Η πολυπόθητη μετάνοια

Ο ένας αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές (Απόστολος Πέτρος) ο άλλος ήταν διώκτης των χριστιανών (Απόστολος Παύλος) και οι δύο μετανόησαν και έγιναν οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι. Μακάρι να έχω τη δική τους αληθινή μετάνοια. Αυτή που αλλάζει νου και ζωή. Αυτό που είπε ο Χριστός: «Πήγαινε και μην αμαρτήσεις ξανά».

Πόσο σημαντικό, πολύτιμο και συνάμα δύσκολο είναι. Να μην ξαναείσαι ο ίδιος παλαιός άνθρωπος. Να ανασταίνεσαι και να μην γυρνάς πίσω σε όσα ξέρασες. Ούτε στους λογισμούς μας πρέπει να μη δίνουμε σημασία. Να προχωράμε μπροστά. Γιατί έτσι ανακυκλώνουμε αυτό που δεν είναι θεάρεστο.

Πώς μπορεί ο άνθρωπος να απαλλαγεί από τα τοξικά απόβλητα των σκέψεων του; Των πράξεων του; Να έχει μετάνοια συνεχόμενη. Εκεί που πέφτουμε εκεί να σηκωνόμαστε. Δεν είμαι από εκείνους που λένε ότι θα έκαναν τα ίδια λάθη γιατί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι. Μπορεί να ήμουν καλύτερη. Ποιος το ξέρει; Σαφώς και θα επέλεγα άλλους δρόμους. Επέλεξα όμως και τους λανθασμένους.

Για το ότι είμαι εδώ ο Θεός με έφερε. Με αφήνει σαφώς στην ελευθερία μου, όμως Του ζητάω να μου δείχνει το δρόμο, να μου φωτίζει το σκοτάδι. Πού να ξέρω ποιο είναι το συμφέρον μου; Με τα δικά μου κριτήρια τα γήινα και εγωιστικά μπορώ να κρίνω ορθά; Ο δημιουργός μας ξέρει καλύτερα.

Μα αυτό που με «τρώει» είναι πως θα μπορέσω να έχω αυτήν την πολυπόθητη μετάνοια. Κάθε μέρα μια νέα αρχή. Κάθε στιγμή μια νέα αρχή. Μήπως κάποτε κατορθώσω αυτήν την μετάνοια που δεν θα έχει γυρισμό στα παλιά και άχρηστα.

Κύριε ελέησον με.