Βάσεις Πανελλαδικών: Πετυχημένοι με χρήματα ή δουλειά με γνώμονα το δίκαιο και την προσφορά;

Σήμερα ανακοινώθηκαν οι βάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος γράφω ένα κείμενο για τα παιδιά που απέτυχαν. Γιατί ενδεχομένως να είναι απογοητευμένα για την προσπάθεια τους που δεν στέφθηκε με επιτυχία. Αλλά τελικά τι είναι επιτυχία και τι αποτυχία; Σαφώς και αυτός που τώρα θα γίνει φοιτητής χαίρεται που θα έχει μια ευκαιρία αφού θα σπουδάσει και κάποια στιγμή θα κρατάει ένα χαρτί στα χέρια.

Και όμως η ζωή έχει δείξει πως πολλοί άνθρωποι που είτε δεν σπούδασαν είτε καθυστέρησαν τις σπουδές τους για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν χάθηκαν. Γιατί οι ευκαιρίες στη ζωή είναι άγνωστες για όλους μας. Κανείς δεν ξέρει πως θα είναι ο δρόμος του. Σαφώς και η προσπάθεια, ο κόπος, οι θυσίες, ο αγώνας, η επιμονή και υπομονή είναι στοιχεία που οδηγούν κατά ένα μεγάλο μέρος σε έναν δρόμο που θα υπάρχουν φωτεινά σημάδια. Αλλά πλέον κανείς δεν εγγυάται πως τα επόμενα χρόνια θα υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας με ικανοποιητικούς μισθούς και υγειονομική περίθαλψη.

Αυτό που προέχει είναι να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν, μας γεμίζουν χαρά όταν τα κάνουμε. Και γι’ αυτό οι άνθρωποι που έκαναν την τρέλα τους και το χόμπυ τους επάγγελμα προόδευσαν, αρίστευσαν, ξεχώρισαν, έγραψαν ιστορία στον τομέα τους. Αυτό το μήνυμα λοιπόν που θέλω να περάσω είναι αυτό. Γιατί είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Μπορεί να διανύω τον τέταρτο χρόνο ανεργίας με ένα διάλειμμα πέντε μηνών απασχόλησης αλλά θεωρώ πως έκανα βήματα στο χώρο της δημοσιογραφίας και είχα την ευκαιρία παράλληλα να σπουδάσω έναν κλάδο που αγάπησα, αυτόν του ελληνικού πολιτισμού στο ανοιχτό πανεπιστήμιο. Σαφώς και ήταν καλύτερα τα χρόνια από το 1997 μέχρι το 2011 που εργαζόμουν, από τώρα, αλλά ήμουν χαμηλόμισθη, έκανα και τρεις δουλειές παράλληλα και κουράστηκα να συνδυάσω δουλειά και σπουδές. Δόξα τω Θεώ έμενα με τους γονείς μου που μου παρείχαν κάποια εξασφάλιση, αφού έμενα μαζί τους. Αλλά έτσι συγκέντρωσα και χρήματα για να τελειώσω τις σπουδές μου.

Άρα συμπέρασμα: Να μην το βάζετε ποτέ κάτω και να ακολουθήσετε το όνειρο σας. Και τα πάντα γίνονται με τη βοήθεια του Θεού που επιβραβεύει την προσπάθεια μας, αρκεί να γίνεται με γνώμονα το δίκαιο. Όσα εμπόδια και να συναντούμε, να σκεφτόμαστε πως εμείς κάνουμε έναν αγώνα. Γνώμη μου είναι να έχουμε μικρές προσδοκίες, αρκεί να έχουμε ένα μεροκάματο για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Γιατί όποιος στοχεύει και θέλει τα πολλά πρέπει να κρατάει μικρό καλάθι. Θαρρώ πως οι τεράστιες φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες οδήγησαν σ’ αυτό το δυσάρεστο σημείο, το σύγχρονο άνθρωπο.

Ορισμένοι επέλεξαν επαγγέλματα που υπηρετούν τον άνθρωπο για να έχουν χρήματα και μια άνετη ζωή. Το χαράμι όμως χαλάλι δε γίνεται. Δηλαδή όσοι έκλεψαν, αδίκησαν, καταχράστηκαν, άρπαξαν και όλα αυτά της ίδιας συνομοταξίας, δεν τους οδήγησαν σε καλά μονοπάτια. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Ακόμη και αν φαινομενικά είναι οι δυνατοί, ισχυροί, πετυχημένοι. Κολοκύθια με τη ρίγανη. Ποιος ξέρει πως συγκατοικούν με τις ερινύες τους ή πως αντέχουν αυτόν τον κακό εαυτό τους. Ίσως και να εύχονται ή να ευχηθούν κάποια στιγμή να ήταν κουρελήδες, παρά καρχαρίες που τρώνε σάρκες ανθρώπων. Αυτοί είναι οι αξιοθρήνητοι και όχι οι εξαθλιωμένοι της κοινωνίας με βάση τα πρότυπα του κοινωνικού συστήματος όπως ξέρουμε.

Η συνείδηση είναι η φωνή του Θεού και είναι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί από αυτήν, όσο και αν κάνει αγώνα για το αντίθετο. Άρα αγαπητά μου παιδιά και αγαπητοί μου γονείς ας σκεφτόμαστε με γνώμονα το συμφέρον που έχει σχέση με το δίκαιο, την προσφορά στην κοινωνία και ο Θεός σίγουρα θα ευλογήσει.

Πολλοί Απόστολοι ήταν ψαράδες, ο Απόστολος Παύλος ήταν σκηνοποιός, ο Χριστός δούλευε στο ξυλουργείο του Ιωσήφ.  Δουλειές που κάποιος θα απέφευγε να τις σκεφτεί. Και όμως ήταν ευλογημένο το έργο τους! Άρα τελικά τι προτιμούμε σ’ αυτή τη ζωή;