ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: « Ο ΑΦΡΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ »

Μέ αυτό τό ὅνομα προσφωνεί τόν πλεονέκτη πλούσιο ὁ Χριστός στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. «Ἄφρον», τοῦ λέει, δηλαδή, ασύνετε, παράφρον, «αὐτή τή νύχτα τελειώνει ἡ ζωή σου, Τί θά τά κάνεις ὅλα αὐτά, πού μέ νοσηρή ἰδιοτέλεια θησαύρισες; Σέ ποιόν θά τά άφήσης; Σε τί θά σου χρησιμεύ­σουν; Γιά τήν καταδίκη σου μόνο θά βοηθήσουν. Ὁ χαρακτηρισμός αὐτός, πού χρησιμοποιεί ό Κύριος γιά τον ἄπληστο πλούσιο, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ή πλεονεξία είναι ἀληθινή ἀρρώστεια πού δέν ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά ἡρεμήσει καί νά χαρεῖ. «Καί διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ».  Τά ὄρια στά ὁποῖα κλείνονται οἱ σκέψεις του καί οἱ προοπτικές του, εἶναι ἡ λέξη «ἐγώ»Αὐτὸ θὰ κάνω: θὰ κατεδαφίσω τὶς ἀποθῆκες μου καί θὰ κτίσω μεγαλύτερες καὶ θὰ συγκεντρώσω ἐκεῖ ὅλα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθὰ μου». Λὲς καὶ μόνος του τὰ γέννησε, τὰ φύτεψε, τὰ πότισε, τὰ μάζεψε. Γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχουν ἐργάτες ποὺ δούλεψαν, γῆ,  βροχή,  ἄνεμοι   ποὺ βοήθησαν.  Ὅλα τὰ βλέπει σὰν γεννήματά του. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ τὰ συνάξει, σκέπτεται  νὰ  πεῖ: «Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθά, γιὰ πολλὰ χρόνια· ἀναπαύσου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Ἐδῶ πλέον κορυφώνεται ἡ παράκρουση: «Ψυχή, φάγε, πίε»...  Μὰ τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη;Ἔτσι ἱκανοποιεῖται; Μὲ σιτάρι καὶ κρασί; Τὰ πάντα βρίσκονται σὲ μιὰ φοβερὴ σύγχυση στὸν ἄνθρωπο ποὺ κλείνεται ἀποκλειστικὰ στὸν ἑαυτό του, ποὺ σκέπτεται μόνο τὸ ἄτομό του, ποὺ ἄγνοεί τους ἄλλους καὶ ἀγνοεῖ τὸν Θεό.   Νομίζει   ὅτι ἀσφαλίσθηκε στὸ φρούριο τοῦ «ἐγώ» του, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα τὸ φρούριο αὐτὸ γίνεται ἡ φυλακή του.Πολλοὶ δυστυχῶς καὶ στὴ δική μας ἐποχὴ ζοῦν μέσα σ' αὐτὴ τὴ σύγχυση. Συγκεντρώνουν χρήματα, κτήματα, περιουσίες, γιὰ νὰ τὰ ἀπολαύσουν μόνοι τους ἢ τὸ πολὺ-πολὺ μέσα σ' ἕνα μικρό, στενὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, χωρίς νά ἐνδιαφέρονται καθόλου γιά τίς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, γιά τόν πόνο καί τήν πείνα, πού μαστίζουν τούς συναθρώπους τους.Χρήματα, θέσεις, ἀξιώματα, ὑλικά ἀγαθά ἐξυπηρετοῦν ἀπλῶς τήν ζωή.  Ὅμως αὐτό δέν εἶναι ὁ σκοπός, τό τέρμα της, οὔτε πολύ περισσότερο αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή.  Καί εἶναι ἀληθινή ἀφροσύνη νά δίνεις σ’ αὐτά τήν ψυχή σου, νά βλέπεις μόνο ἕνα μικρό τμῆμα τῆς ζωῆς σου, τό γήινο καί νά ἀγνοεῖς τήν συνέχεια της.Περαστικοί εἴμαστε ἂπ' αὐτὴ τὴ γῆ ἀδελφοί. Ἂς τὸ σκεπτόμαστε συχνότερα αὐτό.                       
 
ΕΚ  ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ