτε θα γινόμουν σαν και αυτή. Μάλιστα όταν πήγαινα δημοτικό σχολείο, τα καλοκαίρια ξυπνούσα κάθε πρωί στις 6 ή στις 7 και έβαζα στο βίντεο ταινίες της που αντιγράφαμε από την τηλεόραση και σημείωνα τους διαλόγους, τι φορούσε, πώς είχε τα μαλλιά της, τις χορευτικές της φιγούρες. Έχοντας αυτό σαν ξεκίνημα της μέρας μου είχα μεγάλη διάθεση και νομίζω πως ένας λόγος που αγάπησα το θέατρο και ασχολήθηκα ερασιτεχνικά ήταν η αγάπη μου για την Αλίκη.

Τα πλούσια ξανθά μαλλιά της, το χαμόγελο της, το νάζι της, το σκέρτσο της, η λάμψη της στο φακό με είχαν καθηλώσει και η αδυναμία μου σε αυτή με συνόδευε μέχρι το 1996 στις 23 Ιουλίου, οπότε έφυγε από αυτή τη ζωή. Θυμάμαι ήμασταν διακοπές με την οικογένεια μου στη Λευκάδα και άκουγα στο ραδιόφωνο την συνεχή ενημέρωση για την επιδείνωση της κατάστασης της υγείας της και έκλαιγα με μαύρο δάκρυ. Λες και ήταν συγγενής μου, φίλη μου, ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Παράλληλα ένιωθα ότι αποχαιρετούσα το κομμάτι της ξεγνοιασιάς των παιδικών μου χρόνων που πήρε μαζί της. Ήταν η χρονιά που είχα τελειώσει το λύκειο και ήθελα να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Ο έρωτας της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ ήταν κάτι που με συνέπαιρνε γιατί διαπίστωνα πως όντως ότι βλέπουμε στις ταινίες, μπορεί να γίνει πραγματικότητα! Ήθελα να βλέπω συνεντεύξεις της και θυμάμαι το ξενύχτι που έκανα για να τη δω στο «Ενώπιος Ενωπίω» με το Νίκο Χατζηνικολάου, παρόλο ότι την άλλη μέρα είχα σχολείο.

Δυστυχώς έφυγε απρόσμενα και γρήγορα χτυπημένη από τον καρκίνο στο πάγκρεας. Μέσα σε τρεις μήνες από τη στιγμή της διάγνωσης. Ήθελε να ζήσει όπως είπε. Ήταν 62 ετών και είχε μπροστά της να δώσει πολλά. Ανέτρεξα στις τελευταίες της συνεντεύξεις όταν ήταν πάνω στο αεροπλάνο όταν γυρνούσε από το Μόναχο και όταν πήγαινε στην Αμερική. Για να κάνει εξετάσεις και να ζητήσει τη γνώμη κορυφαίων γιατρών. Πίστευε ότι θα τα καταφέρει γιατί έτσι είχε μάθει. Να κερδίζει. Άλλωστε ποιος πηγαίνει στη μάχη λέγοντας πώς θα χάσει;

Ο Θεός ξέρει γιατί την πήρε στα 62 της χρόνια. Τώρα αν ζούσε θα ήταν 81 χρόνων. Θα άντεχε να βλέπει έτσι τη χώρα μας; Οι κακεντρεχείς λέγανε πως με το θέαμα που προσέφερε «κοίμιζε» τους Έλληνες μετά από μια πολύ δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα –εμφύλιο-. Και όμως ο Μάνος Χατζιδάκις της εμπιστεύτηκε τραγούδια του που είναι αγαπημένα και μας γεμίζουν χαρά όταν τα τραγουδάμε ή όταν τα ακούμε. Άλλωστε ο καθένας έχει τον ρόλο του. Δεν μπορούν όλοι να ξεσηκώνουν και να προβληματίζουν το λαό με τα έργα τους, είναι και κάποιοι που οφείλουν να δίνουν γέλιο και ξεγνοιασιά.

Η Αλίκη είχε αυτό το χάρισμα να μαγνητίζει το φακό της οθόνης και διά μέσω αυτού το κοινό. Γιατί κάποιοι γεννήθηκαν όντως αστέρια και έχουν το χάρισμα να ελκύουν τους ανθρώπους μόνο με την παρουσία τους. Η ίδια βέβαια θυσίασε την προσωπική της ζωή για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Όμως έτσι έγινε η Αλίκη που όλοι ξέρουμε. Όλα έχουν το τίμημα τους. Θυμάμαι σε μια από τις συνεντεύξεις που είχε δώσει ως νεαρή ηθοποιός όταν της είπε ένας δημοσιογράφος πως έχει μεγάλο ονοματεπώνυμο απάντησε η ίδια: «Θα το κάνω να μοιάζει με γαλακτομπούρεκο». Και έτσι δεν υπάρχει κανείς στη χώρα αυτή που να μην ξέρει αυτό το ονοματεπώνυμο. 19 χρόνια μετά το θάνατο της.

Παραμένει ζωντανή μέσα από τις ταινίες της στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Αν και δεν προβάλλονται στην τηλεόραση πια αφιερώματα για τη ζωή και το έργο της. Παραμένουμε όμως εμείς οι θαυμαστές της που τη θυμόμαστε, πέρα από το παιδί της, τους συγγενείς και τους φίλους της. Αλίκη μόνο επειδή έδινες χαρά σε τόσο κόσμο, μικρούς και μεγάλους, θαρρώ πως ο Θεός σε κατέταξε στις σκηνές των δικαίων. Εκεί στον Παράδεισο, στους ουρανούς.