ταραΝΑΚΟΥνήματα (Βάλθηκαν να μας βάλουν στον Παράδεισο)

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012.

Καλή χρονιά!

Εύχομαι το νέο έτος να καταφέρουμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας.

Και κυρίως τη σχέση μας με το Θεό!

Είμαι και εγώ σαν το φορτηγατζή εκείνον που γράφει πίσω από το όχημα του: «Ότι εύχεσαι για μένα εύχομαι να το πάθεις».

Σίγουρα βέβαια σκεφτόμαστε όλοι την αβεβαιότητα που μας περιμένει το επόμενο λεπτό.

Αλλά γενικά έτσι δεν είναι η ζωή;

Δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο ερχόμενοι σ’ αυτόν τον κόσμο.

Κάθε μέρα που ζούμε είναι μια νέα αρχή και ένα τέλος.

Στην Ελλάδα οι έχοντες και κατέχοντες εξουσία κάνουν τα πάντα για να μας βάλουν στον Παράδεισο.

Θέλουν να μας μάθουν να ζούμε με λίγα ή και με καθόλου.

Θέλουν να μας μάθουν την εγκράτεια (προσωπικά τρώω περισσότερο από πριν, λες και θα χορτάσω τώρα ότι μπορώ).

…την υπακοή (δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ότι μας επιβάλλουν, μόνο βρίζουμε κατ’ ιδίαν για να μην τα κρατάμε μέσα μας).

…την ακτημοσύνη (με τόσα χαράτσια στο τέλος θα τα πουλήσουμε όλα).

…την ταπεινοφροσύνη (τόσες καρπαζιές που τρώμε, στο τέλος θα μάθουμε να μη μιλάμε και να μην αντιδράμε όπως παλιά για αυξήσεις μισθών και συντάξεων).

…την αγάπη προς τον πλησίον (γύρισαν όλοι πίσω στα σπίτια τους, ζούνε τρεις γενιές σε ένα σπίτι και βοηθάνε ακόμη και ανθρώπους που δεν γνωρίζουν)

….και κυρίως την υπομονή (αυτήν την κάνουμε σε σημείο που να απορούμε εμείς οι ίδιοι με τον εαυτό μας).

Γι’ αυτό λοιπόν όλοι πρέπει να προσευχόμαστε για τον Γιώργο Παπανδρέου και τώρα για τον Λουκά Παπαδήμο για όλα αυτά τα καλά που θέλουν να πετύχουμε έτσι ώστε να μπορούμε να γίνουμε καλοί χριστιανοί ορθόδοξοι.

Και δεν το λέω ειρωνικά.

Τώρα που τα γράφω αυτά τώρα, συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια είχαμε φτάσει σε σημείο που να μην νοιαζόμαστε παρά μόνο για την κατανάλωση.

Τώρα ήρθε ο καιρός να επικεντρωθούμε στα εντός μας.

Να δούμε πού ήμασταν, που βρισκόμαστε και πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε.

Και κυρίως να γυρίσουμε τα μάτια μας στον ουρανό.

Εκεί όπου είναι ο τελικός μας προορισμός.

Όλα αυτά εδώ είναι πρόσκαιρα, δεν μας ανήκουν, δεν τα χρειαζόμαστε παρά μόνο για να επιβιώνουμε.

Στην τελική αν σκεφτούμε ότι είμαστε σ’ ένα παιχνίδι και μας έχουν αναθέσει όλους από μια αποστολή ποια είναι αυτή και πώς μπορούμε να την διεκπεραιώσουμε;

Την πρώτη στήλη του χρόνου την αφιερώνω στην αδελφή μου Ρούλα Νάκου και στην ξαδέρφη του άντρα μου την Ελένη Βασιλειάδου που είναι φανατικές αναγνώστριες μου.

Κορίτσια ότι καλύτερο σας εύχομαι!