Ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι. Γραμμένοι στα κιτάπια
του ΟΑΕΔ. Μπορεί να ναι και περισσότεροι και κάθε μέρα αυξάνονται. Όποιος
εργάζεται δεν μπορεί να καταλάβει το μαρτύριο αυτό εκτός και αν πέρασε από αυτό
το κατώφλι. Για πρώτη φορά έμεινα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά.
Πέμπτη έφευγα από έναν χώρο εργασίας και Παρασκευή ήμουν σε έναν καινούργιο.
Γιατί με ζητούσαν. Γιατί τότε υπήρχε χρήμα στα ΜΜΕ. Γιατί είμαι εργατική. Γιατί
ήμουν τυχερή. Όλα τα θετικά θα σας πω. Τώρα που δεν έχω ομολογώ πως θυμώνω.
Στην αρχή είπα θα ξεκουραστώ μετά είπα θα βρω δουλειά, βρήκα μια για λίγες
μέρες έφυγα για έναν σοβαρό λόγο και τελικά τώρα πάλι αναζητώ. Κοντεύω να σβήσω
τα δύο κεριά απραξίας.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν υπάρχει
ενδιαφέρον από το συνάνθρωπο να βοηθήσει. Να πει ότι κάπου ζητάνε δουλειά, να
μιλήσει σε άλλους, να πιάσει κάποιον γνωστό του. Τι γίνεται; Πού υπάρχουν
δουλειές για να μου τις βρούνε; Είναι ένα ερώτημα. Έστω ένα ενδιαφέρον κάποιος
να δείξει. Νιώθω λες και είμαι σε ένα μέρος και φωνάζω και δεν με ακούνε.
Εύκολο θα μου πεις να ρίχνεις τις ευθύνες αλλού. Αλλά συγγνώμη ζούμε σε μια
κοινωνία, σε μια κοινότητα, ζούμε με κόσμο. Σε ένα μοναστήρι πας και
καταλαβαίνεις πως σε αγκαλιάζει η ύπαρξη των μοναχών.
Νιώθω πως ο καθένας μας κοιτάζει τον εαυτούλη του,
το τομαράκι του και αυτό μου τη δίνει. Δεν το λέω μόνο για τους άλλους. Το
νιώθω και για μένα. Ας με κρίνουν όσοι με ξέρουν για το τι κάνω και τι δεν
κάνω. Βλέπω όμως πως ο καθένας είναι μόνος του και αυτό με τρομάζει περισσότερο
από την ανεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου