Σε μεγάλο μάρκετ εν καιρώ κρίσης: Κρίσεις, επικρίσεις, κατακρίσεις

Μια βόλτα στο μεγάλο εμπορικό κέντρο σήμερα μου θύμισε τη φτώχεια μας. Σε ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ επέλεξα να κάνω λίγα ψώνια αν και πήγαμε τσούρμο με αδελφή τα τρία παιδιά της και τη μαμά μου που ήθελαν περισσότερα προϊόντα και λογικό, αφού είναι τόσα στόματα. Εγώ πάλι μελαγχόλησα. Είδα τόσα πολλά προϊόντα μπροστά μου και έκανα τη σύγκριση με την τσέπη μου να όπως δείχνει η φωτογραφία που ανήρτησα στο κείμενο. Θα μου πεις από πότε άρχισα να στεναχωριέμαι; Από τότε που κατάλαβα πως δεν έχουμε πλέον οικονομική άνεση.

Ποτέ όμως δεν είχα το καταναλωτικό δαιμόνιο. Αγόραζα όσα είχα ανάγκη. Απλώς τώρα το είδα τεράστιο και σκέφτηκα πως υπάρχει κόσμος που πεινάει και φεύγοντας με πήρε το παράπονο. Μια τσιγγάνα με πολλά παιδιά από το Δροσερό περπατούσε έξω από τα μνήματα και κατάλαβα πως η φτώχεια υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Απορώ όμως σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης πως είναι δυνατόν να ανθούν τόσο μεγάλες επιχειρήσεις. Είναι δυνατόν γιατί υπερίσχυσαν των μπακάλικων, των παντοπωλείων και των μικρών μαγαζιών. Επιβλήθηκαν στην αγορά ως μεγάλα ψάρια και τα έφαγαν τα μικρά. Όσα αντέχουν ακόμη είναι πραγματικά ήρωες οι ιδιοκτήτες τους.

Απασχολούν πολλούς εργαζόμενους και συντηρούν οικογένειες είναι στα θετικά. Και σαφώς οι περισσότερες-αν όχι όλες-τιμές είναι χαμηλότερες συγκριτικά με τα συνοικιακά μαγαζάκια. Αλλά εμένα με αγχώνει να μπαίνω σε τόσο μεγάλους χώρους και να υπνωτίζομαι, να χάνομαι, να ξεχνιέμαι και μετά να ξυπνάω απότομα και να σκέφτομαι: «Πού πας ρε Καραμήτρο; Για δύο γάλατα, μια κανέλα και έναν καφέ ήρθες». Και περισσότερα χρήματα να είχα, μπορεί και να μην τα χαλάλιζα στο μάρκετ βέβαια.

Με τούτα και με τα άλλα αναγνώστες μου φτάσαμε εδώ. Γιατί γεμίζαμε με άχρηστα τα σπίτια μας και δεν ενδιαφερόμασταν για άλλους που δεν είχαν τα αναγκαία. Το ίδιο βέβαια εξακολουθεί να γίνεται. Μην παραπονιόμαστε λοιπόν για τις πολιτικές που ασκούνται από τον οποιονδήποτε. Οι πολιτικοί μας εκλέγονται από την πλειοψηφία που είναι ο καθρέφτης της πολιτικής σκηνής. Είναι οι καλύτεροι που εκλέγονται από μια μάζα καταναλωτική που αρέσκεται στο να μπαίνει σε μεγάλα εμπορικά κέντρα και να κυνηγάει το δικό της δυτικό όνειρο. Την ανατολική της ιδιοσυγκρασία την έχει σε άλλους τομείς. Αλλά θέλει να νιώθει μια αμερικάνικη οικογένεια όπως αυτές στις γλυκανάλατες ταινίες του σινεμά.

Μια φορά έχω πάει στο περίφημο Mall στην Αθήνα και δεν μου έκανε αίσθηση. Όπως επίσης και στο Cosmos στη Θεσσαλονίκη. «Αυτά είναι Αμερικανιές και δεν τις γουστάρω». Μόνο σε μια περίπτωση θα μου άρεσαν. Να ήταν Χριστούγεννα και να έκανα αγορές και μετά πατινάζ. Αυτή η σκηνή εμένα μου αρέσει σε ταινία.

Κατά τα άλλα προτιμώ το πρότυπο της Ελλαδίτσας μας. Μικρό μαρκετάκι, λίγα πραγματάκια χρήσιμα. Σε όσους γουστάρουν χαρίζω τις χλίδες, τα γυαλιστερά, τα μεγαλειώδη και τα ακριβοθώρητα. Με κουράζουν, με αηδιάζουν, με ζαλίζουν, με κάνουν να θέλω να κλαίω όπως σήμερα.

Τα έγραψα όμως και ξεθύμανα.