ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΥΠΕΡΝΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ»

Ένα δυστυχισμένο παιδί στέκει αιχμάλωτο μιας σκληρής κυριαρχίας: της εξουσίας του διαβόλου. Ψυχικά και σωματικά το έχει τσακίσει. Όσοι βρίσκονται γύρω του και παρακολουθούν την τραγωδία, αποδεικνύονται ανίκανοι να το βοηθήσουν. Με την απιστία τους ορθώνονται εμπόδιο στη λύτρωσή του. Σ’ αυτό το δύσπιστο κόσμο ανήκουν όχι μόνο οι εχθροί του Ιησού, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, αλλ’ ακόμη και οι μαθητές του και οι αμέσως ενδιαφερόμενοι για το βασανισμένο παιδί -όπως ο πατέρας του.

Τη διάχυτη δυσπιστία στην αποτελεσματικότητα της δυνάμεως του Χριστού έναντι του δαιμονικού κατεστημένου εκφράζει παραστατικά ο διάλογος με τον πατέρα του παιδιού.

«Πόσος καιρός είναι από τότε που του συνέβη αυτό;» ρωτάει ο Ιησούς, καθώς το παιδί κυλιόταν κάτω και άφριζε, εξουθενωμένο από το δαίμονα. «Από τα παιδικά του χρόνια», ήταν η απάντηση. «Πολλές φορές και στη φωτιά τον έστειλε και στα νερά, για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, σπλαχνίσου μας.» Μαζί με την απόγνωση που τυραννούσε την καρδιά του, η αμφιβολία την δάγκωνε και την μάτωνε.

Η σκιά της αμφιβολίας δεν έπαψε να πέφτει βαριά στη σκέψη και την καρδιά των ανθρώπων. Σήμερα μάλιστα μοιάζει να είναι πιο πυκνή κάι θολή. Στην εποχή μας πολλοί δεν σκέπτονται καν να καταφύγουν σ’ Εκείνον στις δυσκολίες, στην αρρώστεια, στον πόνο τους. Ο πατέρας του σημερινού ευαγγελίου, μετά την αδυναμία των μαθητών να θεραπεύσουν το παιδί του, δεν έφυγε, δεν απογοητεύτηκε οριστικά, αλλά προχώρησε και ζήτησε την προσωπική παρέμβαση του Σωτήρος.  

Το πρώτο βήμα για την υπερνίκηση το υποδεικνύει ο Κύριος. Το δεύτερο το καθορίζει η συμπεριφορά του πατέρα. «Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». «Το θέμα δεν είναι αν εγώ μπορώ να θεραπεύσω το παιδί σου. Το πρόβλημα είναι αν εσύ μπορείς να πιστέψεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση αναζήτησε τη λύση του δράματός σου. Στην καρδιά σου. Εκεί βρίσκεται το εμπόδιο.  Αν πιστέψεις, όχι απλώς μπορεί να γίνει ‘’κάτι’’, αλλά το παν μπορεί να κατορθωθεί.

Το κλειδί για ν’ ανοίξουν οι βαρειά κλεισμένες πόρτες, μην το ζητάμε αλλού. Εμείς το έχουμε. Το πετάξαμε στη σκοτεινή γωνιά των δισταγμών και της αμφιβολίας μας. Από κει θα πρέπει το συντομότερο να το ανασύρουμε. Το κλειδί αυτό είναι η εμπιστοσύνη -η δική μας, συνειδητή, προσωπική πίστη- στην παντοδυναμία του Θεού.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ