Αγιασμοί, το πρώτο κουδούνι και σκέψεις για τη νέα σχολική χρονιά

11 Σεπτεμβρίου 2015 δείχνει το ημερολόγιο και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος αυτήν την ημέρα ανοίγουν τα σχολεία. Χτυπάει το πρώτο κουδούνι.

Σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια έχουν τους καθιερωμένους αγιασμούς και δάσκαλοι, καθηγητές και μαθητές των δύο βαθμίδων επιστρέφουν στις αίθουσες μετά από την καλοκαιρινή περίοδο.

Ανάμεικτα συναισθήματα έχει κάποιος αυτήν την ημέρα αν κάνω την αυτοκριτική μου.

Χαρά που βλέπω πάλι τους φίλους που άφησα και λύπη γιατί άλλη μια σχολική χρονιά, που ισοδυναμεί με αγώνα δρόμου, ξεκινάει.

6.000 κενά έχει καταγράψει το Υπουργείο Παιδείας για φέτος.

Η αλήθεια είναι ότι και στην παιδεία μας φαίνεται η κρίση.

Δεν ξέρω πόσοι γονείς έχουν χρήματα να αγοράσουν σχολικά είδη, να στείλουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών, σε ιδιαίτερα μαθήματα για βοήθεια όπου υπάρχουν ελλείψεις, σε κάποιες δραστηριότητες που είναι μια διέξοδος για τα παιδιά που θέλουν να διοχετεύσουν την ενέργεια τους ευχάριστα, όπως αθλητισμός, χορός, ζωγραφική, θέατρο κ.τ.λ.   

Αλλά ας μην ξεχνάμε προηγούμενες γενιές που δεν είχαν να φάνε και όμως προόδευσαν στα γράμματα.

Θυμάμαι το Μητροπολίτη Ξάνθης να μας λέει σε μια συνάντηση πως πήγαινε με συμμαθητές του να διαβάζουν στη βιβλιοθήκη που είχε ζέστη.

Πάντα υπάρχει ο τρόπος για να πετύχουμε τους στόχους μας, αρκεί να το θέλουμε.

Προσωπικά δεν είχα διάθεση για διάβασμα. Δεν αγαπούσα το σχολείο. Το μυαλό μου πάντοτε ταξίδευε έξω από το παράθυρο.

Θυμάμαι τον φίλο Γρηγόρη που διάβασε για πρώτη φορά τη στήλη μου ταραΝΑΚΟΥνήματα στην εφημερίδα και μου είπε: «Ο τρόπος που γράφεις, δείχνει πως ενώ είσαι στην αίθουσα του σχολείου, βλέπεις έξω από το παράθυρο τα σύννεφα».

Αυτήν την ψυχολογία είχα πάντα. Ποτέ δεν μπορούσα να δείχνω προσοχή.

Λίγοι δάσκαλοι και καθηγητές κατάφεραν να κρατήσουν την ψυχή μου μέσα στο σχολείο.

Θυμάμαι με αγάπη τον κ. Παναγιώτη Βλυσίδη στην Δ, Ε, ΣΤ Δημοτικού που ήταν και Διευθυντής του 14^ου Δημοτικού Σχολείου.

Και στο Γυμνάσιο την κ. Καντσιούλη την φιλόλογο που αν και ήταν αυστηρή είχε διάθεση να μας μάθει αρχαία.

Κρίμα εν τέλει που δεν τα έμαθα και βλέπω την έλλειψη αυτή όταν προσεύχομαι ή όταν είμαι στην εκκλησία και ακούω ψαλμούς.

Ίσως τελικά θα έπρεπε να κάνω ιδιαίτερα στα αρχαία και όχι στα μαθηματικά, φυσική και χημεία που δεν σκάμπαζα με τίποτα και εκεί. Αλλά δεν τα χρειάστηκα.

Πάντως το πιο δύσκολο για έναν εκπαιδευτικό είναι να μεταδώσει τη γνώση του ή καλύτερα την αγάπη του για το μάθημα που σίγουρα έχει διαβάσει και εμπεδώσει και να καταφέρει να το προσφέρει ως θησαυρό στο μαθητή και να τον κάνει κτήμα του.

Ίσως να είναι λίγος ο χρόνος που ένας εκπαιδευτικός έχει να παραδώσει μαθήματα.

Όμως είναι σπουδαίο να έχει το ταλέντο να μάθει στο παιδί να αγαπήσει τη μάθηση, ώστε να επιθυμεί να την ανακαλύψει έπειτα μόνο του, να διαβάσει, να μελετήσει, να ψάξει.

Έτσι και ο πιο αδιάφορος και ατίθασος μαθητής μπορεί να γίνει καλός.

Σαφώς και δεν λέω πως οι εκπαιδευτικοί δεν προσπαθούν.

Απλώς το επάγγελμα τους είναι λειτούργημα. Δηλαδή όσο και να πληρώνονται ποτέ δεν μπορούν να αποζημιωθούν για το μέγα καλό που κάνουν στον άνθρωπο που θέλει να πάρει εφόδια για τη ζωή του.

Γιατί το σχολείο είναι ένας πολύτιμος σταθμός για τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

Συμβάλλει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, της ποιότητας της προσωπικότητας μας, της ανάπτυξης της κοινωνικότητας μας.

Είναι πάντως πολύ δύσκολο το έργο των δασκάλων και των καθηγητών και αυτό το είδα σαν κατηχήτρια σε μαθητές νηπιαγωγείου και πρώτων τάξεων του δημοτικού.

Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με παιδιά διαφορετικών οικογενειών, νοοτροπιών, συνηθειών, αντιλήψεων και προσπαθείς να τους φέρεις κοντά σου για να μάθουν.

Το κατηχητικό είναι μια μορφή σχολείου και διαρκεί μια ώρα με το πολύ δέκα λεπτά ο λόγος και ο υπόλοιπος χρόνος ήταν παιχνίδι.

Και όταν έβλεπα πως δεν μου έδιναν σημασία, απογοητευόμουν.

Γιατί ποιος ο λόγος της ύπαρξης του δασκάλου σε μια αίθουσα αν ο μαθητής δεν δείχνει ενδιαφέρον;

Τελικά όμως λίγο το γλυκάκι που πρόσφερα, λίγη η ζωγραφική, λίγο τα τραγουδάκια κέρδισα την προσοχή τους.

Αλλά εν τέλει κατάλαβα πως σ’ αυτήν την ηλικία δεν είναι έτοιμα να έχουν επικεντρωμένη την προσοχή τους.

Εδώ εγώ έγινα 36 χρόνων και δεν το κατάφερα, πώς να έχω απαίτηση να το κάνουν τα μικρά παιδιά;

Πάντως ευχόμουν πάντοτε να λέω πράγματα που να αρέσουν στο Θεό και στην Παναγία. Και αν δεν μπορούσα να το κάνω, ας μην έλεγα τίποτα.

Άραγε η προσευχή πριν μπούμε να κάνουμε μάθημα έχουμε σκεφτεί πόσο σημαντική είναι για τον φωτισμό όλων;

Δεν είναι μια τυπική διαδικασία. Είναι απαραίτητη.

Να ευχηθώ λοιπόν καλή σχολική χρονιά, καλή πρόοδο, θεία φώτιση και όλοι να κάνουμε αυτό που έκανε ο άντρας μου ως μαθητής: «Σε κάθε μάθημα έβρισκα κάτι καλό».

Με αυτόν τον τρόπο και αδυναμίες να έχει ο εκπαιδευτικός -που είναι λογικό- καλύπτονται από την αγάπη για μάθηση και γνώση του μαθητή.

Ίσως και αυτή να είναι η λύση τα σχολεία μας να γίνουν φωτεινοί φάροι και να γκρεμίσουν όλες τις μορφές κρίσεων.

Και οι γονείς θα μπορούσαν να παίξουν έναν ρόλο ως προς αυτήν την κατεύθυνση.

Να μάθουν στο παιδί να βλέπει τα όμορφα και στα πιο άσχημα.

Δύσκολο, ακατόρθωτο ενδεχομένως, αξίζει ωστόσο να γίνει μια προσπάθεια.

Σςςςς! Ανεβαίνει το καλοκαίρι τα σκαλοπάτια, όπως έλεγε και ο μαθηματικός μας κ. Χαρόπουλος την πρώτη ημέρα που ερχόταν το Σεπτέμβρη στην τάξη μας.

Και πόσο δίκιο είχε! Περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος που ούτε τον καταλαβαίνουμε.

Σαν την άμμο στην κλεψύδρα…