Ημερολόγιο ανέργων

Από το http://imerologioanergou.gr αλίευσα ιστορίες ανέργων για να δούμε εμείς οι άνεργοι πως δεν είμαστε μόνοι μας. Θετικές και αρνητικές σκέψεις, ρεαλιστικές, χαρμόσυνες.

Δυο χρόνια... διακοπές

Σήμερα συμπληρώνονται δυο χρόνια από τη μέρα που σταμάτησα να δουλεύω.

Αρχές Αυγούστου 2011. Μες στο κατακαλόκαιρο τότε δεν έκανε διαφορά, ένιωσα στην αρχή πως είχα ένα μήνα διακοπές. Από κεκτημένη ταχύτητα έφυγα λίγες μέρες, και το υπόλοιπο του μήνα το πέρασα αναδιοργανώνοντας αισιόδοξα τις σκέψεις μου και προετοιμάζοντας την αναζήτηση εργασίας.

Μάταιος κόπος. Δυο χρόνια τώρα παραμένω άνεργη, χωρίς επίδομα πλέον και χωρίς καμία ελπίδα. Τέλειωσαν πριν από λίγο καιρό και οι οικονομίες που είχα στην άκρη, άρχισαν να παλιώνουν ρούχα και παπούτσια, να μένουν απλήρωτοι λογαριασμοί και σιγά σιγά με εγκατέλειψε και η αισιοδοξία.

Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε εντελώς ο τρόπος ζωής μου.

Αυτό τον Αύγουστο, του 2013, αναδιοργανώνομαι πάλι και προετοιμάζομαι. Όχι για αναζήτηση εργασίας, αλλά για τρόπους επιβίωσης από Σεπτέμβρη.

Δυο χρόνια φτάνουν τελικά για ν' αλλάξουν ολόκληρη ζωή...

Αντωνία

Η πιο ευτυχισμένη μέρα

Σήμερα νομίζω είναι η καλύτερη και η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου!!!

Μετά από πολλή στενοχώρια και εμπόδια, αφού έπιασα πάτο δυο χρόνια άνεργη και δεν είχα ούτε τα βασικά, με προσέλαβαν σε μια πολύ καλή ιδιωτική κλινική, και μάλιστα η δουλειά είναι πάνω σ' αυτό που έχω σπουδάσει...

Όταν μου το ανακοίνωσαν ξέσπασα σε τέτοια κλάματα, κι ακόμα και τώρα έτοιμη είμαι να με πιάσουν πάλι τα ζουμιά!

Διάβαζα τις ιστορίες σας σχεδόν καθημερινά κι έπαιρνα κουράγιο. Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχηθώ σε όλους σας πολύ σύντομα να είστε στη θέση που είμαι εγώ σήμερα!

Κουράγιο και μην το βάζετε κάτω, ότι και να γίνει, κάποια στιγμή συμβαίνει το θαύμα!

Αλεξάνδρα , 25 χρ.

Άντε γεια!

Σε τρεις μέρες φεύγω για το πατρικό μου.

Μαζεύω φραγκοδίφραγκα για το εισιτήριο, τα ρούχα τα καλοκαιρινά, απομεινάρια μιας άλλης εποχής και όσο κουράγιο μου έχει απομείνει...

Κλειδώνω το σπίτι με 4 μηνιάτικα χρωστούμενα, με κομμένο το τηλέφωνο (το Ίντερνετ δεν το έχουν κόψει ακόμα, αλλά κι αυτό απλήρωτο είναι), με τη ΔΕΗ να μου στέλνει απειλητικές υπενθυμίσεις, τους λογαριασμούς της κάρτας στο κόκκινο εδώ και καιρό και φεύγω.

Επιστρέφω το Σεπτέμβρη και ελπίζω σε ένα μήνα ηρεμίας στο οικογενειακό περιβάλλον του χωριού. Ευτυχώς που υπάρχει ακόμα η αγροτική σύνταξη της μάνας μου.

Χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου όταν σκέφτομαι τις μέρες που με περιμένουν...

Θέλω να ξαναγίνω εκείνο το ανέμελο πιτσιρίκι που πριν από 30 χρόνια ζούσε ευτυχισμένο. Θέλω να το ξαναζήσω, έστω και για ένα μήνα.

Ο Σεπτέμβρης μου φαίνεται τόσο μακριά...

Ema , 39 χρ.

Η εποχή της υπαίθρου

Διαβάζω το ημερολόγιο σχεδόν από την πρώτη μέρα που βγήκε στον αέρα. Πολλές ιστορίες είναι συγκλονιστικές. Και πολλές...νηστικές σκέτο!

Ένα συμπέρασμα που βγάζω διαβάζοντας τις ιστορίες είναι ότι οι περισσότεροι άνεργοι μένουν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Προφανώς οι περισσότεροι στην Αθήνα. Πολύ δύσκολα τα πράγματα στο μεγάλο χωριό: Δεν υπάρχει χώμα, δεν υπάρχει ευκαιρία να φυτέψεις για να φας. Δεν υπάρχει θάλασσα, δεν μπορείς να ψαρέψεις για να φας. Αέρας υπάρχει, αν και βρώμικος, αλλά αέρα όσο και να φας δεν χορταίνεις.

Γι΄ αυτό όσοι έχετε κανά μέτρο γης ανά την περιφέρεια, μην το σκέφτεστε και πολύ. Κάντε την και καλλιεργείστε το. Είναι αλλιώς στην επαρχία.

Εγώ με την οικογένεια έφυγα πριν δύο χρόνια και βρήκα την υγειά μου. Γύρισα στα πάτρια εδάφη και η ποιότητα ζωής ανεβαίνει συνεχώς από τότε. Μπορεί να μην έχουμε περισσότερα λεφτά εδώ, αλλά χρειαζόμαστε λιγότερα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Αφήστε που πολλά πράγματα, που μέχρι να έρθουμε τα αγοράζαμε, τώρα τα παράγουμε.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και οι άνθρωποι εδώ που μιλάνε μεταξύ τους, γνωρίζονται και πολλοί αλληλοστηρίζονται. Πηγαίνεις στο κτήμα του γείτονα κάνεις κάποιο μεροκάματο, μετά σε κάποιον άλλον, όλο κάτι υπάρχει.

Αν έχετε την ευκαιρία και τις προϋποθέσεις, φύγετε από την πρωτεύουσα. Αν μπορείτε,  δημιουργείστε τις προϋποθέσεις. Ξέρετε πόσα παρατημένα κτήματα υπάρχουν; Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα. Ξέρετε πόσοι καρποί πέφτουν στο έδαφος αμάζευτοι; Είναι κρίμα, ειδικά τέτοιες εποχές. Και είναι κι εξοργιστικό Γι΄ αυτό σας λέω, ελάτε!!!

Μηνάς , 37 χρ.

Για τρίτη φορά άνεργος

Ξανά πάλι άνεργος. Τρίτη φορά. Τελεία.

Γιώργος – Ξάνθη

Κάπου υπάρχει μια δουλειά

Η ανεργία μάλλον δεν ταιριάζει σε όλους τους τύπους ανθρώπων. Είναι μερικοί τύποι που νομίζεις ότι δεν θα ξεμείνουν ποτέ από δουλειά. Ότι και να συμβαίνει, κάπου θα ξετρυπώσουν ένα μεροκάματο. Είτε γκαρσονιλίκι είναι αυτό, είτε χαμαλίκι, είτε αγροτιλίκι κάτι θα βρίσκουν πάντα να κάνουν.

Ένας απ' αυτούς είμαι κι εγώ. Δύσκολα θα μείνω για πολύ καιρό χωρίς μεροκάματο. Δεν την μπορώ, δεν την αντέχω την ανεργία. Ποτέ μου δεν την άντεχα. Από φοιτητής θυμάμαι όλο κάτι θα σκάρωνα κι ένα μεροκάματο θα το είχα. Άλλοτε αξιοπρεπές, άλλοτε του δρόμου, άλλοτε του τρόμου. Θα το είχα όμως.

Τα καλοκαίρια στα νησιά και την επαρχία τα πράγματα ήσαν εύκολα. Παραμένουν πιο εύκολα από τα μεγάλα αστικά κέντρα, ακόμα και τώρα που οι δουλειές είναι δυσεύρετες. Ακόμα και σήμερα, μ' αυτή την κρίση, τους καλοκαιρινούς μήνες κάτι κινείται στα τουριστικά και στα αγροτικά μέρη.

Στην Αθήνα η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έχουν δυσκολέψει γι΄ αυτούς που δεν έχουν δουλειά. Όμως, σίγουρα υπάρχουν μεροκάματα κάπου. Αν ήμουν ακόμα εκεί, σίγουρα  θα τα ανακάλυπτα. Κι εσύ συνάδελφε και συναδέλφισσα μπορείς να τα βρεις. Μη σε παίρνει από κάτω. Κάπου υπάρχει κάτι και για σένα...

Νίκος , 48 χρ.

Άπορος με απορίες

Εκτός του ότι είμαι άπορος, έχω και πολλές απορίες. Ίσως γι΄ αυτό να είμαι και άπορος, ποιος ξέρει;.

Ξεκινάω: Οι άνεργοι έχουμε ψυχή; Κι αν έχουμε, γιατί δεν αντιδρούμε; Πόσο πιο χαμηλά πρέπει να πέσουμε για να αντιδράσουμε; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε; Πρέπει να τα έχουν πουλήσει όλα για να τους ξαποστείλουμε; Όταν ακούω τους πολιτικούς να μιλάνε για την ανεργία λες και πρόκειται για κάτι άυλο και άψυχο  τρελαίνομαι. Μόλις το ξανασκέφτομαι, μου ξαναγεννιέται η απορία. Οι άνεργοι έχουμε ψυχή;

Τι δούλεμα είναι αυτό που τρώμε, βρε παιδιά; Πολύ δούλεμα κι από παντού. Από δεξιά, από το κέντρο αλλά κι απ' αριστερά. Μας έχουν περικυκλώσει και μας δουλεύουν. Μπορείτε να μου πείτε ποιος από τους ηγέτες των σημερινών κομμάτων της βουλής λέει κάτι για μας που δεν είναι δούλεμα; Υπάρχει κάτι που δεν έχω αντιληφθεί;

Να κι άλλη μία απορία. Οι άνεργοι έχουμε μυαλό; Μπορούν να αντιληφθούμε το δούλεμα; Κι αν έχουμε μυαλό γιατί ανεχόμαστε να μας δουλεύουν;

Πάνος , 47 χρ.