Ένα κομμάτι της πραγματικότητας των ΜΜΕ της Περιφέρειας

Πολύς θόρυβος γίνεται λόγω της αδειοδότησης τηλεοπτικών καναλιών και σαν επιχείρημα η αντιπολίτευση άκουσα πως χρησιμοποιεί τις απολύσεις δημοσιογράφων και τεχνικών.

Δεν με πείθουν με αυτό που λένε γιατί ήδη έχουν απολυθεί πολλοί τα τελευταία χρόνια και ανάμεσα τους και η γράφουσα. Και δεν είδα τους τότε κυβερνώντες και σημερινούς αντιπολιτευόμενους, να αντιδρούν.

Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία και θα μπορούσε να την πει. Επειδή έχω αυτό το βήμα το κάνω για να γνωρίσετε ένα κομμάτι της πραγματικότητας σε ΜΜΕ της Περιφέρειας.

Αν και η τελευταία μου εργασία ήταν σε εφημερίδα, οφείλω να καταθέσω ότι η Ξάνθη σε αναλογία με τον πληθυσμό διαθέτει μεγάλο αριθμό εφημερίδων, παρόλα αυτά δεν απασχολεί ικανοποιητικό αριθμό δημοσιογράφων.

Τουλάχιστον για την πόλη μου ξέρω να απασχολείται μεταξύ άλλων που είναι όντως δημοσιογράφοι με σπουδές και προσωπικό που είναι συνταξιούχοι άλλων επαγγελμάτων, συγγενείς των ιδιοκτητών που δεν έχουν σχέση με το επάγγελμα μας ή και ραδιοφωνικούς σταθμούς που λειτουργούν με τους ονομαζόμενους «πιλότους» (δηλαδή μουσική από υπολογιστή) ή και απασχολούν μουσικούς παραγωγούς χομπίστες.

Σαφώς και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έχουν οικονομικά προβλήματα -προσέξτε- σε σύγκριση με τις καλές εποχές των παχυλών αγελάδων που έκλειναν καλές συμφωνίες για διαφημιστικά πακέτα, με δήμους, νομαρχίες, πολιτικούς.

Θυμάμαι το 1996 είχα πάει σε συνέδριο δημοσιογραφίας στη Σαμοθράκη και ένας ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού σταθμού σε μια έκρηξη ειλικρίνειας είπε πως τα χρήματα που έβγαζαν στις εκλογές τους κάλυπταν τα έξοδα τεσσάρων ετών!

Τότε ως σπουδάστρια του τμήματος δημοσιογραφίας χάρηκα που το άκουσα γιατί σκέφτηκα πως θα είχα πάντοτε δουλειά.

Και πράγματι εργάστηκα από το 1997 μέχρι το 2011 με ένα διάλειμμα έξι μηνών που βγήκα στο ταμείο ανεργίας, με απασχόληση σε πρόγραμμα stage το 1999 μετά την αποφοίτηση μου ως πτυχιούχος δημοσιογραφίας και το 2006-2007 στο δημοτικό ραδιόφωνο Ξάνθης.
Όλα τα άλλα έτη ήμουν κανονικά εργαζόμενη.

Αλλά μόνο το Κανάλι 6 και η εφημερίδα Xanthinews με είχαν δηλωμένη σαν δημοσιογράφο για κάποιο καιρό και οι υπόλοιποι με είχαν  ως υπάλληλο γραφείου.

Δηλαδή δεν είχα δικαιώματα για το επάγγελμα που επέλεξα, σπούδασα και υπηρέτησα τόσα χρόνια. Δεν είχα ένσημα και υγειονομική περίθαλψη δημοσιογράφου, αλλά μιας υπαλλήλου γραφείου. Και έκανα υπομονή μέχρι κάποια στιγμή αλλάξουν τα πράγματα.

Παράλληλα έβλεπα πολλούς αλεξιπτωτιστές να προσγειώνονται στο επάγγελμα και να μένουν. Με γεια τους με χαρά τους, αλλά έτσι δεν προστατεύεται η δουλειά του δημοσιογράφου που την ξέρει από τη σχολή του.

Πάντοτε διεκδικούσα τα δεδουλευμένα μου, τα ρεπό μου και τις άδειες μου και έφερνα αντίρρηση όπου πίστευα ότι δεν μπορούσα να συνεισφέρω.

Μπορεί κάποιος να μου πει ότι αν ήξερα να ελίσσομαι ίσως να ήμουν ακόμη στο επάγγελμα και να μην απείχα τέσσερα χρόνια από την ενεργό δράση.

Παρόλα αυτά δεν έφυγα ποτέ, αφού έχω το προσωπικό μου ιστολόγιο που διαβάζετε και μια εκπομπή στο Σταθμό της Εκκλησίας.

Έστω και αμισθί, εγώ χαίρομαι γιατί επιτελώ ένα έργο που μου αρέσει.

Δυστυχώς αυτό το σύνθημα δεν το είδα στην περίπτωση μου, με εξαίρεση το συνάδελφο

  Θοδωρή Μπακάλη

. 

Σέβομαι όσους μου έδωσαν ψωμί να φάω, αλλά το δούλεψα και με το παραπάνω.

Και αυτοί κρίκοι μιας αλυσίδας είναι που λέγεται σύστημα.

Έτσι βρήκαν, έτσι έκαναν ή και αυτοί το δημιούργησαν ή το συντήρησαν με τις επιλογές τους.

Σαφώς και με κάποιους ιδιοκτήτες ΜΜΕ συγκρούστηκα και έφυγα όταν ένιωσα πως θιγόμουν. Και η αλήθεια είναι πως μόνο από την τελευταία μου εργασία απολύθηκα λόγω κρίσης. Από τις άλλες έφευγα.

Τώρα έχοντας και το πτυχίο της ανθρωπολογίας από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (ισοδυναμεί με σχολή ΑΕΙ) σαφώς και έχω μεγαλύτερες προσδοκίες, έστω και αν όλα είναι μαύρα στον τομέα της εργασίας γενικότερα.

Σπούδασα Ελληνικό Πολιτισμό για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και να μπορώ να κάνω καλύτερα τη δουλειά μου.

Γιατί στην Ξάνθη έχουμε πολιτιστικούς φορείς και ανθρώπους που αγαπούν τον πολιτισμό και έχουν διάθεση να τον προβάλλουν.

Το τι θα γίνει στο μέλλον δεν το γνωρίζω.

Δόξα τω Θεώ πρόλαβα να κολλήσω ένσημα οκτώ χρόνων αν και εργάστηκα δεκατέσσερα έτη και ελπίζω πως κάποια στιγμή θα γυρίσει η μπίλια και για εμάς που αγωνιζόμαστε χωρίς να αποσκοπούμε μόνο στο προσωπικό συμφέρον.
Τέλος, να ευχαριστήσω πολύ την Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης που με στηρίζει τα 4 αυτά χρόνια ανεργίας στις γιορτές με το επίδομα της.