Η δύναμη των προσευχών ακόμη και όταν δεν τις ζητάς

Η προσευχή είναι η επικοινωνία μας με το Θεό. Είναι το τηλέφωνο που Του κάνουμε για να κρατάμε ζωντανή την επαφή μας. Σε αυτή τη συνομιλία δεν περιοριζόμαστε στον εαυτούλη μας. Γιατί έτσι δεν έχει νόημα. Άλλωστε ο Θεός ξέρει τις ανάγκες μας και χωρίς να του μιλήσουμε γι’ αυτές. Βέβαια όσο Του μιλάμε για τις αδυναμίες μας και Τον εμπιστευόμαστε άλλο τόσο νιώθουμε την Χάρη Του να μας σκεπάζει.

Ο Άγιος Παϊσιος Αγιορείτης έλεγε πως σε μια προσευχή για κάποιον π.χ. Νίκο βάλε και όλους τους Νίκους. Δηλαδή ένα τρένο που είναι να φύγει γέμισε τα βαγόνια του. Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, της πίστης μας. Το ότι προσευχόμαστε και για ανθρώπους που δεν ξέρουμε και δεν μας ξέρουν. Μια παροιμία λέει βέβαια ότι το δάκρυ για τον ξένο βγαίνει πιο εύκολα. Δηλαδή όχι με πόνο καρδιάς.

Και όμως έχω συναντήσει ανθρώπους που τους ξέρω από την Εκκλησία που προσεύχονταν για εμένα χωρίς να έχουμε μιλήσει ιδιαίτερα (παρά μόνο χαιρετισμό) και μόλις μαθαίνουν ευχάριστα νέα από εμένα χαίρονται και μου λένε πως με είχαν στην προσευχή τους!!! Και μιλάω αυτή τη στιγμή τουλάχιστον για τέσσερις γυναίκες που μου το είπαν και η μία με είδε μόλις μόνο μια φορά! Πραγματικά δεν ξέρω πώς να ανταποδώσω την αγάπη τους, αυτήν την ανεξήγητη. Γιατί με έβλεπαν απλώς στην Εκκλησία και ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες χωρίς όμως να ξέρουν τα αιτήματα μου προς το Θεό.

Είναι αυτό που έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ότι οι καρδιές επικοινωνούν μεταξύ τους! Ειλικρινά λένε τόσα πολλά άσχημα για ανθρώπους που πάνε στην Εκκλησία και ίσως όντως να έχουμε μια υποκριτική συμπεριφορά και να είμαστε αυστηροί κάποιοι που εκκλησιαζόμαστε συχνά, όμως αν δεν ζήσεις την πραγματικότητα από μέσα ποτέ δεν την ξέρεις και πάλι πρέπει να αφήσεις πολύ χρόνο να περάσει για να έχεις μια εικόνα. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πάνε στην εκκλησία και προσεύχονται όπως οι μοναχοί και οι μοναχές. Με πόνο καρδίας, με συνεχές ενδιαφέρον για τον πλησίον. Σε εκείνο το τηλέφωνο με το Θεό, την προσευχή, Του μιλάνε για ανθρώπους που δεν είναι ούτε οικογένεια, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς. Νιώθουν όμως τον πνευματικό δεσμό που έχουν βλέποντας τους στην Εκκλησία, όταν συμπροσεύχονται, όταν κοινωνούν από το ίδιο Άγιο Δισκοπότηρο.

Νιώθω ευλογημένη πραγματικά που ξέρω τέτοιους ανθρώπους. Και έτσι καταλαβαίνω τα λόγια του π. Νικόλαου Λουδοβίκου σε μια ομιλία του περί της τελικής Κρίσης του Θεού. Ότι δεν θα μας κρίνει ο Θεός αλλά εμείς μεταξύ μας. Θα λέει δηλαδή κάποιος: «Εμένα αυτός με βοήθησε, με παρηγόρησε, με αγάπησε, με έντυσε, με ξεδίψασε, με χαιρέτισε, μου χαμογέλασε». Ποτέ δεν ξέρουμε τι δύναμη έχει ο θεάρεστος λόγος και η θεάρεστη πράξη μας απέναντι σε μια ψυχή.

Διάβασα πρόσφατα στο διαδίκτυο ότι σε μια χώρα ένας έφηβος πέρασε από μια γέφυρα και είδε έναν κύριο και τον ρώτησε αν είναι καλά. Αυτός είχε σκοπό να αυτοκτονήσει και όμως αυτή η ερώτηση του νεαρού τον συγκίνησε και τον ταρακούνησε. Μετά από καιρό τον συνάντησε και του είπε πως άλλαξε η ζωή του. Παντρεύτηκε και το παιδί του, του έδωσε το όνομα του νεαρού που τον ρώτησε απλώς αν είναι καλά!!!

Ο άνθρωπος με τα πολύ λίγα και απλά, ίσως και ασήμαντα και ανούσια για κάποιους, γίνεται ευτυχισμένος και νιώθει ανακούφιση στην ψυχούλα του. Δεν θέλει πολλά για να γεμίσει η καρδιά του, να φτερουγίσει από χαρά και να νιώσει ότι αξίζει και αυτός και θέλει να συμμετέχει στην κοινωνία, στην κοινότητα, να προσφέρει, να βοηθήσει.

Ακόμη και αν προσποιούμαστε να δείχνουμε καλά, όταν αισθανόμαστε χάλια και κομμάτια μπορεί να μας σώσει. Γιατί άραγε ποιος θα πλησίαζε ένα αγκάθι, μια φωτιά, μια φουρτουνιασμένη θάλασσα; Η άσχημη συμπεριφορά δεν μπορεί να ωθήσει κάποιον για να πλησιάσει. Ίσως και να το επιχειρήσει, αλλά αν βλέπει την επίθεση δεν μπορεί να κάνει κάτι. Αν δει όμως έστω και τη σιωπή, μπορεί να πλησιάσει.

Για τις προσευχές των ανθρώπων που ποτέ δεν τις ζήτησα νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί υπερβαίνουν και τη λογική και το συναίσθημα μου. Και ξέρω πως το έκαναν με την καρδιά τους. Το αφουγκράζομαι, το νιώθω, το αισθάνομαι. Και το λέω για εσένα που δεν πας εκκλησία, γιατί βρίσκεις κατά καιρούς δικαιολογίες παντός είδους. Ξεκίνα να πηγαίνεις εκκλησία, να συμμετέχεις στο μυστήριο της εξομολογήσεως, να κοινωνάς και θα διαπιστώσεις πως μπαίνεις σε ένα νέο κόσμο που συνεχώς θα σε εκπλήσσει ευχάριστα.

Η εκκλησία είναι η επίγεια Βασιλεία των Ουρανών και εμείς όλοι ζητάμε την μετάνοια και τη σωτηρία μας και τελικά ο Θεός πάντοτε βρίσκει τρόπους να μας στέλνει τους επίγειους αγγέλους του και να μας προστατεύουν, με αυτήν την αδιάκοπη προσευχή τους.